Bloggang.com : : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย : เรื่องสั้น เด็กขี้ขโมย

เรื่องสั้น เด็กขี้ขโมย

สองผู้เฒ่านั่งจิบน้ำชาคุยกันยามแดดอ่อนๆ ผู้เฒ่าผมขาวยกถ้วยชาขึ้นระดับสายตาจ้องมองลายดอกไม้แล้วพูดขึ้น
"เด็กบ้านั่นเคยเอาถ้วยน้ำชาของข้าไป"

ผู้เฒ่าผมสีดอกเลาหัวเราะเบาๆ
"มันเคยเอาสายคาดเอวของข้าไป"

"เดี๋ยวนี้มันโตเป็นหนุ่มแล้ว น่าจะมีเรือนซะ"

"ข้ากำลังมองหาสตรีที่เหมาะสมกับมัน เฮ้อ..."

เฒ่าผมขาวละสายตาจากถ้วยชาหันมามอง เฒ่าผมดอกเลาจึงเล่าเรื่องราว "ข้าทาบทามสตรีลูกขุนนางให้มัน แต่มันกลับไปชอบพอเมียน้อยพ่อค้าคนหนึ่ง มันบอกว่าจะเอามาเป็นของมันให้ได้"

"นิสัยขี้ขโมยของมันยังมิได้เลิกอีกหรือ"

"เลิกแล้ว ข้าและคนอื่นอบรมสั่งสอนมัน มันจึงยอมเลิกราเมียน้อยพ่อค้า แต่มันก็ไม่ยอมแต่งงาน"

"มันว่าเยี่ยงไร"

"มันบอกจะหาของมันเอง สตรีที่ทาบทามไม่คู่ควรกับมัน"

"ทำไม"

"มันบอกสตรีนางนั้นจืดชืด มันต้องการสตรีที่รู้ทันบุรุษ"

"งั้นมันคงต้องไปเอาคณิกา"

เฒ่าผมดอกเลาได้ยินก็หัวเราะเบาๆ "ใช่ คณิกา ผู้หญิงที่มันต้องการเป็นคณิกาของฮ่องเต้"

"มันคงต้องเป็นฮ่องเต้ก่อน จึงได้ลิ้มรสคณิกาของฮ่องเต้" เฒ่าผมขาวเงียบไปสักพักแล้วกล่าวขึ้น "มันอาจยังไม่ทิ้งนิสัยขี้ขโมย เพียงแต่.."

"เพียงแต่..." เฒ่าผมดอกเลาสงสัย

"เพียงแต่มันระงับนิสัยลักขโมยเล็กน้อย เพื่อขโมยสิ่งที่ใหญ่กว่า" เฒ่าผมขาวเพ่งพิศลายถ้วยชาอีกครั้ง "ตอนมันขโมยถ้วยชาข้า มันต้มน้ำให้ข้า เอาถ้วยชาทั้งชุดมาบริการข้า มันรอเวลาหลายชั่วยามจนเพื่อนฝูงข้ามาร่วมดื่มชา มันเอาถ้วยชาอื่นมาเพิ่มและบริการผู้อื่นจนสำราญ กว่าข้าจะรู้ว่าถ้วยชาชุดนั้นหายไปหนึ่งใบก็อีกหลายวันถัดมา"

"มันรอเป็นครึ่งค่อนวันเชียวรึ"

"ใช่ มันรอเป็นครึ่งค่อนวัน ข้าจึงคิดว่านิสัยขี้ขโมยของมันไม่ได้หายไป มันเพียงแต่รอโอกาสขโมยของบางอย่างที่ใหญ่กว่าเท่านั้นเอง"

เฒ่าผมดอกเลาหัวเราะ "มันจะขโมยอะไร บัลลังค์ฮ่องเต้เพื่อให้ได้นางคณิกาหรือ ถึงตอนนั้นมันคงแก่เฒ่าจนตายก่อน"

เฒ่าผมขาวมิได้หัวเราะ ได้แต่จ้องมองถ้วยชาอย่างครุ่นคิด

................

* เด็กขี้ขโมยในเรื่องสั้นนี้ หมายถึง สุมาอี้ค่ะ

Create Date : 06 ธันวาคม 2552

Last Update : 6 ธันวาคม 2552 15:47:29 น.

0 comments

Counter : 831 Pageviews.