| เพลงบางเพลงฉันชื่นชม ฟังภิรมย์พอใจ แต่ฟังเพลงบางเพลงฉันร้องไห้ เพราะทำใจตามเพลง
|
|||||||||||||
ทำทุกอย่างได้เพื่อลูกของแม่ ล่วงเลยวันแม่มาหลายวันแต่เห็นมีหัวข้องวันแม่เลยหยิบสมุดบันทึกคู่ใจมาเปิดอ่า นเลยเจอฉันเขียนเรื่องของแม่ฉันไว้ 29-11-55 01.05น. กล่าวด้วยเรื่อง (ความลำบากของผู้เป็น"แม่") หลังจากพ่อผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวได้จากไป.... แม่โยกย้ายลูกทั้งสองกลับไปสู่บ้านเกิดของสามีตน ความเหงา ทุกข์ยาก คิดถึง คงไม่มีคำว่า "รอคอยอีกแล้ว" แม่คงใจชื้นทุกครั้งที่เห็นหน้าลูก เรา2คนแม่ลูกชอบขี่รถไปที่ไหนมาไหนด้วยกัน เราจำความได้ว่า กอดหลังแม่ แม่ขี่รถไปหลายที่มาก ไหนบางทีก็ไปทำงานกับแม่ตามที่นั้นๆ อย่าเรียกว่าไปทำงานเลยไปรอไปเล่นมากกว่า เมื่อครั้งแม่มีปัญหาจะปรึกษาใครหนอ.. (พางนึกในใจ) แม่สามีก็ไม่ค่อยดีกันสักเท่าไหร่ ทุกสิ่งที่หาซื้อมา อยากได้เข้าใจ.. แม่ต้องอยู่ตรงนั้นเหมือนคนไม่มีญาติหรือเปล่าจำความได้รางๆอายุเราตอนนั้น ก็น่าจะประมาณ4ขวบย่าง5ขวบ แม่ฉันเก่งมากนะ หารายได้ทุกทางเพื่อจะได้เงินมาเลี้ยงลูกทั้ง2 เพราะต่อจากนี้ไปแม่ต้องหาเลี้ยงลูกคนเดียว แม่มีลูกสองคน ฉันเป็นคนที่2 คนเล็กลูกผู้หญิงเลยสนิทกับแม่มากกว่าพี่ชาย จำอาชีพแม่ในตอนนั้นได้ความว่า... **เสมียนร้านวัสดุก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนั้น เราก็ไปมาแล้ว ไปกิน ไปวิ่งเล่นอยู่แถวนั้น **แคชเชียร์ มินิมาร์ท จำได้ว่าเจ้าของร้านที่นั้น ดุและขี้เหนียวมาก สมัยนั้นมียามาฮา เบล คู่ใจ สีแดงดำ( ภาพติดตา)ที่พาเรา2คนไปไหนมาไหนได้ทุกที่ **แม่ครัว อาหารไทย ในศูนย์วิจัยอะไรซักอย่างของชาวญี่ปุ่น ทำอาหารไทยให้พวกนักศึกษาญี่ปุ่น ภาพความทรงจำของฉันเริ่มชัดเจนขึ้น แม่ทำอาหารอร่อยมาก ทุกมื้อเย็นแม่ทำกับข้าวเสร็จแม่ก็จะให้ฉันไปเดินเรียกตามห้องว่า @#$%^!!^^ เป็นภาษาญี่ปุ่น ได้ใจความว่า เชิญทานข้าวได้เวลาทานข้าวเย็นแล้ววว.....สภาพฉันเด็กนักเรียนป.1อ้วนๆผมสั้นแก้มยุ้ย วิ่งไปวิ่งมาอย่างนั้นทุกเย็น ก่อนแม่จะมารับไปทำงานแม่ก็จะมารับฉันที่ รร.ทุกวันทุกเลิกเรียนจะยืนรอนั่งรอแม่มารับกลับบ้านแม่ขี่ยามาฮ่า เบล แว่นตาดำ จริงๆมันไม่ใช่แว่นตาดำหรอกมันเป็นเลนท์ปาติโคดที่เลนท์โดนแสงแดดแล้วจะมืดเป็นแว่นตาดำ จำความได้ว่าชอบแว่นตาแม่มาก และวันแตกแยกก็มาถึง แม่คงทนไม่ไหวกับการอยู่ร่วมกับแม่สามีหรือจะอะไรหลายๆอย่าง ความทรงจำของฉันในตอนนั้น แม่พาลุกคนเล็กซื้งก็คือ "ฉัน" กลับมาหาแม่ของตน ในอ้อมกอดที่อบอุ่นอีกครั้ง "ยาย" ผู้เป็นทุกอย่างในตอนนั้น ยายก็คงบอกแม่เสมอว่า ให้กลับมาหาแม่อยู่กับแม่ แม่รักลูกห่วงลูกเสมอกลัวลูกเป็นทุกข์ ตอนนั้นฉันอยู่ป.2 แม่ยังหางานไม่ได้เมื่อย้ายกลับมาบ้านตน สักพักก็ได้งานจากคนรู้จักหรืออะไรสักอย่าง เป็นแคชเชียร์อีกครั้งที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่า "ปั้มน้ำมันห้องน้ำติดแอร์" เวลานั้นฉันจำความได้ดี ในเวลานี้ฉันเพิ่งมานึกทบทวนว่า โอ้โห่... แม่เป็นถึงพนักงานที่ปั้มน้่ำมันเลยหรอ ลำบากเนอะ แม่คงลำบากมากซินะ จากภรรยาตำรวจที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร จากพนักงานบริษัทเอกชนชื่อดัง เมื่อความตายมาพากจากกันไป ตัดภาพมาที่ แม่พบกับ บูริส บูริสคือ ผู้อุปถัมแม่ค้ำชูแม่ สวรรค์ หรือ เทวดา ส่งบูริสมาให้แม่ของฉัน เพื่อให้แม่พ้นทุกข์ หมดความลำบาก คู่ชีวิตแม่คนสุดท้าย บูริสคือ พ่อคนที่2 ที่มาทดแทนพ่อที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ แทนและทดแทนเกือบหรือเทียบไม่ได้เลยหรือมากกว่า ทำให้ทุกวันนี้ ครอบครัวเราทีมีแม่ ลูก2คน กินอิ่มนอนหลับ เราอยู่ป.4 จำได้ว่า อายุ10 ขวบ แม่เอาหน้ายืนมาที่หน้าฉัน แล้วพูดว่า "แม่ไปหาเงินให้นะลูก เดี๋ยวก็กลับ" ฉันร้องไห้ไม่หยุด3วันติด แม่ไม่ได้อยู่ในเมืองไทยนะ แม่ไปอยู่ต่างประเทศมันไกลมากนะสำหรับเด็ก10ขวบที่เข้าใจ.. ณ ขณะนั้น มันช่างเศร้า โหยหาแม่ อกแม่ไม่อยู่กะเรา แต่ยังมียายที่เป็นเหมือนแม่อีกคนก็ทำให้เราไม่คิดโหยหาอีกต่อไป..... เมื่อฉันอายุ18ปี การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของฉันก็เกิดขึ้น กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ที่ได้รับจากแม่หลังจากส่งข้อความให้แม่โทรกลับ ประโยคนั้นที่พูด แม่ "ลูกจะไปกับแม่นะที่เมืองนอก" ได้มั้ย? แม่ตอบ: อยากมาก็มาซิ ทำเรื่องให้เรียบร้อย ทุกอย่างลงตัวฉันได้กลับสู่โอมกอดแม่อีกครั้ง ยายบอกไม่ต้องห่วงไปอยู่กับแม่เองเถอะ ฟินแลนด์!!!ประเทศที่ไม่เคยคิดอยากจะมา อยู่จนล่วงเลยมา3ปีกว่าเข้าปีที่4 ชีวิตที่อยู่กับแม่อีกครั้งฉันได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งอยู่ในโอวาทเป็นเหมือนเด็กแม่ซักผ้า สอนปูที่นอน แม้กระทั้งขัดร้องเท้าให้ลูก ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่ออยากให้แม่รู้ว่าลูกรักแม่ไม่มีวันสิ้นสุด ยามแม่หลับฉันชอบแอบเดินไปดูแม่ว่าแม่ถอดแว่นตาหรือยัง ปิดทีวีมั้ย แม่ฉันเป็นคนใส่แว่น เกิดมาก็เห็นแม่ใส่แว่นแล้ว ชอบถอดแว่นไว้ที่ไหนซะที่และหาไม่เจอ อยากอยู่ไกลชิดแม่ให้มากกว่านี้ แม่ผู้เป็นพระของลูก คำพูดของแม่ศักดิ์สิทธิ ผู้ให้กำเนิด 1 ชีวิต ทุกวันนี้เราเชื่อว่าแม่ไม่มีทุกข์ เพราะแม่เป็นคนดี กตัญญู ซื่อสัตย์ ตอนนี้ถึงบั้นปลายของชีวิตแม่แล้ว ลูกอยู่ทางนี้เห็นแม่ไปล่องเรือไปเที่ยวที่ต่างๆลูกก็มีความสุขแล้ว แม่สอนลูกทั้ง2ว่า มีเงินมีทองไม่ต้องเอามาให้แม่ เลี้ยงตัวเองให้ได้ก็พอแล้ว..... แม่บอกไว้ You Gave My Life.
|
ammoni
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ยินดีตอนรับสู่โลกของ ammony&ibakery Lovely My Home Made Group Blog All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
