เรื่องนี้แปลโดย ayacinth ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่แปลงานของผู้เขียนคนนี้ลงเด็กดีนั่นเองค่ะ

 

เราอ่านเรื่องของนักเขียนคนนี้มาเรื่องนี้นับว่าเป็นเรื่องที่สาม แต่สองเรื่องแรกที่อ่านนั่นก็เป็นแนว BL ทั้งคู่ นี่ลองมาจับแนวนอร์มอลย้อนเวลาดูบ้าง ก็พบว่าผู้เขียนก็ยังคงเอกลักษณ์ของตนเองอย่างเหนียวแน่นเอามากๆ (เรายังไม่ได้อ่านว่าด้วยอาชีพนะคะ จึงจะไม่นำมาพูดด้วยเนาะ)

 

คือสามเรื่องที่เราเคยอ่านมาจะมีความเรียบๆเรื่อยๆ ไม่หวือหวา แล้วก็ล้วนเป็นความรักที่ดีงามไร้อุปสรรค โดยเฉพาะอุปสรรคที่มาจากตัวบุคคลอย่างพระเอกนางเอกเอง กล่าวคือ ตัวเอกของผู้เขียนทั้งสามเรื่องรักเดียวใจเดียวหมด

 

นางเอกของเรื่องนี้ ชวีชิงจวี นั่นเป็นหวางเฟยในตวนอ๋อง องค์ชายรองของฮ่องเต้ แน่นอนว่าตามสูตรก็คือ ไม่เป็นที่โปรดปราน ถูกคนอื่นรังแก พ่อแม่ไม่รัก พอมีวิญญาณใหม่มาเข้าร่างก็ต้องจัดการพลิกสถานการณ์จากหน้ามือกลายเป็นหลังมือ จากคนไร้ตัวตนก็กลายเป็นผู้เหยียบยอดคลื่นเข้าสู่ตำแหน่งสูงส่งอะไรทำนองนี้

 

แต่...ถ้านับว่าผลาญนั่นเป็นสงครามนองเลือดของการย้อนเวลา ฆ่าไม่เว้น ชายาผู้มีคุณธรรมก็คือน้ำใสไหลเย็นเห็นตัวปลา ชวีชิงจวีนั่นนอกจากจะทำให้พระเอกอย่างตวนอ๋อง หลงรักอย่างหน้ามืดตามัวแล้วก็ยังไม่มีภัยแพ้วพานใดๆเลย...เลย...เลย

อาจจะมีบ้างเล็กน้อย เป็นแบบมดไต่ไรตอม

 

แต่เนื่องจากเรื่องนี้ตวงอ๋อง มีความคล้ายพระเอก This time lucky in game lucky in love คือหลงรักแบบโงหัวไม่ขึ้น แล้วก็สายเปย์ พร้อมพลีชีพ ปกป้องเอาไว้เหมือนไข่ในหิน เพราะฉะนั้นนางเอกของเราก็แทบไม่มีอะไรต้องฝ่าฟันอีก วันๆก็กินของอร่อย แต่งตัวสวยๆ รอรับของขวัญจากพระเอก นับได้ว่าเป็นนางเอกย้อนเวลาที่ชีวิตสุขสบายที่สุด นางเอกก็แทบจะอยู่ไปวันๆ รอพระเอกกรุยทางของตัวเองได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้เท่านั้น 

 

แล้วอะไรทำให้มีเรื่องมายืดยาวได้ถึงพันหน้า พันหน้าจริงๆ ไม่ได้กล่าวเกินเลย แต่ละเล่มเกือบ 500 หน้า ละมี 2 เล่ม แถมเรายังอ่านไอ 1000 หน้านี่ติดต่อกันได้ด้วย 

 

แต่...เราชอบอ่ะ 55555555555555555555555

ตลกป่ะ คือเรื่องมันไม่มีอะไรจริงๆ แต่เราก็ชอบ ชอบความโรแมนติก ชอบความหน้ามืดตามัวของตวนอ๋อง เราชอบพระเอกแบบนี้ค่ะ พระเอกขายฝัน เรื่องนี้เต็มไปด้วยฉากโรแมนติกที่นางเอกกว่าจะเชื่อได้ว่าจริงก็ปาไปหลายปี

 

สรุปว่าชอบ แต่คิดว่าเรื่องนี้จะแล้วแต่รสนิยมคนเลย ถ้าชอบแบบรสชาติจัดจ้านอาจจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักค่ะ ขนาดการชิงบัลลังก์เรื่องนี้ยังเป็นไปแบบไม่ค่อยอะไรมาก ทั้งที่จริงๆตำแหน่งของตวนอ๋อง ใกล้เคียงกับเรื่อง เล่ห์รักหักเหลี่ยมบัลลังก์อยู่นะ คือเป็นลูกนอกสายตานิดนึง (แต่ว่าตวนอ๋องน่าจะได้รับความโปรดปรานมากกว่าพระเอกเรื่องนั้นอยู่หน่อย แต่เหมือนกันคือเป็นตาอยู่ที่รอดูคนทะเลาะกันแล้วสุดท้ายก็แย่งของดีไปซะเองเหมือนกัน) แต่ในเล่ห์รักหักเหลี่ยมบัลลังก์ยังชิงกันมันส์กว่านี้ (ทั้งที่เรื่องนั้นก็ไม่ได้มันอะไรมาก) มาเรื่องนี้เหมือนมันเล่าจากมุมมองนางเอกซะเยอะด้วยแหละค่ะ เลยไม่ค่อยรู้ว่าพระเอกทำอะไรไปบ้าง ทั้งที่จริงๆก็น่าจะทำไปเยอะอยู่

 

อ้อ...นอกจากตวนอ๋องแล้ว เราชอบรุ่ยอ๋อง ถึงแม้จะคิดว่ารุ่ยอ๋องค่อนข้างแบบยังไงดี มิติแบนๆไปหน่อย ปกติเราชอบตัวละครผู้ชายที่ร้ายๆอยู่นะ เช่น รุ่ยอ๋องจากบุปผาสีชาด หรือ เหอเสียจากจอมนางคู่บัลลังก์ แต่คือรุ่ยอ๋องก็ไม่ได้ทำให้เราชอบขนาดนั้น ก็สงสารนิดหน่อย เป็นผลผลิตจากการเลี้ยงดูโดยแท้ ก็เสียดายที่สุดท้ายก็ยังคงฝังใจให้นางเอก แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าความฝังใจนั้นมาจากการชื่นชมความสวยงามแค่นั้นรึเปล่า

 

อย่างตวนอ๋อง โอเค แรกๆตวนอ๋องน่าจะแค่ชอบเพราะความสวยงามมีเสน่ห์ แต่พระเอกนางเอกอยู่กันมานาน ผูกพันกันมานาน สุดท้ายตวนอ๋องก็รักนางเอกจริงๆ

 

มาขอวิจารณ์การแปลกันยาวๆ

ออกตัวก่อนว่าเราไม่ได้ไม่ชอบหรือชอบคนแปลเป็นพิเศษนะ เพียงแต่เคยเห็นข้อผิดพลาดมาบ้างแล้วจาก This time ซึ่งนั่นเราโทษให้เป็นความผิดของบก.ก็แล้วค่ะ เพราะเป็นการพิมพ์ผิดที่เราเห็นตั้งแต่ในเด็กดีแล้ว จนเป็นเล่มก็ยังผิดที่เดิม

 

มาเรื่องนี้ผิดหลายที่มากจนไม่ทราบว่าสำนักพิมพ์ยังมีฝ่ายพิสูจน์อักษรอยู่อีกหรือเปล่า คำบางคำสะดุดตามากๆ อย่างคำว่า เจ๊ ...เรียนให้ทราบว่า พระสนมไม่มีทางพูดคำว่าเจ๊ได้แน่ๆ จริงๆมันคงผิดมาจากคำว่า เจ้า น่ะนะ หรืออย่าง ลื่นหูลื่นตา 

อีกเรื่องนี้ชวนสับสนคือภาษา โดบเฉพาะการใช้คำว่า สกุล เช่น สกุลเหลียง ในเรื่องมันจะไม่ได้หมายถึงตระกูลเหลียงอ่ะ แต่หมายถึง คนคนหนึ่งในสกุลเหลียง มันแปลกมาก มันทำให้เราจำชื่อคนไม่ได้ แล้วก็ทำให้งงด้วย ว่ากำลังพูดถึงใครอยู่ กับเรื่องอื่นมันไม่เห็นมีปัญหาอย่างนี้เลย

 

ขอฝากให้สำนักพิมพ์อรุณทำการบ้านด้วยนะคะ แต่คิดว่าได้รับฟีดแบคไม่ดีไปเยอะมาก คิดว่าคราวต่อไปน่าจะปรับปรุงแล้ว สำนักพิมพ์เป็นสำนักพิมพ์ลูกของอมรินทร์ สำนักพิมพ์ที่มีประสบการณ์มากแบบนี้ไม่น่าจะผิดอะไรแบบนี้นะคะ