Bloggang.com : kimmybangkok : เขียนให้ป๋า : วันเดินทางของป๋า

เขียนให้ป๋า : วันเดินทางของป๋า

วันเดินทางของป๋า

โดยปกติแล้ว เมื่อมีวันหยุดต่อเนื่องลูกและหลานอยู่ครบ บ้านเรามักจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกันเป็นความสุข ที่ป๋าเห็นทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาในสถานที่ที่ไม่ใช่บ้าน หากคราวใดที่ลูกหลานว่างไม่พร้อมกัน ชวนป๋าไปเที่ยว ป๋ามักบ่ายเบี่ยงเสมอ ป๋าอยากให้ไปกันทุกคนทั้งครอบครัว

การรักษาตัวในโรงพยาบาลของป๋าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ป๋าป่วยหนัก ป๋านอนโรงพยาบาล รวมเป็นเวลา 2 เดือน 1 วัน แม้ว่าพวกเราจะรู้ว่าโรคที่ป๋าเป็นอยู่นั้นมันรุนแรงและรู้ว่าป๋าจะอยู่ได้อีกไม่นาน แต่พวกเราก็ยังภาวนาว่าการข้าโรงพยาบาลครั้งแรกนี้ ขอเป็นการซ้อมก่อนได้ไหม ขอให้ป๋าได้กลับบ้านสักครั้ง อย่าเพิ่งมาพรากป๋าไปจากพวกเรา พวกเรายังทำใจกันไม่ได้

ป๋าเกิดวันที่ 15 ตุลาคม 2475 แต่วันที่ 15 ตุลาคม 2551 ป๋ายังคงป่วยหนักอยู่บนเตียงคนไข้ พวกเราได้จัดเตรียมสังฆทานและของใส่บาตรให้ป๋า
เช่นเคย

วันเกิดป๋าปีนี้มันช่างเศร้า ป๋ายังสามารถกระพริบตาได้ แต่ดูเลื่อนลอยมาก แต่สิ่งที่พวกเราดีใจมากที่สุดก็คือ คุณหมออีฟ "ลีลารพินทร์"นักศึกษาแพทย์ ปี 4 ได้มาร่วมซึมซับความรู้สึกนี้กับพวกเรา

น้องอีฟ ได้ดูแลป๋าครั้งแรกเมื่อวันที่ต้องแอดมิทป๋า ที่หอผู้ป่วยชาย และเมื่อป๋าย้ายมาที่หอผู้ป่วยหนัก น้องอีฟก็ได้คอยหมั่นมาเยี่ยมเยียนป๋าเสมอเมื่อมีเวลา หรือว่างจากชั่วโมงเรียน และยังพับนกกระดาษ สีสันต่าง ๆ มาให้ป๋าแทบทุกวัน พวกเราก็เก็บใส่ขวดและยกให้ป๋าดูเสมอ ๆ จะบอกป๋าว่า วันนี้น้องอีฟพับนกสีอะไรมาให้ป๋า

สิ่งที่น่าแปลกมาก ๆ ก็คือ ทุกคนแม้แต่ป๋าเอง มีความเห็นพ้องต้องกันว่า น้องอีฟ หน้าตาคล้ายหลานสาวคนเดียวของป๋า ที่กำลังศึกษาอยู่ที่กรุงปักกิ่งและยังไม่สามารถกลับมาเยี่ยมป๋าได้ ดังนั้นป๋าจึงเสมือนมีหลานสาวอีกคนมาคอยดูแล และพวกเราก็คิดเสมอเสมือนว่าน้องอีฟเป็นลูกหลานแท้ ๆ ด้วยอีกคน เป็นสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้น พวกเราก็ไม่เคยคิดว่าคุณหมอสมัยนี้จะน่ารักเช่นนี้ น้องอีฟทำให้พวกเรารู้สึกว่า"คุณหมออีฟ"เป็นมากกว่า"หมอ"

น้องอีฟนำการ์ดวันเกิดมาอวยพรให้ป๋า และอ่านข้อความในการ์ดให้ป๋าฟัง ไม่มีใครกลั้นทำนบน้ำตาได้แม้แต่คนเดียว...แม้แต่หมออีฟ...... ป๋าผ่านวันเกิดครบรอบปีที่ 76 มาได้ เราไม่รู้ว่าป๋าจะเจ็บปวดแค่ไหน แต่พวกเรารู้สึกอยากให้ป๋ายังอยู่ข้าง ๆ พวกเรา นานเท่านาน

ป๋าป่วยหนักเกินไป จนในที่สุดคุณหมอได้แจ้งวันนับถอยหลังของป๋าให้ทราบ พวกเราเสียใจ แต่ก็ต้องเข้มแข็งเริ่มจัดเตรียมสิ่งที่จะต้องทำให้ป๋า พวกเรารู้ว่าหากไม่เตรียมการใด ๆ พวกเราอาจขาดสติในวันที่ป๋าจากไป จะทำให้ฉุกละหุกและขาดตกบกพร่องทั้งในด้านธรรมเนียมประเพณีและอีกหลาย ๆ อย่างที่จำเป็นจะต้องดำเนินการ

คืนวันศุกร์ที่ 24 ตุลาคม 2551 ความดันโลหิตของป๋าเริ่มลดลง พวกเราอยู่กันพร้อมหน้าป๋า มานั่ง สวดมนต์และบอกทางป๋าตลอด ไปแอบร้องไห้กันอย่างหนักไม่ให้ป๋าเห็น กลัวป๋าจะเป็นกังวลและไม่สงบ คุณหมอฉีดยากระตุ้นหัวใจให้ป๋า ความดันก็เริ่มเพิ่มขึ้นพวกเราดีใจป๋ายังไม่ไปไหน ป๋าก็ผ่านมาได้ แต่เรารู้ว่าวันต่อไปก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมแล้ว วันเสาร์ป๋าลืมตาได้เล็กน้อย หลับเป็นพัก ๆ คิดว่ากล้ามเนื้อตาของป๋าคงจะอ่อนล้าจึงดูป๋าหรี่ตาตลอดเวลา พวกเราบอกป๋าไม่ต้องเป็นห่วงอะไร หลับให้สบาย

ตั้งแต่ 6 โมงเย็นพวกเราต้องคอยจ้องที่เครื่องตลอดเวลาความดันโลหิตของป๋าเริ่มตก จนกระทั่ง 5 ทุ่ม ก็ลดลง เรากระซิบที่หูป๋าขอให้ผ่านวันนี้ไปก่อน แล้วป๋าค่อยเดินทางในวันใหม่นะ ลูกขอร้อง ป๋าผ่าน 24.00 นาฬิกาของวันเสาร์ไปได้ เข้ามาวันอาทิตย์ที่ 26 พวกเราสวดมนต์ให้ป๋าตลอด ท่องพุทโธที่หูป๋าตลอดทาง และเหลือบมองการเต้นของหัวใจป๋าที่เครื่อง ตัวเลขลดลงทีละ 1 อย่างรวดเร็ว จาก 134 ลดลงมาใช้เวลาแป๊บเดียวก็มาหยุดอยู่ที่เลขศูนย์ ที่เวลา 00.44 นาฬิกา ป๋าเดินทางจากพวกเราไปแล้ว ป๋าไปอย่างสงบและดวงตาป๋าคราวนี้ปิดสนิท ป๋าไม่มีห่วงกังกลใด ๆ อีกแล้ว พวกเราส่งป๋าด้วยความสงบไม่มีใครร้องไห้ฟูมฟายเพราะเราไม่ต้องการให้ป๋าเห็นพวกเราเสียสติขณะที่ป๋าเดินทาง ป๋าจะเป็นห่วงและเดินทางไม่สงบ

เมื่อพวกเรามาทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ เราจึงรู้ว่า ป๋าฉลาดมาก ป๋าทำให้พวกเราซ้อมร้องไห้กัน เพราะดูเหมือนจะขาดสติกันจริง ๆ ทุกคนเพราะมันเป็นครั้งแรกในครอบครัวเราที่จะต้องเผชิญกับการพลัดพรากนิรันดร์ของบุคคลที่เรารักและบูชาสูงสุด หากป๋าจากไปคืนวันเสาร์พวกเราก็คงจะสับสน เสียใจ จนไม่สามารถคิดการณ์ที่จะต้องทำต่อไปได้ ดังนั้นเมื่อป๋าเดินทางไปจริง ๆ จึงทำให้พวกเราส่งป๋าเดินทางด้วยความสงบได้ ความเสียใจได้ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจของทุกคน และภาพแห่งความทรงจำก็ได้ถูกบันทึกไว้ในใจมิอาจลืมเลือนได้

งานอาบน้ำให้ป๋าและสวดพระอภิธรรมในวันอาทิตย์ที่ 26 ตุลาคม 2551 ดวงวิญญาณของป๋าคงจะรับรู้ได้ว่า งานของป๋ามีคนที่รักป๋ามากมาย มากันมากกว่าหนึ่งร้อยคน เกินความคาดหมายของการจัดงานวันแรกซึ่งปกติคนจะมาร่วมงานน้อยมาก งานของป๋าในวันนี้ยิ่งใหญ่ เหมือนงานรวมญาติ แม้ว่าจะอยู่ต่างจังหวัดก็พร้อมหน้าเดินทางมาร่วมพิธีอาบน้ำให้ป๋าและมาร่วมฟังการสวดพระอภิธรรม เพื่อนเก่าของป๋า เจ้านายและเพื่อนร่วมงานของลูก ๆ ก็พร้อมใจกันมา พวกเรามองแล้วอดภูมิใจไม่ได้ เกินความคาดหมายจริง ๆ ป๋าเห็นแล้วใช่ไหมว่าป๋ามีคนรักป๋ามากมาย รวมถึงลูก ๆ ของป๋าก็มีคนรักมากมาย จึงมีคนมาร่วมงานป๋าได้มากมายเช่นนี้

การสวดพระอภิธรรมในงานของป๋า จะมีเพียง 3 วัน เนื่องจากป๋าได้อุทิศร่างกายให้แก่คณะวิทยาศาสตร์ ป๋าจะได้เป็น “อาจารย์ใหญ่” ของนักศึกษาแพทย์ หลังจากสวด 3 วันทางคณะฯ จะมารับร่างของป๋าไป พวกเราทุกคนภูมิใจในตัวป๋า และต่างอนุโมทนาบุญ ป๋าได้สร้างบุญครั้งยิ่งใหญ่กว่าการทำบุญในครั้งใด ๆ เจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรื่องร่างของป๋าก็ได้กระทำด้วยความเคารพและให้เกียรติป๋ามาก พวกเราขอขอบคุณมา ณ ที่นี้ด้วย

พวกเราหวังว่าหนังสือ “พระคุณพ่อ” ที่ได้นำมาแสดงความขอบคุณทุกท่านเล่มนี้ คงจะเป็นประโยชน์แก่ท่านผู้อ่าน โดยทั่วไปเราจะได้ยินแต่คำว่า “พระคุณแม่” หากแต่ในความจริงแล้ว “พระคุณพ่อ” ก็มิได้ยิ่งหย่อนน้อยไปกว่าเลย ท่านใดที่วันนี้รัก คุณแม่ มากกว่า คุณพ่อ ขอให้กลับไปทบทวนใหม่ ทั้งสองท่านเราจะต้องรักให้เท่ากัน และต้องรักให้มากที่สุดเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่กว่าความรักใด ๆ ท่านทั้งสองมีแต่ความรักและความเสียสละและห่วงใยให้แก่ลูกทุกคน เพียงแต่ลูกบางคนอาจจะมองไม่เห็น ยังไม่สายไปที่จะแสดงความรักต่อท่านทั้งสอง และขอให้เริ่มทำนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป

“พวกเรา”แม้จะเสียใจต่อการเดินทางคนเดียวของป๋าแต่พวกเรามีความภูมิใจอย่างมากที่พวกเราได้กตัญญู กตเวทีต่อป๋าอย่างสม่ำเสมอเมื่อป๋ายังอยู่กับพวกเรา เราได้ให้สัญญาแก่ป๋าว่า “พวกเราจะดูแลแม่อย่างดีที่สุดต่อไป” ป๋าจงภูมิใจในตัวของลูกทุกคนและป๋าโปรดเป็นกำลังใจและอวยพรให้แก่พวกเรา

“พวกเรารักป๋าที่สุด”
เปิ้ล-ปอง-หนู-หมู
27 ตุลาคม 2551
หมายเหตุ :
ขอขอบพระคุณคุณหมอ พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล และเจ้าหน้าที่ทุกท่าน ของหอผู้ป่วยอายุรกรรม ชาย-หญิง ชั้น 7 โรงพยาบาลรามาธิบดี
ที่ได้ดูแลป๋าขณะเข้ารับการรักษาตัวอยู่เป็นอย่างดี

Create Date : 03 ธันวาคม 2551

Last Update : 25 ตุลาคม 2552 13:52:07 น.

2 comments

Counter : 1903 Pageviews.

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
ขอให้ท่านไปสู่สุคตินะครับ

โดย: น้องเหนือเมฆ

วันที่: 3 ธันวาคม 2551 เวลา:20:55:01 น.

หนูว่า อากงก้อคงภูมิใจในตัวลูกๆ ทุกคนค่ะ พี่หนู

โดย: หมวยค่ะ IP: 223.205.114.186 วันที่: 12 มีนาคม 2554 เวลา:12:16:42 น.