พิรามเดินออกมาจากห้องแบบงง ๆ ไม่เข้าใจ “เด็กคนนี้เป็นใคร จู่ ๆ ก็มาไล่เรา ทำยังกะโกรธแค้นอะไรกัน”

พิรามเดินไปอย่างหงุดหงิด ปฐวียืนกอดอกมองพิรามสีหน้าเครียดอยู่อีกมุม

ระหว่างนั่งรถกลับไปบ้านด้วยกัน ตันหยงนั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง คิดเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาล ปฐวีแอบมองตันหยงอย่างสังเกต

ตอนนั้นหลังจากพิรามไปแล้ว เมรินยังคงร้องไห้ไม่เลิก สุดนภาเข้าไปปลอบ

“จนป่านนี้แกยังไม่ให้อภัยเค้าอีกหรือหยง”

“ให้อภัยหรือ แกไม่เห็นหรือเค้าทำอะไรกับชั้น”

“ชั้นเห็น และเข้าใจแกทุกอย่างหยง แต่ชั้นก็เห็นสิ่งที่พิรามเค้าพยายามทำด้วย แกรู้มั้ย เค้ามาอ่านหนังสือ มานั่งคุยกับแกทุกวัน ชั้นเห็นกระทั่งวันที่เค้าตัดเป็นตัดตายกับแม่พัดชา”

“นี่แกเข้าข้างเค้าหรือ แกเป็นเพื่อนชั้นหรือเป็นเพื่อนเค้ากันแน่”

“ชั้นเป็นเพื่อนแกหยง ชั้นถึงอยากจะบอกว่า แกควรให้อภัยพิรามได้แล้ว เค้าน่าสงสารมาก และแกก็ควรรู้ไว้ด้วยว่า เค้าสำนึกผิดจริง ๆ”

“ชั้นไม่อยากฟัง เค้าทรยศความรักของชั้น เค้าทำลายความรู้สึกดี ๆ ทุกอย่าง”

“ถ้าแกจะไม่อภัยให้พิราม ชั้นก็เข้าใจ แต่คนที่จะทุกข์ที่สุด คือแกนะหยง คิดดี ๆ นะเพื่อน ชั้นแค่พูดในสิ่งที่ชั้นรู้ แต่แกจะตัดสินใจยังไง ชั้นเคารพในการตัดสินใจของแกนะหยง

ตอนที่ 19

กลับมาถึงบ้าน ปฐวีรู้จากเมธีว่าประภัสสรไม่สบายก็รีบขึ้นไปตรวจดูอาการทันที ประภัสสรคิดว่าตัวเองอาจจะกำลังตั้งท้องจึงปฏิเสธที่จะไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล พร้อมกับขอไม่ให้ปฐวีบอกเมธี เพราะอยากให้แน่ใจก่อนว่าท้องแน่ถึงค่อยบอก

เย็นนั้น ปฐวีไม่ลงมาร่วมโต๊ะทานอาหารเย็นกับทุกคน อ้างว่างานยุ่ง สายแก้วตักข้าวให้ทุกคน เมธีตักกับข้าวใส่จานประภัสสร  ประภัสสรได้กลิ่นทำหน้าคลื่นเหียน ปรงทองเห็นท่าทางประภัสสรผิดปกติจึงตัดสินใจโพล่งถามออกมา

“เป็นมากี่เดือนแล้วล่ะแม่ภัส”

“ซักพักแล้วค่ะคุณย่า ภัสง่วงทั้งวันเลย  อยากจะนอนตลอดเวลา”

“สงสัยจะมีข่าวดีละมั้ง” ประภัสสรยิ้มเขิน เมธีกันเมรินมองหน้ากันงง ๆ

“หมายความว่ายังไงครับคุณภัส  อ๊ะ  หรือว่า คุณจะมีน้อง”

“ภัสอยากรอให้แน่ใจก่อนค่ะ แต่คิดว่าน่าจะใช่”

“จริงหรือภัส ผมดีใจจังเลย ต่อไปนี้คุณต้องระวังนะ แล้วอยากทานอะไรเป็นพิเศษบ้างหรือเปล่า บอกผมนะ”

“งานนี้เจ้าเมย์คงจะไม่เหงาแล้วละสิ”

เมธียิ้มดีใจประคับประคองประภัสสร  ปรงทองปลื้มใจ เมรินดีใจ ปนเศร้าใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น บุญศรีรู้ข่าวประภัสสรตั้งท้องจากพวกในครัว จึงรีบคาบข่าวกลับไปบอกปรางค์ทิพย์ที่บ้าน แต่ปรางค์ทิพย์กำลังอารมณ์ไม่ดี เรื่องเสกสรร จึงไม่ยอมฟังเรื่องที่บุญศรีจะเล่า สายวันเดียวกันนั้นเอง ปรงทองที่นึกเป็นห่วง เห็นว่าปรางค์ทิพย์หายหน้าไปหลายวัน ตัดสินใจให้เด็กไปตามตัวปรางค์ทิพย์มาพบที่ห้องทำงาน

“นี่แม่ปรางค์  ถ้ายายไม่เรียกหา เจ้าก็ไม่มาให้เห็นหน้าเลยนะ”

“ปรางค์จะมาทำไมให้ขวางหูขวางตาคุณยายล่ะคะ”

“ที่ยายให้ตามน่ะ ก็เพราะเป็นห่วงเจ้าหรอก พ่อสรรหายหน้าหายตาไปเลย กลับบ้านกลับช่องบ้างหรือเปล่า”

“ช่วงนี้งานคุณสรรยุ่งค่ะ”

“จนป่านนี้ เจ้ายังคิดจะปิดยายอีกหรือ  เฮ้อ แม่ปรางค์เอ๊ย ยายอยากจะเตือนสติเจ้านะ ว่าอย่าใช้แต่อารมณ์ ต้องมีเหตุผล ดูครอบครัวแม่ภัสกับพ่อเมธีเป็นตัวอย่างสิ มีปัญหากัน ไม่เข้าใจกัน จนมีคนอื่นเข้ามาแทรก แต่สุดท้ายสองคนก็ยอมลดทิฐิ กลับมาปรองดองกันเหมือนเดิม  ย่าอยากเห็นครอบครัวของเจ้าเป็นแบบนั้นบ้างนะแม่ปรางค์”

ปรางค์ทิพย์หันไปมองปรงทองแล้วก้มหน้า “ค่ะคุณย่า ปรางค์จะจำไว้” 

“นี่รู้ข่าวแม่ภัสหรือยังล่ะ เค้าจะมีข่าวดี  คงจะมีน้องใหม่ให้เจ้าเมย์เร็ว ๆ นี้แหละ  ครอบครัวเราจะมีสมาชิกเพิ่ม น่าชื่นใจจริง ๆ”

ปรางค์ทิพย์ตะลึง “ยัยภัสจะมีลูกอีกคนหรือ”

หลังจากคุยกับปรงทองเสร็จ ปรางค์ทิพย์เดินออกมาเจอเมธี ประภัสสร เมริน เดินจูงมือกันอยู่หน้าบ้าน แบบครอบครัวสุขสันต์ ประภัสสรเอ่ยปากชวนปรางค์ทิพย์ให้อยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกัน ปรางค์ทิพย์ที่กำลังอารมณ์ไม่ดีหันไปตะคอกใส่ประภัสสรทันที

“ชั้นกินไม่ลงหรอก ถ้าต้องทนร่วมโต๊ะกับหล่อน”

เมธีโมโหมาก “ไม่ทานก็ไม่เป็นไร  ทำไมต้องตะคอกคุณภัสด้วย”

“ชั้นจะพูดอะไรกับน้องชั้นแล้วแกมาเกี่ยวอะไร  ไอ้บ้านนอก”

“ใจเย็น ๆ นะคะคุณเมธี พี่ปรางค์คงอารมณ์ไม่ดี ไม่ทานก็ไม่เป็นไร เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ”

“ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้น่ะสิ  ไม่ว่าผัวจะชั่วจะเลวแค่ไหน หล่อนก็ทนรับสภาพอยู่ได้ ไม่เรียกโง่แล้วเรียกอะไร ชั้นละสมเพชหล่อนจริง ๆ แม่ภัส”

“คุณปรางค์ พูดแบบนี้ต่อหน้าลูกผมหรือ”

“ทำไมชั้นจะพูดไม่ได้  แกมันก็ไอ้แค่เด็กบ้านนอกมาพึ่งใบบุญบ้านชั้น ถ้าคุณย่าไม่เมตตา  นังภัสไม่ใฝ่ต่ำคว้าแกมาเป็นผัว  แกจะมีวันนี้หรือ” 

เมธีโกรธจัด จ้องหน้าปรางค์ทิพย์

“มองทำไม มองแล้วแกทำอะไรชั้นได้ ไอ้กระจอก”

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคุณภัสจะมีพี่น้องที่นิสัยต่างกันขนาดนี้ และก็ขอบคุณ ที่คุณดูถูกเหยียดหยามผม ทำให้ต้องผมพิสูจน์ตัวเอง  คุณทำให้ผมมีวันนี้ และผมก็ดีใจที่มีภรรยาอย่างคุณภัส ไม่ใช่คุณ  ไปกันเถอะคุณภัส  น้องเมย์  ไปทานข้าวกัน” 

เมธีจูงมือเมริน โอบประภัสสรเดินเข้าบ้านไป ปรางค์ทิพย์โมโหสุด ๆ พอกลับไปถึงบ้านก็รีบค้นหานามบัตรของฉัตรพรที่เคยให้ไว้มาอ่านดู

“ไอ้เมธี แก...แกกล้าด่าชั้น อย่าคิดว่าแกจะมีความสุขได้เลย คราวนี้ละ  ตาชั้นบ้าง”

เมรินแอบโทรศัพท์คุยกับสุดนภา “ชั้นเป็นห่วงแกจริง ๆ แล้วแกจะทำยังไงต่อไป”

“ชั้นคิดว่าชั้นต้องไปเริ่มที่ร่างของชั้น”

“แกก็ลองแล้ว แต่มันไม่ได้ผลนี่”

“หรือถ้ามีเหตุการณ์มันซ้ำรอยเดิมอีกครั้งนึง”

“แกพูดอะไรของแก”  

“ชั้นกับน้องเมย์ เกิดอุบัติเหตุพร้อมกัน แล้วชั้นก็เจอกับน้องเมย์ ถ้าชั้นทำให้มันเกิดอีกครั้ง ทุกอย่างก็อาจจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”