Cambodia:Seminar Trips

เห็นชื่อเรื่องแล้วขัดๆกับชื่อบล็อคนะ แต่เนื่องจากว่าคิดถึงบล็อคนี้มาก ไม่เคยมาอัพเดทเลย และเพราะไปกัมพูชาครั้งนี้ไปกึ่งๆสัมมนา แต่มาฟังดูว่าเรื่องเป็นไงมาไง.........ถึงเป็นคนละเรื่องเดียวกันได้

วันหนึ่งค่อนต้นเดือน สิงหาคม 49 คณบดี มีน้ำใจมาสอบถามว่า พี่ยังไม่เคยไปเขมร ใช่ไหม... สนใจไปกับกลุ่ม สภาคณบดีคณะครุศาสตร์/ศึกษาศาสตร์แห่งประเทศไทยหรือเปล่า

ฟังดูโก้มากเลย...รีบรับคำทันที เพราะ ประการแรก อยากไปมาก เนื่องจาก เขมร จะเป็นประเทศสุดท้าย ที่เราจะได้ไปครบรอบขอบประเทศไทย หรืออาจจะเรียกว่า เกือบจะครบแถบสุวรรณภูมิแล้ว

ประการที่สอง คือจะได้นั่งเครื่องบินไป เพราะ สโมสรอาจารย์ เคยจัดไปเขมร เมื่อปีที่แล้ว โดยรถยนต์ เราได้ปลงสังขารของเราแล้วว่า คงไม่สามารถมีความสุขได้เนื่องจากเป็นโรคแพ้ การนั่งรถ ที่ทรหด อดนอน

ประการที่สาม เมื่อดูรายการแล้ว ดีใจมาก จะได้มีโอกาส ไปกับกลุ่มอาจารย์ของครุศาสตร์ จุฬา ฯ ที่เคยถวายงานรับใช้ สมเด็จพระเทพรัตนฯ เกี่ยวกับการจัดการศึกษา ของวิทยาลัยกำปงเฌอเตียล ซึ่งเป็นโรงเรียน มัธยม ศึกษา ที่ท่านสร้างให้กับชาวกัมพูชา

ประการที่สี่ นี่สำคัญ และสบายใจมาก คือไปโดยใช้ทุนส่วนตัว (แต่เป็นราคาพิเศษ ที่ผู้ประสานงานได้บอกดังนั้น14,800 บาท รวมทั้งค่า ทำวีซ่า อีก 1,000 บาท)

ประการที่ห้า (ไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไร) แต่ก็เป็นปลื้ม คือจะได้ไปเห็นสนามบินสุวรรณภูมิ ที่เพิ่งเปิดได้ ไม่ถึง ครึ่งเดือน


10 ตค 49 ไปกับบางกอกแอร์เวยส์ เมื่อถึงสนามบินเสียมเรียบ (ฮือๆๆๆฟังชื่อแล้วเสียวๆไหม....... ไกด์จินดากระมิดกระเมี้ยนบอกแบบเกรงใจมากว่า เสียม คือไทย เรียบหมายถึงมอบราบกับเขมร ยุคเมื่อหลายพันปีมาแล้ว)

เมื่อเดินทางถึงก็เริ่ม ศึกษาดูงาน ที่ขาดไม่ได้
คือ ปราสาทบันทายสรี ปราสาทหินสีชมพูที่งามนักหนา
แม้แต่แท่นทางเดินยังปรากฏลวดลายที่ชัดเจนสวยงามมาก (เสียดายฝนตกเล็กน้อย ถ่ายรูปไม่ค่อยสวย)

บ่ายๆหลังอาหารกลางวันเราก็ไปที่ นครธม อลังการจริงๆ เดินๆไปก็มีหน้าคนมาคอยมองเรา ปานประหนึ่งว่า ฮะแอ้ม!!อย่ามาทำอะไรนะ เราเห็นท่านอยู่

บ่ายแก่ๆเราถึงได้มาที่ นครวัด เพราะเริ่มมีแดด และก็ร้อนสิท่าน แล้วน่อง ขาแก่ๆ ก็เริ่มอ่อนล้า แต่ก็ยังได้ศึกษา ประมาณ70 % ของพื้นที่ภายใน

ผนังภายในดูได้ไม่ค่อยชัดเจนเพราะ แสงสลัวๆ แต่ก็น่าดูมาก ปราสาทองศ์กลางสูงมาก หลายๆคนขึ้น และลง กัน เรานั่งลุ้น อ่ะ...ไม่เป็นไร วาสนาไม่มี กลัวว่าตกหกคะเมนลงมาจะเดือดร้อนเพื่อนร่วมเดินทาง ยอม...ฉันยอม...

มาดูรูปคั่นก่อนดีกว่า

Cool Slideshows

วันรุ่งขึ้น เราไปดูงานที่วิทยาลัยครู ในเสียมเรียบ เห็นแล้วน่าสงสารมาก ไม่ต้องพูดถึงอาคารสถานที่นะคะ ผู้เรียนที่มาเรียนครูน่ะ ดูแล้วเด็กมัธยมระดับตำบลของบ้านเรายังหน้าตา แจ่มใส ร่าเริง ดูดีกว่ามาก

ซึ่งต่างกับนักเรียนที่วิทยาลัยกำปงเฌอเตียล ที่สมเด็จพระเทพรัตนฯของเราได้ไปสร้างไว้ให้ ที่จังหวัดกำปงธม (ประวัติ ระบุว่าเหตุที่ไปสร้างที่นี่เพราะเป็นใจกลางประเทศกัมพูชา แต่อีกนัยหนึ่งคือ ดินแดนนี้เป็นเขมรแดงมาก่อน จึงเป็นการปฏิบัตการทางจิตวิทยาอย่างหนึ่ง)

ตอนบ่ายเราเดินทางด้วยรถยนต์โยกเยก....เอ๊ย...ไปครึ่งวัน ที่จังหวัดกำปงธม ก่อนเข้าที่พักในโรงเรียน ( สวยงาม ประหนึ่งมาพักที่รีสอร์ท ) มีนักเรียนมาต้อนรับ พาไปชมปราสาทสมโบร์กุก ซึ่งเก่าแก่มากกว่านครธม นครวัดเสียอีก แต่หนทางกันดาร ผู้คนมาเยี่ยมเยือนไม่ถึง

นักเรียนที่นี่คือระดับมัธยม มีทั้งสายสามัญ และมีต่อสายอาชีวะด้วย หน้าตาสะอาดสะอ้าน คือได้รับการพัฒนาทั้ง อาคารสถานที่ และนักเรียนด้วย

นักเรียนมาประกบพวกเราเป็นคู่ๆ พากันเดินชมปราสาท และได้สนทนากันเป็นภาษาอังกฤษ บางคน บอกว่าอยากเป็นครู บางคนได้รับคัดเลือกไปเรียนครูทางราชภัฏภาคอีสานของเรา บางคนบอกอยากมาเรียนที่เมืองไทย บางรายน่าสงสาร บอกว่ากำพร้าทั้งพ่อและแม่



เช้าวันรุ่งขึ้น เราได้เยี่ยมชม อาคารเรียน ศึกษาห้องเรียนต่างๆ และได้แลกเปลี่ยนสนทนา กับครู และนักเรียน ทุกคนดีใจ ที่พวกเราไปเยี่ยม เห็นห้องเรียนและ สิ่งอำนวยความสะดวก หลายอย่าง ก็อดคิดถึงโรงเรียนในเมืองไทย หลายๆโรง ที่ยังขาดแคลน

อีกอย่างคือทีมอาจารย์จากครุศาสตร์จุฬาฯ หลายท่าน ที่ไปช่วยงานที่นี่ หลายปีที่ผ่านมา และยังไปให้ความร่วมมือหลายๆภารกิจ ติดต่อกันอยู่ โดยสัญญา ที่กัมพูชาต้องช่วยเหลือตนเองได้แล้ว ก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว

เกือบเที่ยงเราเดินทางเข้าพนมเปญ เยี่ยมสถานทูตไทย ท่านทูต ฯ ให้เกียรติ ต้อนรับพวกเราอย่างดี และเมื่อถึงเวลาอันควรก็ลากลับ เดินทางกลับเมืองไทย
อย่างสวัสดิภาพ

ดูรูปส่งท้ายนะจ๊ะ

Cool Slideshows

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2550 Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2550 11:25:21 น. Counter : 443 Pageviews.		6 comments
Share Tweet