วันที่ 20 ของการรอคอย

01122011....



วันนี้วันที่ 20 แล้วนะของการ เขียน ไดอะรี ไม่น่าเชื่อจะเขียนได้ นานขนาดนี้แต่ตั้งใจ นะว่าจะเขียนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเขียนได้ เพราะรู้ว่าตัวเองรออ่าน และเค้าก้อ รออ่านของตัวเองด้วย

เมื่อคืนเวลาประมาณ สามทุ่มกว่า ตามเวลาที่นี่นะ กำลังคุยกับตัวเองอยู่ เพราะตัวเองทำงานด้วยท่าทางจะยุ่งมากๆเพราะช่วงประเมิน ผล ไวไฟว์ เจ้ากรรมที่ รร ดัน เสียต้องตาม ช่าง มาทำพรุ่งนี้ เราเลยไม่ได้คุยกัน ทั้งๆที่เค้ารู้อยู่ว่า ช่วงประเมิน นี่ตัวเองอาจจะต้อง รู้สึกผิดหวัง เพราะต้ัวเองคาดหวังไว้สูงมาก เสียดายที่ไม่ได้คุย ไม่ได้ฟังตัวเองระบาย ตอนที่ อารมณ์ตัวเองยังทุกข์มากๆอยู่ และตัวเองก้อ โทรมา เค้ารับสายรู้ทันทีว่าตัวเองไม่สบายใจอย่างมากต้องการที่ระบาย ต้องการคนปลอบ แต่เค้าดันทำไม่ได้ เสียใจจริงๆ ที่เค้าไม่สามารถ ทำให้ตัวเองได้ ไม่สามารถปลอบใจตัวเองได้ทันเวลา เค้าได้แต่โทษตัวเองว่า ไม่ได้เรื่องเลย เวลาที่แฟนต้องการระบายความอึดอัด เค้ากลับทำไม้่ได้

หลังจากนั้น รีบไปออฟฟิค เพราะคิดว่าอย่างน้อยยังอยากให้ตัวเองได้ระบาย ผ่าน skype โดยการพิมพ์ก้อ ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ดัน รอ รถ รร นานอีก บรรยากาศข้างนอกหนาวมาก หนาวจริงๆ หนาวกว่าที่เมืองซาปา ที่เราเคยไปเที่ยวด้วยกันมาก มายนัก พูดมาเนี่ย ควันออกปากเห็นชัดเจนเลยนะ หายใจทางจมูกไม่ไหวเลยนะ ต้องเอาปากหายใจช่วย เค้าเนี่ยเดินปากสั้น เลย เพื่อนๆที่นี่บอกให้ไปซื้อ เสื้อกันหนาวซะไม่งั้นจะหนาวมากกว่านี้หลายเท่า เพราะเดือน กพ จะหนาวที่สุดของ ที่นี่

วันนี้ทำ ข้าวไปกินอีก ที่ ออฟฟิค แต่ทำง่ายๆ เอา มี ข้าวน้ำพริก และ ก้อ ไส้กรอก แค่นี้ ก้อ โอเคแล้ว เพื่อนๆที่ อยู่ด้วยกันที่นี่มีหลายคนมาก มีจาก อินโดนีเซีย สองคน มาเลย์ สามคน ฟิลลิปินย์ สองคน โมร็อคโค หนึ่งคน และคนไทยคือเค้าอีกคน เห็นไหมเพื่อนเยอะมาก อิอิ แต่มีแค่สองคนเท่านั้นที่อยู่คนเดียวเหมือนเค้า ที่เหลือ ต่างเอาลูกเอาเมียมาทั้งนั้น

ตัวเองไม่ต้องคิดมากเรื่อง เกรด ปล่อยให้มันผ่านๆไปบ้างนะ อย่าเอาทุกเรื่องมาเก็บมาคิดในหัวเราคนเดียว ปล่อยวาง ทำใจให้สบาย เดี๋ยวเวลาจะทำให้เราดีขึ้นเองตามลำดับ ปล่อยวางบ้าง ท่องเอาไว้นะ ปล่อยวางบ้าง อย่ายึดติดไม่มีอะไร จี้รังยั่งยืน หรอก มันไม่ใช่ของเรา ทำงานได้ให้มันเต็มที่ ตาม
หน้าที่ของเรา แต่อย่าไปยึดติด อยากเอาตัวเราไปผูกติดกับมันไม่ว่าจะเป็น ตำแหน่ง หรือ คำเยอยอสรรเสริญ ทุกอย่างเมื่อถึงเวลาก้อ ต้องปล่อยวาง และก้อ อดทนนะ ยังไงซะเค้าก้อ ยืนอยู่ข้างตัวเองเสมอ เราจะเดินไปด้วยกันตลอดไปจนกว่าเราจะตายจากกันไป นะะะะ

วันนี้ก้อ ไม่มีอะไรมาก เค้าก้อทำข้าวไปกินเหมือนเดิมเพราะเพื่อนที่นี่ทำกันทุกคน งานตอนนี้เริ่มเยอะมากๆขึ้นทุกๆวัน แต่จะพยายามไม่ต้องห่วง เค้ามาที่นี่เพราะ มีเหตุผล มีความต้องการ มีเป้าหมาย จะทำให้ได้นะ เพื่ออนาคตเราจะได้ไม่ลำบาก

ดูแลตัวเองนะ อย่ากลับดึก ทำงานให้เต็มที่แต่อย่าทุ่มเทกับงานมากเกินไป

อย่านอนดึกละ คิดถึง รัก และเป็นห่วงตัวเองเสมอนะ จ้ะ


TJ@Dallas TX USA

Create Date : 12 มกราคม 2554		1 comments
Last Update : 12 มกราคม 2554 12:00:42 น.
Counter : 371 Pageviews.
Share Tweet