ชื่อหนังสือ :  ปีศาจสีชมพู

ชื่อผู้แต่ง :  นภาลัย  ไผ่สีทอง

สำนักพิมพ์ :  สามสิบบุ๊ค

คำโปรยหลังปก

เจนจิรามองดูกิริยาของผู้ชายตรงหน้า  ความรู้สึกกลัวเกรงเขาจางหายไปนานแล้ว

มีแต่สิ่งที่เหลือคือความรู้สึกคุ้นเคยและความรู้สึกอบอุ่น

ปราศจากความหวาดเกรงภัยอันตรายอีกต่างหาก

หล่อนเริ่มรู้ว่าเค้าจะปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือทุกครั้ง 

ไม่ใช่เพื่อหลอกหลอนหรือทำให้เกิดความตกใจใดๆ เลยแม้แต่น้อย

"คุณ...ช่วยฉันอีกแล้วใช่ไหม..."

หล่อนถามเขาและมองไปรอบๆ ตัวอย่างพิจารณาว่าตนอยู่ที่ไหนเวลานี้

เมื่อไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่ายหล่อนก็ถามตอบไปว่า

"เราอยู่ที่ไหนกันละนี่"

"แล้วคุณคอยช่วยเหลือฉันอยู่หลายครั้งแล้วนี่เพื่ออะไร"

ความรู้สึกหลังอ่าน

เล่มนี้ได้มาโดยบังเอิญเพราะเป็นหนังสือลดราคา บวกกับรู้สึกคุ้นๆ ชื่อผู้แต่ง  สุดท้ายอ่านไปอ่านมาแล้วก็ชอบจนต้องหยิบมารีวิวนี่ล่ะค่ะ  แต่ขอวิจารณ์เรื่องหน้าปกหน่อยเถอะ  มันไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องเล๊ย  มาๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังค่ะ

นางเอกของเรื่องคือ  เจนจิรา  พยาบาลสาวสุดมั่นที่ไปร้านขายของเก่ากับเพื่อนแล้วเผลอไม่ระวังทำขวดแก้วตกจากชั้นจนเป็นรอยเลยต้องจ่ายเงินซื้อกลับบ้านไป  โดยไม่รู้ว่าเป็นขวดแก้วที่กักขังวิญญาณของพระเอกมาหลายสิบปี

พระเอกคือ พศวัต  ชายหนุ่มลูกเศรษฐีที่ถูกฆาตกรรมเมื่อสิบหรือยี่สิบปีที่แล้วได้ถูกปล่อยออกมา นางเอกของเราไม่ได้เก่งกาจอะไรหรอก  มันมีสาเหตุที่ทำให้มนต์ที่ขังไว้เสื่อมต่างหาก   แล้วเขาก็ต้องแปลกใจไปกับโลกยุคใหม่ที่สภาพบ้านเมืองเปลี่ยนแปลงต่างจากเมื่อก่อนมาก  สิ่งแรกที่อยากทำคือไปแก้แค้นทุกคนที่ทำร้ายเขา  ฟังดูน่ากลัวใช่มั๊ยคะ  แต่เนื้อเรื่องกลับน่ารักกว่าที่คิด  เมื่อกลับไปที่บ้านเก่าของตนก็พบว่ามันถูกสร้างใหม่เป็นธนาคาร  ที่นี่แหละพี่ท่านก็เป็นผีอาละวาดทำลายข้าวของจะทวงบ้านคืนจนต้องส่งหมอผีมาปราบ  เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนของพระเอก เพราะเขารู้ว่าศัตรูของเขาต้องไม่อยู่เฉยแน่ และการที่ถูกขังมานานทำให้ตัวเองสามารถฝึกจิตจนมีอิทธิฤทธิ์เยอะจึงจัดการฆ่าหมอผีไปได้อย่างง่ายดาย  ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่จิตใจกลับสับสน เจ้าที่และยมบาลก็เตือนแล้วว่า 'เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร'  เมื่อยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้บวกกับไม่มีทีท่าว่าจะได้บ้านคืน  เขาจึงลอยกลับไปหานางเอกที่หอพัก  ผู้หญิงที่ช่วยปลดปล่อยเขาและรู้สึกติดตาต้องใจตั้งแต่ครั้งแรก

ชอบเวลาพระเอกอยู่กับนางเอกอ่ะ  จากสาวมั่นกลายเป็นคนขวัญอ่อนกลัวผีไปเลย 555  พระเอกก็ช่างเป็นผีตัวอย่างจริงจริ๊ง พยายามอธิบายให้นางเอกฟังหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องกลัวเขา ให้เหตุผลสารพัด แต่แม่คุณก็ทำท่าจะเป็นลมทุกที  จนสุดท้ายเขาจึงเลือกไม่ปรากฏตัวแต่คอยติดตามดูเธอแทน และเริ่มรู้สึกว่าเมื่ออยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ ความรู้สึกแค้นที่มีมันค่อยๆ เบาบางลงพร้อมกับมีความรู้สึกแบบใหม่แทรกเข้ามา

นางเอกเองก็เป็นพวกครอบครัวมีปัญหาเหมือนกัน  เพราะแม่แต่งงานใหม่จึงโดนลูกชายที่ติดมาจากฝ่ายพ่อคอยหาเรื่องตลอด  หาว่าเธอกับแม่จะมาฮุบสมบัติ   เรื่องราวชักสนุกเมื่อแม่ของนางเอกหายตัวไปอย่่างลึกลับจนเธอต้องตามสืบ  โดยมีผีพระเอกเป็นองครักษ์ช่วยอยู่ห่างๆ  เมื่อตกอยู่ในอันตรายเค้าก็จะปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือทุกครั้ง  แล้วแบบนี้จะไม่ให้หลงรักผีได้ยังง๊าย  รู้สึกว่าเรื่องราวมันคลี่คลายเฉลยเร็วไปหน่อยนะ  น่าจะเป็นเพราะว่าเล่าผ่านมุมมองของพระเอกเป็นส่วนใหญ่  ก็เป็นผีนี่นา ยิ่งอยากรู้อยากเห็นแบบพระเอกด้วยแล้วจะแว๊บไปไหนมาไหนหรือแอบดูใครก็ทำได้สบายๆ เลย  เอิ๊กส์

รู้สึกสมจริงที่ให้พระเอกเป็นผีจริงๆ กลับเข้าร่างไม่ได้นี่แหละ  ขืนกลับไปได้ร่างคงเหลือแต่ผงแล้ว  แง่ความรักของคู่พระ-นางก็ชอบ  แม้ไม่ค่อยมีบทกุ๊กกิ๊กแต่อ่านแล้วรู้สึกว่าน่ารักอ้ะ  นางเอกยังว่าพระเอกเหมือนคนจริงๆ เลย  ส่วนฉากจบต้องไปลุ้นกันเอาเอง เราชอบวิธีที่พระเอกจัดการกับคู่แค้นของตัวเองมาก  จบไม่เศร้า  แต่ก็ไม่รู้จะเรียกว่าสมหวังได้รึเปล่า  ช่างเดินทางสายกลางจริงๆ