โปรดนับดวงดาวบนแผนที่ นั่นแหละคือแหล่งที่ชูชกสองตัวเดินตะลุยไปกินกันมา


เหตุเกิดจากหนังสือ “เที่ยวกรุงเทพฯ” ของทีมงาน OOM lifestyle
ที่จุดชนวนให้เราสองคนเกิดอยากกิน “ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่” ที่เลื่องชื่อระบือไกล
ขนาดนิตยสารต่างประเทศมาเปิบเอาไปเขียนชวนฝรั่งมังค่ามากิน
ชิชะ...เราคนไทยต้องไม่น้อยหน้า ขอไปกินดูซิว่าเวิร์กจริงไหม (จิงๆแล้วหาเรื่องจะกินแยะๆล่ะไม่ว่า)


เรากะเจ้าบูเลยตั้งเป้าจะไป “ทัวร์กินแถบพลับพลาไชย และวงเวียนยี่สิบสอง” กัน
ให้มันรู้เช่นเห็นชาติ ตอนเช้าเตรียมใส่ผ้าใบไว้เรียบร้อย พร้อมลุยเต็มที่
เดินยี่สิบกิโลเดี๊ยนก็บ่ยั่น...
แต่ทว่า...ลืมเอาอาวุธสำคัญคือกล้องถ่ายรูปติดตัวไปเสียนี่
ดังนั้นภาพทั้งหมดจึงมาจากมือถือ Nokia E71 ที่ไม่มีโหมดโฟกัสภาพก่อน
ภาพที่ได้จึงมีคุณภาพตามที่เห็นนี้แล...
เห็นคนอื่นเค้าถ่ายโนเกียออกมาสวยๆ ทำได้ไงหว่า...หรือแอบจัดแสงไว้ก่อนล่วงหน้า??
ผู้เชี่ยวชาญโปรดแนะนำ

ปล. สำหรับผู้ที่ทานอาหารจนอิ่มแล้ว ควรอ่านบล็อกนี้เพียงลำพัง
เพราะอาหารทั้งหมดในบล็อกนี้ เอ๋น้อยกะเจ้าบูกินไปภายในเวลาไม่ถึง 3 ชม.
อ่านๆไปอาจนึกคลื่นไส้ไปพร้อมๆกัน โปรดให้อำภัย

ปล2. เพื่อความกระจ่างในการอ่าน ขอแนะนำสัญลักษณะประกอบการบรรยาย
= เอ๋น้อยเมนท์
= เจ้าบูเมนท์
= ราคา
= สถานที่ตั้ง

อ้ะมาเริ่มกันเลย...

จุดแรก...ไม่ใช่ที่ตั้งใจไว้ กลายเป็นเกาเหลาเครื่องในหมู



เดินผ่านร้าน “เกาเหลาเครื่องในหมู วงเวียน22”
จมูกเอ๋น้อยดันได้กลิ่นน้ำซุปเกาเหลาหอมๆ ลอยมาแตะจมูก
เหล่ๆดูแล้วน่าจะเวิร์ก ขนาดไม่ค่อยชอบเครื่องในนะเนี่ย ทำไมมานหอมแบบนี้...
ว่าแล้วก็เลยแตะเบรก ปักหลักลงนั่ง ขอเปลี่ยนเป้าหมายแรกจากคั่วไก่
เป็นเกาเหลาเครื่องในหมู กะ ข้าวเปล่า 1 ชามค้าบบบบอาซิ่ม ฮิๆ


นี่เลย รูปเน่ามาก...ไม่น่ากินเลย แต่ของจริงเริ่ดน้า

– เครื่องในนุ่มมาก ไม่รู้สึกว่าเป็นเครื่องในเลยอ่ะ มันหอม นุ่มๆ
เคี้ยวแล้วไม่อิ๋วอิ้วเลยสักนิด น้ำซุปหอมสุดๆ
เห็นโต๊ะข้างๆกินก๋วยเตี๋ยวกันคนละ 2 ชาม
กลิ่นก๋วยเตี๋ยวหอมๆลอยมาเข้าจมูก อยากกินอีกแต่ก็อยากเก็บท้องไว้ก่อน

– ไม่พูดไม่จา ไม่สั่งอะไร แต่กินเกาเหลาไปครึ่งถ้วย และวิดน้ำซุปจนเกือบเกลี้ยง

ตรงปากซอยถนนมิตรไมตรี ฝั่งมาจากพลับพลาไชย
ตรงข้ามเป็นร้าน อึ้งกวงงวด ศูนย์ยาง-แม็กซ์
ถัดๆกันเป็นร้านขายข้าวเหนียวมะม่วงวงเวียน22
ก๋วยเตี๋ยวชามละ 35 / เกาเหลา 50 บาท


จุดสอง...ข้าวเม่าตรงหัวถนนสันติภาพ



ออกจากร้านเกาเหลาเครื่องในได้ไม่ถึง 5 นาที เอ๋น้อยก็เบรกเอี๊ยด
เพราะเห็นรถเข็นขายข้าวเม่าทอด หน้าตาท่าทางดีเชีย
เลยขอแวะซื้อซะหน่อย

– กรอบนอก นุ่มใน กล้วยหวานกำลังดี งับๆเพลินๆ หมด!

รถเข็น...เข็นไปเรื่อยๆ เอ๋น้อยเห็นอีกทีแกอยู่เยาวราช
ชิ้นละ 5 บาท


จุดสาม...ได้กินซะที “ราชาก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่(เพ้ง)”



โชคดีมากที่ตอนเราไปไม่มีลูกค้าอื่นเลย
สั่งปุ๊บ ก้นแตะเก้าอี้แค่ไม่ถึง 10 วินาที ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ร้อนๆก็ร่อนมาเสิร์ฟ
ป้ายร้านคลาสสิกมาก บอกว่าใครการันตีไว้บ้างเสร็จสรรพ
ระหว่างกินก็สังเกตเห็นว่าเค้าจะผัดทีละจานเท่านั้น ละเมียดละไมกันสุดๆ



– หอมกลิ่นกระทะมากเลย เส้นนุ่ม ไก่แทบละลายในปาก
กินกะปาท่องโก๋กรอบกรุบแล้วเข้ากันสุดชีวิต
เคยกินร้านตรงเยาวราช ที่เป็นกระทะทองเหลือง ช้าและมันมาก
รสชาติสู้ตรงนี้ไม่ได้ เอาไปเลยห้าดาว อร่อยจนอยากซื้อกลับไปฝากเพื่อน

– ไข่ไม่สุกมาก เหมือนออมเลตต์ พอคนๆก็จะเหลวเข้าไปเป็นเนื้อเดียว
มีปลาหมึกดองเด้ง เหมือนเค้าดองเองเพราะไม่กรอบมาก
ไก่นุ่มมาก รสชาติไม่เค็มเกินไป แถมมีโรยหน้าด้วยปาท่องโก๋

จากวงเวียน 22 เดินเข้าถนนไมตรีจิตต์ ร้านจะอยู่ตรงซอยไทยวัฒนาพาณิชย์สาขาดั้งเดิม โดดเด่นริมถนน เห็นแน่นอนค่ะ
(แก้ไขตามคำบอกเล่าของคุณสาวไกด์ฯ ขอบคุณมากจ้าาา)

จานละ 30 บาท น้ำเปล่าฟรี!

ระหว่างเดินไปจุดต่อไป ก็เจ๊อะกับโบสถ์ที่มองข้างนอกเป็นตึกแถว
ด้านในเป็นโบสถ์สวยๆซ่อนตัวอยู่



และอีกอย่างหนึ่งคือร้านขายยา ชื่อน่าร๊ากกกกกก
แถมมีเครื่องหมายการค้าเป็นขงเบ้งอีกตะหาก
ชื่อร้านน่าเข้าไปซื้อยาเนาะ ไม่เจ็บตัวแน่นอน...




จุดที่สี่...ว่าจะหาของหวานล้างปาก เจอร้านคั้นกี่น้ำเต้าทอง(2444)เสียนี่!

คั้นกี่ซังโฮ่โล้เล่งเต้...เคยได้ยินกันไหม
เป็นร้านขายยาขมจีนบำรุง ตอนนี้เค้าพัฒนา เอามาบรรจุขวดแล้วตั้งชื่อว่า herb2O
แต่ร้านคูหาเดียวตรงนี้ ยังขายทั้งยาขมชงสำเร็จ และยาขมผสมน้ำเชื่อม
เทใส่แก้วแล้ววางๆเอาไว้เหมือนเก๊กฮวย หล่อฮังก้วยสมัยก่อน
ใครใคร่กินก็เดินมาหยิบแก้วไปดื่ม ตังไว้จ่ายตอนหลังก็ยังได้

เห็นร้านปุ๊บ เจ้าบูปรี่เข้าไปก่อนเป็นคนแรก ร้านให้บรรยากาศจีนมากมาย
เจ้าบูยกแก้วยาขมปี๋ขึ้นดื่มจนหมด (ลิ้นเป็นจระเข้หรือไง ตานี่ เอ๋น้อยชิมจิบเดียว ปี๋ไปถึงลำไส้)
ส่วนเอ๋น้อยกินยาขมผสมน้ำเชื่อม กินแล้วชุ่มคอชื่นใจ
มีทั้งแบบร้อนและเย็นให้เลือกดื่ม

แก้วละ 7 บาท


ชะอุ๋ย ... เจ้าบูตั้งใจถ่ายหน้าเอ๋น้อยมืดขนาดนี้อ๊ะป่ะเนี่ย??



จุดที่ห้า...ลอดช่องสิงคโปร์

ถัดจากตึกคั้นกี่น้ำเต้าทองมาแค่ 1 คูหา ก็จะเจอร้าน
สิงคโปร์ ที่มีขายทั้งก๋วยเตี๋ยวหมูแลดูน่ากิน
กะลอดช่องสิงคโปร์ ที่เสิร์ฟมาเป็นแก้ว พร้อมน้ำเปล่า 1 แก้ว
เหลียวซ้ายแลขวา ติดๆกันยังมีร้านโจ๊กลุงอยู่อีก 1 ร้าน หน้าตาน่าทานเหมือนกัน


ลอดช่องสิงคโปร์ร้านนี้ขายมานานกว่า 60 ปี เป็นต้นตำรับ
"ลอดช่องสิงคโปร์" ของเมืองไทย เส้นนุ่มหนึบ
ที่เรียกว่าลอดช่องสิงคโปร์ เพราะเมื่อก่อนเค้าขายหน้าโรงหนังสิงคโปร์จร้าา



– ให้ขนุนน้อยไปหน่อยอ้ะ แบบว่าเศษๆเลย
แต่กะทิหอมหวนมาก รสชาติไม่หวานเกินไป

– ไม่พูดไม่จา คุยโทรศัพท์เสร็จ จ้วงๆกินจนหมดเกลี้ยง
ตามด้วยน้ำเปล่าอีกแก้ว (เมื่อกี๊กินยาขมแล้วมันไปดันอาหารลงท้องหรือไงหว่า)

แก้วละ 15 บาท พร้อมน้ำเปล่าฟรี!



จุดที่หก...มาโผล่ตรงซ.เท็กซัสได้ไง!



ออกจากร้านลอดช่อง ก็เดินตะเหล่งๆ ว่าจะไปร้านข้าวต้มตรอกถั่วงอกกัน
แต่ไม่รู้โผล่มาตรงซ.เท็กซัสได้ไง
ก็เลยแวะกินหอยแครงและหอยแมลงภู่ลวกของอาม่ากันดีก่า

ร้านนี้เราเคยมากินสองครั้งแล้วล่ะ เป็นร้านอาม่าหน้าตูม
เจ้าของรถเข็นที่ขายแต่หอยแครงและหอยแมลงภู่ลวก
ตัวหอยสดอร่อย น้ำจิ้มมีให้เลือกจิ้มถึง 2 ชนิด คือแบบเผ็ดเค็มเปรี้ยว
กับแบบหวานโรยหน้าด้วยถั่วลิสงป่นหยาบ
ดังขนาดเคยลงนิตยสารมาแล้ว เอ๋น้อยกะเจ้าบูมาเจอโดยบังเอิญเมื่อปีก่อน



– วันนี้นั่งข้างกองขยะเลยง่ะ แปลกใจเลยถามอาม่า
ได้ความว่าที่ประจำมีคนมารถจอดทิ้งไว้ แกเปิดร้านไม่ได้
วันนี้เลยต้องเลื่อนมาตรงนี้ก่อนเป็นการชั่วคราว ซึ่งเป็นหน้าร้านนวด
ผลลัพธ์ก็คือ...ความสว่างจากแสงไฟร้านนวด
ทำให้เห็นความสกปรกของจานชามเต็มตา อึ๋ยจึ๋ยนิดหน่อย
แต่ก็กล้อมแกล้มกินกันไป

– หอยยังสดเหมือนเดิม อร่อยมาก สภาพแวดล้อมไม่กระเทือนความอยากได้เลย

– ในซ.เท็กซัส ที่ทะลุจากพลับพลาไชยไปเยาวราชได้
เป็นรถเข็นขายหอยลวก มีอยู่เจ้าเดียว
– จานละ 100 บาท มีหอยแครงประมาณไม่ถึงยี่สิบตัว หอยแมลงภู่ก็ประมาณเดียวกัน
เห็นใจหน่อย อาม่ากำลังส่งหลานเรียนอังกฤษ ลำบากจิงๆ


จุดที่เจ็ด...ทุเรียนล้างปาก

เดินออกมาจากร้านม่า เอ๋น้อยอยากหาอะไรหวานๆล้างปาก
เพราะทั้งคาวหอย ทั้งกระเทียม ฯลฯ
เจ๊อะเข้ากะแผงทุเรียนก้านยาว ที่เยาวราชมีขายเยอะแยะเลยเนาะ
เมียงๆมองๆ เจอแต่จานละสองร้อยกว่า มีทุเรียนประมาณสี่คนอิ่ม
ใครจะไปกล้าซื้อกิน ...
แม่ค้าเลยยกเอาพูนึงที่เจื๋อนไว้แต่ยังไม่แกะขึ้นมาบอกว่า เอาแค่นี้พอไหม
เอ๋น้อยรีบพยักหน้า เพราะแค่นั้นก็เหลือพอแล้ว แค่อยากกินนิดๆหน่อย

– ก้านยาวคือทุเรียนสุดเลิฟของเอ๋น้อย แทะไปเดินไป
อายเหมือนกัน เลยบอกเจ้าบูว่าแกล้งทำเป็นคนต่างชาติเหอะ
เค้าจะได้ไม่รังเกียจกลิ่นทุเรียน

โลละ 250 บาท แต่เอ๋น้อยซื้อ 1 พูราคาร้อยบาท


จุดที่แปด...ข้าวต้มปลา(ตรอกถั่วงอก)



อาหารนานาชนิดเริ่มเอ่อขึ้นมาจุกตรงลำคอ
พอมาถึงร้าน เราสองคนเงอะๆงะๆอยู่ด้านหน้าพักใหญ่
ไม่แน่ใจว่าจะกินมันลงไปไหวหรือเปล่า
แต่หลังจากผ่านไปประมาณ 10 นาทีเกือบเต็ม เจ้าบูก็ตัดสินใจ
ไหนๆมาแล้ว...ต้องกิน!
เราเลยสั่งข้าวต้มหอยนางรม แบะแซ และปลา


คนมากินกันเพียบบบบ

– ให้หอยนางรมตัวขนาดกำลังดีแยะมาก สดสุดๆ ไม่มีกลิ่นคาวเลย
น้ำซุปหอม กลมกล่อม สมแล้วที่มีคนมากินกันเต็มเพียบ
เห็นอ่านจากหนังสือบอกว่า เป็นน้ำซุปกระดูกหมูสูตรเฉพาะของร้าน
มิน่าล่ะ...มันแหร่มเจงๆคับพี่น้อง อิ่มท้องแทบแตกยังกัดฟันซดเข้าไปได้...


– น้ำซุปสุดยอด ไม่ปรุงเพิ่มละ แบะแซะต้มจนหวานหอมนุ่ม
ปลาไม่คาวสักนิด อร่อยจนต่อไปนี้จะเปลี่ยนจากร้านตรงพลับพลาไชย
มาเป็นขาประจำเจ้านี้ดีก่า (ให้แยะดีด้วย)


ที่กินไปใส่ 3 อย่างราคาชามละ 100 บาท
ลักษณะร้าน เป็นคูหาเดียว โต๊ะเก้าอี้ตั้งบนฟุตบาธและถนน
มีลอดช่องสิงคโปร์รถเข็นคันนึงตั้งหน้าร้าน ไว้กินล้างปากได้



จุดที่ 9 – ท้องจะแตกแล้วฮับพี่น้อง มาทำบุญที่มูลนิธิปอเต๊กตึ๊งกันดีก่า

เราเดินโซซัดโซเซออกมาจากร้านข้าวต้ม
ผ่านถนนเส้นที่เคยเดินสมัยจีบกันใหม่ๆ ฮิๆ
แวะเข้าไปทำบุญโลงศพกันที่มูลนิธิฯเสียหน่อย
สมัยนั้นตอนมาเค้ามีแสดงงิ้ว
เราสองคนไปยืนดูงิ้วกันอยู่ตั้งนานสองนาน ฟังก็ไม่รู้เรื่อง แต่ก็สนุกดี

วันนี้ในมูลนิธิเงียบๆ เหงาๆ แต่มีคนนั่งรอรับบริจาคอยู่ห้าหกคน
สงสัยคนชอบไปบริจาคเงินตอนกลางคืนกันแยะ


สรุปทริปนี้ก็ได้ทั้งอิ่มพุง และอิ่มบุญ
เป็นการทำบุญก่อนล่วงหน้า 1 วันสบายแฮกันไป

วันนี้ขอบคุณพี่จิบ มาเรีย ณ ไกลบ้าน
สำหรับของแต่งบล็อกน่ารักๆเจ้าค่า

Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2552
Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2552 10:26:03 น.		69 comments
Counter : 7311 Pageviews.
Share Tweet