วันนึงก็ต้องจากกันอีกแล้ว และ หนังสือเรื่อง กสิณไฟ

ไม่ว่าจะพบใคร ไม่ว่าจะเจอเพื่อน เจอคนมากมายที่คุยกันถูกคอ
คุยกันได้อย่างสนิทใจ ถึงแม้ว่า เพื่อนจะมีหลายแบบ

แต่เพื่อนแต่ละแบบ ก็ทดแทนสิ่งที่ขาดหายไป ได้ครบ
คนละนิด คนละน้อย ...

วันนี้ ... โดนเตือนสติว่า ... เจน พี่จะออกสิ้นเดือนนี้แล้วนะ
เฮ้อ ทำไมอ่า ... เป็นอย่างนี้ทุกทีไป พอสนิท แล้วก็จากไป
แต่ก็นะ เพื่อนในที่ทำงาน อ่ะ เรามาเจอกันก็เพราะงาน

ในเมื่องานมันไม่ดี เค้าก็ไปหาที่ใหม่
ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง หาที่ที่ดีที่สุดให้ตัวเองทั้งนั้น

ถึงแม้ว่า มันจะไม่ได้แปลว่า เราจะไม่เจอกันอีกเลยก็ตาม
แต่ เวลาที่ใช้ด้วยกัน มันก็จะไม่เหมือนเดิม
เราก็จะไม่มีเวลามานั่งคุยกัน นั่งเตือนสติ ด่ากัน อีกต่อไป

จริง ๆ นี่น่าจะทำใจได้ตั้งแต่ ตอนที่จากกะเพื่อน ม.ต้น ม.ปลาย แล้วนะ
แต่รู้สึกอย่างนี้ทุกทีไป ... ไม่รู้ทำไม ...

ทุกคน ต่างมีทางเดินเป็นของตัวเอง
ไม่จากเป็น ... วันนึง เราก็ต้องจากตายอยู่ดี ...
เป็นธรรมดา ธรรมชาติของโลกนี้ ที่เราทำได้แค่ ยอมรับกับมัน
_________________________________________________________

วันนี้อ่านเรื่อง กสิณไฟ จบแล้ว
รู้สึกว่า โลกเรานี่ ยังมีอะไรอีกตั้งมากมายเนอะ ที่ให้ได้สัมผัส
มีทางเดินมากมาย ที่พระพุทธองค์ ตรัสไว้ ให้เลือก
การปฏิบัติ พระกรรมฐาน ตั้ง 40 กอง
เราจะไม่เลือกซักกองเลยเหรอ ...
ถึงแม้ว่า จะต้องมีครูบาอาจารย์ควบคุมดูแลก็ตาม
แต่ถ้าเราไม่เริ่มเอง ... ใครจะมาทำให้เราเริ่มได้

เป็นหนังสือเกี่ยวกับ การปฏิบัติสมาธิ โดยยึดธาตุไฟ เป็นนิมิต
แต่ห้ามปฏิบัติเอง ต้องมีครูบาอาจารย์ควบคุม
ไม่เช่นนั้น จะเกิดอันตรายแก่ผู้ฝึก ถึงขั้นตาบอด พิการไปเลยก็ได้
เริ่มจากการสังเกตุเทียน เพ่งเทียน ไปสู่ เพ่งกองไฟ
และไปสู่การเพ่งพระอาทิตย์ ซึ่งแม้ว่าจะเป็นกสิณที่มีอำนาจมหาศาลจริง
แต่ก็ให้โทษมหาศาลเช่นเดียวกัน ...

อ่านเพราะว่า ... แค่อยากเรียนรู้ว่า จิต เรานี่ทำอะไรได้บ้าง
แต่พออ่านจบเล่มปุ๊ป ชอบมากกับประโยคที่สรุปประมาณว่า

"อภิญญาทั้งหลายที่เราได้มา ... มันเป็นเพียงแค่ทางผ่านของเส้นทางอริยะ
ที่ผู้ที่ฝึกฝนบำเพ็ญเพียรภาวนามีโอกาสได้ลองสัมผัส
ถ้าเรายึดมั่นถือมั่นมันไว้อย่างนั้น แล้วเราจะถึงฝั่งอย่างสมบูรณ์ได้ยังไง
เหมือนเวลาที่เราพายเรือถึงฝั่งแล้ว ... เราข้ามฝั่งได้แล้ว
เรายังจะแบกเรือที่เราพายมา เดินต่อไปอีกมั๊ย..."

เราก็คงยังจะต้องเกิด และ ตาย วนเวียนอยู่อย่างนี้ตลอดไป
ไม่มีที่สิ้นสุด ตราบใดที่เรายังไม่คิดจะบำเพ็ญเพียร

อย่างที่แม่บอกว่า ถ้าเจนไม่ทำ ... ไม่ต้องขวนขวายไปที่อื่นหรอก
ไม่ต้องไปแสวงหาครูบาอาจารย์หรอก ในเมื่อ ตัวเองยังไม่มีสัจจะ
ไม่มีความอดทน ผลัดวันประกันพรุ่งอยู่แบบนี้

แม่บอกว่า ... ไม่ว่าจะเหนื่อยยังไง ก็ต้องทำ
ให้ความจริงใจอย่างแท้จริง
เจนติดหนี้บุญคุณครูบาอาจารย์อยู่ แต่ยังไม่เคยทำอะไรให้ท่านจริงจังเลย
เป็นหนี้ชีวิต เป็นหนี้บุญคุณ การปกปักรักษาคุ้มครองทุกวันนี้
แล้วยังจะขออะไรอีก ... มันก็จริง ...

ที่บอกว่า ไม่มีเวลา ... มันไม่ใช่เลย เวลามีเยอะเหลือเกิน ...

แต่แค่ไม่ทำ ... ฉะนั้น ต่อไปนี้ ถ้าไม่มีสัจจะ แม้แต่ตัวเอง
ทำอะไรจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร

Create Date : 01 กุมภาพันธ์ 2551		0 comments
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2551 14:19:55 น.
Counter : 741 Pageviews.
Share Tweet