BlogGang.com : : baevi : สถานีต่อไป…สามย่าน

สถานีต่อไป…สามย่าน

21 มิ.ย.52 สนามกีฬาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

“ยุค ’60 สมัยนั้นแดดแจ่มใสกว่านี้ อากาศสดชื่นกว่านี้ เสียงเพลงจากวิทยุลอยไปตามถนน เป็นความรู้สึกดี ๆ เหมือนความฝัน มันน่าจะเป็นความฝันได้เลยด้วยซ้ำ...เป็นธรรมดาที่ในความทรงจำมักมีแต่เรื่องดี ๆ เพราะเราเลือกที่จะลืมเรื่องเลวร้าย สิ่งที่อยากจำ...เราจึงถนอมด้วยความรัก”

ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเกม TPL ที่ผมจะพูดถึงวันนี้หรอก เพราะนี่คือคำพูดของหว่อง กา ไว ผู้กำกับหนังชื่อดังชาวฮ่องกงที่พูดถึงเหตุผลในการวางเรื่องราวให้หนัง Day of Being Wild มีท้องเรื่องอยู่ในยุค ‘60

หว่อง กา ไวคือผู้กำกับขวัญใจของผม...ผมชื่นชอบงานของเขา ซึ่งมียุคพีคสุด ๆ สมัยผมกำลังเรียนอยู่มหาลัย

แล้วผมก็รู้สึกว่าหากในย่อหน้าแรกนั้น ลองเปลี่ยนคำว่า “ยุค ‘60” ให้เป็น “ยุคเรียนมหาลัย” แล้ว...มันก็ช่างเข้ากันได้แบบเป๊ะ ๆ เลย

หลังจากที่ผมยังไม่มีทีมใน TPL เชียร์เป็นหลักเป็นแหล่ง ในที่สุดผม (ก็ทำท่าว่าจะ) ได้ทีมเชียร์แล้ว

“ความทรงจำมักมีแต่เรื่องดี ๆ” คือเหตุผลหลักที่ทำให้ผมเลือกเชียร์ทีมนี้

...

จุฬาฯ ยูไนเต็ด ผลงานเริ่มดีวันดีคืน

กลางวงเหล้ามักเป็นที่มาของไอเดียต่าง ๆ เสมอ

บทสนทนากลางวงเหล้าในค่ำคืนหนึ่งทำให้ผู้ชาย 2 คนเป็นตัวตั้งตัวตีที่จะสร้างกองเชียร์ให้กับทีมที่มีกองเชียร์น้อยที่สุดใน TPL...จุฬาฯ ยูไนเต็ด

“กูก็แค่หาทีมที่ทุกคนสามารถเชียร์ร่วมกันได้เพราะรู้สึกอยากมีส่วนร่วมกับฟุตบอลไทย” หนึ่งในสองคนนั้นซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่คณะของผมด้วยบอก แล้วในวงเหล้าที่ทุกคนจบมาคณะเดียวกันจะหาทีม “ที่ทุกคนสามารถเชียร์ร่วมกันได้” ยากมั้ยล่ะ?

ประกายแห่งความคิดนั้นทำให้เกิดกลุ่ม “Pink Panther” ขึ้นในเวลาต่อมา

สีสันการเชียร์เริ่มมีมากขึ้น (แม้จะเป็นสีชมพูสีเดียวก็เหอะนะ ^^)

กองเชียร์เริ่มเป็นกลุ่มก้อนขึ้น

เมื่อผสมผสานกับผลงานภายใต้การทำทีมของเทรนเนอร์ชาวบราซิล โชเซ เฟร์เรยราซึ่งดีวันดีคืนขึ้นแล้ว...นี่ไม่ใช่ “ทีมที่ตายไปแล้ว” อย่างที่หลาย ๆ คนปรักปรำ (ด้วยความเคารพ...ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น!)

ทุกอย่างอยู่ในสายตาของผม...ผ่านการอ่านตามเว็บบอร์ดต่าง ๆ

แต่ความทรงจำเมื่อครั้งที่ผมไปเชียร์จุฬาฯ ยูไนเต็ดแบบ “เดียวดาย (อย่างโรแมนติก)” ในนัดที่ 2 ซึ่งเจอบางกอก กลาสยังไม่สามารถดึงดูดใจให้ผมเป็นหนึ่งในสมาชิก Pink Panther ได้

จนวันอาทิตย์ที่แล้ว (14 มิ.ย.) ซึ่งเป็นวันทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของรุ่นพี่คนหนึ่ง เด็กคณะเรามารวมตัวกันมากมาย ผมจึงได้ติดสอยห้อยตามไปเชียร์จุฬาฯ ยูไนเต็ดซึ่งต้องออกไปเยือนบางกอก ยูไนเต็ดที่มหาลัยกรุงเทพกับเขาด้วย โดยที่ไม่ได้ตั้งใจไปเชียร์แบบ 100% ในตอนแรก (จึงไม่ได้พกกล้องไปและไม่ได้เขียนรายงานลงในบล็อกไง) เพราะกะว่าจะมาแจมงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่แป๊บเดียวแล้วแว่บไปเคลียร์งานที่คั่งค้างต่อ

วันนั้น “เรา” ชนะน้อยนิดแค่ 1-0

แต่หัวใจของผมพองโตยิ่งกว่าใส่ลูกบอลลงไปข้างในเป็นร้อย ๆ ลูก

...

กองเชียร์จุฬาฯ ยูไนเต็ด...คนไม่น้อยแล้วนะ

บนรถไฟฟ้าใต้ดินสาย 2046

แหะ แหะ...ความจริงมันไม่ได้มีชื่อนี้หรอก ^^! มันก็แค่รถไฟฟ้ามหานครสายบางซื่อ-หัวลำโพงเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมตั้งชื่อมันเก๋ ๆ เลียนแบบรถไฟในหนังเรื่องสุดท้ายของพี่หว่อง (ที่ใช้นักแสดงฮ่องกง จึงไม่นับรวม My Blueberry Night) ที่ผมได้ดูเท่านั้นเอง

ยอมรับว่าดูไม่ค่อยรู้เรื่องนัก แต่กลับ “อิน” กับมันสุด ๆ

บางอารมณ์ผมรู้สึกว่าผมช่างคล้ายโจว มู่ หวัน (เหลียง เฉา เหว่ย) พระเอกในเรื่องที่ติดอยู่กับอดีตและโซว ไล่ เจิน (จาง มั่น อวี้) รักครั้งแรกของเขา แม้ในเวลาต่อมาเขาจะพยายามลืมอดีตของตนด้วยการทำตัวเพลย์บอยคบหาผู้หญิงมากมาย เช่น ไป่ หลิง (หญิงสาวข้างห้อง-กง ลี่) และตัวละครที่แสดงโดยจาง ซี่ ยี่

จำได้ว่าตอนที่ดู ผมเห็นจาง มั่น อี้...เป็นสาวน้อยตาสวย รักครั้งแรกสมัยเรียนมหาลัยซึ่งปฏิเสธผมเหมือนกับที่โซว ไล่ เจินปฏิเสธโจว มู่ หวัน

เห็นกง ลี่เป็นหญิงสาวที่ผมชอบ แต่ไม่ถึงกับรักและเราแอบคบกันแบบเงียบ ๆ ไม่ให้ใครรู้ (ต่อมาพัฒนาจนกลายเป็นคนที่รู้ใจที่สุดในตอนนี้แล้ว)

เห็นจาง ซี่ ยี่เป็นสาวน้อยตาโตอีกคนที่ผมคบซ้อนกับหญิงสาวในย่อหน้าก่อนหน้านี้

บางทีที่ผมชอบงานของพี่หว่อง นอกจากธีมที่โดนใจเกี่ยวกับความรัก ความทรงจำ เรื่องราวของความรักที่ต้องเจ็บปวดและบาดแผลจากความรักนั้นที่ไม่มียาใดรักษาได้แล้ว ผมยังรู้สึกว่าพระเอกในหนังหว่องเหมือนเขียนขึ้นจากตัวผม...พูดน้อย (ชอบพูดกับตนเองมากกว่า จากเสียงบรรยาย Offscene ที่หนังใช้) และยึดติดกับอดีต

แต่...เอ่อ...ผมขอยกเว้นเรื่อง Happy Together ซึ่งเป็นเรื่องราวความรักของเกย์ 2 คนไว้สักเรื่องนะว่าไม่เหมือนผมหรอก ^^!

ผมคิดนั่นคิดนี่และก็ต้องตื่นจากภวังค์เพราะเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง

“สถานีต่อไป...สามย่าน”

ผมลงสถานีนี้เพราะวันนี้จุฬาฯ ยูไนเต็ดจะเปิดบ้านพบกับพัทยา ยูไนเต็ด เดิมพันของวันนี้คือ “ผู้แพ้จะต้องอมบ๊วยไปจนเปิดเลกสอง”

ในฐานะที่เป็น “Pink Panther” คนหนึ่ง ผมมองโลกในแง่ดีเหลือเกินว่า นี่คือโอกาสดีที่สุดซึ่งเราจะได้โผล่พ้นน้ำขึ้นไปอยู่อันดับ 13 ได้

กองเชียร์วันนี้มากันคึกคักเหมือนเคย

กองเชียร์ทีมเยือนที่ต้องขอบอกว่าวันนี้ไม่ได้เยอะกว่ากองเชียร์เจ้าบ้าน (อีกแล้ว) นะ

ทีม “เรา” นำทัพโดยสองนักเตะต่างชาติที่มีบทบาทกับทีมค่อนข้างสูงอย่างฌอง-มาร์ค เอ็นกูลู ผู้รักษาประตูจอมหนึบ (ขอบิณฑบาตชื่อยีนส์ มาร์คเถอะนะ) และอารอน มูนยิซ เตยเซยรา ดา ซิลวา ศูนย์หน้าชาวบราซิล ผสมผสานกับนักเตะดาวรุ่งไทยฝีเท้าดีอย่างอภิวัฒน์ งั่วลำหิน ปราการหลังจอมแกร่ง, กิตติภูมิ ปาภูงาและไพฑูรย์ นนทะดี สองนักเตะริมเส้นฝีเท้าจัด, วัฒนศัพท์ เจริญศรี นักเตะทีมชาติชุดซีเกมส์และกิตติศักดิ์ ปิ่นทอง ผู้ทำประตูชัยในนัดที่แล้ว

คนที่เป็นพระเอกสุด ๆ ในครึ่งแรกคือผู้รักษาประตูชาวแอฟริกันอย่างเอ็นกูลูที่ซูเปอร์เซฟสวย ๆ ได้หลายครั้ง ทำให้สกอร์ยังตรึงอยู่ที่ 0-0

แต่แล้วครึ่งหลังกลับมีคนแย่งซีนซะงั้น

ฝรั่งสนใจมาสัมภาษณ์โชเซ เฟร์เรยรา เทรนเนอร์ผู้กุมความหวังของชาวสามย่าน

อภิวัฒน์ งั่วลำหิน (8) คุมแผงหลังได้แข็งแกร่งมาก

วัฒนศัพท์ เจริญศรีไม่ยอมให้คู่แข่งเลี้ยงผ่านง่าย ๆ

กิตติศักดิ์ ปิ่นทองเหาะเหิรเดินอากาศคนเดียว

เอ็นกูลูเซฟในแบบที่ว่า "เป็นไปได้อย่างไร" หลายหนในครึ่งแรก

กิตติภูมิ ปาภูงาไม่ยอมให้ประวิทย์ ปะริวันตาพลิกบอลง่าย ๆ

ไม่ใช่ไพฑูรย์ที่ทำให้ผมและกองเชียร์ “Pink Panther” ได้เฮแบบสุด ๆ จากการยิงประตูขึ้นนำ 1-0 ในนาที 55 หรอกนะ แต่โน้น เป็นเขาคนนั้น...คุณประยูร วีระพล ผู้ตัดสินประจำแม็ทช์

เขาเป่าผิด ๆ พลาด ๆ หลายหน แต่หักลบกันแล้วเจ้าบ้านได้ผลประโยชน์มากกว่า จึงกลายเป็นความเก็บกดที่ถมลงไปที่ฝั่งพัทยา

กดมาก ๆ เข้าสุดท้ายก็มาระเบิดรุนแรงเมื่อคุณประยูรชักใบแดงให้สมชาย สิงห์มณีของทีมโลมามหาภัยในจังหวะตัดฟาวล์ไพฑูรย์ ผู้ทำประตูแรกในจังหวะโต้กลับ ไม่ใช่โปรเฟสชันนัลฟาวล์แน่นอน โทษใบเหลืองกำลังเหมาะสม...ทางฝั่งพัทยาก็คงคิดเหมือนผมจึงตัดสินใจวอล์กเอาท์ทันที

เกมหยุดไปประมาณ 7-8 นาทีก่อนที่จะกลับมาแข่งต่อ แม้ตอนนี้จะได้เปรียบตัวผู้เล่น แต่ผมกลับคิดว่าเรา...หมายถึงจุฬาฯน่ะกำลังเสียเปรียบ เพราะการเป่าที่เหมือนเอื้อประโยชน์ให้ในตอนแรกนั้น มันไม่ได้เกิดมาจากการเข้าข้างเจ้าบ้าน แต่มันเกิดมาจากความห่วยเฉพาะตัวของคุณประยูรเองมากกว่า ตอนนี้เมื่อโดนทั้งโค้ช ทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งนักเตะทีมเยือนฮึ่มฮั่ม ๆ ใส่อย่างนี้ มีหรือที่ “นักเป่าลม” จะไม่หวั่นไหวและทำนกหวีดหวานไปทางทีมเยือนจากภาคตะวันออก

มันเป็นไปตามนั้น

จาก 3 แต้มที่น่าจะได้ สุดท้ายกลับเหลือแค่แต้มเดียวจากผลเสมอ 1-1 ประเด็นนี้ผมโทษกรรมการครึ่งนึงเพราะเป็นนักเตะเจ้าบ้านที่สมาธิไม่แข็งเองมากกว่าจึงต้านทานไม่อยู่โดนปิยพล บรรเทาตีเสมอสำเร็จ แต่ถ้าคุณประยูรไม่ทำตัวโอนไปเอนมาอย่างนี้ จะมีความกดดันถาโถมเข้าใส่ขุนพลเสื้อชมพูเยอะขนาดนี้ไหม?

แต่ช็อตที่ผมว่ากรรมการ “ห่วย” สุด ๆ คือการให้ใบเหลืองที่สองแก่อารอน ดา ซิลวาจากจังหวะพุ่งล้มเรียกจุดโทษมากกว่า ผมเชื่อว่าศูนย์หน้าบราซิลไม่มีเจตนาทำอย่างนั้นแน่ ใช่...แผงหลังพัทยาสกัดลูกนี้แฟร์ ๆ แต่การไม่ฟาลว์ ไม่ได้หมายความว่าคู่แข่งจะต้องยังทรงตัวได้สง่างาม ยืนชูสองมือขึ้นเรียกคะแนนโบนัสจากกรรมการในการแข่งขันยิมนาสติกซะหน่อย

ใบแดงของอารอนไม่ได้เสียหายในนัดนี้หรอก แต่ส่งผลในนัดหน้าที่ต้องโดนแบนต่างหากล่ะ

จบเกม สองคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการสร้างกองเชียร์ “Pink Panther” และผมเดินไปขอบอัฒจันทร์เพื่อ “พูดคุย” กับคุณประยูรสักหน่อย ไม่มีคำหยาบคายแบบที่ผมเห็นกองเชียร์ทีมอื่นทำเพราะเราแค่ต้องการถามว่าทำไม “เป่า” โอนไปเอนมาแบบนี้ต่างหาก เหมือนเดิม...ผู้ตัดสินทุกคนที่ต้องแสดงช็อตนี้แอคชันได้อย่างเดียว ทำตัวลีบ ๆ ก้มหน้างุด ๆ แล้วก็เดินเข้าห้องพักไป (อืม! 3 อย่างนี่เนอะ)

...

อารอน ศูนย์หน้าบราซิลร่ายรำจังหวะแซมบ้ากระชากฉีกแผงหลังพัทยา

นริศ ทวีกุลก็มีงานเข้าเหมือนกัน

จังหวะ "งามไส้" ที่คุณประยูรเป่าให้จุฬาฯได้เตะมุมทั้ง ๆ ที่ทำออกหลังเอง และนำมาซึ่งประตู 1-0

เฮฮาหลังขึ้นนำตามสไตล์ Pink Panther

อภิวัฒน์เดินเซ็งหลังถูกเปลี่ยนตัวออกเพราะบาดเจ็บ

จบเกมแล้ว

สุดท้ายเด็กคณะเรายังเหมือนเดิม นั่งยื้ออยู่ไม่ยอมกลับซะทันที เป็นอย่างนี้เสมอไม่ว่าจะหลังเลิกกิจกรรมที่คณะหรือจะหลังเลิกวงเหล้า อารมณ์นั้นเหมือนทุกคนไม่ชอบการร่ำลา ได้ยื้ออยู่ด้วยกันสัก 5-10 นาทีก็ยังดีกว่าแยกย้ายกันกลับเลย

แต่ผมต้องไปทานข้าวเนื่องในวันเกิดแม่จึงแอบย่องหายไปเงียบ ๆ

ผมไม่ได้กลับบ้านด้วยรถไฟสาย 2046 เหมือนขามา แต่ความคิดต่าง ๆ ยังพรั่งพรูเข้ามาในสมอง ผมคิดไปถึงประโยคที่เพื่อนพูดระหว่างอยู่ในรถ หลังจากบุกไปเก็บ 3 แต้มที่ม.กรุงเทพได้เมื่ออาทิตย์ก่อน

“กูไม่ได้เชียร์จุฬาฯ ยูไนเต็ดเพราะมันเป็นจุฬาฯนะ จะชื่อทีมอะไรก็ได้ แต่ที่กูเชียร์เพราะนี่คือทีมที่กูจะได้กลับมาเชียร์ร่วมกับพวกมึงมากกว่า”

ตลอดเวลา 4 ปีในมหาลัย ผม “เหมือน” มีช่วงที่ “เกือบจะ” เป็นแฟนกับสาวน้อยตาสวย “รักแรก” ของผมแค่ 15 วัน แต่กับมิตรภาพแสนสวยงามกับเพื่อน ๆ (รวมถึงรุ่นพี่ รุ่นน้อง) แล้ว...ผมมีทุกวัน

กองเชียร์ Pink Panther จึงเปรียบได้ดั่งไทม์แมชชีนที่พาผมกลับไปดื่มด่ำความทรงจำยุคมหาลัย...สมัยนั้นแดดแจ่มใสกว่านี้ อากาศสดชื่นกว่านี้ เสียงเพลงจากวิทยุลอยไปตามถนน เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่ช่างเหมือนความฝันจริง ๆ

Create Date : 27 มิถุนายน 2552

Last Update : 27 มิถุนายน 2552 13:13:24 น.

1 comments

Counter : 947 Pageviews.

ผมเป็นอดีตผู้เข้าแข่งขัน TOT World Cup คอลัมน์ นู๊ดส์ส์ส์ 2006 เข้ารอบ 12 คนสุดท้ายด้วยนะครับ ติดตามอ่าน Blog ของพี่มาเรื่อยๆ ถ้ายังงัยไปเขียนใน Blog ของ Sia,sport เกี่ยวกับฟุตบอล ทั้งไทยและเทศ ก้อดีนะครับ จะได้แวะไปอ่านๆๆๆๆ

โดย: ข้าวผัดสายรุ้ง IP: 129.200.3.69, 202.57.137.226 วันที่: 21 กรกฎาคม 2552 เวลา:14:48:33 น.