รักแห่งสยาม : Thus love is …

เพลงหนึ่งในหนัง Hedwig and the Angry Inch เล่าถึงการเกิดขึ้นของความรักว่า
แท้ที่จริง คนเราเกิดมาพร้อมร่างกายที่ต่อติดเข้ากับอีกร่างกายหนึ่ง
เรามีสองร่างกาย และมีสองหัวใจที่กลายเป็นหนึ่งเดียว ตอนนั้นเรามีความสุข เติมเต็ม และสมบูรณ์
กระทั่งเทพเจ้าโหดร้าย เฉือนหั่นร่างกาย และแบ่งเราออกเป็นสอง
ในวันที่ร่างกาย และหัวใจอีกส่วนขาดหาย เราเป็นทุกข์ โหยหา และดื่มกินทุกห้วงเวลาเพื่อดั้นด้น เสาะคว้าหาอีกส่วนที่ขาดไปเพื่อกลับมาเติมเต็มให้ได้สมบูรณ์
...
และผมเชื่อว่าความรักเกิดขึ้นมาได้ก็เพราะเหตุนั้น
...
เคยเหงาบ้างหรือเปล่า โต้งถามมิว
เคยสิ มิวตอบ และผมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
เขาว่า ความเหงาที่เริ่มเกาะกินทีละน้อย ก่อร่างสร้างตัวและกลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญ
เราเรียนรู้ที่จะรัก รักใครซักคนทั้งที่รู้อยู่เต็มใจว่าแล้วมันก็จะต้องถึงวันจากลา
วันที่ใครอีกคนจะหายไปจากชีวิต หายไปอย่างนั้นโดยไม่รู้สาเหตุ
และบางที วันนั้นอาจจะเป็นวันเริ่มต้นที่เราเริ่มตามหา หัวใจตัวเอง
…
นานเหลือเกินแล้ว ที่ไม่มีหนังเรื่องไหนจะมีพลังในการเขย่าหัวใจ
ทำให้ผมร้องไห้
และนึกถึงรักครั้งแรก
...
ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาของชีวิต เราได้รู้จักที่จะเรียนรู้ความหมายของคำว่า รัก ในรูปแบบที่แตกต่างกัน
แต่ยังจำได้ไหม ถึงวันที่คำว่ารัก มาพร้อมกับวันที่ภาพของโลกตรงหน้าสั่นคลอน
ใบหน้าร้อนผ่าว ลมหายใจติดขัดขาดห้วง และหัวใจไม่ได้เต้นตามจังหวะเดิมในอก
ยังจำได้ไหม ถึงวันที่รักเดินทางเข้ามาทักทายเป็นครั้งแรกในชีวิต
วันที่ใครบางคนจะสามารถหยุดเวลาของทั้งโลกได้ เพียงแค่เขาหันมาสบตา
...
ในวัยเด็ก โต้งให้ตุ๊กตาไม้ที่จมูกขาดหายกับมิว
และตุ๊กตาไม้ตัวนั้น ยังคงตั้งอยู่เหมือนจะเตือนว่า หนึ่งชีวิตที่มีนั้น มันไม่เคยสมบูรณ์
และหากการออกเดินทางตามหาจมูกของตุ๊กตา เตือนเราว่ามันอาจจะไม่ยากที่จะค้นหาบางสิ่งที่ขาดหาย
บางที ความรักที่พยายามค้นให้พบ อาจจะยากยิ่งกว่า
...
ในรักแห่งสยาม มีความรักมากมายเหลือเกินที่ลอยล่องอยู่ในอากาศ
รักจากผู้หญิงคนหนึ่งที่พยายามจะประคับประคองครอบครัวอย่างสุดแรงกาย
รักจากพ่อที่โหยไห้หาลูกสาวที่จากไปโดยไร้คำบอกลา
รักหวามไหวของเด็กสาวที่เกิดขึ้นและจบลงไม่ต่างจากความฝัน
และในรักแห่งสยาม มีความรักของโต้งกับมิว
...
ผมยังเชื่อ เหมือนกับที่ใครๆหลายคนเชื่อ
ว่ารักแห่งสยาม เป็นหนังที่เกี่ยวกับความรัก และความรักนั้นไม่ได้มีเพียงหนึ่งคำนิยาม
จูน หญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อเชื่อมโยงและเรียงร้อยความรักทั้งหมดทั้งมวลในเรื่องบอกว่า
เราทุกคนต่างก็ต้องการความรัก เรามีวิธีบอกรัก และจัดการกับความรักต่างกันทั้งที่จุดประสงค์ในการที่จะรัก มีเพียงความหมายเดียว
เราอาจจะรักมากไป จนความรักนั้นทำร้าย
แต่น่าแปลกไม่ใช่หรือ ที่เรายังคงต้องการ
และต่อให้มีความรักมากเท่าไร มันก็ยังคงไม่พอ
...
เมื่อภาพสุดท้ายของรักแห่งสยามเลือนหายไป ผมยังคงร้องไห้และนึกถึงรักครั้งแรก
ไม่ใช่เพราะว่าความรักที่เคยเกิดขึ้นจบลงเพราะความโหดร้าย
ไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้น
แต่บางทีอาจจะเป็นเพราะตอนที่มิวเสียบจมูกตุ๊กตาที่โต้งให้มาเข้ากลับคืนที่ เขาร้องไห้และบอกคำว่าขอบคุณ
มันอาจจะเป็นเพราะ ในการค้นหาร่างกายที่ขาดหาย ในการเชื่อฝังใจว่าตัวเองไม่เคยสมบูรณ์
ผมได้รู้ว่า ในชีวิต ความรักไม่เคยหายไปไหน
ผมหยิบโทรศัพท์ กดหมายเลขทางไกล และบอกขอบคุณคนที่รับสายปลายทาง
ผมบอกรักเขาอีกครั้ง เพราะในตอนนั้น ผมรู้อย่างแน่ใจแล้วว่า
อีกส่วนหนึ่งของหัวใจที่เคยคิดว่าขาดหาย
ตอนนี้ อยู่ที่ไหน...กับใคร

( InSpiRed จาก รักแห่งสยาม, 2007 กำกับการแสดงโดย มะเดี่ยว : ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล )

Create Date : 25 พฤศจิกายน 2550		5 comments
Last Update : 25 พฤศจิกายน 2550 1:02:13 น.
Counter : 659 Pageviews.
Share Tweet