ช่วงเวลาที่หายไป ... จากความทรงจำ เคยมั้ยครับ? สิ่งที่เราพยายามที่จะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหวนนึกถึงได้อีก เหมือนมีสิ่งใดมาลบช่วงเวลา หรือ เหตุการณ์นั้น ออกไปจากกล่องความทรงจำของเรา เรื่องราวนี้เป็นเรื่องนึงในการดำเนินชีวิตของผม ค่อนข้างยาวครับ(ยาวที่สุดตั้งแต่เขียนบล้อกมาเลยมั้ง) มีเวลาก็อ่าน ไม่มีเวลาก็ขอบคุณที่แวะมานะครับ... วันนี้เป็นวันพุธและก็เป็นวันที่ 3 แล้วที่ผมนอนอยู่บ้านเฉยๆ เพราะความไม่รู้จักประมาณตน ผมต้องนอนดูทีวี ดูหนัง เล่นเกม จนเบื่อ แต่ก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้ ได้แต่นอนทรมานอยู่อย่างนี้ โอย!!! เจ็บหลัง เมื่อยด้วย แต่ก็ยังดีขึ้นจาก 2 วันก่อน ที่เจ็บมากจนกลั้นน้ำตาไว้ยังไม่อยู่ บ่ายแล้ว ... อี๊มาเอาข้าวขึ้นมาให้กิน วันนี้ผมลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ทานข้าวเองได้ ช่วยตัวเองได้เยอะทีเดียว ตรู๊ดดดดดดดด... เสียงโทรศัพท์บ้านครับ เป็นเสียงที่ผมก็จำไม่ได้ว่ามันดังครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หลังจากที่สมาชิกในครอบครัว ทุกๆคนมีโทรศัพท์มือถือใช้กันแล้ว "ของหนุ่ม" อี๊บอกพร้อมกับส่งโทรศัพท์ไร้สายของพานาโซนิคสีดำมาให้ "ฮัลโหลครับ โอ๊ะ..." ผมเผลอร้องเพราะเจ็บหลังจากการพลิกตัว "ฮัลโหลค่า นี่แน้ตน้าาาา" อีกฝั่งพูดเสียงสไตล์สาวห้าว ใครหว่า ... ผมคิดในใจ "จำแน้ตได้มั้ยคะ พอดีแน้ตเพิ่งกลับมาจากเยอรมัน โทรหาหนุ่มตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเจอเลย" " ....... " ผมพยายามนึก ในชีวิตที่น่าเบื่อของเราเคยมีผู้หญิงที่ชื่อแน้ตผ่านเข้ามาด้วยหรอ "เอ่อ ... ครับผม จำไม่ได้ครับ" ผมตอบแบบครุ่นคิด "เรารู้จักกันที่ ??? ไง(บริษัทแห่งนึงครับ) แน้ตเป็นลูกน้องพี่มอน(เพื่อนผมซึ่งถึงแม้จะไม่ได้ติดต่อกันหลังจากผมออกจากที่นั่นไปแล้ว แต่ก็ยังจำไอ้มอนได้) หนุ่มนึกออกมั้ยคะ" "หนุ่มนึกถึงมอนออกครับ แต่จำคุณแน้ตไม่ได้เลย ขอโทษทีนะครับ" ผมตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจนัก "มันก็ไม่แปลกหรอคะ ก็ผ่านมาตั้งเกือบ 10 ปีแล้วนี่ แต่แน้ตจำคุณได้นะ เอ้อ หนุ่มจำตอนที่มอนถูกรถชนได้มั้ย" สมองผมทำงานได้ทันทีครับ ภาพนั้นมันลอยเข้ามาเป็นฉากๆ ตอนนั้นผมเดินข้ามถนนรัชดาภิเษก อันกว้างขวาง สะพานลอยมีครับ แต่ไกลโคตรๆ ผมเดินตามหลังไอ้มอนผ่านรถยนต์ที่จอดติดไฟแดงอยู่ จนเดินมาเหลือเลนส์สุดท้ายเป็นรถตู้จอดรอสัญญาณไฟอยู่ ไอ้มอนเดินไม่ดู มีมอเตอร์ไซต์พุ่งเข้ามาชนร่างมันลอยไปทั้งคนทั้งรถต่อหน้าต่อตาผมห่างออกไปไม่กี่คืบ ผมตั้งสติแล้วก็พาคนทั้งคู่ไปโรงพยาบาล "ตอนนั้นมีผู้หญิงคนนึงเข้ามากับพี่บอย(พี่อีกคนนึงซึ่งผมก็ยังจำเค้าได้) ที่มาช่วยพามอนกับคนขับรถไปโรงพยาบาลไงคะ" เธอพยายามกระตุ้นความทรงจำผม ผมจำได้แม้กระทั่งรายละเอียดของอารมณ์และบรรยากาศตอนพาคนขี่มอเตอร์ไซต์ที่ชนไอ้มอนเพื่อนผมไปโรงพยาบาลได้อย่างแม่นยำ แต่ทำไมผมถึงนึกถึงผู้หญิงคนนี้ไม่ออก เธอมีตัวตนอยู่จริงแน่หรือ "หนุ่มจำเหตุการณ์ได้หมดเลยครับ แต่หนุ่มจำคุณแน้ตไม่ได้เลย ขอโทษจริงๆครับ" ผมตอบตามจริง "ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวคงนึกได้เองแหละ ว่าแต่หนุ่มเป็นอะไรหรอคะ เมื่อกี้เห็นแม่ บอกไม่สบาย" เธอถามต่อด้วยเสียงสดใส "อ๋อ ไม่ใช่แม่ครับ อี๊หน่ะ หนุ่มกล้ามเนื้อหลังฉีกครับ" "หา ... เป็นอะไรมากมั้ย" เธอถามด้วยน้ำเสียงของความเป็นห่วง "ดีขึ้นเยอะแล้วครับ" "แล้วไปทำอะไรมา" ..... เธอถามอะไรเยอะแยะมากมายทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องงาน หรือแม้กระทั่ง ชีวิตรัก ผมเองก็ไม่รอที่จะถามเรื่องส่วนตัวของเธอเช่นกัน เผื่อว่ามันจะช่วยให้ผมหวนฟื้นคืนช่วงเวลาความจำเกี่ยวกับเธอได้มั่ง คร่าวๆ คือหลังจากที่เธอเข้ามาทำงานที่นั่นได้เพียง 2 เดือน เธอก็รู้จักกับผม ผ่านหัวหน้าเธอคือไอ้มอน เธอเล่าถึงว่าเราเคยคุยโทรศัพท์กันด้วย แต่ก็ไม่บ่อยครั้งนัก จนกระทั่งเธอต้องลาออกเพราะครอบครัวเธอต้องย้ายไปอยู่ที่เยอรมัน เธอยังเล่าต่อว่า เราเคยไปนั่งกินข้าวร้านป้า กันเป็นประจำพร้อมเพื่อนๆ เธอเล่ารายละเอียดต่างๆได้เหมือนกับเราได้ย้อนไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นอีกครั้งจริงๆ แต่มันก็ยังไม่ช่วยให้ผมนึกออก ว่าเธอเป็นใครอยู่ดี สุดท้ายการพูดคุยวันนั้น เธอขอเบอร์โทรมือถือผมไป พร้อมกับยิงเข้ามาให้รู้เบอร์เธอเช่นกัน ผมวางสายไปพร้อมกับคำถามเต็มหัว แต่สรุปออกมาได้ข้อเดียวคือ "ใครวะ?" วันรุ่งขึ้นผมยังต้องนอนอยู่บ้านเป็นวันที่ 4 แต่วันนี้อาการดีขึ้นเยอะ ผมเริ่มเกาะกำแพงเป็นตุ๊กแก กะดึ๊บๆ มาเข้าห้องน้ำเองได้แล้ว เธอก็โทรมาแสดงความเป็นห่วงเรา พร้อมกับเล่าเรื่องราวต่างๆของเธอให้เราฟัง เธอกลับมาเมืองไทยได้ประมาณ 5-6 เดือนแล้ว ตอนนี้ทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ อยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับว่ามันต้องทำไงบ้าง เธอก็เล่าเรื่องราวว่าวันนี้พิสูจน์ เนื้อคนนู้น วันนี้ต้องเอาเนื้อคนนี้ไปหาสารอะไรสักอย่างที่นั่น อะไรประมาณนี้ครับ ก็เป็นการแลกเปลี่ยนเรื่องราวซึ่งกันและกัน จนเวลาผ่านไป กระทั่งผมเองสามารถเดินได้แล้ว มาทำงานได้เป็นปกติ แต่หมอสั่งห้ามยกของหนัก หรือออกกำลังกายใดๆเด็ดขาด เธอยังโทรมาหาผมทุกวัน จนมันกลายเป็นส่วนนึงในชีวิตของผมไปแล้ว เราคุยกันเยอะแยะ จนเธอถามผมว่า... "อาทิตย์นี้ว่างมั้ยคะ" "ทำไมหรอครับ" "ทานข้าวกัน" เธอชวนผมทานข้าวครับ.... เอาวะ เจอตัวเป็นๆเลยดีกว่า จะได้รู้ไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับความทรงจำของเรา ทำไมเราจะทุกๆสิ่ง ทุกๆบุคคลในเรื่องราวได้หมด แต่ทำไมเราถึงจำเธอคนนี้ไม่ได้ "เอาสิครับ" "งั้นพรุ่งนี้บ่ายโมงเจอกันที่ WorldTrade นะคะ" "งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมโทรหาอีกทีนะครับ" เราตกลงนัดแนะกันเรียบร้อย บอกตรงๆเลยว่าตัวผมเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันนะครับ จะได้เจอคนๆนึงที่ไม่ได้เจอกันมา 9 ปีกว่าๆ แล้ววันนึงเค้าโทรมาคุยกับเราได้เหมือนกับเรารู้จักกันมานานมาก หยอกล้อกันเหมือนสนิทสนมกันมาหลายๆปี พรุ่งนี้เราจะเจอเธอแล้ว... ไม่วายครับ คืนนั้นไอ้เพื่อนตัวดีมาลากผมไปกินเหล้าด้วย จนเกือบเช้า ผมตื่นมาตอนเที่ยง ตายห่าแล้ว นัดแรกก็สายแล้วหรอเนี้ยะ ผมรีบโทรหาเธอ ตั้งใจจะบอกขอเลื่อนออกไปสัก ครึ่งชั่วโมง จะไม่ได้น่าเกลียด "หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ The number you....." เอ้อ มีภาษาอังกฤษด้วยเว้ย เอะๆๆๆ ลองใหม่ๆ "เหมือนเดิม" เธอปิดเครื่องครับ หมายความว่าไง หลังจากวันนั้น ผมยังไม่ได้โทรหาเธออีก ถามว่าโกรธมั้ย ... ไม่นะครับ แต่หากถามว่ารู้สึกอย่างไร มันก็ตอบไม่ถูก เธอมีตัวตนอยู่จริงหรือเปล่า? ผมโดนใครอำหรือเปล่า ? แล้วเธอมีเหตุผลที่จะมาแกล้งเราทำไม? คำถามเต็มเลยครับ นี่ผ่านมา 8 วันแล้วครับ ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่มันก็ยังมีกวนๆใจอยู่บ้าง แบบว่าอยากรู้ครับ... ความทรงจำของผมมันหายไปไหนสำหรับเธอคนนี้ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี ให้มันคาใจไว้อย่างนี้ หรือ โทรหาเธออีกที เพื่อให้รู้กันไปเลย   Create Date : 17 กรกฎาคม 2549 20 comments Last Update : 17 กรกฎาคม 2549 18:43:14 น. Counter : 1046 Pageviews. Share Tweet

วันนึง ผมไปทานข้าวกับเพื่อนๆในบล้อก ระหว่างกลับบ้านโดยมีน้องสาวคนสวย "น้องแพง loveme loveyakult" ขับรถมาส่งคนป่วยแกมพิการอย่างผม เธอโทรเข้ามาพอดีครับ ไม่วายเจ้าน้องตัวแสบจะอยากรู้อยากเห็น ... ผมจึงเล่าให้เธอฟัง "ไม่แน่นะพี่หนุ่ม มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็ได้ ไม่เจอกันตั้ง 10 ปี เค้ายังอุตส่าห์ติดต่อมาหาเรา ต้องมีอะไรแน่ๆเลย" ....   โดย: infonoom 17 กรกฎาคม 2549 18:20:35 น.

โทรหาเลยค่ะ อย่าปล่อยให้มันค้างคาใจ เค้าอาจไปตามนัดจริงๆ แล้วแบตเตอรี่มือถือหมดก็ได้นะคะ (เราเองยังเคยเป็นเลยอะค่ะ) แล้วเค้าก็ไม่ได้โทร.หาคุณ เพราะเบอร์คุณอยู่ในเครื่องที่ดับไปไงคะ (ยังจำเบอร์ไม่ได้น่ะ) โทร.หาเลยค่ะ เชื่อเรา   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 17 กรกฎาคม 2549 18:41:57 น.

แหม ตื่นเต้นดีจังเลย... อยากรู้ว่าเป็นไงต่ออ่ะค่ะ แล้วมาเล่าให้ฟังต่อนะคะ ว่าตกลงได้เจอกันรึป่าว   โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ 17 กรกฎาคม 2549 19:07:31 น.

สวัสดีคะเพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก.... แต่ก็ลุ้นนะคะว่าจะเป็นยังไงต่อไป โทร.....ไม่โทร   โดย: vilet girl (kchaiyasan ) 17 กรกฎาคม 2549 19:43:22 น.

มารออ่านต่อนะคะ   โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ 18 กรกฎาคม 2549 13:29:20 น.

จริงๆ การไปเที่ยวสิงคโปร์ ถ้าไม่เน้นต้องกินดีอยู่ดีมาก ก็ไม่ได้แพงนะ เผลอๆ พอๆ กับเที่ยวไทยแบบไฮๆ ด้วยซ้ำ ถ้าอยากลองไปเก็บตังค์ไม่เท่าไหร่ก็ไปได้แล้วจ้า   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 18 กรกฎาคม 2549 13:29:22 น.

โทร.จิ ... จะได้หมดคำถาม   โดย: Serendipity_t 18 กรกฎาคม 2549 13:55:07 น.

ฝันไปก่อนน๊าข้าวโพดอ่ะ...๕๕๕๕ ถ้าอยากกินก้อมาเปงกิ๊กพี่จิ จาซื้อให้กิน ก๊ากกกกกกกกก เขียนเรื่องย๊าวยาว ขี้เกียจอ่านจัง...แอบเข้ามาที่ทำงานนะเนี่ย..แต่ก้ออ่านจนจบไปแล้ว... พี่ว่าหนุ่มโทรไปเล้ย..เปง ช จะกลัวไรเนอะ...อาจจะเป็นไปได้ที่สัญญาณโทรสับอาจจะไม่ดีก้อได้นี่นา...มีเหตุผลตั้งหลายประการ..ที่สำคัญจะปล่อยให้มันยืดเยื้อทำไม....อยากอ่านเด้อว่าเป้นไงต่อไป...   โดย: พี่ตู๋ Farawaygirl IP: 63.68.228.197 18 กรกฎาคม 2549 13:59:28 น.

ให้มันคาใจไว้อย่างนี้ ^ ^ ^ แล้วมันจะดีเหรอคะ คำถามเดิมๆ ก็มีอยู่ตั้งเยอะแยะแล้ว ยังจะมีเรื่องให้ต้องสงสัยเพิ่มมาอีก ปล่อยให้กวนใจไว้แบบนี้ไม่ดีค่ะไม่ดี แถมมีคนมารอฟังความคืบหน้าหลายคนแล้ว เพราะฉะนั้นโทรเลยค่ะ ^^   โดย: I am just fine^^ 18 กรกฎาคม 2549 14:09:31 น.

หายเจ็บป่วยเร็วๆนะคะ น้องหนุ่ม ถ้าเจอสาวลึกลับเมื่อไหร่ก็เอามาเล่าด้วยแล้วกันนะคะ รออ่าน   โดย: Batgirl 2001 18 กรกฎาคม 2549 14:22:50 น.

เรื่องจริงหรอเนี่ย? แบบนี้ต้องกินแปะก๊วยเย๊อะ ๆ ความจำจาได้ดีขึ้น ว่าแล้วก็เอาแป๊ะก๊วยมาฝาก ... ผิดกับคุงย่าแฮะ จำได้ทุ๊กเรื่องเลยนะ หน้าคนเนี่ยจำได้แม่นมาก แต่จำชื่อม่ะค่อยได้ สงสัยสมองมันว่างมากม่ะค่อยได้ใช้งานแน่ ๆ เลย เลยมีที่เก็บ memory เย๊อะ   โดย: คุณย่า (คุณย่า ) 18 กรกฎาคม 2549 15:00:17 น.

หายเป็นปกติเร็วๆ นะคะน้องหนุ่ม เรื่องหายไป 10 ปี แล้วมาเจอกันเนี่ยก็เคยค่ะ แต่เราดันไปบอกเค้าว่า ให้เค้ากลับไปคิดดูใหม่อีกทีดีกว่า ว่าพร้อมที่จะมีเราอยู่ในชีวิตเค้ารึยัง จริงๆ พี่บอกตัวเองตะหาก เหอๆ จบว่าก็จบกันไป แต่เรื่องของน้องหนุ่มยังไม่แน่เน๊อะ ถ้ามีอัพเดทมาเล่าให้ฟังด้วยน๊า ...   โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) 18 กรกฎาคม 2549 15:08:47 น.

ยาวจริงด้วย ถ้ามันทำให้เราสงสัยจนคิดมาก ยุให้โทร ถ้าโทรไม่ติดให้เพื่อนช่วยโทร เพื่อนโทรไม่ติดก็เช็คเบอร์จากผู้ให้บริการด้านเครือข่าย ทำทุกทางให้มันรู้แล้วรู้รอดว่า คนจริง หรือใครเล่นตลก จะได้จัดการขั้นต่อไป มีภาคต่อไหมคะ คุณหนุ่ม   โดย: ZAZaSassY 18 กรกฎาคม 2549 17:39:40 น.

สงสัยอยู่คนละภพม้างพ่อหนุ่ม ที่ไปไม่ชวนเพราะพ่อหนุ่มหลังเจ็บอยู่หน่ะซิ อ๊ะๆ ไม่ใช่ล้อเล่น ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกันเลยเน้อ ไปมาสามเดือนแล้วจ้าเพิ่งจะเอามาอับบล๊อก ตรู๊ดๆๆ ทราบแล้วเปลี่ยน --- ที่เล่ามานี่งานนี้มีเฉลยหรือเปล่าจ๊ะ หากมีเฉลยไปแจ้งที่บล๊อกย่านะ   โดย: ดา ดา 18 กรกฎาคม 2549 18:16:04 น.

เอ เป็นเราๆ โทรนะค่ะ ... แบบว่าอยากรู้ เพราะว่ามันกวนใจ คือเป็นใคร ทำไม ยังไง ก็อยากรู้เลยอยากโทรจะได้รู้ๆ กันไปเลย แล้วหลังจากนั้นยังไงก็จะได้ว่ากันไป ... แต่แปลกนะค่ะว่า ทำไมที่โทรไปวันนัดเค้าก็ไม่รับ ปิดสาย ติดต่อไม่ได้ แล้วหลังจากนั้น เค้าก็น่าจะโทรมา ถ้าเกิดอยากรุ้ว่าทำไมเราไม่ไป เอ หรือว่าเพราะเธอโกรธ คิดไปคิดมาก อยากรู้ต่อจังค่ะว่า จะเป็นยังไงต่อไป   โดย: JewNid 18 กรกฎาคม 2549 18:56:29 น.

โทรหาเลยน้องหนุ่ม เป็นพี่แบมนะ โทรทุกวันไม่ให้ค้างคาใจค่ะ หุหุหุ น้องหนุ่มไม่สบายเหรอคะ พี่แบมไม่รู้เรื่องเลย หายเร็วๆนะคะเป็นห่วงค่ะ   โดย: yadegari 18 กรกฎาคม 2549 20:58:41 น.

หนุ่มๆ...น้องคิดมากขนาดนี้...คูว่า...รอจีบคนนี้เถอะ... น้องเนเน่...บลอก Asariss   โดย: Tinglish 18 กรกฎาคม 2549 21:53:42 น.

สารภาพว่าเห็นเพื่อนๆ ที่เราแวะเข้าไปอ่านบล็อกบ่อยๆ มีชื่อ infonoom หลายท่านเลยสงสัย และแวะเข้ามาอ่าน พบว่าหนุ่มคนนี้เป็นหนุ่มอารมณ์ซึ้งๆ เหงาๆ ดีเนอะ มีหลายครั้ง มีหลายเหตุการณ์ มีหลายคนผ่านเข้ามาในชีวิต บางครั้งคนๆ นั้นอาจกลายเป็นคนสำคัญคนต่อมาจากพ่อแม่ของเรา โทรคะ โทรหา แล้วหาคำตอบนั่นให้หายคาใจ แล้วมาเล่าให้ฟังด้วยนะคะ อยากรู้   โดย: nuyo (CooKiiE ) 18 กรกฎาคม 2549 22:38:55 น.

ยังกะในละครเลยพี่หนุ่ม โทรๆๆๆ ตอนนี้เจ้าของเรื่องอยากรู้ไม่อยากรู้ไม่สนละ ดูดิ่ คนอ่านอยากรู้กันทุกคนเลยเนี่ย ปล. มีขนมนิดหน่อยค่ะ พี่หนุ่มอยากกินป่าวอ่ะ   โดย: PADAPA--DOO 19 กรกฎาคม 2549 1:46:06 น.

หวัดดีจ้าพี่หนุ่ม หายไปพัหนึง คิดถึงมากมาย ไปดูไคโยตี้นะๆๆๆ อิอิ   โดย: สวนลอยแห่งบาบิโลน 19 กรกฎาคม 2549 8:41:15 น.