ในวันหนึ่ง

สืบเนื่องจากกระทู้ //www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A3983959/A3983959.html

เฮ้อ อ่านแล้วก็น้ำตาไหลพราก ชอบจัง ตรงที่บอกว่า

"ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ของข้าพุทธเจ้า ถ้าหากสามารถทำให้ฝ่าพระบาททรงมีพระชนมายุยิ่งยืนนานยิ่งขึ้นอีกแม้แค่เศษเสี้ยวนาที

ข้าพุทธเจ้าขอถวายชีวิตที่เหลืออยู่นั้นทั้งหมดครับ"

ขอพระชนมายุยิ่งยืนนาน ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

จากคุณ : Frioniel (Frioniel)

ที่ร้องไห้คงเพราะสิ่งที่เราได้ยิน ได้เห็น ได้รับรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงซะนะ กับคำว่า "คนที่อยู่คุ้มหัวตั้งแต่ก่อนเราเกิด เขาจะอยู่ปกป้องจนเราตายอย่างนั้นเหรอ"

ใช่มันฟังดูโหดร้ายชะมัด แต่ก็นั้นแหละเราก็ปฏิเสษมันไม่ได้อีกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แล้วใครหล่ะจะหนีกฏธรรมชาตินั้นได้ จริงอยู่ เราอาจจะยืดเวลาออกไปได้ แต่ในซักวัน ในวันที่เราต้องสูญเสีย ในวันที่ผู้คนต้องร้องไห้ หลั่งน้ำตา มันไม่ได้อยู่ไกลเกินกว่าที่คาดคิดเลยนะ

ทำให้รู้สึกจริงๆว่า ถ้าแลกได้ เราจะแลก ถ้าตายแทนได้เราจะทำ

ไม่รู้มีใครเลยคิดบ้างหรือเปล่าว่า ทำไมเราถึงบอกได้ว่าเรารักใคร รักโดยไม่มีเหตุผล รักอยากหมดใจ

เคยคิดว่ามันอาจเป็นการปลูกฝัง เป็นกลไกทางสังคมและวัฒนธรรม เคยคิดสงสัย และพยายามจะหาคำตอบ แต่ในที่สุดเราก็ตอบตัวเองได้อย่างง่ายที่สุด ในตอนที่เราได้กลับเข้ามาในแผ่นดิน ได้กลับมายืนบนแผ่นดินเดียวกับที่นายเหนือหัว และเจ้าชีวิตของเรายืนอยู่ ในวันนั้นเรารู้สึกเหมือนได้กลับมาถึงบ้านจริงๆ บ้านที่อบอุ่น ร่มเย็นและปลอดภัยที่สุด ถึงแม้มันจะเป็นการจากไปเพียงช่วงสั้นๆ แต่เราก็ได้รับรู้ว่า ไม่มีแผ่นดินไหน จะอบอุ่นปลอดภัยได้เท่าที่นี่ และจะไม่ยอมให้แผ่นดินไหนกลบหน้านอกจากที่นี่


อ้อมแขนของคนๆหนึ่งจะกว้างใหญ่แค่ไหนกันนะ จะโอบกอดผู้คนได้มากมายขนาดไหน

บ่าของคนๆหนึ่งจะรับน้ำหนักได้แค่ไหนนะ จะต้องอ่อนล้าแค่ไหนกับการแบกความหวังของคนอื่นไว้

ความรักของคนหนึ่งคน จะแบ่งปันได้มากแค่ไหนนะ เมื่อวันหนึ่ง คำว่าหน้าที่กับครอบครัวเดินสวนทางกัน

Create Date : 03 มกราคม 2549		1 comments
Last Update : 3 มกราคม 2549 13:28:46 น.
Counter : 318 Pageviews.
Share Tweet