ในหนังฝรั่งเศสเรื่องล่าสุดของ Jacques Audiard De battre mon Coeur sest arrête ( The beat that my heart skipped ดัดแปลงมาจากหนังเก่าเรื่อง Fingers ) เล่าเรื่องของ ทอม นักจัดการด้านอสังหาริมทรัพย์ ชื่อเรียกอาชีพอาจจะดูเก๋ไปอย่างนั้นแหละครับ เพราะจริงๆแล้วหน้าที่ของ ทอม คือมีหน้าที่เป็นหน่วยพิเศษในการ ไล่ที่ บรรดาคนไร้บ้าน หรือ ครอบครัวที่หมดสัญญาเช่าทั้งหลายที่แอบเข้ามาหลบในอาคารว่างต่างๆออกไปเมื่อเจ้าของต้องการ ลักษณะการทำงานของ ทอม หลากหลายนะครับ ตั้งแต่ปล่อยหนูเป็นๆเข้าไปในห้องจะได้ดูสกปรกไว้อ้างกับทางการเพื่อไล่ที่ ไปจนถึงบุกเข้าบ้านไปต่อยปากผู้อาศัยแล้วโยนของไล่ตามออกมา แบบนี้กระมังครับบุคลิกของทอม จึงเต็มไปด้วยความหยาบกร้านอย่างกับนักเลงหัวไม้ แต่เดี๋ยวก่อนครับ นั่นไม่ใช่ภาพทั้งหมดที่เราเห็น ถึง ทอม จะฟังเพลงอีเลคโทรนิคจากวอร์คแมนติดหูฟังอันใหญ่เท่าบ้าน แต่ทอมมีอีกด้านซ่อนอยู่ ภาพและเรื่องราวตอนต้นเรื่องบอกประเด็นสำคัญทั้งหมดของหนังคร้บ หนังเปิดด้วยภาพทอมกำลังนั่งฟังเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งบ่นเรื่องพ่อของตัวเอง ฉากนี้เยี่ยมมากครับ เพื่อนทอมบ่นเรื่องพ่อที่เปลี่ยนไป จากพ่อที่เคยทำอะไรได้ด้วยตัวเอง เดี๋ยวนี้กลับต้องการคำแนะนำจากเขาในทุกเรื่อง จนเขารู้สึกว่านั่นเป็นเพื่อนไม่ใช่พ่อ จนเขาเริ่มรำคาญ จนเขาเริ่มเบื่อ แล้วจนวันนึงที่พอรู้ตัว เขาก็รู้ว่านั่นเป็นเพราะพ่อเขากำลังแก่ แล้วโลกก็กำลังเล่นตลก เมื่อบทบาทพ่อลูกเปลี่ยนไป พ่อป่วยเขาต้องมาเช็ดปากเช็ดก้นทำความสะอาดให้พ่อเหมือนเด็ก เหมือนพ่อเป็นลูกแล้วเขากำลังทำสารพ้ดหน้าที่ที่พ่อเคยทำให้เขา เขาเบื่อเขาโกรธแต่เขาหยุดไม่ได้ที่จะไม่ทำ แล้วหลังจากวันนั้นเขาก็มีลูกคนแรกแล้วกลายเป็นพ่อคน
ชัดไหมครับ หนังกำลังจะพูดประเด็นซ้อนที่สำคัญอีกประเด็นหนึ่งที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ของพ่อกับลูก และหน้าที่ที่สลับกลับกันในชีวิต ที่ผมบอกอย่างนี้เพราะสาเหตุที่ทอมต้องมาทำอาชีพไม่ต่างจากนักเลงหัวไม้นั่นก็เป็นเพราะพ่อเขาครับ ทอมสืบทอดมรดกทางอาชีพ ท่าทางห่ามๆ มุทะลุ ดูเป็นนักเลงทั้งหมดล้วนมาจากพ่อของเขา ทั้งๆเนื้อข้างในของทอมต่างออกไปครับ วันนึงที่ทอมเลี้ยวรถผ่านหน้าโรงละครที่กำลังมีการจัดแสดงคอนเสิร์ตเปียโน เขาจำนักเปียโนสูงอายุคนหนึ่งได้ แม่ของทอมเป็นนักเปียโนครับ ชายแก่คนนั้นก็เคยสอนเปียโนให้แม่เขาก่อนหน้าที่เธอจะเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก ทอมลงไปทักชายแก่คนนั้น เขาจำทอมได้ ถามว่าทอมยังเล่นเปียโนอยู่ไหม เขายังบอกอีกว่าทอมเล่นเปียโนได้เก่งมากในวัยเด็ก เขาถึงกับชวนทอมมาออดิชั่นเพื่อแสดงเดี่ยวเปียโน แล้ววันนั้นทอมก็รู้จักอีกด้านของตัวเอง แม่ทอมตายใช่ไหมครับก็เหมือนกับที่เปียโนตายไปจากความทรงจำของทอมแหละครับ
ทอมเริ่มหัดเรียนเปียโนใหม่ เขาได้ครูสาวชาวจีนที่เพิ่งย้ายมาปารีสช่วยสอนให้ ข้อสำคัญมันอยู่ที่ว่าเธอพูดฝรั่งเศสไม่ได้ซักคำ ผมชอบฉากที่ทอมระเบิดอารมณ์เพราะเล่นไม่ได้จนครูตกใจ เขาด่าๆๆๆใส่หน้าเธอ เธอหยุด แล้วด่าๆๆๆๆกลับ คือต่างคนต่างด่ากันด้วยภาษาที่อีกฝ่ายไม่เข้าใจ แต่ด้วยสาเหตุเดียวกัน นึกออกใช่ไหมครับ ยอดจริงๆ แต่ก็นั่นแหละครับ คุณก็คงเคยเจอกับตัว การที่เราจะสามารถใช้ชีวิตที่เราเองเป็นเจ้าของ อย่างที่มันอยากจะเป็น มันมักจะไม่ราบรื่นหรอกครับ แล้วเล่นเปียโนกับการเป็นนักเลงไล่ที่มันก็คนละขั้ว ทอมต้องตัดสินใจว่าข้างไหนของสะพานที่เขาจะเลือกยืน อีกทั้งปัญหาเรื่องงาน เรื่องการไปหลงรักเมียเพื่อน ( ที่อ้างชื่อเขาบังหน้าตลอดเวลาที่จะหนีเมียไปหากิ๊ก ) แล้วยังเรื่องของพ่อที่ยิ่งแก่ตัวยิ่งสร้างปัญหาแล้วเขาคือคนที่ต้องคอยดูแลแก้ปม ทอมเดินมาถึงทางที่แยกมากกว่า 3 แพร่ง บางครั้งชีวิตเราก็เป็นอย่างนี้นะครับ บางครั้งที่การตัดสินใจเลือกหมายถึงทางที่ต้องเดินอีกต่อไปทั้งชีวิต แล้วในชีวิตของทอมก็ต้องเจอทางแยกที่ต้องเลือก บางทีมันอาจจบด้วยความรุนแรงนะครับ แต่บางทีมันก็ไม่เลวนักที่จะมีชีวิตของตัวเองผ่านชีวิตของคนอื่น ไม่อยากบอกเลยครับว่าหนังจบอย่างไร แต่ทำเอาผมซึมไปนานอยู่เหมือนกัน หลังจากที่เคยถูก Audiard เคี่ยวจนซึมมาหนนึงแล้วตอนที่ดู Read my lips หนังเรื่องก่อนหน้าของเขาRomain Duris ที่เล่นเป็นทอมในเรื่อง สุดยอดมากเลยครับ ผมตามดูงานของเขามาหลายเรื่องแล้วก็เห็นพลังดาราเปล่งเพิ่มขึ้นในทุกๆงานของเขา น้อยนะครับที่จะเจอคนที่มีออราแบบนี้ โรมันเล่นบท คนนอกหัวกบฏ ได้เต็มที่ที่สุดทุกครั้งที่ดูหนังของเขา นับตั้งแต่ Peril jeunes จนถึง Arsene lupin เขามีเสน่ห์แบบเด็กดื้อที่ผมชอบ ผมว่าเซ็กซี่ดีนะครับลักษณะแบบนี้ในตัวผู้ชาย อย่าง Johnny Depp อย่าง Asano tadanobu นี่สุดยอดครับ แล้วเรื่องนี้ โรมัน ก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ แถมตอนที่ Audiard จะทำเรื่องนี้ เขาเองก็คิดถึงโรมันคนแรกครับ
แล้วสิ่งหนึ่งที่ผมได้จากการนั่งดูหนังคนเดียวมานาน ( ดูเศร้าจังนะครับ !!! ) ก็คือหนังจากฝั่งยุโรปมักจะสนใจประเด็นที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของคนกับคน คนตัวเล็กๆนี่แหละครับ คนธรรมดาสามัญอย่างคุณกับผม ที่ดูเหมือนแทบจะไม่มีความสำคัญอะไร ที่แทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องมหัศจรรย์อะไรเกิดขึ้นได้ในชีวิต ตรงนี้แหละครับที่หนังจากยุโรปต่างจากบรรดาหนังสายฮอลลีวู้ด ที่เหมือนกับเป็นภาพลักษณ์ตัวแทนของความคิดแบบอเมริกัน แล้วก็ท่าทีแบบอเมริกา ประเภทข้าเป็นฮีโร่มาปราบเหล่าร้ายผดุงความยุติธรรมอะไรแบบนั้น ไม่เชื่อก็ลองดูบรรดาหนังฮอลลีวู้ดฮิตๆทั้งหลายสิครับ แล้วคุณจะเห็นว่าประเด็นนี้แทรกอยู่ในหนังแทบจะทุกเรื่องเหล่านั้น ก็เหมือนกับการกระทำหลายๆอย่างของอเมริกาที่มีต่อบรรดาสารพันเรื่องในกระแสโลกนั่นแหละครับ มองสะท้อนกันไปให้เห็นได้ง่ายๆแบบนั้น แล้วก็คงเป็นเพราะความแตกต่างในเรื่องวัฒนธรรมแล้วก็กระบวนความคิดแบบนี้มังครับ หนังยุโรปหลายเรื่องที่เสนอประเด็นในกระแสตรงกันข้าม ที่มุ่งพัฒนากระบวนการที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ของคน จึงสามารถเจาะเนื้อข้างในของความเป็นมนุษย์ได้อย่างถึงแก่นมากกว่า ฝรั่งเศสเองก็เป็นหนึ่งในผู้นำของหนังแนวที่ว่าเลยนะครับ ( ในทางตรงข้าม ผมว่าเมื่อไหร่ที่ฝรั่งเศสหันไปเล่นหนังแนวฮีโร่ช่วยโลกแบบอเมริกามักจะไปไม่ค่อยรอดเท่าไหร่ ) คุณเองมีบางจังหวะดนตรีที่หัวใจเผลอเล่นข้ามไปบ้างไหมครับ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [