เขียนให้ป๋า : ด้วยความอาลัยรัก

ป๋าที่รัก....ในความทรงจำ......

พวกเราคิดอยู่เสมอว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ และไม่ถือเป็นเรื่องต้องห้ามหากพูดถึงการตาย ป๋าไม่กลัวที่จะตาย บอกเสมอว่า “อยู่เลยปลดเกษียณมาแล้ว 10 กว่าปีก็คุ้มแล้ว ตายไปก็ไม่เสียดาย” พวกเราเข้าใจกันและมิได้ขัดใจอะไร เมื่อป๋าแสดงความจำนง อุทิศร่างกายหลังเสียชีวิตให้กับภาควิชากายวิภาคศาสตร์ คณะวิทยาศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี

ป๋าเป็นคนที่มีสุขภาพที่แข็งแรง อ้วนท้วนสมบูรณ์ มาตลอด แม้ว่าจะมีโรคประจำตัวคือโรคความดันโลหิตสูง แต่ป๋าก็มิได้ละเลย จะไปตามที่คุณหมอนัดทุกครั้ง และรับประทานยาตามคุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัด และออกกำลังกายเป็นประจำ ถือได้ว่าเป็นคนรักษาสุขภาพมากคนหนึ่ง ซึ่งจะสังเกตได้ว่า ป๋าจะดูภูมิฐาน เดินตัวตรง หรือแม้แต่จะถ่ายรูป ก็จะยืนตรง แยกเท้าออกเล็กน้อยดูสง่างาม เพราะเป็นความเคยชินตั้งแต่สมัยรับราชการทหาร

ความสุขหลังเกษียณอายุที่ป๋าได้รับอย่างจริงจัง คือการไปเที่ยวต่างจังหวัดกับครอบครัวและการรับประทานอาหารนอกบ้าน ป๋าจะมีความสุขอย่างมาก ป๋าสนใจประวัติศาสตร์ของแต่ละสถานที่ และวัดวาอารามต่าง ๆ ที่ได้ไป ป๋าจะอ่านประวัติหรือเรื่องราวของสถานที่นั้น ๆ มิได้ขาด หรือหากมีข้อสงสัย ก็จะถามผู้รู้ให้หายสงสัย พวกเรายังนึกเหมือนกันว่า “เป็นนักวิชาการ” วันหยุดยาว ๆหรือวันหยุดงานของลูก ๆ พวกเราก็จะพยายามไปเที่ยวกัน หรือไปทำบุญกันตามวัดต่าง ๆ ในกรุงเทพฯ หรือจังหวัดใกล้เคียง ป๋าจะไปไหว้พระมากมายในระยะปีหลัง ๆ นี้ รวมถึงไปหาอาหารร้านดังรับประทาน หรือไปประจำสำหรับร้านที่ถูกใจมากเป็นพิเศษ

ป๋ามีความสุข เวลาหลานไปหา ก็จะแจกสตางค์ หรือหากไปสามพราน ก็จะแจกให้หลาน และเหลน เป็นที่ชื่นชอบเป็นอย่างมาก ป๋าชอบไปสามพราน ไปสวน ไปงานหรือไปเยี่ยมเยียนญาติพี่น้องของแม่เสมอ ๆ
พวกเราดีใจที่เห็นป๋าสุขภาพแข็งแรง ไปไหน ๆ คนที่พบก็จะทักว่า ไม่น่าเชื่อว่า คนอายุ 70 กว่าจะแข็งแรงและหล่อ ป๋าจะภูมิใจและสนุก หากมีใครทายอายุอ่อนกว่าที่เป็นอยู่ และก็จริงทุกครั้งที่ทุก ๆ คนทายผิด

หากมองจากภายนอก ป๋าจะดูเฉย ๆ บางคนอาจจะเกรง แต่จริง ๆ แล้วป๋าเป็นคนมีอารมณ์ขัน ชอบร้องเพลง ชอบฟังเพลงโดยเฉพาะนักร้องคนโปรด ป๋าก็จะตามซื้อเทป ซีดีไม่ให้พลาดสักชุด เป็นคนสนใจปัญหาบ้านเมือง ชอบดูข่าว รักสัตว์ โดยเฉพาะสุนัข แต่ป๋าก็ยังชอบไปดูลิง อาจจะเป็นเพราะป๋าเกิดปีลิงนั่นเอง ตอนที่ไปปางช้าง ลูกช้างตัวน้อยเข้ามาใช้งวงดันป๋า ป๋าชอบใจมาก หรือแม้แต่ไปให้นมลูกวัว ให้อาหารสัตว์กับมือป๋า ดูป๋าจะสนุกสนานมากเป็นพิเศษ พวกเราก็พลอยมีความสุขไปด้วย และพวกเราก็ติดนิสัยนี้เช่นกัน ทุกคนรักสัตว์ เห็นที่ไหนก็ต้องเข้าไปทักทายทุกครั้ง

ป๋าจะเป็นห่วงลูกเสมอ หากคนใดกลับผิดเวลา ป๋าจะโทรศัพท์ตามและนั่งรอจนกระทั่งลูกกลับมาบ้าน พวกเราจึงต้องรายงานตัวทางโทรศัพท์ทุกครั้งหากจำเป็นต้องกลับผิดเวลา ป๋าห่วงแม้กระทั่งเรื่องเสื้อผ้าของลูก ลูกทุกคนทำงานนอกบ้าน เวลาป๋าว่างก็จะไปรีดเสื้อผ้าให้ลูกและฟังเพลงไปด้วย พวกเราเกรงใจไม่ให้ทำ แต่ป๋าก็ยังทำให้เสมอ

ที่จริงตุลาคมนี้ พวกเราตั้งใจจะพาป๋าไปเที่ยวที่ประเทศจีน ป๋าอยากไปดูสุสานจิ๋นซีฮ่องเต้ของจริง ป๋าเคยเห็นสุสานจำลองมาแล้วที่วิหารเซียน ชลบุรี เราก็กำลังดูโปรแกรมที่คิดว่าป๋าจะไม่เหนื่อยเกินไป และมีโบราณสถานหลาย ๆ แห่ง หรืออาจจะแวะไปเยี่ยม “น้องป๊อป” หลานสาวที่กำลังศึกษาที่กรุงปักกิ่ง ประเทศจีน และให้หลานสาวพาเที่ยว


ดูเหมือนว่าโครงการของพวกเราต้องเลื่อนเวลาออกไป เพราะมองเห็นป๋าผอมลง และทานอาหารได้น้อย พวกเราเข้าใจว่าป๋าเบื่ออาหาร เพราะอายุมากขึ้นระบบภายในอาจเริ่มถดถอย หรือแม่ทำอาหารฝีมือตกหรือเปล่า พวกเราพยายามไปทานอาหารนอกบ้านทุกวันหยุด จนกระทั่งคุณหมอที่ป๋ารักษาประจำสงสัยว่าทำไมป๋าจึงซีดและผอมลงมาก คุณหมอเลยสั่งตรวจมากมาย และได้ข้อสรุปที่บาดหัวใจพวกเราคือ ป๋าเป็นมะเร็งต่อมน้ำเหลืองระยะสุดท้าย พวกเราตัดสินใจให้ป๋ารักษาโดยการให้เคมีบำบัด เพราะหากการรักษาเป็นผลดี ป๋าจะอยู่กับพวกเราได้อีกไม่ต่ำกว่า 4 ปี

หากแต่หลังจากให้เคมีบำบัด เหตุการณ์เหนือการควบคุมก็เกิดขึ้น ป๋าต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลตั้งแต่วันที่ 25 สิงหาคม 2551 ป๋าถ่ายไม่ได้ เมื่อแก้ปัญหาถ่ายได้ ป๋าก็มีอาการติดเชื้อที่ปอด และเริ่มติดเชื้ออีกหลายตัว การรักษาคุณหมอดูแลอย่างดี ให้ยาชนิดที่ดีที่สุดแก่ป๋าเพราะหวังว่าน่าจะช่วยให้ป๋าหายจากอาการป่วยที่เป็นอยู่ได้ พยาบาลทุกท่านก็ดูแลเอาใจใส่ป๋าเป็นอย่างดี พวกเราได้ดูแลป๋าอย่างใกล้ชิด ทำทุกทางที่คิดว่าจะช่วยให้ป๋ามีอาการดีขึ้น ไหว้พระ ขอพร สร้างพระ ทำบุญ ใส่บาตร ถวายสังฆทาน ทำบุญต่ออายุ หวังปาฏิหาริย์ให้ป๋าหายป่วย พวกเราจะพร้อมหน้ากันทุกคน

ในเวลาเย็น เพื่อให้กำลังใจป๋า พูด คุย และสวดมนต์ให้ป๋าฟัง แม้ว่าบางวันป๋าจะหลับด้วยฤทธิ์ยา แต่เราเชื่อมั่นว่าป๋ารับรู้ได้ด้วยจิตสำนึกลึก ๆ ข้างใน
ป๋าช่วยให้พวกเราตื่นเต้น ดีใจ เมื่อเวลาที่พวกเราถามอะไรแล้วป๋าพยายามรวบรวมกำลังที่จะตอบพวกเราโดยการบีบมือ แม้จะแผ่วเบาแต่เราก็รู้ว่าป๋าก็พยายามฟังพวกเรา หรือแม้แต่พยายามจะลืมตาอันหนักอึ้ง เมื่อพวกเราขอให้ป๋าลืมตามามองลูกหลานหน่อย แค่หนังตากระตุก พวกเราก็ทราบว่าป๋าพยายามทำตามคำขอ ป๋าอดทนมากไม่เคยร้องให้ได้ยินถึงความเจ็บปวด ป๋ายังสู้ทุกวัน สู้จนพวกเราอยากจะรู้เหมือนกันว่าป๋าใช้ความอดทนสักเพียงไหนต่อสู้กับความเจ็บปวด

พวกเรามองเห็นป๋าอ่อนล้าลงทุกวัน เข้าใจดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น คุณหมอได้บอกระยะเวลาที่เหลืออยู่ของป๋า คราวนี้แหละที่พวกเราต้องใช้ความอดทนอย่างมากที่จะข่มใจ ไม่แสดงความเศร้าเสียใจให้ป๋ารู้ พวกเราไม่อยากให้ป๋าเป็นกังวลใด ๆ และเราจะไม่รั้งป๋าให้ต้องอดทนกับความเจ็บปวดอีกต่อไป พวกเรายังทำหน้าที่เป็นปกติเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเราที่จะได้ดูแลป๋าให้ดีที่สุดและส่งป๋าไปยังที่สงบสุขบนสรวงสวรรค์


พวกเราขออธิษฐาน ขอให้ทางข้างหน้าของป๋า จงมีแต่ความสุข ขอให้ป๋ามองเห็นพวกเราและคอยส่งกำลังใจให้พวกเราในการดำรงชีวิตอยู่ต่อไป พวกเราจะมีป๋าอยู่ในหัวใจ จะระลึกถึงเวลาที่ได้มีความสุขพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว ป๋าจะไม่เลือนไปจากหัวใจของพวกเรา ตลอดไป
ด้วยความอาลัยรักยิ่ง
อารีย์ วรรณแจ่ม (แอ๋ว)
เปิ้ล-ปอง-หนู-หมู

a href="//s498.photobucket.com/albums/rr345/kimmybangkok/?action=view¤t=IMG_0329.jpg" target="_blank">

Create Date : 03 ธันวาคม 2551		2 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2552 10:08:22 น.
Counter : 1539 Pageviews.
Share Tweet