BlogGang.com : : merveillesxx : เรื่องของ “ผม เธอ และพรู”

เรื่องของ “ผม เธอ และพรู”

โดย merveillesxx

“ถ้าถึงตอนที่เล่นเพลง ‘ทุกสิ่ง’ แล้ว ต่อช่วยโทรมาหาเราด้วยนะ”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับผม ก่อนที่เธอจะวางสายไป แล้วมอบอิสรภาพให้ผมปลดปล่อยตัวเองอย่างเต็มที่กับการแสดงที่อยู่ตรงหน้า

ก่อนคอนเสิร์ตจะเริ่มขึ้น ผมลองหลับตานึกถึงบรรยากาศคอนเสิร์ตครั้งก่อนๆ ที่ตัวเองเคยเข้าไปมีส่วนร่วม ภาพที่ผมเห็นประจำจนชินตาก็คือ เมื่อถึงช่วงที่เป็นเพลงรักหวานซึ้งทีไร จะต้องมีพวกที่ชูโทรศัพท์ขึ้นมาให้คนที่ปลายสายฟังเพลงนั้นพร้อมไปกับเขา

ความรู้สึกเดียวที่ผุดขึ้นมา เมื่อผมเห็นภาพเหล่านั้นคือ “หมั่นไส้” ส่วนคำนิยามหนึ่งเดียวที่มีก็คือ “งี่เง่า”

แน่นอน ผมไม่คิดจะทำตามความต้องการของเธอหรอก มันไร้สาระจนเกินไปที่ผมจะเสียเงินเหยียบพัน แล้วแทนที่จะได้ดูคอนเสิร์ตอย่างเต็มอิ่ม แต่กลับต้องมาพะว้าพะวงเตือนตัวเองให้โทรหาคนๆ หนึ่งเมื่อศิลปินเล่นเพลงตามที่เขาบอกไว้ แล้วไหนจะต้องมากังวลอีกว่าเขาจะรับโทรศัพท์มั้ย เขาจะได้ยินเสียงชัดหรือเปล่า ไหนต้องจะอับอายสายตาคนรอบข้างอีกด้วย แล้วสุดท้ายก็คือ มันเปลืองค่ามือถือโดยใช่เหตุ

ดังนั้น ผมก็เลยตัดสินใจที่จะลืมสิ่งเธอพูดไว้ แล้วก็ตั้งความสนใจไว้กับสิ่งที่เกิดตรงหน้าดีกว่า
.
.
.
.
หลายบทเพลงของพรูผ่านไปแล้ว ความสุขและความเศร้าได้โบกพัดผ่านตัวผมไป เหมือนกับผมได้หลุดไปสู่โลกอื่นร่วมสองชั่วโมง

แต่ทันใดนั้นเองเมื่อโน้ตตัวแรกของเพลงใหม่เริ่มบรรเลงขึ้น เหมือนกับตัวผมถูกลากให้กลับมาสู่โลกเดิมอย่างรวดเร็วและรุนแรง หลังจากใช้สติไตร่ตรองอยู่ไม่เต็มวินาทีนัก ผมก็นึกขึ้นได้ว่านี่คือเพลง “ทุกสิ่ง”

มันเหมือนการตัดสินใจด้วยสัญชาตญาณ เหมือนกับตอนที่เรากระโดดหลบรถที่วิ่งมาจากข้างหลังได้ทั้งที่เราไม่มีตาหลัง เหมือนกับตอนที่เราหลับตาทันทีที่มีวัตถุบางอย่างลอยเข้ามาตรงหน้า

ฉับพลันนั้นเองผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาเธอ

“ฮัลโหล ได้ยินต่อมั้ย ฮัลโหล ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงตัวเองใส่ลงไป

เปล่าประโยชน์ ผมไม่ได้ยินเสียงของฝ่ายตรงข้ามแม้แต่น้อย เสียงอื้ออึงในคอนเสิร์ตกลบทุกสรรพเสียง ไม่มีเสียงใดจะเล็ดลอดเข้าสู่โสตประสาทของผมได้อีกต่อไปแล้ว แต่เมื่อมองที่หน้าจอเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามรับสายแล้ว ผมก็ชูมือขึ้นให้โทรศัพท์ของผมประชันหน้ากับบทเพลงตรงหน้าอย่างเต็มที่

ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาที่ปวารณาตัวเองเป็นแฟนของวงพรู ผมชอบเพลงของพวกเขาในอัลบั้มชุดแรกเกือบทุกเพลง ไม่ว่าจะเป็น “แค่”, “นางฟ้า”, Romeo & Juliet หรือแม้แต่เพลงกวนๆ อย่าง “เลือกแบบไหน” แต่น่าแปลกเหลือเกินที่ผมกลับรู้เฉยๆ กับเพลง “ทุกสิ่ง” มันอาจจะเป็นโรคจิตประจำตัวของผมก็ได้ที่เมื่อเพลงไหนเป็นที่นิยมกว้างขวาง ผมก็จะทำเป็นลืมมันไปเสีย

แต่ในขณะที่ผมกำลังยกแขนชูโทรศัพท์แบบเก้ๆ กังๆ พร้อมกับฟังเพลง “ทุกสิ่ง” อย่างตั้งใจหลังจากที่ไม่ได้ทำมาร่วม 3 ปีแล้ว …ผมค้นพบว่าเพลงนี้มันเพราะมาก

ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้คนมากมายถึงรักเพลงนี้เหลือเกิน

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจเลื่อนโทรศัพท์มาใกล้ตัวเอง แล้วร้องคลอไปกับเพลงให้คนที่ปลายสายฟัง

“…ก็เพราะทุกอย่าง ที่เธอ เคยได้ทำ นั้นเปลี่ยนใจ ที่เคยบอบช้ำ ความอ่อยโยน ทุกทุกถ้อยคำ คอยเติมและทำให้ความหวังของฉัน กลับมา…”

ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองระลึกชาติได้ เมื่อรู้ตัวว่าผมร้องเพลงนี้ได้ทุกประโยคและทุกถ้อยคำ

ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพลงเพลงนี้มีความยาวสักเท่าไร 3 นาที 4 นาที หรือ 5 นาที แต่ผมรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่ยาวนาน เพราะคำหนึ่งคำในเพลงนี้คือ ช่วงจังหวะที่สมอง หัวใจและริมฝีปากของผมทำงานบรรจบกันครบหนึ่งรอบ

มันอาจจะเพียงชั่วเวลาสั้นๆ ของใครบางคน แต่สำหรับผมมันมีค่าและน่าจดจำ
.
.
.
.
และในที่สุดตัวโน้ตตัวสุดท้ายก็ถูกบรรเลงขึ้น

ความอื้ออึงเมื่อชั่วครู่กำลังกระจายตัวออก สิ่งที่กำลังเข้ามาแทนที่คือความเงียบงันชั่วขณะ

ผมรู้ว่าความเงียบนี้จะคงอยู่ไม่นานนัก ในไม่ช้าบทเพลงต่อไปจะเริ่มขึ้น และทันใดนั้นเองผมก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างลงไป

ท่ามกลางฮอลล์คอนเสิร์ตขนาดสามพันคน ผมพูดประโยคที่เก็บเอาไว้ในใจมาเนิ่นนานให้เธอฟัง

ผมพูดออกไป แม้จะไม่แน่ใจนักว่าเธอจะได้ยินชัดเจนหรือเปล่า

แต่หลังจากจบคอนเสิร์ตผมจะโทรไปบอกเธออีกครั้ง

ก่อนเข้านอนผมก็จะบอกเธออีกครั้ง

และเมื่อตื่นขึ้นมาผมก็จะบอกเธออีกครั้ง

อีกครั้ง

และอีกครั้ง….

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2549

Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2549 23:55:26 น.

2 comments

Counter : 727 Pageviews.

WOW~

so cute

โดย: Me*_(^-^) IP: 203.114.98.67 วันที่: 12 สิงหาคม 2549 เวลา:23:41:03 น.

ชอบๆๆๆ เขียนดีจัง

โดย: rainmaker IP: 58.136.50.99 วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:5:22:05 น.