ปลายเดือนกุมภาพันธ์ ผมได้ไปร่วมงานบวชลูกชายเพื่อนที่วัดสระเกศราชวรมหาวิหาร ดีใจที่ได้ไปวัดนี้อีกครั้ง หลังจากจบมัธยมต้นจากโรงเรียนวัดสระเกศแล้ว ผมกลับไปวัดแทบจะนับครั้งได้ ได้ไประลึกถึงความหลังกับผองเพื่อนสมัยเรียนมัธยมแล้วก็สุขใจ

สมัยนั้นผมขึ้นภูเขาทองนับได้หลายร้อยครั้ง วิ่งรอบทางเดินก็หลายร้อยรอบ ทำไมหรือครับ ก็เพราะ “คุณครูท่อน โลหะมาศ” ซึ่งเป็นครูพละมักจะให้นักเรียนอบอุ่นร่างกายด้วยการวิ่งรอบภูเขาทองสองสามรอบก่อนแล้วจึงฝึกยิมนาสติกหรือฝึกมวยสากลหรือไม่ก็ฝึกกระบี่กระบอง นั่นเอง สถานที่ต่างๆในวัดพวกผมก็จำได้หมดว่าอยู่ตรงไหน ไม่ว่าจะเป็นโบสถ์ วิหาร หรือคอนโดคนตาย อ๋อ ก็ช่องบรรจุศพไม่มีญาติหรือศพที่รอการฌาปนกิจไงครับ งานประจำปีของวัดหรือครับ พวกผมเดินกันทุกวัน งานมีเจ็ดวันก็เดินกันทั้งเจ็ดวัด สมัยนั้นมีดนตรีของ ครูพยงค์ มุกดา มาแสดงทุกปี ฮิตที่สุดก็วง PM POCKET MUSIC ซึ่งเป็นวงสตริงหรือวงชาโด้ว์ของครูพยงค์นั่นเอง


พระอุโบสถ

ผมจำได้ว่าในปีพ.ศ.๒๕๐๖ ทางโรงเรียนจะให้นักเรียนทุกชั้นไปสวดมนต์ไหว้พระและฟังธรรมทุกเดือน สถานที่ที่จุนักเรียนได้ทั้งโรงเรียนคือชั้นสองของ “ตึกสมเด็จ ญาโณทยมหาเถระ ๒๕๐๑” (ปัจจุบันเป็นที่ตั้งของโรงเรียนพระปริยัติธรรม) บางครั้งองค์แสดงธรรมคือสมเด็จพระอริยวงศาคตญาณ(อยู่ ญาโณทยมหาเถระ) สมเด็จพระสังฆราชองค์ที่๑๕ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ เจ้าอาวาสวัดสระเกศในขณะนั้น บางครั้งคือพระราชสุทธิเมธี ซึ่งปัจจุบันคือ สมเด็จพระพุฒาจารย์ (เกี่ยว อุปเสโณ) ประธานคณะผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราชและเจ้าอาวาสวัดองค์ปัจจุบัน


ลานรอบพระอุโบสถปูกระเบื้อง ใบเสมาอยู่ในซุ้มกรุกระจก

ที่ผมเก็บมาเล่าเสียยืดยาว ก็เพราะได้เห็นวัดและโรงเรียนเก่าเปลี่ยนแปลงไปจากอดีตมากมาย เช่น พวกถาวรวัตถุ ได้เห็นความสวยงาม ความสะอาดอยู่ทั่วไป เดี๋ยวนี้พื้นรอบพระอุโบสถ์และพระวิหารปูด้วยกระเบื้อง พระพุทธรูปในศาลารายและใบเสมามีกระจกล้อมรอบป้องกันทั้งพวกหัวขโมยและฝุ่น เป็นต้น ทางธรรม ได้เห็นความสงบอยู่ทั่วไป วัดนี้แม้จะอยู่กลางเมืองแต่ก็มีความสงบพอสมควรแก่การปฏิบัติธรรมของพุทธศาสนิกชนอยู่ไม่น้อย ถ้าไปวัดใดแล้วมีความสงบร่มเย็น มีความสะอาดแล้ว จิตใจจะสบายและสว่างได้ง่ายขึ้น ถ้าคุณไม่เชื่อต้องไปลองสัมผัสดูนะครับ


พระบรมเจดีย์สุวรรณบรรพต

ทีนี้ก็มาเข้าเรื่องที่ขึ้นไตเติ้ลไว้ ตอนเป็นวัยรุ่นพวกผมมักมีเรื่องขัดใจกันบ่อยๆ บางเรื่องก็เจ๊าๆกันไป บางเรื่องก็ยอมกันไม่ได้ (ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร) ที่จริงถ้าไปบอกคุณครูพละท่านก็จัดให้ได้อยู่แล้วในชั่วโมงพละศึกษา แต่หลายครั้งเราอยากแก้ปัญหากันเองมากกว่า จึงต้องนัดไปพบกันในสถานที่เฉพาะ ซึ่งมีอยู่สามแห่งด้วยกันคือ หลังพระอุโบสถ ซึ่งพวกเราจะส่งซิกกันว่า “แน่จริงก็ไปเจอกันหลังโบสถ์” แห่งที่สองคือลานรอบพระบรมบรรพต(ภูเขาทอง) และแห่งที่สามคือริมคูน้ำในสนามม้านางเลิ้งสถานที่ฝึกว่ายน้ำของพวกเรา สถานที่ยอดนิยมคือหลังโบสถ์ เพราะไกลหูไกลตาคุณครูและผู้คน เลิกเรียนแล้วไปพบกันได้เกือบทันที ลานรอบภูเขาทองประเจิดประเจ้อไปหน่อย คุณครูอาจทราบเรื่องและจะทำให้เจ็บก้นในวันต่อไปได้ สนามม้านางเลิ้ง ต้องนั่งรถเมล์ไปแต่มีข้อดีที่มีเวลาคิดและเปลี่ยนใจ ไม่ไปตามนัด


พระบวชใหม่พร้อมพ่อและอาๆลุงๆ

เมื่อไปถึงสถานที่ตามนัด เพื่อนๆซึ่งตามไปเป็นประจักษ์พยานและกรรมการตัดสิน จะให้สัญญาณลงมือได้เลย พอปะหมัด ก็ปากแตก ปะทะแรกโหนกแก้มก็ปูด วันรุ่งขึ้นได้ใส่แว่นตาสีดำข้างเดียวให้คุณครูสงสัย พอระบายความหนุ่มแน่นใส่กันแล้วก็จับไม้จับมือเดินกอดกันกลับบ้าน เป็นที่เล่าขานกันในหมู่เพื่อนไปหลายวัน

วันนี้พวกผมกลับมาพบกันอีก แม้จะนานๆครั้ง ก็ยังเอาเรื่องในอดีตมาเม้าท์กันให้ครื้นเครงได้อีก ทุกคนมีวัยหนุ่มผ่านไปแล้ว แต่ยังเป็นเพื่อนกินกันอยู่ ตอนเลิกงานยังไปกินต้มหัวปลาที่เชิงสะพานพระปิ่นเกล้าอยู่เลย ส่วนเพื่อนตายเคยมีหลายคนแต่ตอนนี้ไม่มี ทุกคนอยากเป็นเพื่อนกินมากกว่า


อดีตนายธนาคาร นักมวยดัง เจ้าของบ.ทัวร์ ครูทหาร กำลังรำลึกถึงความหลัง


อดีตนักการทูตผู้แก้ไขวิกฤติการณ์เขมรเผาสถานทูตไทยที่พนมเป็ญก็มา

เรื่องนี้ต้องขอปิดท้ายด้วยธรรมะที่ ไม่เกี่ยวกับ “ปะหมัด..ก็อมหมาก!!” ไว้เป็นเครื่องเตือนใจกันดังนี้ครับ

• เรามีความแก่เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความแก่ไปได้
  

เรามีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้

• เรามีความตายเป็นธรรมดา ไม่มีใครล่วงพ้นความตายไปได้
  
  
  พระพุทธรูปในโบสถ์