นิทาน..ความรัก ที่ 1 love stories contest เรื่อง : รัน ภาพ : เจ้ากอล์ฟ 1.... กาลครั้งหนึ่ง once upon the time . ยังมีหญิงสาวสวยรวยเสน่ห์แต่ดวงตามีแววทุกข์ระทมอยู่คนหนึ่ง เธอ อาศัยอยู่ในห้องเช่าขนาดกระทัดรัดแห่งหนึ่งกลางกรุงมาเนิ่นนาน อยู่มาวันหนึ่งเธอได้ รับEmail จากชายแปลกหน้า ข้อความว่า “เมื่อ 10 ปีก่อน ผมต้องสูญเสียขาซ้ายไปกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ ต้องใช้ขาเทียมเดินเหินไปมา ร่างกายและใบหน้าถูกไฟเผาไหม้จนไม่เหลือชิ้นดี นับจากนั้น ผมจึงได้รับสมญานามจากคนแถวบ้านว่า “ ไอ้เป๋หน้าผี” เรียกขานแทน “ บรรเจิด ” ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ อุบัติเหตุครั้งนั้น ได้พรากเอาชีวิต เธอ--อันเป็นที่รักของผมไปด้วย ตลอดชีวิตที่เหลือ มันจึงเป็นช่วงเวลาที่ย่ำแย่เอาการทีเดียวสำหรับผม ..เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ผมเห็นกระทู้ของคุณบนเว็บแห่งหนึ่ง มันทำให้ผมได้รู้ว่า คุณคงกำลังตกอยู่ในห้วงเหงา โลกของคุณคงมัวหมอง อับแสง คล้ายๆกับโลกของผม ผมจึงได้แต่คิดว่า จะเป็นการดีกว่าไหมหนอ? ถ้าหาก คน 2 คนจะร่วมกันแบ่งปันความทุกข์ ความเหงาที่มีอยู่ร่วมกัน แล้วคุณเล่า คิดอย่างไรกับเรื่องนี้? ผมขอจบจดหมายฉบับนี้เอาไว้เพียงเท่านี้ ด้วยหัวใจที่รอคอยคำตอบจากคุณ .. BunJed @chaiyo.com..." 2 ..... “ . จะเป็นอะไรไปเล่าคะ ฉันจะรู้สึกรังเกียจรังงอนอะไรกับคุณได้มากมายนักหรือ กับผู้หญิง ที่หัวใจร้าวรานมาแล้วไม่รู้จักกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง” ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รู้จัก รัศมี..." หญิงสาวพรมนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดแผ่วเบา ตัวอักษรสีดำค่อยๆผุดขึ้น บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ อ่านทวนซ้ำข้อความเบาๆในใจ ก่อนคลิกไอคอนที่กรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ “ ส่ง Email” ละเลียดจินตนาการตัวเองอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นึกถึง ข้อความใน Email ที่เธอส่งเข้าไปในกระทู้รวม ของเว็บไซต์แห่งหนึ่ง ในวันที่หัวใจเพิ่งชอกช้ำจากชายคนรักคนล่าสุด “ รัศมี เกิด 11 ก.ค. 2522 ย่าง 24 ปี สูง 155 หนัก 50 กก. พ่อแม่ด่วนลาจากไปนานแล้ว สถานภาพโสดแต่ไม่สด มีเรือพ่วง 1 ลำ พนักงานข้อมูลของบริษัทเอกชน ไม่เดือดร้อนขัดสนเงินทอง แต่ที่ขัดสนคือ “ความรักที่จริงใจ” เพราะที่ผ่านมา ชอกช้ำเพราะชายหน้าตาดีมาหลายราย แต่อดีตที่ขุ่นมัว ไม่ได้ทำให้มองโลกในแง่ร้าย ยังคงศรัทธาในความรักคงเดิม เปิดรับสมัครมิตรออน์ไลน์เอาไว้ปลอบโยนหัวใจเหงา ส่วนจะหล่อน้อย หล่อมาก ร่ำนิด รวยหน่อย สูงต่ำ ดำขาวไม่ว่ากัน Rutsamee@hotmail.com ” นึกแล้วก็ขำดี! หญิงสาวเผลออมยิ้มอยู่เพียงเดียวดาย เธอทำอย่างนั้นไปได้อย่างไร ? แต่ก็ช่างแม่ง งง .ปะไร! ชีวิตของเธอก็ผ่านเรื่องงี่เง่า ไร้สติเสียยิ่งกว่านี้มาแล้วมากต่อมาก ปรายตาไปที่ลูกชายที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงในห้องเช่า ภาพฝังใจเมื่อหลายปีก่อนผุดพรายขึ้น . “โทรมามีเรื่องอะไร” น้ำเสียงหงุดหงิดของชายหนุ่ม นักศึกษาสถาบันเดียวกัน คนรักคนแรก ของเธอ-- หน้าตาดีและพรั่งพร้อมไปเสียทุกอย่าง ไหลมาตามสายโทรศัพท์อีกฟาก “ เออ.. ปอน เหรอ ฉันท้องได้ 2 เดือน ” “ อ้าว แล้วมัน เกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ ” ถ้อยคำของชายหนุ่มสมบูรณ์แบบยุติความรัก 2 ปี 4 เดือน 13 วันเอาไว้แค่นั้น ทิ้งลูกชายเอาไว้ให้เธอเลี้ยงไปตามยถากรรม 3.... แสงไฟจากจอคอมพิวเตอร์จับต้องอยู่ที่วงหน้าสวยของหญิงสาว เรียวปากงามขมวดยิ้มนิดหนึ่งกับข้อความใน Email ฉบับที่สองของเขา ที่เพิ่งเข้ามา “ผ่านโลกมาแล้ว 35 ฤดูฝน หนาวและร้อนน้ำหนักตัวแค่ 60 โล แต่น้ำหนักความหล่อ อะแฮ่ม ชั่งเมื่อกลางดึกคืนเดือนมืดนับได้ 99.99 กิโลขีดเลยเทียวนะ?” หนุ่มใหญ่วัย 35 แก่กว่าเธอเกือบ 1 รอบทีเดียว-เธอคิด “อาศัยบ้านเล็กๆแถวๆชานเมืองที่พ่อแม่ทิ้งเอาไว้ ใช้ความรู้ระดับปวส. ที่ร่ำเรียนมา เปิดเป็นร้านซ่อมคอมพิวเตอร์มีรายได้พอกินไปวันๆ ไม่สูบบุหรี่ แต่ดื่มเหล้าบ้างนิดหน่อยตามประสาคนเหงา” หญิงสาวจ้องมองภาพหน้าตรงในท่าเชยคางของเขาบนจอคอมพิวเตอร์ ที่ส่งมาพร้อมกับ Email ฉบับที่สอง นิ้วชี้เรียวงามคลิกคำสั่งขยายภาพเต็มจอ ร่างงามสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของเขาถนัดๆ เนื้อที่บนใบหน้ามากกว่าครึ่งนึงเป็นแผลเป็นที่เกิดจากไฟไหม้ ลักษณะเป็นเนื้อนูนสีน้ำตาลแดง หัวอกหญิงสาวสะท้อนด้วยความเวทนา ใต้ภาพรูปถ่ายของเขา มีภาพการ์ตูนนางฟ้าตัวน้อยในท่าโบยบินอยู่ในอากาศ มีคธาเพชรอยู่ในมือ หญิงสาวจ้องมองนางฟ้าตัวน้อยสลับไปมากับนัยน์ตาใสซื่อเจียมตัวของเขา รู้สึกเหมือนว้าวุ่นสับสน ในที่สุด จึงใจอ่อนยอมรับนัดครั้งแรกกับชายพิการเจ้าของ Email 4.... ภายในร้านขายไอศครีมฝรั่ง-สถานที่นัดครั้งแรกในห้างสรรพสินค้าแห่งใหญ่คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่หนีร้อนมาพึ่งเย็นกลางเดือนเมษายน แอร์เย็นฉ่ำชวนเธอให้คิดถึงความผ่าวร้อนของเปลวแดดที่เต้นระริกบนเรือนกายที่นอกถนนใหญ่ เมื่อสักครู่ เธอเอื้อมมือไปยีหัวเหนอะหนะด้วยเหงื่อของลูกชายขณะนั่งหน้าตาเป๋อเร๋อ ผินหน้ามองผ่านกระจกใสบานใหญ่ที่หน้าร้าน แลเห็นร่างผอมในชุดสบายๆ เสื้อยืดสีส้มกับกางเกงยีนส์ โดดเด่นท่ามกลางผู้คนตรงทางเดินบรรเจิดโขยกเขยกโยนตัวขึ้นๆลงๆจากพื้น มาแต่ไกล“ ผมจะใส่เสื้อยืดสีส้มเพื่อคุณจะได้เห็นชัดเจน” ข้อความนัดหมายของเขาใน Email ล่าสุดผุดขึ้นในความคิดของหญิงสาว เธอคิดอยู่ในใจว่า ไม่เห็นต้องมีสัญลักษณ์อะไรให้ยุ่งยาก อย่างไรเสีย เธอก็จำเขาได้แน่นอน ส่วนเธอนัดหมายไว้จะใส่เสื้อยืดสีม่วง-สีของหญิงม่ายและการรอคอย ! วินาทีแรกที่พบเธอ ชายหนุ่มรู้สึกเคอะเขิน มือไม้ดูเกะกะรุงรัง ไม่รู้จะเอาวางไว้ที่ไหน เผลอลืมตัวยกมือขึ้นไหว้เธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆขบขันขณะยกมือรับไหว้ นึกในใจสงสัยเธอคงอายุสั้นแน่ๆ ให้คนแก่มายกมือไหว้ สมองของเขาบอกว่า “ เธอช่างงดงามอะไรเช่นนี้” ชายหนุ่มรู้สึกต้อยต่ำลงไปยิ่งกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่า นัยน์ตาซื่อบนหน้าเหรอหรารีบส่ายตาหาที่หลบด้วยความเขินอาย เหลียวซ้ายแลขวาจนไปเจอกับดวงตาของเด็กน้อย ลูกชายวัย 6ขวบที่นั่งอยู่แนบกายเธอ ประกายตาของชายหนุ่มฉายแววเอื้ออารีขึ้น “ เออ ..อา นี่คงเป็นลูกชายของคุณใช่ไหมครับ.” พูดจบขยับไปอุ้มเด็กชายหน้าตาบ๊องแบ๊วมาไว้บนตัก ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมหนาตรงข้ามเธอ สักพักเสียงหัวเราะร่าของเขากับเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก อย่างมีความสุขของเด็กน้อยจึงดังขึ้นเป็นระยะ เสียงหัวเราะและภาพตรงหน้า ทำเอาหัวใจของผู้เป็นแม่แทบร่ำไห้ นึกไปถึงชายคนก่อนหน้าที่เพิ่งเลิกราจากเธอไปเมื่อไม่กี่วันนี้ คนรักคนล่าสุด ฐานะดี สมบูรณ์แบบ ผู้นำพาคืนวันอันเปลี่ยวเหงามาสู่เธอนั่นเอง ! “ . ผมว่าถ้าคุณจะมาอยู่ ที่นี้ เอาลูกชายของคุณฝากไว้ให้แม่ของคุณช่วยเลี้ยงก่อนแล้วกันนะไม่ต้องเอาแกมาอยู่ด้วยกันกับเราที่นี่หรอก เราจะได้มีเวลาเป็นส่วนตัวกันเยอะๆ ” ร่างเปลือยของเธอที่เกลือกกลิ้งอยู่ในอ้อมกอดของเขาผละออกจากร่างกำยำของเขาทันที ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่ถอดกองอยู่ข้างเตียง ยุติความสัมพันธ์ที่กินระยะเวลาได้เพียง 9 วัน ไว้เท่านั้น หญิงสาวฮัมเพลง “Love me love my dog”ขณะเดินออกคอนโดฯหรูของเขา 5.... “ โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” เสียงของชายปากเสียที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านในสุดของร้านดึงความคิดของเธอกลับมาที่ร้านไอศครีมอีกครั้ง เธอเห็นชายพิการก้มหน้าลงด้วยความเสียใจและอับอาย อนิจจา ! หัวใจของเธอหล่นวูบ .. หญิงสาวหันขวับไปมองชายปากเสียคนนั้น โต้เถียงขึ้นในใจ “ จะทำไมหรือ ชายพิการคนนี้ต่ำต้อยอะไรกันหนักหนา ฉันเองก็ไม่ได้สูงส่งอะไรเลย เพราะในความเป็นจริงภายใต้หน้าตาสวยสดงดงามของฉัน ฉันก็มีหัวใจที่พิการ ไม่แปลกหรอก หากคนพิการสองคนที่ขาดแคลนความรักอย่างรุนแรงจะมาพบกัน !! ” สักพัก เธอเดินดุ่มๆตามหลังเขาออกจากร้าน คิดในใจ ..น่าสงสารเขาเสียจริงๆ กี่คำกันนะที่เขาพูดกับฉัน เขาพูดน้อยเหลือเกิน ไม่เหมือนกับถ้อยคำในEmail เลยสักนิด แต่ก็ดีแล้วหละ บางครั้ง ความเงียบก็ก่อให้เกิดจินตนาการดีๆยิ่งกว่าถ้อยคำมากมายเสียอีก ...ไอศครีมของเขาพร่องไปนิดเดียวเอง เพราะมัวแต่ป้อนให้เจ้าหนู ของฉันนั่นเอง... .. ที่หน้าบ้านเช่า ชายพิการกล่าวคำร่ำลาเธอและลูกชาย ก่อนตัดใจเดินจากไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย แต่แล้ว! ก็ผลุนผลันหมุนตัวกลับมาอีกครั้ง ละล่ำละลักบอกคำพูดเชยที่จดจำมาจากนิยายรักที่เขาใช้เวลาตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา.. เพื่อท่องมัน! “ เออ .. ไม่ว่าหลังจากวันนี้แล้ว ทุกสิ่งจะดำเนินไปอย่างไร ขอให้คุณรับรู้ว่า ผมเข้าใจ และ แม้จะไม่มีคธาวิเศษอยู่ในมือ คุณจะคือนางฟ้าของผมตลอดไปครับ ” หญิงสาวรู้สึกเหมือนโลกทั่งใบสว่างไสวขึ้นมาในบัดดล คล้ายๆกับว่า ภาพการ์ตูนนางฟ้าที่เขาส่งมาใน Email ก่อนหน้า เคลื่อนไหวได้ มัน ลอยวนเวียนอยู่รอบกาย รำพึงแผ่วเบากับตัวเอง “ เออ ผู้หญิงมีตำหนิเช่นฉันนี่หนา ยังมีคนให้ค่า ให้เกียรติมากมายจนถึงปานนี้อีกเชียวหรือ ? รู้สึกคล้ายๆกับว่าร่างกายเบาหวิว ไร้น้ำหนักและ ค่อยๆลอย สูงขึ้น สูงขึ้น ราวกับนางฟ้าบนสวรรค์ ! 6.... ..หญิงชรานั่งอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ พินิจใบหน้าเหรอหรากับร่างผ่ายผอมของชายชราขาด้วนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงคนไข้ พลางนับนิ้วมือไปมา .เป็นเวลากี่ปีแล้วหนอ 28 หรือ 29 ปี เอ หรือว่า จะเป็น 30 ปี .เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นับจากวันที่นางและลูกชายได้ย้ายมาอยู่ด้วยกับเขาเพื่อรวมหัวใจที่แสนเปลี่ยวเหงาและ ขมขื่นให้เป็นหนึ่ง นางจำได้ว่า ในวันนั้น ไม่มีฤกษ์ยามงามดี ไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีเสียงระฆังวิวาห์ มีแต่ความศรัทธาและเชื่อมั่นอันเปี่ยมล้นที่มอบให้แก่กันและกัน แต่มาวันนี้ ดูสิ ชายพิการ ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนดังใครๆได้ให้อะไรไว้มากมายกับหัวใจอันอาภัพของเธอ ทั้งความรัก -กำลังใจ และความสมบูรณ์พูนสุขแก่ชีวิตอย่างที่ไม่เคยได้รับจากชายรูปงามคนใดมาก่อน เขาช่วยพลิกฟื้นหัวใจอันชอกช้ำของนางให้กลับมาชุ่มชื้นมีค่าขึ้นอีกครั้งหนึ่ง และที่สำคัญ ตลอดเวลา 30 ปี นางได้เรียนรู้ความจริงของความรักข้อหนึ่งว่า “เมื่อเราได้รักใครจริงๆสักคน เราจะมองเห็นความมหัศจรรย์ที่ ซุกซ่อนอยู่ในกายของคนๆนั้น ไม่ว่าเขาจะขี้เหร่ หรือบกพร่องเพียงใดก็ตาม” หญิงชราเอื้อมมือไปกุมมือเหี่ยวย่นของชายชรามาแนบแก้มเนิ่นนาน .. พลัน นัยน์ตาฝ้าฟางที่มีหยาดน้ำตาเออล้นอยู่ก็คลับคล้ายว่า แลเห็นร่างของเจ้าชายรูปงาม ผิวกายเรื่อเรืองดุจทองคำ ปรากฏขึ้นแทนร่างของชายชราขาด้วนขณะที่ลมหายใจของเขาขาดห้วงลง ..   Create Date : 26 มกราคม 2551 17 comments Last Update : 26 มกราคม 2551 11:41:39 น. Counter : 2556 Pageviews. Share Tweet

คลาสสิคจริงๆ ยกให้เลยเรื่องนี้   โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross ) 26 มกราคม 2551 12:40:00 น.

พี่กล็อฟแพลงฟังไม่ได้อ่า เข้ามาฟังเพลง อิอิ อ่านแว้วจ้า ใช้เวลาแต่งนานกี่ปีเนี่ย อะๆๆอย่าเพิ่งโกรธกำลังจาบอกว่า มานยอดมากคร้าบบ หุหุ อ่อ เรื่องต่อไปอย่าลืมนะพี่ เรื่องสาววิดคอม สวย ถึก และบึกบึน   โดย: นู๋เดียร์ (nadear_ku ) 26 มกราคม 2551 18:40:05 น.

เป็น นิทาน..ความรัก ที่คลาสสิค จริงๆ แต่เสียดาย ที่เป็นได้เพียง 'นิทาน' ชอบคำคมและเพลง..เพราะดี :)   โดย: หมีมีทูยู IP: 203.156.34.240 27 มกราคม 2551 20:24:03 น.

เศร้า แต่เข้าใจค่ะ   โดย: TG IP: 125.25.75.235 28 มกราคม 2551 17:01:56 น.

ยอดเยี่ยมครับ ลงตัว   โดย: ชาญฯ IP: 124.157.174.251 28 มกราคม 2551 18:11:40 น.

love will keep us alive   โดย: rubino IP: 203.113.44.84 28 มกราคม 2551 20:05:11 น.

โดย: ขอบคุงนะง้าบ (nadear_ku ) 29 มกราคม 2551 0:22:23 น.

เศร้า ความรัก   โดย: air IP: 203.146.192.136 1 กุมภาพันธ์ 2551 17:21:38 น.

โดย: nadear_ku 6 กุมภาพันธ์ 2551 18:23:41 น.

โดย: nadear_ku 6 กุมภาพันธ์ 2551 18:26:05 น.

มาลงชื่อเยี่ยมชม มาลงชื่ออ่านครับ อิอิ ตรุษจีนนี้ ขอให้ร่ำรวย มั่งมี ศรีสุข เฮง ๆ รุ่งเรืองมากมายครับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง คล้องสายเดียว เดี๋ยวขำกลิ้ง (อาคุงกล่อง ) 9 กุมภาพันธ์ 2551 20:35:58 น.

อ่านจบแล้วครับ เป็นนิยายรักที่ให้อารมณ์และความรู้สึกที่ดีครับ มีทั้งเศร้าและซึ้ง รวมทั้งจบได้อย่างประทับใจแบบแฮบปี้แอนดิ้งครับ เรื่องสั้นเรื่องนี้เข้ากับบรรยากาศเดือนแห่งความรักดีครับ ให้คนที่กำลังมีรักได้เข้ามาอ่าน แล้วได้แง่มุมอีกมุมของความรักครับ รออ่านเรื่องอื่นต่อนะครับ อย่ามามาตามให้อ่านอีกนะครับ อิอิ ปล.ผมอ่านเรื่องสั้นของคุณมาหลายเรื่อง ผมเข้าใจวง่าเจ้ากอล์ฟน่าจะเป็นผู้ชาย แต่พอมาอ่านเรื่องนี้แล้วผมชักจะไม่แน่ใจแล้วครับ หรือว่าเจ้ากอล์ฟเป็นผู้หยิงครับ อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง คล้องสายเดียว เดี๋ยวขำกลิ้ง (อาคุงกล่อง ) 9 กุมภาพันธ์ 2551 20:50:11 น.

^ ^ ^ เอ่อ... คุณอาคุงกล่องคะ เรื่องนี้คุณรันเป็นผู้เขียนค่ะ ทุกเรื่องจะมีชื่อนักเขียนกำกับนะคะ ถ้าอยากรู้จักนักเขียนคลิกดูได้ที่แถบ about writers ค่ะ ^^"   โดย: น้องเจ้าค่ะ IP: 58.9.33.9 9 กุมภาพันธ์ 2551 23:30:19 น.

โดย: nadear_ku 14 กุมภาพันธ์ 2551 17:00:01 น.

อ่านแล้วประทับใจในบทความ กินใจดีนะ   โดย: ไข่ไก่ IP: 203.209.126.18 20 กุมภาพันธ์ 2551 10:11:47 น.

อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ จะมีซักกี่คนที่เห็นรูปทองของคนรัก และสิ่งที่อยู่ด้านในมากกว่ารูปร่างภายนอก ดีใจจังที่ในเรื่องยังมีคนนแบบนี้อยู่นะคะ   โดย: NOTTY IP: 125.25.200.167 26 ตุลาคม 2552 0:45:08 น.

ไม่อยากให้เป็นเพียงแค่..นิทาน   โดย: rubino IP: 113.53.205.150 30 มกราคม 2553 7:29:32 น.