สนมเอกไข่แดง
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Group Blog
 
 
ธันวาคม 2553
 
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
4 ธันวาคม 2553
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add สนมเอกไข่แดง's blog to your web]
Links
 

 
[ ช่อง 3 ] 365 วันแห่งรัก ตอนที่ 11



ตอนที่ 11


เมื่อนวัตรู้ว่าตุลาจะให้จุรีเป็นคนจัดการคดีของรชา
โดยให้จุรีประสานกับทางปนุทเลย เขาเชื่อว่ารชาไม่ยอมแน่
แต่ตุลาเห็นว่าถ้าเขาทำมันจะดูฮั้วกันเพราะรชาต้องมาเป็นพยาน
พูดแล้วบ่นว่าผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ นวัตเลยดักคอว่า


"ถ้าให้ผม เดา เมื่อวานต้องมีเรื่องอีกแน่ๆ...ผมโทร.ตามพี่ลัลให้ไหม"
ตุลาตอบทันทีว่าไม่ต้อง นวัตยังหว่านล้อมว่า "พี่ตุลย์
พี่ลัลเขารักพี่จะตาย แค่ผมโทร.กริ๊งเดียวพี่ลัลต้องรีบวิ่งมาหาพี่แน่ๆ
พี่ไม่อยากปรับความเข้าใจกับพี่ลัลเหรอครับ"


ตุลาตอบโดยไม่ต้องคิด ว่าอยากแต่จะไม่ให้เธอวิ่งมาหาอีกแล้ว
เพราะตนจะเป็นคนไปหาเธอเอง
นวัตยิ้มกริ่มกุลีกุจออาสาช่วยเพราะเรื่องง้อผู้หญิงตนถนัดอยู่แล้ว


นวัต หากุหลาบช่อใหญ่สวยงามมาให้ตุลา
หว่านล้อมเขาว่ารับรองว่าลัลนารีเห็นแล้วต้องยิ้มแน่ๆ
ตุลาปฏิเสธว่าตนไม่เคยทำแบบนี้ ตนมีวิธีของตัวเองที่จะเอาเธอกลับมา


"ไม่ เคยสิยิ่งดี พี่ลัลจะได้เซอร์ไพรส์ ประทับใจและยอมคืนดีกับพี่ทันที
เชื่อผม ซื่อๆทื่อๆอย่างพี่ไม่ได้ผลหรอก" พูดแล้วเห็นหน้าตุลานิ่ง
นวัตรีบขอโทษ "ขอโทษครับพี่ เอ่อ...ผมหมายถึงพี่น่ะจริงใจเป็นตัวของตัวเอง
แต่ผู้หญิงเขาชอบคาดหวังอะไรที่มันโรแมนติก
แต่พี่ไม่มีเลย...หวานๆน่ะพี่...เอาเหอะ เขินหน่อยแต่แลกกับรอยยิ้มพี่ลัล
มันก็คุ้มนะครับ"


ตุลายังนิ่งแต่สีหน้าและแววตาอ่อนลง...


ooooooo


ที่ ออฟฟิศลัลนารี เพราะอารมณ์ไม่ปกติไม่มีสมาธิ
ไม่ว่าลัลนารีจะออกแบบลายผ้ามากี่แบบกี่ครั้งก็ไม่ถูกใจขยำทิ้งจนกระดาษเต็ม
ตะกร้า จนภาวิชบอกว่า ถึงเธอจะเขียนอีกกี่ครั้งกี่หนก็ไม่สวยหรอก
แล้วเขาก็หยอกเธอด้วยการเขียนรูปหน้าเธอแต่ใส่จมูกเป็นหมู
หมายแหย่ให้ผ่อนคลาย


ได้ผล ลัลนารียิ้มจะแย่งรูปมาทิ้ง ทั้งสองคนหยอกแหย่
แย่งรูปกันหัวเราะคิกคัก จนมือลัลนารีไปฟาดหน้าภาวิชเข้า
ฝ่ายนั้นทำเป็นร้องโอดโอย เธอตกใจรีบขอโทษเข้าไปดูว่าเจ็บตรงไหน
ภาวิชทำเสียงอ้อนชี้ที่แก้ม เลยถูกเธอเอานิ้วจิ้มขยี้อย่างหมั่นไส้
คราวนี้ภาวิชร้องเพราะเจ็บจริงๆ


ภาวิชเอาคืนด้วยการดึงจมูกเธอโยกไปมาเลยถูกเธอตีมือ ทั้งสองหัวเราะที่ผลัดกันทำผลัดกันเอาคืน บรรยากาศหยอกล้อกันอย่างร่าเริง


ตุลามาถึงแล้ว เขาหยิบช่อดอกไม้ที่นวัตซื้อให้ถือลงมาอย่างหมายมั่นว่าจะได้ผลอย่างที่นวัตคาดไว้ เดินตรงมาที่ออฟฟิศลัลนารี


พอ
มาถึงประตูเขาชะงักกึกเมื่อเห็นภาวิชกับลัลนารีกำลังวิ่งไล่หยอกกันหัวเราะ
กันคิกคัก ตุลามองช่อดอกไม้ในมือ แม้คำให้กำลังใจของนวัตที่ว่า
"เขินหน่อยแต่แลกกับรอยยิ้มพี่ลัล มันก็คุ้มนะครับ" จะดี
แต่เมื่อมาเห็นของจริงกับตาตัวเองเวลานี้
ตุลามองดอกไม้อย่างถอดใจแล้วหันหลังเดินกลับไป...


ooooooo


ลัล
นารีวิ่งไล่ทุบภาวิชจนเหนื่อยทิ้งตัวนั่งพักเป็นฝ่ายบอกให้พอได้แล้วเหนื่อย
เพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับฟ้าร้องทั้งคืน
ภาวิชถามว่ายังไม่เลิกกลัวอีกหรือ


"ที่จริงตั้งแต่แต่งงานก็หายแล้วนะ เพราะฝนตกทีไรตุลย์ก็นอนกอดลัลไว้ทุกที"


ภา วิชมองหน้าถามว่าคิดถึงเขาไหม เสียงตอบเด็ดเดี่ยวว่าไม่
แต่ยังถูกภาวิชเซ้าซี้ถามอยู่อีก เธอเลยขัดขึ้นว่าอย่าเซ้าซี้ได้ไหม
ตุลาจะเป็นอย่างไรตนก็ไม่สนใจ แล้วทำเดินเชิดคอแข็งไป
ถูกภาวิชตามไปดึงจมูกไว้
ลัลนารีโวยวายว่าเจ็บภาวิชตกใจถามว่าเจ็บมากหรือแล้วประคองหน้าเธอมาดูรอย


"ไอ้ วิช!"เสียงเพชฌฆาตของภารตีแว้ดขึ้น
พอภาวิชหันมองอย่างตกใจก็ถูกภารตีถามอย่างเอาเรื่องว่า "แกทำอะไร! ไอ้วิช
แกจะทำอะไรไอ้ลัล"ภาวิชมองมือตัวเองที่ประคองหน้าลัลนารีอยู่ปฏิเสธว่าไม่มี
อะไร "ไม่มีได้ไง ก็ฉันเห็นว่าแกกำลังจะจูบ!!"


เป็นเรื่องเป็นราว ขึ้นมา
จนลัลนารีต้องออกมารับรองว่าไม่มีอะไรตนเจ็บจมูกภาวิชเลยช่วยดูให้
ภารตีถามเสียงอ่อนลงว่าจริงหรือพลางจ้องอย่างไม่เชื่อใจ
จนลัลนารีสงสัยย้อนถามว่า


"แกสองคนมีอะไรกันหรือเปล่า"


"ไม่มีอะไร ไอ้วิช มานี่..." ภารตีลากภาวิชออกไป ลัลนารีมองอย่างสงสัยว่าสองคนนี้มีอะไร


ooooooo


ภารตี
ลากภาวิชไปที่ถังขยะหน้าออฟฟิศหยิบกุหลาบสดสวยช่อใหญ่ขึ้นมาชูทิ่มหน้าภาวิ
ชถามว่าของเขาใช่ไหมไหนว่าไม่มีอะไรแล้วซื้อมาให้ลัลนารีทำไม
พอภาวิชปฏิเสธว่าไม่ใช่ของตน ภารตีก็ด่า


"ปากแข็ง!"
ภารตีบอกว่าทั้งปีทั้งชาติไม่เคยมีดอกไม้มาที่ออฟฟิศตนแต่พอภาวิชมาก็มี
จับเท็จว่า "ฉันว่าแกซื้อมาแล้วตั้งใจจะให้ไอ้ลัล
แต่พอแกก้าวมาที่หน้าออฟฟิศฉัน
แกก็เกิดละอายใจก็เลยคิดทำลายหลักฐาน...และคนร้ายที่แท้จริงคือแก!"


ภา วิชมองภารตีอย่างสมเพชว่าอ่านการ์ตูนมากไปหน่อยมั้ง
ชี้ว่ามันอาจจะเป็นของสามีลัลก็ได้
ภารตีไม่เชื่อเพราะถ้าตุลาเอามาจริงก็ต้องเอาไปให้ลัลนารีไม่ใช่เอาไปทิ้ง
ถังขยะ


"ไม่ใช่หรอก" เสียงลัลนารีชี้แจง "เพราะตั้งแต่เราคบกันฉันไม่เคยได้ดอกไม้จากตุลย์สักดอก ซื้อดอกไม้ไม่ใช่นิสัยของตุลย์แน่ๆ"


ภารตีเลยดักคอเพื่อนว่า "ต้องเป็นนิสัยแกมากกว่าเนอะที่จะซื้อไปเอาใจตุลย์"


ภา วิชปรามตี้แต่ลัลนารียอมรับว่าตี้พูดถูกแล้ว
พลางตัวเองก็เดินหน้าจ๋อยกลับเข้าออฟฟิศ ภารตีเลยเปลี่ยนเป็นถามภาวิชว่า
คิดว่าเป็นดอกไม้ของใครยังสวยสดมากเลย
ทั้งสองช่วยกันดูช่อดอกไม้แล้วต่างก็พึมพำ "ของใครนะ..."


ooooooo


วัน นี้ธุมตัดสินใจจะเดินทางกลับบ้านสวนเพราะทิ้งมาหลายวันแล้ว
ติ้งขอให้อยู่เป็นเพื่อนตนดูแลตุลาหน่อย
ธุมย้ำอีกครั้งว่าตุลาโตแล้วอย่าไปจุ้นจ้านเลยไม่อย่างนั้นตัวติ้งเองนั่น
แหละจะเดือดร้อน ก่อนไปฝากติ้งบอกตุลาว่าไปถึงแล้วจะโทร.มา


เดินไปยังไม่ทันพ้นประตูก็เจอรชาสวนเข้ามา เธอรีบไหว้ทัก "สวัสดีค่ะคุณพ่อ..." ธุมมองอย่างสงสัยเธอจึงแนะนำตัวเองว่า "รชาค่ะคุณพ่อ"


"อ๋อ...สวัสดีจ้ะ งานการไม่ทำรึหนู ดูว่างนะ..." พูดแล้วธุมเดินออกไปเลย


รชาอึ้งไปชั่วขณะที่ถูกเหน็บ  เห็นติ้งตามมาก็ทักอ่อนหวาน ใบหน้ายิ้มแย้มเอาใจว่า


"สวัสดีค่ะพี่ติ้ง พอดีรชาเปิดห้องอาหารจีนที่โรงแรมก็เลยลองเอามาให้พี่ติ้งชิมหลายอย่างเลยค่ะ หูฉลามน้ำแดง..."


รชา
พูดไม่ทันจบติ้งก็ขัดขึ้นอย่างตัดบทว่าตนเป็นพวกอนุรักษ์  ครั้นรชาบอกว่ามี
เป๋าฮื้อ  ติ้งก็บอกว่าตนฟิตเปรี๊ยะ ไม่ต้องโด๊ป รชาเสนออีกว่ามีติ่มซำด้วย


"พี่ไม่ชอบ ยิ่งพวกทำติ๋มๆเพื่อหลอกใช้คนอื่น พี่รับไม่ได้ กลับไปเถอะ เพราะที่นี่ไม่ต้อนรับ"


ถูก ไล่เอาตรงๆ รชาก็ไม่พอใจ เลยใช้ไม้แข็งขู่ว่าถ้าติ้ง
รักตุลาจะพูดอะไรกับตนก็ให้ระวังหน่อย พอติ้งถามว่าหมายความว่าอย่างไร
รชาชี้แจงอย่างถือไพ่เหนือกว่าว่า


"พี่ติ้งไม่รู้เหรอคะว่ารชาต้อง ช่วยตุลย์ในการทำคดี ถ้าไม่มีรชา
ตุลย์คว่ำไม่เป็นท่าแน่ รชาเตือนก่อนนะคะ ถ้ารชา หมดความอดทน
น้องพี่จะเดือดร้อน!" รชามองติ้งด้วยสายตาเพชฌฆาตจนติ้งพูดไม่ออก


ooooooo


เมื่อตุลากลับมาที่บ้าน เจอติ้งกับรชานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ติ้งอึกๆอักๆยังไม่ทันได้พูดอะไร รชาก็ชิงพูดขึ้นว่า


"ตุลย์ นั่งสิ อาหารพร้อมแล้ว"


"คุณตั้งใจจะมาทำอะไรอีก" ตุลาเสียงแข็งเล็กน้อย


"ดูแลไง...พี่ติ้งขอให้เรามาดูแลตุลย์...ทำทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อน"


"ผมอยู่กับปัจจุบันไม่ใช่อดีต" ตุลาตอบชัดเจนเมื่อเห็นติ้งพยายามส่งสัญญาณว่าตนไม่รู้เรื่อง


"เราเข้าใจที่ตุลย์ไม่ยอมรับความจริง เพราะไม่อยากรู้สึกผิดที่ตุลย์ดึงเมียตุลย์มาทดแทนที่ขาดเราไป"


"ผม ไม่เคยให้ใครแทนที่ใคร ผมรักลัล ผมถึงแต่งงานกับเขา"
ตุลาพูดอย่างมั่นใจ แต่รชากลับเถียงว่าไม่จริง เขาย้ำว่า "จริง!
และคุณก็ไม่ควรเข้าใจผิดอีก"


"แล้วไดอารี่ล่ะ ไดอารี่ที่เราสลับกันเขียนสมัยเรียน ที่ตุลย์เขียนว่าจะรักจะดูแลเราตลอดไป ตุลย์จะแก้ตัวว่ายังไง!"


ตุลา ชี้แจงว่าตนไม่จำเป็นต้องแก้ตัวเพราะไดอารี่เล่มนั้น ติ้งเป็นคนเขียน
รชาปรามว่าอย่าโยนความผิดให้คนอื่น
ติ้งเลยต้องออกมารับหน้าว่าตุลาไม่ได้โกหก  ไดอารี่เล่มนั้นเป็นลายมือตน
เขียนทั้งหมด  คำพูดทุกคำ  เรื่องราวทุกเรื่องในนั้นเป็นความคิดของตนทั้ง
สิ้น รชาก็ยังไม่เชื่อคิดว่าในนั้นมันต้องมีสักครั้งที่เป็นของตุลา


"ผม ไม่เคยเขียนแม้แต่ครั้งเดียว...คราวนี้ คุณรู้แล้วใช่ไหม
ทุกเรื่องที่ผมพูดเป็นความจริงเราเป็นได้แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้น"
พูดแล้วตุลาเดินขึ้นบ้านไปไม่สนใจกับคนและอาหารที่วางเต็มโต๊ะ


"ชัด แล้วใช่ไหม" ติ้งถามอย่างเป็นต่อ รชาก็ยังหาว่าติ้งโกหก
ติ้งถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายตำหนิตัวเองว่า "พี่แส่เอง
พี่คิดว่าตุลย์ชอบเธอก็เลยคิดจะจับคู่ แต่พี่คิดไปเอง ตุลย์
ไม่ได้ชอบเธอเลย"


"พี่ติ้ง!"


"ทนฟังไม่ได้รึไง! เลิกยุ่งกับน้องฉันซะที ออกไปได้แล้ว"


"รชา เตือนพี่แล้วนะ ว่ารชาสำคัญกับงานตุลย์แค่ไหน รชาไม่จบแค่นี้แน่!"
รชาพูดอาฆาตแล้วสะบัดออกไป
ติ้งร้อนใจมากกลัวตุลาจะต้องลำบากเพราะเรื่องนี้...


ooooooo


ติ้งก ลุ้มใจที่พ่อไปแล้วไม่มีที่ปรึกษา
โทรศัพท์ไปเล่าให้พ่อฟังเรื่องไล่รชาออกจากบ้าน
ถูกพ่อตำหนิว่าวุ่นวายกับชีวิตของน้องจนมันแย่ไปหมดแล้ว
ติ้งบอกว่าไม่รู้ว่าจะเจอนางร้ายแบบนี้ ทีแรกคิดว่าลัลนารีร้ายแล้ว
แต่รชาร้ายกว่าเยอะ


"เลิกยุ่งกับน้องได้หรือยัง" ธุมถาม ติ้งอ้างว่าอยากช่วยน้อง
พ่อเลยย้อนถามว่า "แล้วแกถามไอ้ตุลย์ด้วยว่าอยากให้ช่วยอะไร
ถึงแกจะเป็นพี่แต่แกก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินว่าใครเหมาะสมกับน้อง
ชีวิตของน้องให้เขาตัดสินใจเองเข้าใจไหม"


ติ้งบ่นว่าตนห่วงน้องเพราะรชาขู่ไว้เยอะ ธุมย้ำแล้ว


ย้ำอีกว่า "ตุลย์มันโตแล้ว งานมัน ชีวิตมัน ให้มันแก้ไขเองเถอะ น้องเดือดร้อนขนาดนี้ยังไม่เข็ดใช่ไหม"


"เข็ด..." ติ้งเสียงอ่อยเกือบไม่ได้ยิน


"ก็อยู่เฉยๆ!" ธุมเสียงเข้ม ติ้งรับคำแล้ววางสายแต่ แววตายังมุ่งมั่นที่จะ "ช่วย" น้องต่อไป


ooooooo


รชาถูกไล่ออกไปตอนกลางวัน ตกกลางคืนณิชนิชาก็เอากับข้าวหลายอย่างมายืนชะเง้อที่ประตูรั้ว พอติ้งโผล่มาก็ร้องทัก


"สวัสดีค่ะพี่ติ้ง พี่ตุลย์อยู่บ้านหรือเปล่าคะพี่..."


"ไม่ อยู่" ติ้งตอบห้วนๆให้รู้อารมณ์
แต่ณิชนิชาก็ยังทำเป็นไม่รู้พูดอย่างแสนซื่อว่ารถเขายังอยู่
ติ้งเฉไฉว่าตุลาไม่ได้เอารถไป พอณิชนิชาใช้ลูกตื๊อบอกว่าจะรอ
ติ้งสวนไปทันทีว่า "คืนนี้ตุลย์ไม่กลับ"


"พี่ตุลย์ไปไหนคะ"


"เขา ก็ไปอยู่กับเมียเขาน่ะสิ หนูจ๊ะ ตุลย์เขาแต่งงานมีเมียแล้ว
เป็นสาวเป็นนางจะมาวุ่นวายบ้านคนอื่นค่ำๆมืดๆผู้หญิงดีๆเขาไม่ทำกันหรอกนะ"


"แต่ณิชจะมาดูแล" ณิชนิชาอ้างดื้อๆ


"หู หนวกหรือไงจ๊ะ พี่บอกว่าตุลย์เขามีเมียดูแลแล้วกลับไปได้แล้ว"
ติ้งเสียงดัง ณิชนิชายังพยายามจะพูดอีก คราวนี้เลยถูกตวาด
"พูดไม่รู้เรื่องรึไง ไป๊!" ติ้งไล่อย่างรำคาญเต็มที


ณิชนิชาถูกตวาดไล่ก็สะดุ้ง แม้จะโกรธแสนโกรธแต่เธอก็โกรธให้เห็นไม่ได้ จำต้องถอยไปยิ้มๆอย่างเจ็บใจ


พอณิชนิชาขับรถออกไปแล้ว ติ้งมองไปที่บ้านตุลาเห็นปิดไฟมืดก็ให้นึกสงสารน้อง


เจ้าปั๊กกี้มาคลอเคลียครางงื้ดๆ...อยู่ ติ้งก้มมองถาม "เด็กบ้านแตกเหรอแกน่ะ..." พลางลูบหัวเจ้าปั๊กกี้พลอยสงสารไปด้วย...


ooooooo


ด้วย ความสงสารน้อง กอปรกับเจ้าปั๊กกี้มาครางงื้ดๆสะกิดให้คิด
ติ้งจึงอุ้มเจ้าปั๊กกี้ไปหาตุลาที่บ้าน ไปเคาะประตูห้องนอนเขา
เป็นเวลาที่ตุลากำลังมองที่นอนข้างๆที่ว่างเปล่าอยู่อย่างหงอยเหงา


พอ ได้ยินเสียงเคาะประตู
ตุลาตาเป็นประกายวาบขึ้นรีบลุกไปเปิดไฟและเปิดประตูด้วยความหวังเต็มเปี่ยม
แต่พอเปิดประตูออก เขาก็แทบจะเฉาอยู่ตรงนั้น
เมื่อเห็นติ้งอุ้มเจ้าปั๊กกี้ยืนอยู่ อุทานอย่างผิดคาด "พี่ติ้ง..."


ติ้ง เดาใจน้องออกถามว่าผิดหวังใช่ไหม หวังจะให้เป็นลัลนารีใช่ไหม
รุกถามว่าถ้าคิดถึงเมียก็ไปตามกลับมาสิ
อยู่เฉยๆจะให้ใครพาเมียมาประเคนให้ล่ะ!


เมื่อตุลายังยืนอึ้ง นิ่ง ติ้งถามว่าไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือ รักเมียยังไงกัน!


"ไม่ ใช่ผมไม่ทำนะพี่ วันนี้ผมไปหาลัลแล้ว" ตุลาพูดเสียงอ่อย
พอติ้งถามว่าเคลียร์กันแล้วใช่ไหม ตอบว่ายัง "ผมคิดว่าเขาคงไม่สบายใจ
ร้องไห้
แต่ที่ผมเห็นคือลัลยิ้ม...ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นลัลยิ้มคือวันแต่งงาน
หลังจากนั้นลัลก็มีแต่ร้องไห้ เสียใจเพราะผม...วันนี้
คนที่ทำให้ลัลยิ้มไม่ใช่ผมแต่เป็นคนอื่น"


ติ้งฟันธงว่าแบบนี้คงไม่ใช่เพื่อนแน่ เป็นผู้ชายใช่ไหมแล้วจะทำยังไงต่อไป ตุลาตอบเสียงอ่อยว่า "ผมอยากให้ลัลมีความสุข"


"ฉลาด มากน้องฉัน!" ติ้งประชดอย่างหมั่นไส้ "เห็นเมียยิ้มกับคนอื่น
แกก็คิดจะยกเมียให้เขาเฉยๆเลยใช่ไหม" พูดแล้วเห็นตุลานิ่งเงียบ
ติ้งเลยพูดกับเจ้าปั๊กกี้ว่า "ดูพ่อแกทำนะไอ้ปั๊กกี้
แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสู้เลย" พูดแล้วยัดเจ้าปั๊กกี้ใส่มือตุลา
"เอาลูกแกคืนไป!"


ก่อนกลับติ้งยังด่าผ่านปั๊กกี้ว่า
"บอกพ่อแกด้วยนะว่าต้องทำไงแม่แกถึงจะกลับมา คิดว่ามีแต่น้องสะใภ้ที่โง่
น้องก็ไม่ได้เรื่อง ขัดใจจริงจริ๊ง!"


ตุลามองเจ้าปั๊กกี้ที่อุ้มอยู่ในมืออย่างคิดหนัก


ooooooo


ตุลา อุ้มเจ้าปั๊กกี้ไปนอนกอดอยู่บนเตียง เจ้าปั๊กกี้ขยับตัวครางงื้ดๆ
เขาถามว่าแม่เขาคิดถึงเราไหมปั๊กกี้ จะให้ไปตามแม่กลับมาเหรอ คิดถึงมากเหรอ
อืม...ใช่ คิดถึงจริงๆ ตุลาพูดเองเออเองเหมือนปลอบให้ตัวเองผ่อนคลาย


ส่วน ที่บ้านลักษมี
ลัลนารีพอกหน้าขาววอกไปผุดลุกผุดนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก
จนลดาวัลย์ใจไม่ดีชวนแม่ไปดู นึกว่าผีหลอก พอไปเห็นเป็นลัลนารี
ลักษมีก็พูดอย่างหมั่นไส้ว่า


"ทำปากแข็งหลอกแม่หลอกพี่ตั้งหลายวันว่าไม่สนผัว


นี่ลงมารอโทรศัพท์ผัวล่ะสิ" ลัลนารีแก้เกี้ยวว่าตนแค่เปลี่ยนที่นอนพลางเอาโทรศัพท์บ้านที่เอามาถือไว้วางที่แป้น ลักษมี


พูด ประชดว่า "นอนไม่หลับคิดถึงผัว...ถ้าผัวแกมันจะโทร.นะ มันโทร.มานานแล้ว
ไม่รอดึกดื่นป่านนี้หรอก แกอย่าฝันลมๆแล้งๆเลยนะ
ป่านนี้นอนกอดกิ๊กระริกระรี้บนเตียงแกแล้วมั้ง"


ฟังแม่ยั่วยุ ลัลนารีก็สะเทือนใจคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา


ooooooo


แผน ของติ้งได้ผล
เมื่อตุลาคิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่าเจ้าปั๊กกี้คิดถึงแม่เลยตัดสินใจโทร.ไป
หาลัลนารีที่บ้านลักษมีแต่เช้า  พอเธอรับสายเขาถามทันทีด้วยน้ำเสียงที่ปกติ
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า


"จะกลับบ้านหรือยัง พอดีเจ้าปั๊กกี้ทำท่าไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวจะพามันไปคลินิกแล้วจะได้เลยไปรับลัลด้วยเลย"


ที แรกลัลนารีก็แทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ
แต่พอฟังเขาบอกว่าจะพาปั๊กกี้ไปหาหมอแล้วเลยมารับ
เกิดงอนตุปัดตุป่องขึ้นมาอีก บอกว่าถ้ามันวุ่นวายนักก็ไม่ต้องมารับ
ตนยังไม่อยากกลับ


ตุลาฉุนกึกขึ้นมาทำท่าจะเลิกง้อแต่เจ้าปั๊กกี้ก็
ยังครางงื้ดๆเอาเท้ามาวางที่แขน ตุลาเลยทำใจเย็นชวนเย็นนี้ไปดูหนังกันไหม
คราวนี้ลัลนารีดีใจจนเก็บไม่อยู่ถามว่าตนหูฝาดไปใช่ไหม


"เย็นนี้ผมเลิกงานแล้วจะไปรับลัลที่ออฟฟิศนะ" พูดแล้วเห็นปลายสายเงียบเลยถามว่า "ตกลงไหม"


ลดาวัลย์ ลุ้นเบาๆให้รีบตกลงเลย
แต่น้องสาวกลับไพล่พูดไปว่ายังไม่แน่ใจขอดูก่อนว่างานยุ่งหรือเปล่า
ตุลาเลยบอกว่าถ้าอย่างนั้นให้โทร.กลับบอกด้วยแล้วกัน


"อืม..." ลัลนารีทำเสียงอย่างไว้เชิง พอตุลาวางสายเธอกรี๊ดออกมาทันที
"ตุลย์โทร.มาง้อแล้วแม่ ชวนดูหนัง จะไปรับที่ออฟฟิศด้วย"
พูดแล้วฮัมเพลงเต้นอย่างร่าเริงไป


"ติงต๊องไปแล้วไอ้ลูกคนนี้ ต้องด่าคืนสติซะหน่อย"
ลดาวัลย์ได้ยินแม่พูดรีบขอร้องว่าให้น้องเป็นแบบนี้ดีกว่าให้น้องนั่ง
ร้องไห้นะแม่ "ก็จริง จะรื่นเริงได้สักกี่วันเชียว
เผลอๆเย็นนี้ก็วิ่งโร่กลับมาแล้ว" ลักษมีเอาปูนหมายหัวไว้เลย
ลดาวัลย์คร้านที่จะต่อความยาวสาวความยืดอีกเลยเป็นฝ่ายเงียบเสีย


ooooooo


ด้วยความดีใจ วันนี้ลัลนารีแทบไม่มีสมาธิทำงานพอบ่ายก็ไปเข้าร้านทำผมแต่งเล็บ ไปคนเดียวไม่พอลากภารตีไปด้วย จนเพื่อนบ่นว่า


"เดตของแกแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเนี่ย เย็นนี้ฉันไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย หรือแกจะให้ฉันไปด้วย ไปกันแบบเราสามคน"


ลัล นารีค้อนขวับหัวเด็ดตีนขาดก็ต้องไปกันสองคนคือตนกับตุลาเท่านั้น
บ่นว่าเป็นชาติแล้วที่เราไม่ได้ดูหนังด้วยกัน ภารตีเห็นเพื่อนดี๊ด๊ามาก
เลยถามว่าแล้วโทร.ไปคอนเฟิร์มตุลาแล้วหรือยังเพราะเมื่อเช้าเห็นยังเล่นตัว
อยู่


"จริงด้วย! ทำไมแกเพิ่งมาเตือนฉัน ถ้าตุลย์ไปไม่ได้นะความผิดแกเลย"


"อ้าว...ไอ้นี่!" ภารตีทำหน้าแบบเชื่อเขาเลย แต่ลัลนารีไม่สนใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.ทันที


โทรศัพท์ มือถือของตุลาดังขึ้น
เป็นเวลาที่ณิชนิชาเอาแฟ้มงานมาส่งตุลาในห้องและทำท่าจะชวนเขาไปหาอะไรกิน
กัน ตุลารู้แกวเลยเดินหนี
ณิชนิชาได้ยินเสียงโทรศัพท์เดินไปดูเห็นเป็นชื่อลัล...แต่พอจะเอื้อมมือไป
หยิบ ก็ถูกนวัตตัดหน้า หยิบไปแล้วพูดอย่างรู้ทันว่า


"ผมรู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไร" พลางถือโทรศัพท์ตามไปให้ตุลา


"ว่าไงลัล...เย็นนี้ผมจะรีบไปนะเผื่อรถติด ชัวร์...ไม่เปลี่ยนแผนแน่"


นวัตยืนฟังอยู่ด้วยกันกับณิชนิชา เขาแกล้งเอามือไปโบกตรงหน้าเธอพูดแซวว่าตาร้อนแล้ว


ส่วนลัลนารีพอโทร.ยืนยันกับตุลาแล้วก็ยิ่งมั่นใจมีความสุขมาก พอภารตีเตือนว่าอย่าลีลามากทำตัวเป็นสึนามิถล่มกลืนผัว ลัลนารีรับรองว่า


"เออน่ะ...แค่ตุลย์มาตามนัด ฉันสาบาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่งอแง งี่เง่าเด็ดขาด!"


ooooooo


เมื่อใกล้เย็น ณิชนิชาโทร.ไปนัดคุณณพว่าคุณพ่อ อยากคุยเรื่องตนมาฝึกงานเลยอยากชวนคุณณพกับตุลาไปทานข้าวเย็นนี้


ด้วย ความเกรงใจเพื่อน
คุณณพรับปากเพราะณิชนิชาพูดกันไว้อย่างไม่มีทางเลี่ยงว่าคุณพ่อตนจะเดินทาง
ไปต่างประเทศพรุ่งนี้และตนก็จองร้านอาหารไว้แล้ว
ส่วนตุลานั้นคุณณพบอกว่าเดี๋ยวตนจัดการเอง


นวัตติดตามพฤติการณ์ของณิชนิชา เขาคาดเดาได้ว่าเธอกำลังคิดทำอะไร


ส่วนลัลนารีเตรียมทุกอย่างมาอย่างดีโดยเฉพาะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่แล้วก็หน้าบึ้งถามเสียงเขียวเมื่อได้รับโทรศัพท์ว่า


"จริงเหรอตุลย์...ทำไม!"


ภารตีเห็นอารมณ์เพื่อนก็รู้แล้วว่างานเข้าอีกแน่ๆ


ณิช นิชาวางแผนลึกกว่านั้น ทำทีว่าขอติดรถตุลาไปที่ ร้านอาหารด้วย
เกรงว่าป่านนี้อาณพล่วงหน้าไปแล้ว นัดตุลาว่า
จะไปรอที่หน้าบริษัท  ตุลามองเธออย่างรู้สึกลำบากใจ  แต่ไม่ได้ปฏิเสธ


ที่แท้นวัตกับตุลาตกลงกันอย่างรู้ทันและแก้เกมของณิชนิชาอย่างแนบเนียน


โดย นวัตเอารถของตุลามารับณิชนิชาแทน พอเธอเห็นเป็นนวัตก็ของขึ้น
สั่งนวัตให้จอดรถตนจะลง นวัตไม่จอด เธอตะคอกถามว่าจะพาตนไปไหน
นวัตตอบหน้าตาเฉยว่าพาไปทานข้าวกับคุณพ่อเธอไง
เธอแย้งว่าคุณพ่อเชิญตุลาไม่ได้เชิญเขา


"ก็ผมนี่ล่ะจะเป็นตัวแทนพี่ตุลย์ เจอพ่อคุณก็ดีผมจะได้สาธยายให้ท่านฟังว่าลูกสาวของท่านน่ะขยันแค่ไหน"


ณิชนิชาจะลงจากรถให้ได้ นวัตไม่ยอมจอดถามว่าร้านที่เธอจองไว้อยู่ไหน ณิชนิชาตอบไม่ออกเพราะไม่ได้จองไว้ เลยถูกนวัตจับโกหกว่า


"จำ ไม่ได้ หรือว่านึกไม่ออกเพราะมันไม่มีร้านนี้แต่แรก
ผมโทร.ไปสอบถามพ่อคุณแล้ว ท่านต้องเดินทางไปญี่ปุ่นเย็นนี้
ท่านนัดพี่ณพกับพี่ตุลย์ทั้งที่มีแผนการเดินทางได้ยังไง จริงไหม
เด็กเลี้ยงแกะนะคุณนี่"


พอเห็นณิชนิชาตกใจคิดว่าเขาโทร.ไปคุยกับคุณ พ่อตนจริงๆ
นวัตเลยบอกว่าตนไม่ได้โทร.เช็กที่ไหนทั้งนั้น
แค่คิ้วเธอกระตุกตนก็รู้แล้วว่าคิดอะไร นวัตทำเป็นเรื่องตลกให้หายเครียด
แต่ณิชนิชาก็ยังเซ้าซี้ถามว่าตอนนี้ตุลาอยู่ที่ไหน?


ooooooo


ตุลาไปรับลัลนารีโดยใช้ช็อปเปอร์ของนวัตแทน พอลัลนารีถามเขาบอกแค่ว่านวัตต้องไปทำงานแทนตนเลยให้เอารถไปจะดูดีกว่า


เมื่อลัลนารีขึ้นซ้อนท้ายรถแล้วเขาสวมหมวกกันน็อกให้ จับมือเธอมาโอบเอวตัวเองไว้ เวลานั้นลัลนารีรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก


ภาวิชมองภาพนั้นอึ้งๆจนถูกภารตีกระทุ้งว่า


"ผัว เมียเขาก็แค่ลิ้นกับฟัน กระทบกันแต่เขาก็อยู่ด้วยกัน
ขี้ฟันอย่างแกเดี๋ยวก็ถูกแคะออกไป" พูดแขวะแต่ก็เห็นใจพึมพำ
"ไอ้วิชเอ๊ย..." แล้วเดินออกไป


ooooooo


ลัลนารีมีความสุขมาก
แต่บางครั้งเห็นพวกสาวๆมองตุลาอย่างชื่นชมก็หึงจนออกนอกหน้า  เมื่อตุลาไป
ซื้อตั๋วหนังแล้วยังมีเวลา จึงชวนกันไปหาอะไรทานกันก่อน


ทั้ง สองต่างเลือกทำสิ่งที่อีกฝ่ายชอบและพอใจ
ตุลาเลือกดูหนังรักทั้งที่ตัวเองไม่ชอบ แต่ดูเพื่อให้ลัลนารีมีความสุข
ส่วนลัลนารีก็เลือกอาหารที่ตัวเองไม่ชอบแต่ตุลาชอบเพราะอยากให้เขามีความสุข
เช่นกัน


ส่วนนวัตพาณิชนิชาไปที่ท่าเรือ
พาเธอไปทานข้าวอ้างว่าไม่อยากให้เธอเสียความตั้งใจ   ณิชนิชาไม่ยอมไป
เขาเลยอุ้มลงเรือไปท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองอย่างแปลกใจ
นวัตพูดกับเขาเหล่านั้นว่า


"แฟนผมเขาขี้งอนน่ะครับ"


"ฉันไม่ใช่แฟนเขา ปล่อยนะ!" ณิชนิชาดิ้นกระแด่วในวงแขนเขาปากก็ร้อง "ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาพี่ตุลย์ ปล่อย!"


ooooooo


เวลา เดียวกันนั้น   ภูมิบดินทร์ก็เข้าไปบังคับ
ขู่เข็ญให้รชาเซ็นใบหย่าและยกสมบัติทั้งหมดให้เขา
โดยมีสมุนสองคนมาคอยข่มขู่คุกคามรชาด้วย


"ฉันจะเซ็นก็ตอนที่ได้โรงแรมนี้แล้ว ก็ครึ่งหนึ่งของสมบัติทั้งหมดของแกเป็นของฉัน!" รชาแข็งกร้าว


"ไม่ อยากมีชีวิตต่อก็ลองดู"
ภูมิบดินทร์ใช้มือหนึ่งจับคอรชากดลงไปกระแทกกับโต๊ะ
รชาเจ็บปวดแต่สู้แรงเขาไม่ได้ ตัดสินใจคว้าที่ตัดกระดาษแทงมือเขา
พอบดินทร์ปล่อยมือ เธอก็วิ่งพุ่งออกไปจากห้อง


"นังตัวแสบ จับมันมาให้ได้!" ภูมิบดินทร์สั่งสมุน


รชา วิ่งหนีไปทางบันไดหนีไฟ
ไม่กล้ารอลิฟต์เพราะถูกสมุนของภูมิบดินทร์วิ่งไล่ตามมา
เธอวิ่งไปจนถึงห้องพักชั้น 7 จึงเลี้ยวเข้าไป ยังถูกตามมาอีก
เธอตัดสินใจเสี่ยงตายขึ้นไปอยู่ที่ขอบระเบียงเอาตัวแนบกับผนังจนสมุนของภูมิ
บดินทร์มองไม่เห็น


เมื่อสมุนของภูมิบดินทร์ไปแล้ว เธอรีบเข้าไปคว้าโทรศัพท์กดโทร.ออกทันที


เป็น เวลาที่ตุลากับลัลนารีกำลังดูหนังรักหวานแหววกันอยู่
จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ตุลามองว่าใครโทร.มาแล้วกดรับ
ปลายสายร้องมาอย่างตระหนกว่า "ตุลย์! ช่วยเราด้วย ภูมิบดินทร์มัน..."
พอดีสมุนของภูมิบดินทร์วกกลับมากระชากตัวเธอ รชาตะโกน "ปล่อยฉัน!
ช่วยด้วย!"


ตุลาได้ยินเสียงสมุนของภูมิบดินทร์ข่มขู่รชาแทรกเข้ามาด้วย ลัลนารีฟังอยู่ถามว่ามีอะไรหรือ


"รชามีเรื่องกับสามีเขา เขาอาจถูกทำร้าย ผมต้องไปช่วยเขา" ตุลาบอกอย่างตึงเครียด


ลัลนารีชักสีหน้าทันทีถามเขาว่า "ตุลย์เลือกมาเลยดีกว่า ว่าตุลย์จะเลือกลัลหรือว่ามัน!"


ตุลาชะงักอึ้งมองลัลนารีอย่างหนักใจ


ooooooo


รชา ถูกลูกน้องของภูมิบดินทร์ลากเข้าไปให้เขาตบจนกลิ้งไปกับพื้น
ทันใดนั้นตุลาวิ่งเข้ามาพร้อมตำรวจโดยมีลัลนารีตามมาด้วย
ภูมิบดินทร์ไม่รู้จักตุลาถามว่าเป็นใคร   เข้ามาในนี้ทำไม 
 ตำรวจที่มาด้วยบอกว่าได้รับแจ้งจากเจ้าของห้องว่ามีผู้บุกรุก


"บุกรุกอะไร นี่ห้องเมียผม" ภูมิบดินทร์ท้าทาย


"มันทำร้ายฉัน! เรากำลังจะหย่ากัน มันบุกรุกห้องฉัน จับมันเลย" รชาบอกตำรวจ


พอ ตำรวจถามว่าจดทะเบียนหย่ากันหรือยัง ภูมิบดินทร์
ชิงตอบว่ายังตนยังเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่
ตำรวจจึงบอกรชาว่าถ้าเช่นนั้นต่างก็ยังมีสินสมรสในนี้ครึ่งหนึ่งถ้าหากห้อง
นี้ได้มาหลังการแต่งงาน


ภูมิบดินทร์ทำเป็นบ่นว่าเรื่องสามีภรรยากัน แท้ๆ
ไม่น่าทำให้ตำรวจต้องเสียเวลา
ตุลาแย้งว่าข้อหาข่มขู่และก่อความเดือดร้อนรำคาญเรามีสิทธิ์จะแจ้ง
สภาพของรชาเวลานี้บอบช้ำจากการถูกทำร้าย เขาแนะนำเธอว่า
"ผมว่าเราควรแจ้งความและลงบันทึกประจำวันไว้เพื่อความปลอดภัยของคุณ"


ดัง นั้น เมื่อรชาขอแจ้งความตำรวจจึงเชิญทุกคนไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยกัน
ภูมิบดินทร์ทำท่าลังเล ตำรวจจึงย้ำเชิญให้ไปโรงพัก
เขามองตุลาอย่างสงสัยว่าเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย


พอตำรวจกับภูมิบดินทร์ออกไป รชาก็โผเข้ากอดตุลาทันที ลัลนารีโมโหปรี๊ดทันทีถามตุลาว่าถ้าหมดเรื่องแล้วเราก็กลับกันได้แล้วใช่ไหม


"ลัล กลับไปก่อนนะ ผมต้องไปเป็นเพื่อนรชาที่โรงพัก"
ลัลนารีเรียกปรามแต่เขายืนยันว่า "ผมไปทำงานนะลัล" แล้วเดินไปพร้อมกัน
ลัลนารีจำต้องเงียบทั้งที่โกรธจนอกแทบระเบิด


จนเมื่อไปถึงหน้าโรงแรม ตุลาเรียกแท็กซี่ให้ลัลนารีกลับบ้าน
เธอลังเลจนตุลาเปิดประตูรถให้เธอจึงจำต้องก้าวขึ้นไปท่ามกลางสายตาที่
มองอย่างเย้ยหยันของรชา ตุลาพูดก่อนรถออกไปว่า "เดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะ"


พอ รถแท็กซี่ออกไปแล้ว รชาชวนตุลาไปรถของตน
เขาขอไปช็อปเปอร์ของตัวเองดีกว่า
ลัลนารีอยู่ในแท็กซี่ยังหันมองแต่ภาพที่เห็นคือเหมือนตุลาเดินตามรชาไปด้วย
กัน นาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนสูญเสียตุลาไปจริงๆแล้ว...


ooooooo


แทน ที่จะกลับบ้าน ลัลนารีกลับไปหาหมอดูที่บ้าน ปรากฏว่าหมอดูไม่อยู่
เธอโทร.หาภารตีเรียกให้มาหา
ภารตีขับรถของลัลนารีมาถึงก็ถูกเพื่อนถามอย่างเอาเรื่องว่าหมอดูหายไปไหน


ภารตีถามว่าดึกแล้วทำไมมาหาหมอดูอีก ลัลนารีไม่ตอบแต่ลากภารตีให้พาไปหาหมอดูให้ได้ ระหว่างนั้น ลักษมีโทร.


เข้า มือถือของลัลนารี เธอบอกแม่ว่ากำลังยุ่งเดี๋ยวโทร.กลับ
แล้วยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายโยนเข้าไปในรถแล้วลากภารตีบังคับให้พาไปหา
หมอดูเดี๋ยวนี้


"นี่เรื่องผัวแกอีกใช่ไหม" ภารตีถามอย่างเหนื่อยใจ


ส่วน รชาไปให้ปากคำกับตำรวจที่โรงพักว่าภูมิบดินทร์ มาก่อกวนทำให้ตนรำคาญ
ทนายความของภูมิบดินทร์อ้างสิทธิ์ความเป็นสามีว่ามีสิทธิ์จะเข้านอกออกใน
ห้องนั้นได้เพราะยังไม่ได้หย่าขาดกัน


"ก็ใช่ครับ แต่ตอนนี้คุณรชากำลังทำเรื่องฟ้องหย่า
และคุณภูมิบดินทร์ก็มีพฤติกรรมก่อกวนให้คุณรชาเกิดความรำคาญใจ
ทางคุณรชาขอให้คุณตำรวจลงบันทึกประจำวันว่าวันนี้คุณภูมิบดินทร์ทำอะไรคุณ
บ้าง" ตุลาแทรกขึ้น
รชาจึงแจ้งว่าตนถูกข่มขู่และใช้ลูกน้องมาข่มขู่บังคับให้ตนเซ็นใบหย่าไม่
อย่างนั้นจะทำร้ายตน ตุลาจึงขอให้ตำรวจช่วยลงบันทึกไว้เป็นหลักฐานด้วย


ภูมิ บดินทร์กระหยิ่มว่ารชาทำอะไรตนไม่ได้
แต่ทนายเตือนว่าตอนนี้ยังไม่มีอะไร
แต่ต่อไปถ้ารชาเป็นอะไรบันทึกนี้จะเป็นหลักฐานว่าเขาทำร้ายร่างกายเธอเวลา
ขึ้นศาล ภูมิบดินทร์


ถามว่ารชาจะฉลาดขนาดนั้นเลยหรือ ทนายตอบสั้นๆว่า "เขาได้คนแนะนำดี"


"ไอ้ แส่นั่นน่ะเหรอ รู้หรือเปล่าว่ามันเป็นใคร" ภูมิบดินทร์ ถาม
พอทนายบอกว่าชื่อตุลาเป็นทนายความของทางปนุท ภูมิบดินทร์ก็ยังถามอีกว่า
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนังรชา"


ooooooo


เมื่อมาส่งรชาที่คอน โดฯของเธอ ตุลาเตือนว่าต่อไปเธอต้องระวังตัวมากกว่านี้
รชาเตือนว่าเขาเองก็เหมือนกันเพราะภูมิบดินทร์ต้องตามสืบเรื่องของเราแน่
ที่เขาทำวันนี้เหมือนลูบคมกันมันไม่ปล่อยไว้แน่ ย้ำว่า


"เราต้องฟ้อง หย่ามันให้เร็วที่สุด...ก่อนที่เราจะไม่มีโอกาส เพราะถ้าช้า
เราอาจไม่มีวันพรุ่งนี้ให้จัดการมัน ทั้งเราและทุกคนที่อยู่รอบตัวเรา"


ตุลา คิดถึงลัลนารีขึ้นมาทันที เขาขอตัวบอกว่าเป็นห่วงลัลนารี
ส่งบันทึกให้รชาบอกให้เก็บไว้ให้ดี วันหนึ่งเราอาจต้องใช้มัน
รชารีบถามว่าเขายอมทำคดีฟ้องหย่าให้ตนแล้วใช่ไหม
ตุลย์ไม่ตอบเขารีบออกไปทันที


ระหว่างนั้นลัลนารีกำลังลากภารตีให้พาไปหาหมอดูให้ได้ เพื่อนถามว่าตอนนี้เชื่อหมอดูแล้วหรือ ลัลนารีตอบอย่างเชื่อหมดหัวใจว่า


"ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว อีกไม่นานฉันต้องหย่าเพราะยัย


สองคนนั่นมาแย่งตุลย์ไป ฉันถึงต้องมาที่นี่ไง ฉันจะมาหาคำตอบ ฉันจะถามหมอดูว่าฉันจะผ่านพ้นปีนี้ไปได้ยังไง"


"ไหนแกสาธยายมาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น" ภารตีมองอย่างสั่งให้เพื่อนเล่า


ooooooo


ตุลากลับ
ไปที่บ้านแล้วยังไม่เห็นลัลนารีกลับบ้านจึงไปที่บ้านลักษมีด้วยความร้อนใจ
ปรากฏว่าเธอไม่อยู่ที่นั่นเหมือนกัน
ลดาวัลย์บอกให้โทร.เข้ามือถือถามว่าเมื่อตอนเย็นออกไปด้วยกันไม่ใช่หรือ


"แล้วเป็นผัวอีท่าไหนถึงทำเมียหายไปได้หา!" ลักษมีจ้องจะด่าอยู่แล้วได้ทีเลยอดไม่ได้


"ผมต้องทำงานเลยให้ลัลไปรอที่บ้าน แต่ผมกลับไปบ้านไม่เจอลัล" ตุลาชี้แจงแล้วรีบโทร.เข้ามือถือของลัลนารี


แต่ เพราะโทรศัพท์ของลัลนารีใส่กระเป๋าเป้โยนไว้ในรถ
แต่เจ้าตัวกำลังเดินไปหาหมอดูกับภารตี ตุลารอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับ
สุดท้ายตัดสินใจโทร.หาภารตีแทน


เป็นเวลาที่ภารตีกำลังซักไซ้ลัลนารีว่าทำไมถึงเกิดเรื่องอย่างที่เล่ามานี้ขึ้น สรุปว่าเพราะลัลนารีพร้อมอาละวาดตลอดเวลาใช่ไหม


พอ ดีโทรศัพท์มือถือของภารตีดังขึ้น เธอดูหน้าจอแล้วบอกว่าตุลาโทร.มา
ลัลนารีเร่งให้รีบรับเร็วๆเดี๋ยวสายหลุด พอภารตีรับสายตุลาถามทันทีว่า


"ตี้...ลัลอยู่กับคุณหรือเปล่า?"


ภารตี ตอบไม่เต็มเสียงว่าอยู่
ลัลนารีกระซิบบอกเพื่อนให้ถามว่าตุลารักตนหรือเปล่า
ภารตีไม่ยอมถามจนตุลาถามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวตนจะไปรับ
ภารตีตัดบทว่าเดี๋ยวตนไปส่งเองดีกว่าไม่ต้องห่วง


พอภารตีวางสายจากตุลา ลัลนารีก็ต่อว่าเพื่อนที่ไม่ถามตุลาอย่างที่ตนอยากให้ถามแค่นี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้


ภารตีเลยดุว่าตนเป็นแค่เพื่อน เรื่องผัวตัวเองจะรักหรือไม่ก็ให้ไปถามกันเองตนไม่เกี่ยว


"แกไม่เข้าใจหรอกไอ้ตี้ ทุกอย่างมันเริ่มตรงมากขึ้นทุกที
ผู้หญิงสองคนวิ่งเข้ามาวุ่นวายในบ้านฉัน ตุลย์ยอมให้
พวกนั้นเข้ามาในบ้านเรา"


"ถ้างั้นแกมาอยู่ทำไมตรงนี้ ไม่ไปอยู่บ้านแกล่ะ
แกเป็นคนเปิดทางให้พวกนั้นเข้ามา แล้วก็มานั่งบ่นๆๆถามฉันว่าแกจะเสียผัวไหม
ฉันฟันธงว่าถ้าแกไม่กลับบ้านแกจะต้องเสียตุลย์ไปเพราะการกระทำของแกเอง!"
ภารตีพูดกระทุ้งหนักๆให้เพื่อนได้สติ


ooooooo


Create Date : 04 ธันวาคม 2553
Last Update : 4 ธันวาคม 2553 19:38:40 น. 0 comments
Counter : 193 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.