Bloggang.com : ลั่นทมขาว : ฝัน....ระเหย

ฝัน....ระเหย

เสียงปรบมือดังไปทั่วโรงละครเล็กๆแห่งนั้น ฉันยืนโค้งคำนับผู้ชมที่ปรบมือให้พร้อมกับเพื่อนนักแสดงคนอื่นด้วยหัวใจพองโต แม้สปอตไลท์จะส่องแสงแรงมาใส่หน้า แต่ฉันก็ยังพอจะมองเห็นคนรู้จักหลายๆคนในจำนวนผู้ชม รอยยิ้มอยู่บนหน้านานผิดกับบทบาทที่แสนจะเครียดที่เพิ่งแสดงผ่านพ้นไป

ฉันรับอ้อมกอดจากคุณป้าที่เคารพ ท่านเอาสองแขนจับตัวฉันมองด้วยสายตาที่ทำให้ฉันแสนจะชื่นใจ
“เหมือนเหลือเกินลูก ทำเอาป้ารู้สึกตัวลีบไปเลย”
คุณลุงที่ยืนอยู่ข้างๆเลยเย้าต่อ “ป้าเขาว่าเราเหมือนซิสเตอร์ที่เคยทำโทษเขาตอนเด็กๆ”
ฉันหัวเราะเบาๆรับ คุณป้าจบจากโรงเรียนคริสต์ที่มีซิสเตอร์สุดเฮี้ยบขึ้นชื่อลือชา ฉันกราบขอบคุณท่านทั้งสองที่มาชมการแสดงละครเวทีเล็กๆของฉัน บทบาทที่ฉันเดินเข้าไปหามันด้วยตัวเอง

จำไม่ได้แล้วว่าเห็นประกาศรับสมัครนักแสดงจากที่ไหน รู้แต่ตัวเองขับรถไปจอดใต้ตึกเรียนในมหาวิทยาลัยกลางใจเมือง กรอกใบสมัครแล้วก็เข้าไปทดสอบบท ฉันไม่ได้บอกใครแต่เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็เลี้ยวรถแวะไปยังบ้านเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
“ได้เล่นละครเวทีแล้วนะ” ฉันบอกเพื่อนที่เดินเอาน้ำมาให้ เธอมองแล้วยิ้ม
“จริงเหรอ ดีใจด้วยนะ ชอบละครเวทีอยู่แล้วนี่”
“หือ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ทำเองเนอะ” ฉันบ่นเบาๆถึงความฝันของตัวเอง

เคยมีความฝันกันมั้ย....แล้วมีกี่อย่างล่ะ

สิ่งที่ฉันอยากเป็น......เด็กหญิงอายุสิบเอ็ดปีจ้องมองคำถามบนกระดาษที่อาจารย์แจกมาให้ สายตาเหลือบมองเพื่อนที่นั่งข้างๆ เด็กชายตาตี่รีบเอามือมาป้องกระดาษตัวเอง
“รายๆ มามองของเขา คิดเองเด้”
เด็กหญิงสะบัดผมแกละใส่ เชอะ....ฉันก็มีความฝันของฉันย่ะ แล้วก็หยิบดินสอลายสวยมาบรรจงเขียนคำตอบลงไปอย่างตั้งใจ
......นักกีฬาวิ่ง......คำตอบเดียวของเด็กหญิงที่ชอบเล่นกีฬาเป็นชีวิตจิตใจ

ลมที่ปะทะใบหน้า สองขาที่ก้าวย่างผ่านอณูอากาศ เหมือนแหวกว่ายผ่านมันไป ความสามารถที่โดดเด่นทำให้ความฝันของเด็กหญิงมีแค่นั้น แต่เมื่อยื่นกระดาษให้อาจารย์ที่นั่งคอยอยู่หน้าห้อง ท่านก็ถามขึ้นว่า
“ไม่อยากเป็นสถาปนิกแล้วหรือจ๊ะ เห็นชอบวาดบ้านอยู่เรื่อย”
นั่นสินะ...เด็กหญิงนึกตาม กระดาษมากมายถูกวาดรูปบ้านหลากหลายแบบ ตอนนั้นเด็กหญิงจึงเอากระดาษคำตอบกลับมาเขียนที่โต๊ะ เพิ่มคำว่า...สถาปนิก...ลงไป ว่าแต่มันแปลว่าอะไรล่ะ

นิยายเล่มหนาถูกปิดลง เด็กสาวเหม่อมองผ่านหน้าต่างกว้างออกไปยังต้นไม้สีน้ำตาลที่ปราศจากใบเรียงรายเป็นแถวยาว กิ่งที่แกว่งไกวบอกให้รู้ถึงสภาพแรงลมภายนอก หากเด็กสาวกลับอบอุ่นอยู่ในเสื้อหนากับไออุ่นจากฮีทเตอร์ที่อยู่ข้างๆ สายตาเลื่อนกลับมามองนิยายที่ตนเพิ่งอ่านจบไป ภาพในจินตนาการ....ที่ตัวเองสร้างขึ้น และคำๆหนึ่ง...อาชีพหนึ่ง....เดินทางเข้ามาในความคิด....คืนนั้นเด็กสาวเขียนจดหมายถึงพ่อ ข้อความเหมือนๆเคย แต่มีสิ่งหนึ่งเพิ่มเติมขึ้นมา
.......อยากเป็นพัฒนากรค่ะพ่อ.......

ถ้าเมื่อไหร่อยากจะระบายก็เขียนเป็นหนังสือสิ....มีคนหนึ่งเคยบอกกับฉันตั้งแต่ฉันเริ่มจะเขียนหนังสือเป็นเรื่องเป็นราวได้ จากนั้น...ฉันก็มีตัวหนังสือเป็นเพื่อน เขียนอะไรต่อมิอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรียงความ..ที่มักจะได้ติดบอร์ดบ่อยๆ จนถึงลำนำที่สุดแสนจะอินเทรนด์ในยุคนั้น เรื่อยมาเป็นสารพัดกลอนที่ได้ลงตามนิตยสารวัยรุ่นบ้าง จนมาถึงเรื่องสั้น...เรื่องยาว

เคยเอาความฝันมาเรียงลำดับมั้ยคะ....แล้วติ๊กว่า...อะไรที่เราทำสำเร็จไปแล้วบ้าง

เวลาไปสวนสนุก หรือเดินในห้าง ยิ่งในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ก็มักจะเห็นตัวการ์ตูนเดินเล่นกับเด็กๆ ไม่ว่าจะเป็นหมี..กระต่าย...หรือตัวการ์ตูนญี่ปุ่นสุดฮิต และนั่นมันก็แสนยั่วยวนฉันเหลือเกิน มือมักจะอดใจไม่อยู่ที่จะต้องไปคว้าหางเจ้าตัวเหล่านั้น เล่นเอาร่างมันเซไปมา แล้วก็หันรีหันขวางด้วยท่าตลกๆเพื่อหาคนมือดีจอมแกล้ง กว่าจะหันมาเจอ ฉันก็หัวเราะร่าเดินจากมาแล้ว....นั่นหน่ะคือหนึ่งในความฝันเลยนะ...ได้สวมตัวแมสคอตเนี่ย

ที่ทำงานจัดเทศกาลอาหารครั้งใหญ่ เขาจะเอาเจ้าแมสคอตงานเอ๊กซ์โปมาเดินโชว์ด้วย ฉันหันไปสบตาหัวหน้า กระซิบบอก...ขอใส่ตอนพิธีเปิดได้มั้ย...นะ...นะ...ไม่คิดค่าตัว

แล้วฉันก็ได้เดินไปเดินมา กระโดดอย่างเมามันตามคอนเซปท์ของเจ้าตัวเขียวยักษ์ มองผู้คนผ่านกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทุกคนยิ้มกับฉัน ต่างเดินเข้ามาหาอย่างสนใจ เจ้าหน้าที่ที่ควบคุมเจ้าตัวนี้จากญี่ปุ่นเอ่ยชม อยากให้ฉันไปใส่ทุกงานเลยเพราะทำให้เจ้าตัวนี้มีชีวิตชีวา....แต่ฉัน...สามชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว ฉันได้ทำตามความฝันไปได้อีกอย่างนึง...ติ๊ก

ฉันเริ่มมาสนใจการละครเวทีจริงจังตอนไหนนะ...........

คงจากเมื่อครั้งที่เกิดเอ๊กซิเดนกับหัวเข่าของฉัน เอ็นหัวเข่าขาด....และนั่นคือฉันจะไม่สามารถเล่นกีฬาหนักๆได้อีก ซึ่งหมายรวมถึงกีฬาวิ่งที่ฉันผูกพันมาตั้งแต่เจ็ดขวบจนอายุสิบเจ็ดปี ความฝันที่จะได้เป็นนักกีฬามหา’ลัยดับลงไปพร้อมกับการปฏิเสธดูการแข่งขันกีฬาทุกชนิด ฉันเขียนหนังสือมากขึ้น พร้อมๆกับเริ่มรู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรบางอย่างได้ดีเช่นกัน

เมื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย การเริ่มต้นในชมรมการแสดงจากการชักชวนของเพื่อน กลับทำให้ตัวเองพบในสิ่งที่ไม่คิดว่านั่นคือทางที่เราชอบ แม้จะเคยได้วิชาพื้นฐานอาชีพสมัยมอปลายด้านการแสดง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้จริงๆ

เราเริ่มจากเวทีกันเอง รับงานบ้าง ฉันตั้งความฝันที่จะต้องเรียนเอกการแสดง อาจารย์ที่ดูแลภาควิชานี้และสอนการแสดงเบื้องต้นให้บอกฉันว่า
‘รอเธออยู่นะ’

แต่บางอย่างที่หวังอาจต้องผิดหวัง ความไม่เข้าใจของคนคนนึงทำให้ฉันต้องเลือกอย่างอื่น แต่ความฝันคือความฝัน และในวันที่ฉันได้ออกไปยืนบนเวที ได้แสดงเป็นตัวละครนั้นๆ ฉันก็รู้ว่า...ฉันเดินมาใกล้ความฝันอีกอย่างหนึ่งของตัวเองแล้ว....เพราะเป้าหมายที่ฉันฝันไว้คืออยากจะกำกับละครเวที...สักครั้ง

ไม่เคยนึกว่าโอกาสจะเปิดให้ฉันได้ทำมันเร็วกว่าที่คิด ฉันทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะวิ่งหาผู้รู้ ขอคำแนะนำ เขียนบท...เขียนเพลง...หานักแสดง...และที่แน่นอน...กำกับเอง ฉันได้ทำ..และทำได้แล้ว อาจไม่ใหญ่ไม่โต ไม่ได้กำไร แต่คนที่มาชมบอกว่า...ชอบ มันเพียงพอแล้วสำหรับฉัน และทำให้ฉันพบว่า....การไปยืนอยู่ตำแหน่งตรงนั้น....ที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง กับการเป็นนักแสดงคนนึง....ฉันมีความสุขกับการเป็นนักแสดงมากกว่านัก และ......ฉันติ๊กความฝันผ่านไปได้อีกอย่างนึง

ฉันยังไม่ลืมอาชีพที่เคยอยากเป็นหรอกนะ นักกีฬามันจบไปแล้ว แต่มันจบไปหลังจาก.......สถาปนิก เพราะฉันโง่ฟิสิกส์เอาอย่างไม่สามารถจะทำให้ตัวเองเข้าใจมันได้เลย ทั้งๆที่เรียนแผนกวิทย์-คณิตแต่ก็ตกวิชาหลักๆของแผนกได้เกือบหมด ในขณะที่วิชาภาษาอังกฤษหรือวิชาพื้นฐานกลับได้สี่ อาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาดูฉันที่กำลังแต่งกลอนลงในกระดาษข้อสอบเคมีถามฉันว่า...มาเรียนแผนกนี้ทำไม

ฉันหันไปยิ้มทะเล้นใส่...แล้วตอบไปว่า...นั่นสิคะอาจารย์ หนูยังงงอยู่เลยค่ะ

พัฒนากร......จำได้ว่าพอเจอหน้าพ่อ ฉันยังยืนยันประโยคที่เคยบอกไปในจดหมาย พ่อถามกลับมาว่า...แล้วจะเอาอะไรกิน ตอนนั้นไม่ได้ตอบอะไรไป ก็มันตอบไม่ได้ ยังคิดไม่ออกนี่นา แต่เมื่อเริ่มทำงาน...ฉันก็รู้ว่าการเป็นพัฒนากรนี่มันต้องไปสอบด้วย เห็นทีฉันคงจะไม่ได้แน่ แต่การช่วยเหลือคนมันไม่ได้จำกัดอยู่แค่การเป็นพัฒนากรซะหน่อย

ฉันเริ่มพาตัวเองไปเป็นอาสาสมัคร ไม่ว่าจะไปสอนหนังสือให้เด็กในชุมชน หรือไปช่วยในค่ายเด็กพิเศษ และอื่นๆแล้วแต่เวลาจะเอื้อให้ได้ไปทำ อย่างนึงที่ฉันจะเตือนตัวเองเสมอๆ หากเรายังไม่มีเวลาที่จะทุ่มเท อย่าเพิ่งไปทำ เพราะหากจะทำ..จะช่วยเหลือเขา..ให้กำลังใจเขา เราต้องพร้อม อย่าไปสร้างความรู้สึกแล้วทอดทิ้งเขา ฉันว่ามันจะยิ่งไปทำร้ายเขาเปล่าๆ

ฉันมองความฝันที่ตัวเองเขียนไว้ในใจ ไม่อยากเชื่อว่า...ฉันทำมันได้เกือบครบแล้ว ขาดเพียงหนึ่งอย่าง ที่จะว่าได้ทำแล้วก็ได้ทำ แต่ถึงที่สุดอย่างที่ฉันต้องการแล้วนั้น...มันยังไม่ถึง...แต่เรามาดูความฝันที่ผ่านมาของฉันดีกว่า

ฉันให้นึกสะท้อนใจกับความฝันต่างๆของฉันที่ผ่านมา ความฝันนั้น...เพียงเพราะฉันอยากจะทำมันเท่านั้นหรือ พอฉันได้ทำมันก็จบไปเลยอย่างนั้นใช่มั้ย มันคือความฝันหรือความต้องการ มันแค่ฝันที่พอได้สัมผัส...รู้ว่าตัวเองทำได้แล้วมันก็ระเหยหายไปในอากาศหรือเปล่า ฝันแต่ละอย่างที่ฉันทำสำเร็จ ฉันก็หยุดแค่ตรงนั้น มันพอแล้ว...หรือเพราะมันสะใจ...หรือแค่พิสูจน์ว่าฉันทำได้นะ ฉันนึกหวั่นในความมุ่งมั่นของตัวเองจริงๆ

เมื่อฉันได้เล่นละครเวที...ฉันมีความสุข จนถึงได้เป็นผู้กำกับสมใจ...ฉันก็ภูมิใจตัวเองที่ทำได้ มีหลายคนมาถามว่าเมื่อไหร่จะทำอีก ฉันกลับคิดหนัก ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้ฉันพร้อมจะทำมันได้อย่างเต็มที่หรือไม่ หรือเพราะฉันสัมผัสมันแล้วใช่มั้ย เมื่อสัมผัส...รู้รสชาติแล้ว ความฝันที่เคยเข้มข้นน่าสนใจก็กลับระเหยเจือจางไป เช่นเดียวกับที่ฉันได้ใส่ตัวแมสคอตนั้น...แค่ได้ทำอย่างที่อยากทำ ทำตามฝันที่เคยฝันไว้...มันก็พอแล้ว แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว...อย่างนั้นหรือ

หากความฝันของฉันจะระเหยหายไปเมื่อฉันทำมันสำเร็จ ฉันก็อยากจะขอให้ความฝันที่สำคัญของฉันอีกอย่างอย่าเพิ่งไปถึงเป้าหมายเร็วนักเลย นับตั้งแต่ที่เริ่มเขียนเรื่อยเปื่อย จนวันแรกที่ได้ลงนิตยสารตอนอายุสิบหก ยี่สิบปีผ่านไป ฉันยังคงเขียนอยู่ แม้จะมีบางช่วงที่ห่างหาย แต่เมื่อกลับมาเขียนอีกครั้ง ฉันก็ยังคงมีความหวังกับการได้เขียนหนังสือตลอดไป ไม่ว่าจะได้ยึดเป็นอาชีพหรือไม่ก็ตาม

แม้ความฝันที่เคยอยากทำอยากเป็นอื่นๆได้ระเหยไปแล้ว แต่ความฝันที่อยากเป็นนักเขียนของฉัน...ก็ขอให้เป็นสสารที่ไม่สามารถจะระเหยหายไปได้ดีกว่า ให้มันคงอยู่อย่างนี้ อยู่กับฉัน เป็นความฝันให้ได้ทำ..ให้ได้หล่อเลี้ยงหัวใจเรื่อยไปเถอะนะ

ชาราบูน

Create Date : 11 สิงหาคม 2551

Last Update : 11 สิงหาคม 2551 11:19:58 น.

19 comments

Counter : 469 Pageviews.

โดย: *ตู้-แดง*

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:11:59:56 น.

สวัสดีตอนกลางวันจ้า

ไปทานข้าวกันเถอะจ๊ะ แล้วจะกลับมาอ่านต่อนะ

โดย: กิ่งลีลาวดี

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:12:03:11 น.

ทุกคนมีความฝัน
เพียงแต่ใครเท่านั้นที่จะทำฝันให้เป็นจริง
ฝิ่นเป็นเด็กจินตนาการในหลาย ๆ เรื่อง
บางเรื่องก็ทำสำเร็จ บางเรื่องอยู่ระหว่างทำ และบางเรื่องยังไม่ได้ทำ
แต่ที่สำคัญเราจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ในการทำฝันให้สำเร็จนะค่ะ

โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:12:14:38 น.

อิอิ มาเดินวิ้งๆๆๆๆ ยั่ว 55+
สวัสดีครับพี่นัท

อ่านแล้วเหมือนตอกหน้าตัวเองยังไงไม่รู้ อยากเป็นสถาปนิก แต่ว่าโง่ฟิสิกส์ อะคร้าบบบ

โดย: ทายาทตระกูลหยี

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:12:26:22 น.

อ่านจบแล้วจ้า

ได้ข้อคิดเตือนใจด้วยค่ะ ว่าฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึงแล้วสัมผัสลิ้มรสกับความสุขนั้นนานๆ ดูแลรักษาไว้ให้ดีเพื่อไม่ให้มันระเหยไปจ้า

โดย: กิ่งลีลาวดี

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:13:05:07 น.

ตอนเด็ก ๆ เคยได้เป็นนักวิ่งเขตเหมือนกันค่ะ เค้ามาขอตัวไปเข้าค่าย

แต่แม่ไม่ให้ไป เสียดายลิตช์ไม่เคยได้ทำตามความฝันซักเรื่องเลยค่ะ

เรียนวิทย์-คณิตเหมือนกันค่ะ แต่สิ่งที่เรียนมาก็ไม่ได้ใช้ เอ็นฯ ถาปัตย์ก็ไม่ติด ไปได้คณะอื่น

แถมรถคว่ำขาซ้ายไม่ดีอีกต่างหาก ต้องใช้แต่รถกับมอร์ไซค์ออโต้

แต่ทุกวันนี้กลับได้ทำงานรับต่อเติมตกแต่งบ้านซะงั้น...

ถึงไม่ได้อย่างฝัน แต่ก็ขอทำมันให้ดีที่สุดค่ะ...

โดย: ลิตช์ (Litchi

) วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:14:33:32 น.

อ่านแล้วขอให้ฝันเป็นจริงโดยเร็วค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:14:38:13 น.

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ

โดย: I_sabai

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:19:03:29 น.

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:20:49:03 น.

พี่หมีมาลงชื่อนั่งอ่านด้วยอีกคน

สุขสันต์วันแม่นะคะ

โดย: หมีสีชมพู

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:22:14:49 น.

H A P P Y : : N I G H T

ปีนี้คุณแม่ของป้าท่านได้รับคัดเลือกเป็นแม่ตัวอย่างของหมู่บ้านจ๊ะ

จัดงาน 12 ส.ค. กิจกรรมประกอบด้วย

พิธีสงฆ์ - ถวายอาหารเพล
ต่อด้วยการประกาศเกียรติคุณของแม่ตัวอย่าง
ค่ำ - ถวายพระพร

เพิ่งจัดปีนี้เป็นปีแรกจ๊ะ เพื่อฉลองศาลาประชาคมซึ่งเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆหมาดๆด้วย

รักษาสุขภาพ และมีความสุขกับวันดีๆทุกทุกวันนะจ๊ะ

โดย: ร่มไม้เย็น

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:22:20:35 น.

ยุ่งมากเลยค่ะวันนี้

แวะมาทักก่อน แล้วเดี๋ยวจะมาอ่านอีกที

สบายดีนะคะ

โดย: ม่านฟ้านาคราช

วันที่: 11 สิงหาคม 2551 เวลา:22:46:56 น.

สวัสดีวันแม่แห่งชาติ
คุณแม่ทุกท่าน และคุณลูกทุกคนค่ะ

โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว

วันที่: 12 สิงหาคม 2551 เวลา:8:29:23 น.

สวัสดีเช้าวันพุธวันทำงานกลางสัปดาห์
มีความสุขกับสิ่งที่ทำ ทำในสิ่งที่มีความสุขนะค่ะ

โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:6:21:49 น.

หลายคนมีความฝัน แต่น้อยคนนักที่จะทำตามความฝันของตัวเองได้สำเร็จ แต่พี่นัทก็ทำตามฝันได้ในหลายสิ่งที่ฝันนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: ฮั้ว ชมไทย IP: 116.68.154.162 วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:9:38:24 น.

สวัสดีวันพุธค่ะ คุณนัท

ได้หยุดชาร์จแบตเต็มที่มั้ยคะ

อ่านสิ่งที่คุณนัทเขียน เรื่องราวของความฝัน
ช่างสะท้อนตัวพิมได้ดีเหลือเกินค่ะ

เรื่องราวที่ต้องปล่อยกล่องของความฝันทิ้งไว้

ได้แค่แก้เชือกริบบิ้น

แต่ไม่ได้เปิดกล่องออกดู ทั้งที่มีกล่องนั้นอยู่ตรงหน้า

เนื่องจากผู้ใหญ่ห้ามไว้ ....บอกว่านั่นไม่ใช่กล่องของเรา และตอนนั้นเมื่ออายุ 17 พิมก็เขลาและขลาดเกินกว่าจะทำตามหัวใจตัวเอง

ถึงขนาดต้องตัดใจทิ้งเก้าอี้ในคณะที่ใครๆๆๆ หลายๆๆ คนใฝ่ฝัน ทั้งๆที่ตัวเองสามารถเข้าไปนั่งในนั้นได้

แต่ไม่เป็นไรค่ะ ความฝันส่วนหนึ่งอาจมอดไป
แต่ยังมีแสงไฟจากความฝันด้านอื่นส่องสว่างอยู่

และพิมจะทำตามสิ่งที่ฝันนั้นตลอดไป

ทั้งฝันส่วนตัว และ ฝันที่ไม่ใช่แค่เพื่อเราคนเดียว
ฝันที่ทำเพื่อครอบครัว
และฝันที่ทำเพื่อสังคม

ดีใจที่ครั้งหนึ่งคุณนัทได้ทำฝันส่วนหนึ่งให้เป็นจริง
ได้ทำงานละครเวที ..อยากดูจังเลยค่ะ

และก็ยังมีฝันส่วนอื่นที่คุณนัททำได้ต่อๆไป

เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: ม่านฟ้านาคราช

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:12:29:26 น.

ความเป็นเพื่อนลบไม่ได้ด้วยเวลา
ความเป็นเพื่อนยากจะหาซื้อกันได้
ความเป็นเพื่อนยากจะเลือนด้วยคำใด
ความเป็นเพื่อนยังเข้าใจกันและกัน

โดย: I_sabai

วันที่: 13 สิงหาคม 2551 เวลา:22:01:18 น.

สวัสดียามเช้าค่ะ
แวะมาปลุกคนกำลังนอนฝัน
ขอให้ฝันนั้นเป็นฝันดีนะค่ะคุณนัท

โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว

วันที่: 14 สิงหาคม 2551 เวลา:6:56:57 น.

สวัสดีค่ะ
ความฝันว่าอยากเป็นพยาบาล.....
แต่สุขภาพไม่ดี....
ตอนนี้เป็นเพียง อสม. ...

โดย: pimpagee

วันที่: 16 สิงหาคม 2551 เวลา:11:39:42 น.