Bloggang.com : สนมเอกไข่แดง : [ ช่อง 3 ] 365 วันแห่งรัก ตอนที่ 15

[ ช่อง 3 ] 365 วันแห่งรัก ตอนที่ 15

ตอนที่ 15

หลังจากบอกถอนตัวจากคดีทั้งสองที่เกี่ยวกับรชาและภูมิบดินทร์ แล้ว
ตุลาไปหาพ่อที่บ้านสวน
เขายังอ่านข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ด้วยสีหน้าเครียดจัด
ธุมถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป และลัลนารีตั้งใจทำหรือเปล่า

"ผมว่าไม่ แต่เราควรห่างกันสักพัก
ผมผิดหวังก็จริงแต่ผมก็ยังอยากจะอยู่กับลัล แต่ตอนนี้ถ้าลัลอยู่ใกล้ผม
ลัลจะไม่ปลอดภัย" ธุมถามว่าเรื่องคลิปนี่ใช่ไหม ตุลาดูหนังสือพิมพ์
พลางบอกพ่อว่า "สามีของรชาเขาจนตรอกแล้วครับ ถึงต้องใช้วิธีนี้
ผมกลัวที่ตอนนี้เรื่องมันลามมาถึงลัลแล้ว"

ธุมมองหน้าลูกชายอย่างเข้าใจความรู้สึก เดินเลี่ยงไป อย่างไม่อยากรบกวนเขาอีก

ooooooo

รุ่งขึ้นถึงเวลานัด แอ๊นท์ไปนั่งรอที่ห้องพิเศษ
ในร้านอาหารโดยมีลักษมีไปคุมเชิงอยู่  ระหว่างนั้นทั้งสองต่อปากต่อคำกัน
อย่างเผ็ดร้อนตามประสา
แต่แอ๊นท์ไม่กล้าหือนักเพราะรู้ฤทธิ์ลักษมีมาบ้างแล้ว

จนเมื่อชวินทร์กับลดาวัลย์เข้ามา แอ๊นท์ขอคำตอบทันที
ลดาวัลย์บอกว่าตนจะหย่า...ถ้าชวินทร์ต้องการ ชวินทร์ตอบทันทีว่าตนไม่หย่า
เธอตอบรับว่าถ้าอย่างนั้นก็ไม่หย่า แอ๊นท์ยิ้มแล้วหุบทันที
ขู่ว่าจะแจ้งความว่าโดนข่มขืน จะเรียกร้องค่าเสียหาย จะทำจดหมายประจาน
จะแจ้งมูลนิธิให้ฉาวโฉ่กันไปเลย

ลดาวัลย์เสนอว่าถ้าเด็กในท้อง
พิสูจน์ดีเอ็นเอแล้วเป็นลูกสามีตนจริงก็จะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้
แต่ถ้าตรวจแล้วไม่ใช่ตนก็จะเรียกร้องค่าเสียหายจากเธอห้าล้านบาท
แอ๊นท์แสยะยิ้มท้าว่าตนไม่กลัว ลดาวัลย์บอกว่าถ้าอย่างนั้นก็ถามทนายของตนดู

ตุลาเดินเข้ามาทันที ลัลนารีดีใจจนแทบจะกรี๊ดออกมา

เมื่อ
แอ๊นท์มาเจอทนายมือดีฝีปากกล้าซักถามและบอกให้รู้ถึงผลที่จะตามมากับการให้
ร้ายป้ายสีผู้อื่นตลอดจนการเรียกร้องค่าเสียหายแก่แอ๊นท์แล้ว
ให้เธอตัดสินใจ
ถ้ายอมรับหลักเกณฑ์เหล่านี้ได้ก็ไปตรวจดีเอ็นเอที่โรงพยาบาลกันได้เลย
ทั้งลดาวัลย์และลักษมีเร่งให้ไปเลยจะได้รู้กันเสียที

เจอของจริงเข้า
แบบนี้แอ๊นท์ก็รับสารภาพว่าที่แท้ตนท้องกับหัวหน้าแผนกแต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมรับ
ขอโทษทุกคนที่ทำให้วุ่นวาย
อ้อนวอนอย่าเอาเรื่องตนเลย  ลักษมีไม่ยอมจะเอาเข้าคุกให้ได้

"พอเถอะแม่" ลดาวัลย์บอกแม่แล้วหันไปบอกแอ๊นท์ "ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ แต่เธอต้องสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่มายุ่งกับพวกเราอีก"

แอ๊นท์ รีบสัญญา
ลักษมีฮึดฮัดแต่ลดาวัลย์บอกแม่ว่าแอ๊นท์ท้องอยู่ลักษมีจึงสงบลง
เมื่อแอ๊นท์ไปแล้ว ทั้งชวินทร์และลดาวัลย์ต่างพากันเข้าไปขอบคุณตุลา
เขาตอบอย่างยิ้มแย้มกับทั้งสองว่า

"ไม่เป็นไรครับ หมดเรื่องแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
ตุลากลับทำเหมือนไม่มีลัลนารีอยู่ตรงนั้น ทำให้เธอหน้าเสีย
ชวินทร์บอกให้รีบตามไปเธอจึงลุกไป

ตามไปทันตุลาขณะเขากำลังจะขึ้นรถ เธอขอบคุณเขาที่ช่วยลดาวัลย์ ทำท่าจะพูดอะไรอีก ตุลาตัดบทว่า

"ผม ช่วยพี่ดา เพราะพี่ดาเชื่อมั่นในตัวคุณวินทร์
พี่ดาอยากรักษาครอบครัวไว้
ผมนับถือในความหนักแน่นของพี่ดา...ความหนักแน่นที่ผมไม่เคยได้รับเลย"

พูดแล้วตุลาขึ้นรถขับออกไปเลย ลัลนารียืนอึ้งมองตามรถของตุลาไปอย่างเจ็บปวด...

ooooooo

เมื่อ ตุลาถอนตัวจากคดีของรชาแล้ว ภูมิบดินทร์ รุกรชาอย่างหนัก
เขาให้ฝ่ายบัญชีของโรงแรมโอนเงินให้ห้าล้าน
รชาไม่พอใจอ้างว่าโรงแรมนี้เป็นของตนเขาไม่มีสิทธิ์ ทนายความแก้ต่างแทนว่า

"คุณภูมิบดินทร์มีสิทธิ์ในการเป็นสามีตามกฎหมาย เพราะคุณทั้งสองยังไม่ได้หย่ากันถูกต้อง"

ถูกเล่นแง่นี้รชาแค้นมากต้องยอมสั่งให้ผู้จัดการทำตามความต้องการของภูมิบดินทร์ ซ้ำยังถูกภูมิบดินทร์เยาะเย้ยว่า

"ทนายของแกมันก็กระเด็นไปแล้ว อีกไม่นานแกก็ต้องกระเด็นจากที่นี่เหมือนกัน ฮ่ะๆๆ"

รชากลายเป็นเบี้ยล่าง เธอมองภูมิบดินทร์อย่างแค้นใจ อาฆาต!

ooooooo

เจอ ท่าทีเย็นชาห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จักกันของตุลา
ทำให้ลัลนารีเสียใจมากคิดว่าเขาไม่รักตนแล้ว
ขับรถไปถึงออฟฟิศก็ไม่ลงจากรถนั่งร้องไห้อยู่ จนภารตีและภาวิชมาถาม
พอรู้เรื่องภาวิชลิ่วไปทันที ภารตีตะโกนถามว่าจะไปไหน

"ฉันไม่ทนแล้ว เว้ย! แกเห็นไหมว่าลัลเสียใจขนาดไหน
ลัลต้องร้องไห้เพราะเขากี่ครั้งแล้ว เอาเบอร์สามีลัลมา" ภาวิชโกรธจนน่ากลัว
สุดท้ายภารตีก็ต้องเอาเบอร์ของตุลาให้

พอกลับเข้าไปในออฟฟิศเห็นลัลนารียังนั่งเศร้าอยู่ ภารตีบอกว่าเกิดเรื่องแล้ว เพราะภาวิชไปหาตุลา ลัลนารีก็ยังงงๆ ว่าเกิดเรื่องยังไง

เย็น นี้เอง ภาวิชไปหาตุลาที่บ้าน
เขาคุยกับตุลาอย่างตึงเครียดขอให้เลิกทำให้ลัลนารีร้องไห้เสียทีได้ไหม
ตุลาอ้างว่านี่เป็นเรื่องในครอบครัวตน
ภาวิชก็ยังถามว่าเขารักเมียตัวเองหรือเปล่า

"ลัลให้คุณมาพูดกับผมหรือ?" ตุลาถาม ภาวิชบอกว่าเปล่าตนมาพูดแทนเธอเอง ตุลาพูดอย่างขรึมเข้มว่า "เรื่องของผมกับลัล ไม่เกี่ยวกับคุณ"

ภา วิชก็ยังตะแบงเถียงว่าใช่
ไม่เกี่ยวแต่ตนเห็นว่าลัลนารีไม่ผิด  เธอทำทุกอย่างเพราะรักเขาแล้วเขาทำ
อะไรนอกจาก ทำให้เธอร้องไห้ ตุลามองภาวิชนิ่งถามด้วยแววตาที่รู้ทันว่า

"คุณคงไม่ได้ต้องการจะพูดแค่นี้ใช่ไหม"

ภา วิชตอบอย่างกล้าหาญว่าใช่ ทั้งคู่ก็นั่งเผชิญหน้ากันอย่างดูเชิง
แล้วภาวิชก็บอกตุลาว่า "ที่ผมมาวันนี้ผมอยากจะบอกคุณว่า..."
ภาวิชพูดไม่ทันจบลัลนารีกับภารตีก็วิ่งเข้ามาในบ้าน
ภาวิชเดินไปโอบลัลนารีเข้ามาเผชิญหน้าตุลา พูดต่อ
"ถ้าคุณดูแลลัลให้ดีกว่านี้ไม่ได้ ผมจะดูแลเอง"

ความระห่ำของภาวิชทำเอาภารตีอึ้ง ส่วนลัลนารีก็มองตุลาว่าเขาจะตอบภาวิชว่าอย่างไร

"ผมว่าให้ลัลเป็นคนตัดสินใจแล้วกัน" ตุลามองหน้าลัลนารี เธอน้อยใจโวยวายว่า

"ทำไม ต้องเป็นลัลตัดสินใจ ทำไมตุลย์ไม่ตัดสินใจ!
แค่ตุลย์รับปากว่าจะไม่ยุ่งกับรชา
ไม่ต้องสนใจคดีรชาอีกเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ทำเพื่อลัล!"

"ตอน นี้ผมยังทำแบบนั้นไม่ได้" ตุลาตอบ
ไม่ทันระวังตัวถูกภาวิชต่อยผัวะเข้าที่หน้า ทุกคนตกใจ
ทั้งภารตีและลัลนารีช่วยกันห้าม
ภาวิชปรามตุลาว่าให้เลิกทำร้ายจิตใจลัลนารีเสียที

ลัลนารีถามตุลาว่า
รักรชาใช่ไหมถึงยอมเขียนไดอารี่ให้รชาแต่ไม่ยอมเขียนให้ตน
ตุลาตอบอย่างเบื่อหน่ายว่าถ้าคิดแบบนั้นตนก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว
เธอน้อยใจมากถามว่าตนไม่มีค่าใช่ไหมถึงเสียตนไปก็ไม่เป็นไรใช่ไหม

"ผมไม่เคยคิดจะเสียลัล แต่วันนี้ เวลานี้ผมทำอย่างที่ลัลต้องการไม่ได้"

"ถ้ารชาสำคัญขนาดนี้แล้วตุลย์แต่งงานกับลัลทำไม...ทำไม!"

"ถ้าวันนี้ลัลอยู่กับผมแล้วไม่มีความสุข ไม่มีผมในชีวิตลัลก็คงจะดีกว่า"

ลัล นารีช็อกทำท่าจะล้ม ภาวิชประคองไว้
ตุลามองภาพนั้นอย่างสะเทือนใจก่อนหันหลังเดินไป ลัลนารีร้องเรียกวิ่งตามไป
ภาวิชกับภารตีเป็นห่วงวิ่งตามไปด้วย แต่พอไปถึงหน้าบ้าน ตุลาก็ขับรถไปแล้ว

"เขา ไม่เลือกฉัน...เขาไม่เลือกฉัน!" ลัลนารีตีโพยตีพาย
จนภาวิชต้องกอดไว้ปลอบว่าตนจะดูแลเธอเอง
ภารตีเห็นแล้วหนักใจว่าภาวิชชักจะเลยเถิดไปแล้ว

ooooooo

ที่ แท้นี่คือแผนการของภาวิชที่ร่วมมือกับลัลนารียั่วให้ตุลาหึง
เมื่อเห็นตุลาหึงภาวิชให้ความมั่นใจกับลัลนารีว่าคอยดูเถิด
ตนจะทำให้ตุลามาง้อเธอให้ได้

ภารตีตัดบทชวนภาวิชกลับเพื่อลัลนารีจะได้พักผ่อน พูดแล้วลากภาวิชออกไปเลย บอกลัลนารีว่าไม่ต้องลงมาเดี๋ยวตนจะปิดประตูให้เอง

เมื่อ ออกมาที่หน้าบ้านแล้ว ภารตีตำหนิภาวิชว่าวันนี้ทำเรื่องเยอะแล้ว
ภาวิชอ้างว่าทำเพื่อช่วยลัลนารี ถูกภารตีพูดอย่างรู้ทันว่า
"แกช่วยตัวแกเองต่างหาก มาประกาศขอเมียเขาชัดๆ"

"ฉันจะทำให้ลัลมีความสุข แกไม่ต้องพูดอะไรอีก ฉันรู้ว่าลัลรักสามีเขา แต่ฉันจะเอาชนะใจเขาให้ได้" ภาวิชพูดอย่างมุ่งมั่นจนภารตีหนักใจ

ตุลากลับไปที่บ้านพ่อนอนคิดถึงเรื่องราวและคำพูดโต้ตอบกันวันนี้กับลัลนารีแล้ว เขารู้สึกเสียใจที่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา

ส่วน
ลัลนารีพอกลับถึงห้องนอนที่บ้านตุลาหยิบรูปแต่งงานขึ้นดูแล้วตรงดิ่งไปเปิด
ลิ้นชักหยิบสมุดบันทึกของหมอดูออกมาเปิดพูดกับสมุดบันทึกว่า
"บอกฉันทีว่าฉันจะได้อยู่กับตุลย์ใช่ไหม"
แล้วเอาสมุดสอดไว้ใต้หมอนล้มตัวลงนอนหนุนหมอนอย่างคาดหวังกับคำตอบที่จะได้
รับ...

แล้วเธอก็ไปสู่อนาคตได้อีกครั้งในคืนนี้...

ooooooo

เวลา ในอนาคตเป็นยามเช้า...แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
ลัลนารีสะดุ้งตื่นพอนึกอะไรได้ก็คลำผมแล้วรีบลุกไปส่องกระจก
พึมพำกับตัวเองในกระจกเงา...

"อนาคต...ทำไมฉันมาอยู่บ้านแม่...ผมสั้น...นี่ฉันต้องตัดผมแล้วแยกกับตุลย์จริงๆเหรอ!"

ขณะ อยู่ในอนาคตนี่เอง
ลัลนารีได้รับรู้ถึงความบาดหมางกันของลดาวัลย์กับชวินทร์เพราะชวินทร์หึงที่
เธอไปทำงานกับหมอกานต์ ลดาวัลย์สารภาพกับลัลนารีว่า

"พี่ผิดเอง พี่คิดว่าถ้ามีหมอกานต์ วินทร์จะเห็นพี่มีค่า แต่พี่คิดผิด
พี่ทำให้วินทร์ไม่ไว้ใจพี่ไม่ว่าพี่จะทำอะไรเขาก็ระแวง ลัลอย่าทำแบบนี้เลย
อย่าทำแบบพี่" พอลัลนารีถามว่าตนทำอะไร ลดาวัลย์ชี้ว่า
"ก็ลัลคบภาวิชยั่วให้ตุลย์หึงจนกลับมาดีกันไง"

"อ๊ะ...ลัลดีกับตุลย์แล้วหรือ" ลัลนารีร้องอย่างดีใจแล้ววิ่งออกไปทันที

ooooooo

เธอ ไปเจอตุลาที่หน้าบ้าน เขาออกมารับเธอกลับบ้าน
แต่ยังไม่ทันเข้าบ้านก็เจอภาวิชเดินเมาหมดสภาพเข้ามา
ลัลนารีไปถามภาวิชว่าเป็นอะไร ถูกเขารวบตัวไปกอดไว้
ขอให้เธอหย่ากับตุลาเสียและสารภาพว่า

"วิชรักลัลนะ...วิชทนไม่ได้ แล้วที่เป็นแค่เครื่องมือยั่วให้เขาหึง
ทนไม่ได้ที่เห็นลัลต้องอยู่กับเขา หัวเราะ
ร้องไห้เพื่อเขา...ลัลรู้ไหมว่า...วิชหึง"

ปรากฏว่าตุลาทน
ฟังไม่ได้เห็นภาวิชดึงลัลนารีเข้าไปกอดก็ยิ่งทนไม่ได้ต่อยภาวิชจนหน้าหงาย
แต่ภาวิชฮึดสู้กระโจนเข้าใส่ ทั้งคู่ชกต่อยกันเป็นศึกชิงนาง

ท่าม กลางศึกชิงนางนี่เอง
ลัลนารีปกป้องตุลาขู่ภาวิชว่าถ้าต่อยตุลาอีกครั้งเราไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน
อีก ตะโกนบอกภาวิชว่า "ลัลรักตุลย์! ลัลไม่เคยรักวิช!"

เป็นเสียง ตะโกนที่กระชากความนึกคิดของภาวิชกลับมา
ทั้งสองเคลียร์กันตรงนั้นเลยว่าทั้งหมดที่ภาวิชทำมานั้นเป็นแค่แผนตามที่
ตกลงกัน แผนให้ภาวิชทำให้ตุลาหึง เมื่อตุลากลับมาแล้วทุกอย่างก็จบ
แต่ภาวิชกลับบอกว่าตนไม่เคยเห็นมันเป็นเกม ตนทำเพราะรักเธอ

"มันต้องไม่ใช่แบบนี้ เราเป็นเพื่อนกัน วิชรักลัลไม่ได้! รักลัลไม่ได้!"

ภา วิชกระชากรถออกไปอย่างแรง
ลัลนารีไม่สบายใจบอกตุลาให้รอตรงนี้ตนจะไปเคลียร์เรื่องนี้กับภาวิ
ชก่อน  แต่ ไม่ทันจึงโทรศัพท์เข้ามือถือ ภาวิชไม่รับสาย

เมื่อโทร.แล้วภาวิชไม่รับสาย เธอขอให้ภารตีช่วยโทร. อีกคน บ่นอย่างมึนงงสับสนว่า

"โอ๊ย...มัน บ้าอะไรเนี่ย ทำไมอนาคตมันเป็นแบบนี้ ทำไม..."
คิดแล้วกลับรถย้อนไปหาแม่หมอ บอกแม่หมอว่าตน อยากรู้วิธีแก้ไข
ตอนนี้ทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดแล้ว

"คิด ออกไหมว่าใครทำ" แม่หมอย้อนถามแล้วบอกอีกว่า "อนาคตเกิดจากปัจจุบัน"
ลัลนารีเถียงว่าก็ตอนนี้มันอนาคตอยู่แล้ว แม่หมอบอกว่า
"ถ้าเธอเชื่อว่าตอนนี้คืออนาคต ก็หาปัจจุบันให้เจอสิ"

ลัลนารีหงุด หงิดคิดมากหาว่าแม่หมอพูดโยกโย้
ทันใดนั้นก็ได้รับโทรศัพท์จากภารตี ฟังแล้วลัลนารีตกใจบอกว่าจะไปเดี๋ยวนี้
ว่าแล้วลุกจะรีบไป แม่หมอพูดตามหลังมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังว่า

"โอกาสอาจมีแค่ครั้งเดียวในชีวิต! หาปัจจุบันให้เจอ!"

ยิ่งฟังลัลนารีก็ยิ่งหงุดหงิดแต่ไม่มีเวลาจะต่อล้อต่อเถียง หันหลังได้ก็เดินอ้าวไปขึ้นรถขับไปทันที

ooooooo

ข่าว ที่ทำให้ลัลนารีต้องรีบกลับคือ
ภาวิชประสบอุบัติเหตุรถคว่ำบาดเจ็บสาหัสเป็นตายเท่ากัน
ลัลนารีแทบเป็นลมกับข่าวนี้ ภารตีมองหน้าเพื่อนถามจริงจังว่า

"แกจะ หยุดได้หรือยัง ก่อนที่รถจะคว่ำ มันรับสายฉัน ฉันถามมันว่าอยู่ไหน
มันเงียบ...เงียบจนฉันใจเสีย เตือนแล้วว่าอย่าเป็นตัวยั่วให้แก มันจะถลำ
แล้วมันก็ตัดใจจากแกไม่ได้จริงๆ...ไอ้วิชมันรักแก รักมานานแล้ว
ฉันพยายามเตือนให้มันตัดใจเพราะรู้ว่าแกไม่ได้รักมัน..."

"ฉันไม่เคยรู้..." ลัลนารีสะเทือนใจมาก

"แก จะรู้ได้ยังไง แกไม่เคยสนใจคนรอบข้างเลย แกคิดแต่เรื่องของตัวเอง
ทำร้ายคนที่รักแกครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งวิช ทั้งตุลย์ เป็นฉัน
ฉันก็ทนผู้หญิงที่เห็นแต่เรื่องตัวเองเป็นใหญ่ อย่างแกไม่ไหวหรอกว่ะ
แกรู้ไหมว่าตั้งแต่แกแต่งงาน ไม่เคยมีสักวันที่ฉันได้นอนหลับอย่างสบายใจ
แกทิ้งงาน ทิ้งเพื่อน วิ่งไล่ตามผัว ฉันต้องทนเห็นแกทำผิดซ้ำซาก
เห็นแกฟูมฟายจะเป็นจะตาย แกเคยมองไหมว่าตัวเองทำอะไรบ้าง
ถ้าไอ้วิชตายก็เป็นเพราะแก...เพราะแก!!"

คำพูดของภารตีที่ระเบิด ระบายออกมาอย่างรุนแรง
เหมือนคลื่นที่ซัดเข้ากระแทกลัลนารีอย่างแรง
จนเธอรู้สึกว่ารับทุกอย่างที่ประดังประเดเข้ามาไม่ไหวแล้ว

ทันใดนั้น หมอออกมาจากห้องผ่าตัด พูดสั้นๆแค่ว่า "ผมเสียใจด้วย"  เท่านั้น
ทั้งภารตีและลัลนารีก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น  ลัลนารีวิ่งพรวดเข้าไปในห้อง
ผ่าตัด  ภารตีตามไปอีกคน

ทั้งสองเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของภาวิชร่ำร้องให้ กลับมาให้ลุกขึ้นมา ร้องไห้กันระงม...

บรรยากาศเศร้ามาก...และแล้วภาพนั้นก็ค่อยๆเลือนจางหายไป...ลัลนารีทรุดตัวลงสิ้นสติ!

พอ รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ลัลนารีพบว่าตัวเองร้องไห้น้ำตาอาบหน้าร้องเรียก
"วิช...วิช..." แล้วฉุกคิดอะไรได้คว้ามือถือมาดู
พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในปัจจุบันแล้ว...

แต่เหตุการณ์ในอนาคตที่ เพิ่งผ่านพ้นไป
ทำให้ลัลนารีอดคิดเป็นห่วงภาวิชไม่ได้
เธอรีบไปที่ออฟฟิศถามภารตีว่าภาวิชไปไหน
ภารตีบอกว่าไปสอนที่มหาวิทยาลัยแล้ว

ลัลนารีตัดสินใจถามภารตีว่าภาวิชชอบตนใช่ไหม ภารตีถามว่ารู้แล้วหรือ รู้จากไหน

"อนาคต บอกฉัน...ฉันไปหาแม่หมอในอนาคตมา" ลัลนารีบอก
ภารตีถามว่าแล้วแม่หมอว่าอย่างไร
"หาปัจจุบันให้เจอ...ตี้...แกช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"

ภารตีมองหน้าเพื่อนรักอย่างสงสัยว่าจะให้ช่วยอะไร...

ooooooo

สิ่งที่ลัลนารีให้ภารตีช่วยคือให้นัดคุยกับภาวิช เธอบอกภาวิชว่าไม่ต้องช่วยตนอีกแล้ว ภาวิชตกใจถามว่าทำไม

"มัน ไม่มีประโยชน์ถ้าจะเรียกร้องความสนใจด้วยการทำร้ายจิตใจคนที่เรารัก
แล้วถ้าความสุขของลัลต้องแลกด้วยชีวิตของเพื่อน ลัลไม่ต้องการ
ขอบคุณนะวิชที่คอยดูแลลัลมาตลอด"

ภาวิชยอมรับได้แต่ยังอยากจะบอกอะไรกับเธอ ลัลนารีตัดบทอย่างไม่กล้าจะฟังว่า

"ชีวิต ของลัลมีเพื่อนอยู่สองคนคือตี้กับวิช
มันจะเป็นแบบนั้นไม่เปลี่ยนแปลงตลอดไป
วิชเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของลัล...ลัลขอให้เป็นแบบนั้นได้ไหม"

ภาวิชถามว่าตนคงเปลี่ยนใจเธอไม่ได้แล้วใช่ไหม ตัดสินใจบอกว่าได้
เธอขอทั้งทีทำไมจะให้ไม่ได้ พูดแล้วนิ่งหน้าเศร้า
ลัลนารีกอดเขาไว้เอ่ยขอโทษด้วยความสะเทือนใจ

ทั้งสองกอดกันอย่างนั้นนาน...เพราะรู้ว่าถ้าคลายมือออกนั่นหมายถึงต้องสูญ
เสียกันไป จนเมื่อภาวิชฝืนใจปล่อยลัลนารีจากอ้อมกอด เธอเอ่ยเสียงแผ่ว

"ลัลไปก่อนนะ"

ภาวิชพยักหน้ามองลัลนารีเดินจากไป
ยืนซึมอยู่อย่างนั้นจนภารตีเข้ามาตบไหล่ถามว่า "แกไม่เป็นไรนะ"
ภาวิชตอบว่าสบายมากทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม ภารตีปลอบอย่างเข้าใจ
เห็นใจว่า "ลมมันเย็นดีนะ ลมมันพัดมา เดี๋ยวมันก็พัดไป..."

ภาวิชเงียบ ภารตีเหลือบมองแล้วยืนเคียงข้างเขา เป็นเพื่อนเขาให้กำลังใจเขาทั้งที่ต่างก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย...

ooooooo

เพราะแม่หมอบอกไว้เมื่อครั้งพบกันในอนาคตว่าต้องหาปัจจุบันให้เจอ
และเพราะถูกภารตีตำหนิติเตียนและชี้ให้เห็นปัญหา
ทำให้ลัลนารีได้คิดและเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างไม่น่าเชื่อ

วันนี้เธอไปบอกลดาวัลย์ที่ยังไปทำงานและให้หมอกานต์รับส่งเป็นประจำทำตำตา
ชวินทร์ที่อยู่บ้านเลี้ยงลูกและพยายามทำตัวดีตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้

ลัลนารีบอกลดาวัลย์ว่า
ถ้าอยากอยู่กับชวินทร์ก็ต้องกันหมอกานต์ออกไปไม่อย่างนั้นชวินทร์ก็จะระแวง
และอีกไม่นานก็ต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องหมอกานต์ ย้ำและขอร้องพี่สาวว่า

"พี่ดาเชื่อลัลเถอะ พี่ดาซื่อสัตย์กับไอ้วินทร์มาตลอด ไอ้วินทร์มันถึงรักพี่มาก อย่าทำลายมันด้วยมือพี่เองเลยนะ"

เมื่อลดาวัลย์บอกว่าตนเห็นหมอกานต์เป็นแค่น้องแค่เพื่อนเท่านั้น ลัลนารีก็ตอกย้ำว่า

"พี่ต้องชัดเจนว่าจะเลือกใคร ลัลอยากให้พี่ดามีความสุข เชื่อลัลสักครั้งนะพี่"

ในที่สุดลดาวัลย์ก็ขอลาออกจากงานที่คลินิกหมอกานต์
จากนั้นชีวิตในครอบครัวก็สงบ อบอุ่น มีความสุข จนลัลนารีเห็นแล้วดีใจ
ลักษมีเองก็พอใจเตือนลัลนารีว่าตอนนี้ก็เหลือแต่ตัวเองแล้วจะแก้ปัญหา
อย่างไร

"ลัลไม่หนักแน่นเหมือนพี่ดา ลัลทำให้ตุลย์เสียใจ" ลัลนารีไม่มั่นใจในตัวเอง

"พี่แกยังได้ครอบครัวคืนมาเลย แกก็ต้องทำได้นะ ลูกแม่เก่งทุกคน" ลักษมีให้กำลังใจทำให้ลัลนารีฮึดขึ้นมาบอกแม่ว่า ตนจะสู้ตนต้องทำได้!

ooooooo

รชาไม่พอใจเมื่อรู้ว่าตุลาถอนตัวจากคดีของตน
ตุลาชี้แจงเหตุผลและความจำเป็นพร้อมทั้งบอกว่าแม้เขาจะไม่ได้รับผิดชอบคดี
นี้โดยตรง แต่เมื่อโอนให้ นวัตทำแล้วตนก็ยังเป็นที่ปรึกษาอยู่
ทำให้รชาต้องยอม จากนั้นจึงวางแผนงานและมอบเอกสารพร้อมทั้งหลักฐาน
ต่างๆในการทำคดีให้นวัต

รชาถามนวัตว่ามั่นใจในคดีว่าจะชนะแค่ไหน นวัตบอกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ เธอบอกเขาว่าถ้าเช่นนั้นตนจะทำอีก 30 เปอร์เซ็นต์ให้เต็มร้อย

แล้วรชาก็ดำเนินแผนการของตน ด้วยการเรียกเด็กสาวระดับดาวจากบลูลากูน 4
คนมาพบเสนอเงื่อนไขว่าถ้าพวกเธอลาออกจากบลูลากูนตนพร้อมจะจ่ายเงินสดหนึ่ง
ล้านบาทให้ทันทีพลางเปิดกระเป๋าโชว์เงินสดให้ดู

เด็กสาวทั้งสี่ตกลงตามเงื่อนไขแต่ถูกรชาพูดขู่ว่ารู้ใช่ไหมว่าถ้าคิดเบี้ยวตนจะจัดการอย่างไร

แต่เธอก็ถูกผู้จัดการท้วงติงว่าถ้าภูมิบดินทร์รู้? รชาพูดอย่างท้าทายว่า "ก็ดีสิ ฉันอยากให้มันรู้"

เพียงวันรุ่งขึ้น
ภูมิบดินทร์ก็รู้และเรียกรชาไปคุยที่ห้องหนึ่งในโรงแรมของเธอเอง
ถามว่ามายุ่งกับเด็กของตนทำไม
รชาอ้างว่าตนเป็นภรรยาก็ช่วยดูแลกิจการบ้างเท่านั้น พูดเย้ยว่า

"แกคิดจะทำลายโรงแรมฉัน ฉันก็จะทำให้อ่างแกเจ๊งได้เหมือนกัน"

ทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรง
ภูมิบดินทร์ด่าเธอว่าแต่งงานกับตนเพื่อขายตัวใช้หนี้ให้พ่อแม่
เอาเงินของตนไปปรนเปรอไอ้แก่อีแก่ที่เมืองนอก ถูกรชาย้อนเอาว่า
"เพราะเขาไม่รู้ว่าฉันต้องแต่งงานกับไอ้หน้าตัวเมีย!"

ภูมิบดินทร์โมโหจนขาดสติตบหน้ารชาทีเดียวคว่ำลงไปหมดสติ
ภูมิบดินทร์สั่งลูกน้องให้ไปตามเด็กสาวพวกนั้นกลับมาให้หมด สั่งเหี้ยมว่า
"ใครไม่กลับเชือดมันเสีย!"

ภูมิบดินทร์กับลูกน้องเดินออกไปแล้ว รชาที่ทำท่าสลบอยู่ลืมตาขึ้น ยิ้มร้ายที่อีก 30 เปอร์เซ็นต์ของตนนั้นเติมเต็มแล้ว!

ooooooo

ถึงวันขึ้นศาล คู่ความมาเผชิญหน้ากันต่างหวังในชัยชนะของตน การไต่สวนดำเนินไปสองวันต่างยกหลักฐานออกมาอ้างอิงกันเต็มที่

จนวันนัดตัดสินในอีก 1 เดือนต่อมา
ทั้งภูมิบดินทร์และรชาต่างมาด้วยความมั่นใจว่าตนต้องเป็นฝ่ายชนะ
ทุกคนนั่งฟังศาลอ่านคำพิพากษาด้วยใจระทึก
โดยมีภาวิชไปนั่งหลังสุดคอยสังเกตการณ์อยู่

"การที่จำเลยมีพฤติกรรมทำร้ายร่างกายโจทก์เป็นประจำ
ทำร้ายร่างกายโจทก์จนได้รับบาดเจ็บถึงขั้นสาหัสและยังใช้ถ้อยคำด่าโจทก์กับ
บิดามารดาโจทก์
เป็นการหมิ่นประมาทเหยียดหยามโจทก์และบิดามารดาโจทก์อย่างร้ายแรง
และทรมานร่างกายและจิตใจโจทก์ อันเป็นเหตุฟ้องหย่าจำเลยได้
พิพากษาให้โจทก์และจำเลยหย่าขาดการเป็นสามีภรรยากันและให้แบ่งสินสมรส
ระหว่างกันตามกฎหมาย"

พวกตุลายิ้มให้กันด้วยความดีใจ รชาหางตาใส่ภูมิบดินทร์ อย่างสะใจ

ทันทีที่ฟังคำพิพากษาจบ ภาวิชรีบออกจากห้องโทร.บอกลัลนารีทันที

ooooooo

รชาไปหาตุลาที่ออฟฟิศเขาตอนเย็นขอบคุณที่ช่วยตนเต็มที่
และขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมยอมรับผิดที่ตนทิ้งเขาไปในอดีต
สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก

"เราเหมาะที่จะเป็นเพื่อนกันนะรชา" ตุลาเคร่งขรึม ชี้แจงว่า
ที่เขาช่วยเธอเต็มที่เพราะ "มันเป็นหน้าที่แล้วคุณก็เป็นเพื่อนผม
เพื่อนต้องช่วยเพื่อนอยู่แล้ว"

ตุลาย้ำว่าตนอยากให้เพื่อนมีความสุข หมดคดีนี้แล้วเราก็ต่างคนต่างไป
แต่ตนคงต้องขอความร่วมมือเธอในคดีของปนุทด้วย รชาจำต้องรับคำ
จากนั้นตุลาขอตัวไปประชุมต่อ

แม้ปากจะยอมรับความสัมพันธ์ตามที่ตุลาพูด แต่ใจรชานั้นไม่มีวันยอมแพ้!

รชาออกจากห้องทำงานของตุลา
เห็นนวัตกับณิชนิชากำลังจะไปให้รางวัลเลี้ยงอาหารกันตามสัญญาเมื่อนวัตว่า
ความชนะ
ณิชนิชาให้นวัตไปพบกันที่ร้านอาหารเลยตนจะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุดก่อน

รชายืนรอลิฟต์อยู่ ณิชนิชาไปพอดี ถูกรชาพูดเหยียดเย้ยว่า

"หาที่เกาะใหม่ได้เร็วดีนี่ ดีนะที่เธอรู้ตัวว่าไม่มีทางชนะคนอย่างฉัน"

"ไม่ใช่ว่าฉันรู้ตัวว่าฉันจะแพ้
แต่เพราะฉันรู้ตัวว่าพี่ตุลย์ไม่ได้รักฉันแบบนั้น
ถึงไม่ได้เป็นแฟนเขาแต่เขาก็ยังเป็นพี่ชายฉัน
แล้วคุณวัตก็ไม่ใช่ที่เกาะใหม่
แต่เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเห็นว่าเขาอยากดูแลฉัน แล้วคุณล่ะคะ
นอกจากรู้ตัวว่าพี่ตุลย์ไม่รักแล้ว มีที่เกาะใหม่หรือยัง?"

ณิชนิชาเย้ยกลับให้รชาแค้น แล้วเดินคอแข็งผละไป

ooooooo

ภูมิบดินทร์พกความแค้นกลับมาที่บลูลากูน
ทำใจไม่ได้ที่จะต้องแบ่งสมบัติให้รชาครึ่งหนึ่งตามกฎหมาย
แต่แล้วก็ยิ่งแค้นเมื่อทนายมาแจ้งว่าศาลส่งหมายเรียกและสำนวนฟ้องคดีของ
เสี่ยชาญมาแล้ว และศาลเห็นว่าคดีมีมูล

ภูมิบดินทร์แปลกใจว่าตุลาถอนตัวไปแล้วไม่ใช่หรือ
ทนายบอกว่าตุลาถอนตัวแต่ยังเป็นที่ปรึกษาเหมือนครั้งนี้
ทำให้ภูมิบดินทร์แค้นมากคำราม "ไอ้ตุลา! มึงกับกูคงจะอยู่
ร่วมโลกกันไม่ได้"

จากนั้นเขาเรียกไอ้ศักดิ์สมุนมือขวาเข้ามารับคำสั่ง

ไอ้ศักดิ์ตามลัลนารีที่ไปแสดงความยินดีกับตุลาที่บ้านสวน
ระหว่างทั้งคู่คุยกันนั้น มันขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาแล้วชักปืนจ่อจะยิงตุลา
ลัลนารีเห็นตะโกนบอกตุลา เขาหันมองพร้อมกับเสียงปืนดังขึ้น
แต่กระสุนพลาดเป้าหมาย ตุลาคว้าแขนลัลนารีพาวิ่งหนีสุดชีวิต

เมื่อวิ่งเข้าไปในสวนเป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว ตุลาถามลัลนารีว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ให้กำลังใจเธอว่าเราต้องไม่เป็นอะไร

"ลัลขอโทษนะตุลย์ ลัลขอโทษ...แล้วเราจะทำยังไงดี"

ตุลาบอกว่าเราต้องแจ้งตำรวจแต่พอหยิบมือถือขึ้นมาปรากฏว่าแบตฯหมด
ส่วนลัลนารีก็ทำมือถือหล่นขณะวิ่งหนี มองหาเห็นอยู่ไม่ไกลนัก
พยายามจะเอื้อมไปหยิบ ไอ้ศักดิ์ตามมาเจอมันจะยิงลัลนารี
ตุลาเห็นก่อนเขาพุ่งเข้ากอดเธอไว้ เอาตัวรับกระสุนแทน
สิ้นเสียงปืนมือที่กอดลัลนารีของตุลาก็คลายออกแล้วทิ้งลงกองที่พื้น

ไอ้ศักดิ์ยกปืนจะยิงซ้ำ ลัลนารีกอดตุลาไว้ปกป้องเขาด้วยชีวิต

ทันใดนั้นมีเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ไอ้ศักดิ์ชะงัก
มันพยายามยิงต่อสู้พลางถอยหนี
ลัลนารีลืมตาดูเห็นธุมถือปืนวิ่งเข้ามาร้องถามอย่างเป็นห่วง

"ลัลเป็นยังไงบ้างลูก"

"ลัลไม่เป็นไรค่ะ...แต่ตุลย์..." เธอพยายามประคองตุลาขึ้นมานอนพาดบนตัก
แต่พอยกมือที่ช้อนร่างตุลาขึ้นมาดูเห็นเลือดเต็มมือ เธอตกใจสุดขีด
เขย่าร่างตุลาร้องเรียก "ตุลย์...ตุลย์..."

ooooooo

เพราะเสียเลือดมาก กว่าจะไปถึงโรงพยาบาล ตุลาก็สาหัสมากแล้ว
ลัลนารีพร่ำวอนให้เขาตื่น...ตื่นมาฟังตนขอโทษ
พร่ำเรียกตุลาให้กลับมา...กลับมา...

หมอช่วยกระตุ้นหัวใจจนเกือบจะสิ้นหวังแล้ว
แต่จู่ๆราวกับปาฏิหาริย์หัวใจที่หยุดเต้นก็กลับมีสัญญาณกลับมา
หมอสั่งให้รีบเอาคนเจ็บไปที่ห้องฉุกเฉิน แล้วต่อไปยังห้องผ่าตัด

ลัล
นารีอยู่ในภาวะที่ทั้งตกใจทั้งดีใจตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองเกือบไม่อยู่จะตาม
หมอเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วย จนหมอต้องบอกว่าญาติให้รอข้างนอก

ไม่นาน นักติ้งก็หน้าตาตื่นมาถึง ถามพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น ตุลาทำไมถึงโดนยิง
พอรู้รายละเอียดจากลัลนารี
ติ้งตำหนิว่าวันอื่นมีตั้งเยอะแยะทำไมต้องรีบไปหาวันนี้
ถ้าเธอไม่ไปก็คงไม่เกิดเรื่อง ติ้งว่าลัลนารีเสียจนธุมต้องเรียกปราม

ทันใดนั้นเอง หมอออกจากห้องผ่าตัด ทุกคนผวาเข้าไปหา ลัลนารีถามว่าสามีตนเป็นอย่างไรบ้าง หมอศัลยกรรมมองหน้าทุกคนแจ้งว่า

"คน ไข้เสียเลือดมาก แต่โชคดีที่กระสุนไม่โดนอวัยวะสำคัญ
ตอนนี้หมอเย็บแผลเรียบร้อยแล้วน่าจะพ้นขีดอันตราย
แต่ต้องอยู่ห้องพักฟื้นรอดูอาการหลังผ่าตัดก่อน"

ทุกคนยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ต่างดีใจมาก

คืนนี้เอง นวัตมาเยี่ยมตุลา พอรู้ว่าเขาปลอดภัยแล้ว ก็ดีใจ บอกลัลนารีว่าต้องรีบไปแจ้งความเพื่อความปลอดภัยของตุลาเอง

ooooooo

วัน
นี้รชาไปเอาเรื่องกับภูมิบดินทร์ที่เขาจะร่วมหุ้นกับประกิตสร้างบลูลากูน
คอมเพล็กซ์ เธอค้านเต็มที่ในฐานะที่มีหุ้นอยู่ในบลูลากูนด้วย
ทั้งสองโต้เถียงกันรุนแรงจนประกิตบอกว่าให้ตกลงกันเรียบร้อยก่อนถ้าจะร่วม
หุ้นกันอีกก็โทร.บอก ตนพร้อมเสมอ

ระหว่างที่รชาอยู่ที่ห้องทำงานของภูมิบดินทร์นั่นเอง ทีวีออกข่าวว่า...

"เกิด เหตุสะเทือนขวัญเมื่อเย็นวานนี้ มีคนร้ายบุกเข้ากราดยิงสองสามีภรรยา
ทนายตุลาและนางลัลนารี เธียรธาดา
ทนายตุลาพยายามปกป้องภรรยาจนถูกยิงได้รับบาดเจ็บสาหัส..."

รชาหันขวับถามภูมิบดินทร์ว่าฝีมือเขาใช่ไหม ภูมิบดินทร์ พูดอย่างสะใจว่า

"แกทำฉันเจ๊งได้แน่...ถ้าแกยังมีลมหายใจ"

รชาเป็นห่วงตุลาเธอรีบออกไปทันที ภูมิบดินทร์หันไปสั่งลูกน้องว่าให้ไปเช็กดูว่าตุลาตายแน่ไหม

ooooooo

ตุลา ยังไม่ได้สติ ลัลนารีนั่งจับมือเขาอยู่ข้างเตียงอย่างเป็นห่วงมาก
ส่วนติ้งก็ยังพล่ามตำหนิ
พล่ามกล่าวโทษลัลนารีว่าเป็นต้นเหตุทำให้ตุลาต้องรับเคราะห์
จนธุมปรามครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังพูดไม่หยุดแต่แก้ตัวกับพ่อว่า

"หนูไม่ได้ว่ายัยลัล หนูเป็นห่วงน้อง หนูจะพูดบ้างไม่ได้หรือไง"

รชามาถึงแล้ว เธอรีบเข้าไปหาตุลาที่เตียง แต่ถูกติ้งขวางไว้ถามว่ามาทำไม ออกไปเสีย

"พี่ ติ้ง พอเลย รชาไม่ได้เป็นคนทำให้ตุลย์โดนยิงนะ เมียตุลย์ต่างหาก
ข่าวเขาก็บอกอยู่ว่าตุลย์ถูกยิงเพราะปกป้องยัยนี่
ตุลย์เกือบต้องตายก็เพราะเธอ ยัยนี่ต่างหากที่ต้องออกไป"
รชาเข้าไปกระชากลัลนารีให้ลุกขึ้น

ขณะนั้นเองมืออีกข้างหนึ่งของตุลา ขยับนิดๆแต่ไม่มีใครเห็น
ส่วนติ้งเห็นรชาก้าวร้าวมากก็พุ่งเข้าไปดึงลัลนารีกลับมาพูดใส่หน้ารชาว่า
"นี่น่ะเมียตุลย์ เธอมันคนนอก ออกไป!"

รชาเฝ้าแต่ด่าว่ากล่าวโทษลัลนารีกระทั่งพูดว่าตุลาไม่น่าแต่งงานกับเธอเลย เธอมันตัวซวยมีแต่ทำลายเขา ไล่ให้ออกไปจากชีวิตของตุลาเสีย

ลัล นารีได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ขณะนั้นเองณิชนิชา
เห็นมือตุลาขยับได้แล้วเธอร้องบอกทุกคนอย่างตื่นเต้น "พี่ตุลย์...
พี่ตุลย์ขยับแล้ว"

ทั้งติ้งและรชาผวาเข้าไปที่เตียง ตุลาลืมตาขึ้นเขาเห็นรชาพึมพำเรียก "รชา..."

"เราเอง...ตุลย์ไม่เป็นไรแล้วนะ" รชาดีใจมาก

"แล้วลัลล่ะ...ลัลเป็นยังไงบ้าง" ตุลากวาดตาช้าๆ

"ยัย ลัลก็..." ติ้งหันมองไปที่จุดลัลนารียืนเมื่อครู่ แต่ไม่มีตัวเธอแล้ว
ตุลายังถามหาลัลนารีอยู่ ติ้งกับธุมมองหน้ากันไม่รู้จะบอกตุลาอย่างไร...

ที่ แท้ลัลนารีกลับไปที่ออฟฟิศของตัวเอง
เจอภาวิชวิ่งมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้างบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
ภารตีก็บอกเพื่อนว่าตนตกใจแทบตาย แล้วถามว่าตุลาเป็นอย่างไร

ลัลนารีเงียบเหมือนไม่รับรู้อะไร แล้วจู่ๆก็ร้องไห้โฮออกมาบอกทั้งสองว่า

"ตุลย์เกือบตายเพราะฉัน..."

ภาวิชกับภารตีเห็นอาการนี้แล้วมองหน้าอย่างรู้กันว่าต้องมีเรื่องใหญ่แล้วแน่ๆ...

ooooooo

Create Date : 04 ธันวาคม 2553

Last Update : 4 ธันวาคม 2553 19:42:03 น.

0 comments

Counter : 204 Pageviews.