ภาคกำเนิด อสูรน้อย

อ่า โดนทวงต้นฉบับเหมือนจะรู้ว่า วันนี้จะวางแผงยังงัยยังงั้นเลยแฮะ
เขียนอยู่อ่ะค่ะ แหม อำนาจจิตทาง blog แกร่งกล้าจริงๆ จ้า
แหะๆ สงสัยจังว่าโกโก้ต้องฝึกถึงขั้นไหนถึงจะได้แบบนี้มั่งอ่ะคะ พี่รำเพยขา
อ่ะ ไม่บ่นกันมากดีกว่าเนอะ เด๋วท่านบก จะเคือง 555

ภาคกำเนิดมาแล้วค่ะ ติดตามได้ตามอัธยาศัยนะคะ เชิญเลยค่ะ

ส่งน้องส้ม ทัพหน้ามาต้อนรับค่า (เพิ่งรับตัวมาจาก McDonald เห่ออ่ะ อิอิ)






ภาษาวิบัติเหมือนเดิมค่ะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


หลังจากปาป้า กับมามี่กลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ก็แยกบ้านมาอยู่ด้วยกัน แหงน่อ แต่งงานกันแล้วนี่นา จะยังอยู่บ้านคุณตาคุณยายก็กระไรอยู่ บ้านแรกที่โกโก้จำได้อยู่บนตึกชั้นห้า สำหรับเด็กแบบโกโก้มันสูงมากๆ แถมมีความทรงจำกับมันอย่างมากมาย (ไว้จะมาขยายนะคะ อิอิ) ข้อดีอีกอย่างนึงที่จำได้คือ มันใกล้โรงพยาบาลมากๆ ประมาณว่า เดินไปได้สบายๆ ในไม่กี่นาที มามี่เลยใช้วิธีว่าโทรไปนัด แล้วรอที่บ้าน ไม่ต้องไปรอที่หน้าห้องคุณลุงหมอ
เอาเป็นว่า พอใกล้ถึงคิวค่อยออกจากบ้าน อภิสิทธิ์จริงๆ เลยน้า มามี่นี่ มีการรอหมอที่บ้านซะด้วย แถมมามี่กับปาป้าก็สนิทกับคุณลุงหมอ และพี่ๆ พยาบาล เลยค่อยข้างสบาย พอใกล้ๆ ถึงคิว ก็มีการโทรมาตาม หรือบางทีช้าก็มีโทรมาบอกว่ายังไม่ต้องมาอีกต่างหาก ^^"
สูตรนี้ ใครจะจำไปใช้ก็ได้นะคะ ไม่ว่ากัน แค่อยู่ใกล้ รพ. ในระยะเดินแค่นั้นเอง อิอิ



วันที่ไปตรวจสภาพโกโก้ครั้งแรกนั้น มามี่เล่าว่า คุณลุงหมอถามมามี่ว่า เตรียมใจไว้หรือยัง เพราะสมัยที่มามี่อยู่ที่'เมกา มามี่ทำวิจัยและอยู่ใน lab ทดลองกัมมันตภาพรังสีตลอด
ทำให้อาจเกิดการสะสมของสารในร่างกาย อันจะมีผลต่อโกโก้ได้ อีกอย่าง มามี่มีโกโก้ตอนอายุค่อนข้างมาก (ในสมัยนั้น) คำแนะนำแรกของคุณลุงหมอคือว่า เอาโกโก้ออกมั้ย
เพราะถ้าคลอดอาจจะมีอันตรายต่อมามี่เองอีกต่างหาก

จริงๆ คุณหมอที่'เมกา เคยถามมามี่แล้ว เป็นเหตุให้มามี่เลิกไปหาคุณหมอ แล้วคิดว่ากลับมาบ้านเราดีกว่า แต่พอเจอคำถามเดิมเข้าไปอีกรอบ มามี่ก็ได้แต่เก็บไปคิดว่าจะเอายังงัย
เพราะมามี่กลัวว่า ถ้าโกโก้ได้รับผลกระทบ คนที่จะลำบากจะเป็นโกโก้ มามี่กลับไปปรึกษากับปาป้าว่าจะเอายังงัย เพราะถ้าเอาโกโก้ออก โอกาสที่มามี่กับปาป้าจะมีลูกอีก ก็เท่ากับศูนย์ ด้วยปัญหาทางสุขภาพ และอายุของมามี่เอง



มามี่กลับมาปรึกษากับปาป้า ปาป้าบอกว่า ไม่ว่ามามี่จะตัดสินใจยังงัย ปาป้าจะเป็นกำลังใจให้ อีกอย่าง ปาป้าว่าทั้งปาป้าและมามี่ทำดีมาตลอด ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน เรื่องร้ายแรงไม่น่าเกิดขึ้นในครอบครัว แต่ถ้าเกิดจริงๆ ปาป้าก็ว่าจะต้องทำให้ดีที่สุด ...

สุดท้าย มามี่ก็ตัดสินใจได้ ว่ามามี่จะเก็บโกโก้ไว้ และจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด อะไรจะเกิดก็ให้มันต้องเกิด แล้ว มามี่ก็กลับไปบอกคุณลุงหมอ คุณลุงหมอก็ดีใจหาย พอรู้ว่ามามี่ตัดสินใจเก็บโกโก้ไว้ ก็รับมามี่เป็นคนไข้พิเศษ คอยดูแลใส่ใจมามี่มากๆ โกโก้เองเป็นหนี้ชีวิตคุณลุงหมอ ถ้าคุณลุงหมอไม่ยอมรับการตัดสินใจของมามี่และปาป้า โกโก้เอง ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ตัวเองจะเป็นยังงัยเหมือนกัน

ปาป้าเองก็คอยดูแลมามี่อย่างดี เพราะเป็นห่วงทั้งมามี่และโกโก้ ช่วงนี้กลับกลายเป็นช่วง
โชคดีนาทีทองของมามี่จริงๆ เพราะตอนอยู่ 'เมกา ต้องทำอะไรเอง ต้องช่วยกันทำงานบ้าน
กลับมาอยู่นี่ มามี่ก็เลยกลายเป็นคุณนาย มีปาป้าคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง แถมมีคุณลุงหมอคอยดูแลด้านสุขภาพอย่างใกล้ชิดอีกด้วย มามี่เคยพูดเล่นๆ กับโกโก้ว่า สงสัยตอนนั้นมามี่ใช้ชั่วโมงปาป้าเกินไปหน่อย มันเลยหมดนานเลย เพราะตั้งแต่โกโก้เห็นมา มามี่มักจะเป็นคนตามเอาใจปาป้าต่างหาก 555

ปกติมามี่ที่โกโก้เห็นก็เป็นคนชอบเอาใจคนอื่นอยู่แล้วอ่ะนะ มามี่เลยสอนโกโก้ไว้ว่า ...
น้ำขึ้นให้รีบตักนะคะ แต่ว่าต้องเผื่อวันหน้าด้วย อย่าตักหมด แล้วว่างๆ ก็เติมน้ำหน่อยละกัน
เผื่อเก็บไว้ฤดูแล้ง ^^" มามี่นี่ก็เปรียบเปรยอะไรแปลกๆ แต่ก็เข้าใจกันเนอะ อิอิ

โกโก้ว่าช่วงมามี่มีโกโก้อยู่ในท้อง ต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ เลย อิอิ เดาว่าอะนะคะ
เว่อร์เล็กน้อย ถึงมาก และมากที่สุด (ขอโทษน้ามามี่ อิอิ)



จากที่บอกไว้ตอนที่แล้วว่า ของโปรดมามี่ช่วงมีโกโก้คือทุเรียน และมันก็ส่งผลมาถึงโกโก้ด้วย พูดแล้วก็น้ำยายไหย ... ไม่ได้ทานทุเรียนมากี่ปีแล้วนะ ฮือๆ อ่ะๆ กลับมาเข้าเรื่องก่อน ตามปกติ มามี่จะไปซื้อผลไม้ของสดเอง เพื่อมาทำโน่นนี่ทาน ตามประสาคนว่างๆ ช่วงท้อง
แถมร้านขายก็อยู่ใกล้บ้าน(อีกแล้ว) ก็ร้านขายของสดในโรงพยาบาลน่ะแหละ มีครบจริงๆ
จนมาวันนึง มามี่เกิดอยากทานทุเรียนมาก แต่ออกไปไม่ไหว เลยต้องไหว้วานปาป้าไปซื้อ
ปาป้าก็ดีใจหาย ได้บริการมามี่อีกแล้ว อิอิ อยากให้มามี่ทานทุเรียนเร็วๆ จะได้มีอารมณ์ดี
ปาป้าก็รีบวิ่งไปซื้อแล้วรีบกลับ โดยลืมเรื่องสำคัญระหว่างทุเรียนกับมามี่ไปซะแล้ว ...



อันเนื่องจากแต่ละคนในบ้านโกโก้ชอบทานอะไรไม่ค่อยเหมือนกัน เวลาจะไปซื้ออะไรให้
จึงต้องระวังเป็นพิเศษ ต่อให้มีกันอยู่แค่สามคนนี่เถอะ คนที่จำแม่นที่สุดย่อมเป็นมามี่อยู่แล้ว ดังนั้น คราวนี้ โกโก้ว่า ปาป้าไม่ผิดน้ามามี่น้า

เพราะปาป้าไปซื้อทุเรียนแบบที่เรียกว่าห่าม ซึ่งโกโก้ก็ชอบ และปาป้าก็ชอบ
โกโก้ชอบก้านยาวห่ามๆ ปาป้าชอบหมอนทองห่ามๆ แต่ที่ปาป้าลืมคือ มามี่ไม่ชอบห่ามๆ 5 5
มามี่ชอบทุเรียนแบบที่สุกหน่อย เกือบเละ ที่งอมๆ แล้วอร่อยก็ต้องหมอนทองนี่แหละ
ปาป้าเลือกหมอนทองมาถูก แต่ว่า ... มันยังไม่สุกน่ะซิ แหะๆ มามี่ก็เลยไม่ได้ทานเลยวันนั้น
ต้องเอาเข้าตู้เย็นรอไปอีกหลายวัน ปาป้าจ๋อย เลยบอยคอร์ตโดยการไม่ไปซื้อให้อีกเลย
แหม หาเรื่องไม่ไปซื้อนี่นา รู้ทันนะปาป้า อิอิ

หลังจากนั้น โกโก้ก็โตขึ้นเรื่อยๆ มามี่บอกว่า คุณลุงหมอบอกว่าสุขภาพแข็งแรงดี
แต่ยังรับปากไม่ได้ว่า จะออกมาครบ 32 หรือจะมีอะไรที่ยังไม่รู้ หรือตรวจไม่เจอหรือเปล่า
ก็วิทยาการสมัยนั้นมันยังไม่ดีเท่าสมัยนี้ จะหมุนกล้องดู หรือจะเอาน้ำในนั้นมาตรวจล่วงหน้าก็ยังไม่มีใครเค้าทำ ได้แต่อาศัยไว้ใจในตัวคุณลุงหมอเท่านั้น จนวันที่โกโก้ใกล้จะถึงกำหนดออกมาดูโลก คุณลุงหมอก็แจ้งข่าวที่ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย คือว่า มามี่ไม่ควรคลอดแบบธรรมชาติ ควรจะผ่าออกเพราะถ้าคลอดธรรมชาติ อาจเป็นอันตรายต่อแม่และเด็ก (อีกแล้วครับท่าน)

โกโก้นี่ เรื่องมากจริงๆ เลย เฮ่อออ มามี่ก็ยังมีกำลังใจดี บอกคุณลุงหมอว่า
งั้นมามี่ก็เลือกวันเกิดให้โกโก้ได้ซิ คุณลุงหมอก็โอเค บอกว่า ตามสบาย
แค่ให้อยู่ในช่วงที่เหมาะสมแล้วกัน อย่าเลือกแบบนอกกำหนดคลอดละกัน ^^"
มามี่เลือกวันเกิดให้โกโก้ว่า ให้เกิดวันที่วันเดียวกับมามี่ และเดือนเดียวกับปาป้า วันที่ 3 พย.
โกโก้แอบภูมิใจนะ ว่ามามี่คิดแม้กระทั่งวันเกิดของโกโก้ ให้เป็นคนเชื่อมระหว่างปาป้ากับมามี่ โรแมนติกจริงจริ๊งมามี่ อิอิ (ตอนนี้โกโก้รู้แล้วว่า ได้ตรงนี้มาจากใคร 555)



หากกำลังใจดีๆ ในตอนนั้น พอจะถึงวันผ่าจริงๆ คนเก่งอย่างมามี่ก็เจี๋ยวขึ้นมาได้ ฮึๆ
ผ่าท้องนี่นะ ไม่ใช่เล็กๆ เลย พอโกโก้เริ่มรู้เรื่อง มามี่ก็เอารอยมาโชว์ให้ดู ว่าเป็นแผลแห่งความภาคภูมิใจ ถึงจะเป็นรอยแผลเป็นไม่หายตลอดไปก็เถอะ พร้อมกับบอกโกโก้ว่า
วันนึงโกโก้ก็จะมีเหมือนกันนะลูก ... อ๋อย โอเคเลยค่ะมามี่ โกโก้จะไม่มีลูก ฮือๆ
อยู่ดีๆ ให้ใครไม่รู้มาผ่าพุง แถมเป็นรอยขนาดนี้ อย่างนี้ก็ใส่ two-piece ไม่สวยแล้วซิ ฮือๆ

ว่าแต่ ยังกะว่าตอนนี้ใส่สวยงั้นแหละ ฮึ ฮึ ฮึ อึก อึก ฮือๆๆๆๆ (โฮ โฮ โฮ) เปลี่ยนเรื่องด่วน

วันกำเนิดเกิดของโกโก้ วันนั้น มามี่ไปรอตั้งแต่เช้า แต่ว่ายังรั้งๆ รอๆ อยู่ จนเที่ยง คุณลุงหมอ และพี่พยาบาลเลยพักไปทานข้าวหมด มามี่บอกว่าไม่ต้องห่วง โกโก้ไม่ขัดคนทานข้าวหรอก แล้วก็จริง พอคุณลุงหมอ กับคุณพี่พยาบาลมา โกโก้ก็เริ่มแผลงฤทธิ์เลยทันใด ทุกคนก็พา
มามี่เข้าห้องเรียบร้อย ดำเนินการตามที่วางแผนไว้ มามี่สยองเล็กน้อย แต่มาจนป่านนี้แล้ว
ก็ต้องทนอย่างเดียวแหละนะ เรื่องทั้งหมดก็ดูจะเรียบร้อยดี ถ้าหากตอนโกโก้ออกมาข้างนอกแล้วร้องไห้เป็นปกติ แต่ว่า ไม่ว่าคุณลุงหมอ หรือคุณพี่พยาบาลจะทำยังงัย โกโก้ก็ไม่ตอบสนองเลย ตัวซีดๆ เหี่ยวๆ แถมอาการเหมือนติดเชื้ออีกต่างหาก คุณลุงหมอเริ่มสีหน้าไม่ดี
มามี่ก็กลัวว่าจะเป็นอย่างที่กลัวอยู่ หรือว่าโกโก้จะผิดปกติจริงจริง



หลังจากนั้นโกโก้เกิดอาการท้องร่วงอย่างรุนแรง แต่ที่สบายใจขึ้นมาเปลาะนึงคือ เด็กที่เกิดวันนี้เป็นกันทั้งวอร์ด โดยเฉพาะเด็กที่เกิดหลังเที่ยง คุณลุงหมอและคุณหมออื่นๆ วิ่งกันวุ่นว่าเกิดจากอะไร จนมาเจอต้นตอของปัญหา มันเป็นปัญหาพื้นฐานนี่แหละ คือมันมีเรื่องมาจากว่า คุณพี่ๆ พยาบาลไปรวมกลุ่มทานข้าวกันเป็นปกติตอนกลางวัน แต่วันนั้นเลือกที่จะทานอาหารจำพวกส้มตำ ก็โจ้มือกันนี่แหละ แล้วเรื่องของเรื่องคือทำความสะอาดมือไม่ดีพอ ทำให้เด็กแรกเกิดติดเชื้อกันทั้งวอร์ด อืมมมม โกโก้เกลียดส้มตำตั้งแต่วันนั้นเลย (วันที่รู้เรื่องนี้อ่ะนะ) แต่จริงๆ ก็ทานไม่ค่อยได้อยู่แล้วแหละ โกโก้ทานเผ็ดไม่ได้ เหมือนมามี่

สรุปว่าวันนั้น โกโก้เลยต้องนอนในตู้อบ พร้อมทั้งมีสายน้ำเกลือเจาะเข้าที่หัว ไร้การตอบสนอง ให้มามี่กับปาป้าเป็นห่วง แต่ตอนนั้นมามี่มาดูไม่ได้ เพราะมามี่เองก็ย่ำแย่ติดเชื้อไปกับเค้าเหมือนกัน ปาป้ามาดูคนเดียว



คืนแรกบนโลกใบนี้ของโกโก้ช่างเงียบเหงาเหลือเกิน ตอนนี้ก็ยังเงียบเหงาอยู่นะ อิอิ
สรุปว่า โกโก้ก็กำเนิดเกิดมาลุ่มๆ ดอนๆ แบบนี้นี่แหละค่ะ ... กว่าจะเกิดมาได้เนอะ

คิดถึงพระคุณคุณพ่อคุณแม่มากๆ นะคะ


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

แถมท้าย พอใครๆ รู้เรื่องนี้ ก็ล้อโกโก้กันหมดว่า จริงๆ แล้วโกโก้เกิดมาไม่ครบ
เพราะถึงข้างนอกจะครบ 32 แต่ขาดสมอง เลยต้องเจาะหัว(เอาสมองใส่)ตั้งแต่เด็ก -_-"
งานนี้ ต้นเรื่องก็ไม่ใช่ใครหรอก ปาป้ากับมามี่นี่เอง ง่า แล้วโกโก้จะบ่นรัยได้ 55 ... เฮ่อ


จบการถอนใจเฮือกที่สอง

Create Date : 11 พฤษภาคม 2548 Last Update : 11 กันยายน 2548 4:37:37 น. Counter : 395 Pageviews.		26 comments
Share Tweet