ตอนที่ 33 <ทวงคืน>

ตอนที่33 ทวงคืน

วันต่อมาทุกคนในบ้านก็ได้รับรู้ว่าบุตรสาวคนเล็กจับไข้ล้มหมอนนอนเสื่อไปเรียนไม่ไหวเทียมภพรู้อยู่แล้วว่าน้องต้องป่วยแน่เพราะมีอาการตัวรุมๆตั้งแต่เมื่อคืน ใบหน้าไร้เลือดฝาดซีดเซียวกับแววตาจืดชืดแสดงอาการป่วย‘ธรรมดา’ ไม่ได้บ่งบอกถึงความเสียใจจากเรื่องอื่นใดจนเทียมภพที่มองว่าน้องสาวคนเล็กบอบบางเป็นแม่ถนิมสร้อยมาตลอดชีวิตยังทึ่งแทนดาวเป็นคนอ่อนโยนก็จริง...แต่ไม่ใช่อ่อนแอ

“ปวดหัวจังเลยค่ะมีแอสไพรินไหมคะ?” หญิงสาวร้องขอยาจากพี่ชายที่เข้ามาดูอาการในตอนเช้าตรู่

“ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนสิคะ...แล้วค่อยกินยาเดี๋ยวสายๆคุณแม่จะพาไปหาหมอ วันนี้พี่ติดงานสำคัญมากๆต้องไปพบรัฐมนตรีพาณิชย์ก็เลยอยู่ดูแลหนูไม่ได้แต่ถ้าเสร็จธุระเร็วพี่จะรีบกลับมานะ”เทียมภพลูบศีรษะร้อนรุมของน้องสาวแล้วค่อยๆประคองตัวลุกขึ้นช้าๆ

“ไม่ต้องห่วงน้องพลูหรอกค่ะโอย...ต้องโทรไปขอเลื่อนพรีเซ้นต์โปรเจคกับอาจารย์อีก”

“ไม่ต้องห่วงนะ...พี่โทรไปบอกอาจารย์ที่ปรึกษาเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวท่านคงไปบอกอาจารย์ประจำวิชาเองแหละ หนูกินข้าวก่อนเถอะ”เทียมภพตักข้าวต้มหมูป้อนคนตัวเล็กทีละคำจนหมดตามด้วยนมอุ่น ถ้าลองว่ากินข้าวกินปลาได้มากตามปรกติแบบนี้ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง

“เป็นไงมั่งน้องพลู? ป้าทิพย์บอกว่าเราไม่สบายพี่เลยขึ้นมาดู” ปลายเดือนเดินยิ้มหวานเข้ามาแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอีกด้านพลางยกมือแตะหน้าผาก

”อีกสักเดี๋ยวแม่จะพาไปหาหมออ้อ...วันนี้พี่ไม่เข้าออฟฟิศนะ ไปพบรัฐมนตรีแล้วจะรีบกลับบ้านมาดูน้องพลู”เทียมภพบอกน้องสาวคนรองแล้วเตรียมจะลุกออกไป

“เอ่อ...ผึ้งก็มีเรื่องจะบอกพี่หมากเหมือนกันคือบ่ายนี้ที่ว่าจะไปเจรจากับเวนเดอร์ไต้หวัน ผึ้งไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะพอดีมีนัดอัดรายการเลดี้ โซไซตี้ พี่หมากต้องไปเองแล้วล่ะ”

“อ้อเหรอ...ไม่เป็นไรพี่ไปเองก็ได้ น้องพลูไปหาหมอกับคุณแม่แล้วก็นอนพักผ่อนนะคะ พี่จะกลับมาให้เร็วที่สุด” เทียมภพก้มลงจูบหน้าผากน้องสาวคนเล็กแล้วเดินออกไปพอคล้อยหลังพี่ชาย ปลายเดือนก็มองน้องสาวที่นอนแบบอยู่บนเตียงด้วยสายตาถากถางที่สุด

“ซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าเลยนะจ๊ะแค่ข่าวกรอบเล็กๆนี่มันสะเทือนซางขนาดนี้เลยเหรอ?”

“พลูไม่ได้ป่วยเพราะเรื่องนั้นแต่เป็นเพราะพักผ่อนน้อยต่างหากล่ะ” แทนดาวสลัดผ้าห่มเตรียมลุกไปเลี่ยนเสื้อผ้า

“เหรอ...พี่ก็นึกว่าน้องสาวสุดที่รักช้ำในเพราะเห็นคู่หมั้นไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงอื่นซะอีกบอกแล้วไงล่ะ...พี่ชลเขาไม่คิดอะไรกับเธอจริงจังหรอก”

“ก็ปล่อยเขาสิคะพลูกับเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว คราวนี้...พี่ผึ้งเหยียบคันเร่งเดินหน้าได้เต็มที่เลยค่ะ...ไม่ต้องห่วงพลูหรอก”

“หมายความว่า....”คำตอบของน้องสาวทำให้ปลายเดือนตาลุกวาวอย่างยินดีความสุขและความหวังเริ่มก่อประกายแรงกล้ามาขึ้นเมื่อรู้ว่าศัตรูหัวใจหายไปทีละคนสองคน

“ดีแล้วล่ะจ้ะ...ที่ตัดสินใจแบบนี้ดีใจจริงๆที่น้องสาวแสนสวยของพี่เลิกโง่เสียทีเอาล่ะ...วันนี้พี่หมากก็ไม่ได้กลับบ้านเร็วอย่างที่ตั้งใจแล้ว งั้นพี่จะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนนะคะ”แทนดาวไม่เข้าใจสิ่งที่พี่สาวพูดนักแต่ก็พยายามไม่ใส่ใจ

“ไปค่ะ...น้องพลูเดี๋ยวพี่หมออชิรอนาน” มารดาเดินเข้ามาตามหลังจากปลายเดือนออกไปไม่นานทำให้คนที่กำลังนั่งแปรงผมอยู่หน้ากระจกแอบสงสัยตะหงิดๆ

“โรงพยาบาลใกล้ๆบ้านก็มีนี่คะทำไมต้องไปไกลถึงโน่นด้วย?”

“ก็สีผึ้งโทรไปบอกพี่หมอว่าเราไม่สบายแล้วเลยนัดหมายให้เสร็จสรรพหนูเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ? ไปกันดีกว่า นัดคุณหมอไว้สิบโมง” แทนดาวถอนใจหนักพลางนึกค่อนขอดพี่สาวอยู่ในใจ

“พี่ผึ้งนี่เอาจะยังไงนะ? อุตส่าห์ถอยห่างออกมาแล้วยังจะวกมาเจ้ากี้เจ้าการเรื่องเราอีก”

ชลธีนั่งไม่ติดที่พอรู้ข่าวว่าแทนดาวไม่สบายนอนซมอยู่บ้านก็รีบกุลีกุจอทำงานของวันนี้ให้เสร็จแล้วรีบไปที่บ้านทวีกิจไพศาลในตอนเย็นพอเทียบรถจอดเรียบร้อยก็เป็นต้องหัวเสียขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นรถยนต์ของอชิตะจอดอยู่ก่อนแล้วแต่พอเข้าไปข้างในตามคำเชิญของคุณดวงทิพย์ก็ไม่พบแขก ‘พิเศษ’นั่งอยู่ในห้องรับรองแต่อย่างใด

“หมออชิมาได้สักพักใหญ่แล้วค่ะคุณชลรออยู่ที่นี่ก่อนนะคะ ป้าไปจัดการเรื่องข้าวปลาให้น้องพลูสักเดี๋ยว” ชลธีอยากถามเหลือเกินว่าแล้วคุณหมอไปอยู่เสียที่ไหนแต่ก็เก็บปากเก็บคำสนิทแล้วนั่งรออย่างสงบเสงี่ยมไม่รู้ว่าคนป่วยกำลังนอนหลับอยู่หรือตื่น แล้วถ้ารู้ว่าเขามาเยี่ยม...จะยอมลงมาให้เห็นหน้าไหม

ในขณะที่คนรอข้างล่างเอาแต่กระวนกระวายแต่คนข้างบนก็กำลังปฏิบัติหน้าที่อย่างตั้งใจมือขาวสะอาดของนายแพทย์อชิตะแตะเครื่องตรวจฟังบนตัวของคนป่วยครบแล้วก็หยิบปรอทวัดไข้มาดูแล้วอ่านค่าอุณหภูมิที่วัดได้ให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนฟัง

“ไข้ลดแล้วแสดงว่าวันนี้เป็นเด็กดี กินยากับพักผ่อนตามตามที่หมอสั่ง”

“ไม่ต้องฉีดยาใช่ไหมคะ?” แทนดาวยิ้มแหยๆ ที่ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของนายแพทย์อย่างเคร่งครัดเพราะถูกขู่เอาไว้ว่าถ้าตอนเย็นมาตรวจแล้วไข้ไม่ลดลงจะถูกฉีดยาแน่ๆ

“วันนี้ยัง แต่ถ้าพรุ่งนี้พี่ดูแล้วไข้กลับ...ก็ไม่แน่”คุณหมอยังไม่วายแกล้งขู่ให้คนไข้กลัว

“พรุ่งนี้หายแน่ๆค่ะ...รับรอง”

“ยังหรอก...ตัวยังรุมๆอยู่เลย”สิ้นคำว่าตัวรุมๆ มือขาวสะอาดก็เอื้อมอังหน้าผากเกลี้ยงเกลาจากนั้นก็ใช้หลังมือแตะเบาๆที่ข้างแก้มแทนดาวรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรมาก

“ขอบคุณพี่อชิที่เป็นห่วงนะคะ”

“ไม่ห่วงได้ไงล่ะ…ก็น้องพลูเป็นน้องสาวพี่นี่นา”

“พี่อชิคิดแบบนี้จริงๆเหรอคะ?” คำบอกเล่าก่อให้เกิดประกายฉงนเล็กน้อยในดวงตาคู่สวยเท่าที่รู้คืออชิตะคิดกับตนในเชิงชู้สาวแต่ด้วยความที่ถูกเลี้ยงดูอยู่ในกรอบปิดกั้นเรื่องรักวัยรุ่นหนุ่มสาวทำให้ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ

“คิดแบบนี้...มาได้สักพัก”ชายหนุ่มถอดแว่นตามาถือไว้แล้วทำท่าคิดอะไรบางอย่างก่อนจะกลับมามองคนไข้ที่นอนมองตาแป๋วอยู่บนเตียง

“ตอนแรกพี่เคยนึกเสียดายว่าทำไมถึงเจอน้องพลูช้านัก...ช้ากว่า...เขา”สรรพนามบุรุษที่สามนั้นเดาไม่ยากว่ากำลังพูดถึงใคร

“ครั้งหนึ่ง...พี่เคยชี้หน้าว่า‘เขา’ เป็นคนเห็นแก่ตัวที่มัดมือชกผู้หญิงคนหนึ่งให้มาเป็นของตัวเองก็เลยอยากจะช่วยให้น้องพลูหลุดจากข้อผูกมัดนั่นแต่...ท้ายสุดมันกลับมาพันตัวพี่เอง น้องพลูครับ...” อชิตะวางแว่นลงบนดั้งจมูกอย่างเดิมแล้วจับมือนุ่มนิ่มมาพิจารณาแววตาของเขาละม้ายคล้ายพี่ชายมองน้องน้อยมากกว่าเป็นอย่างอื่น แทนดาวเลยไม่ปัดป้อง

“พี่...ชอบ...น้องพลูตั้งแต่วันที่เจอกันในงานเลี้ยงเซ็นสัญญาบังเอิญมากที่วันนั้นก็อยู่ในเหตุการณ์ ‘ประกาศหมั้น’พี่บอกกับตัวเองว่าต้องช่วยและ...เปลี่ยนใจของน้องพลูให้ได้พี่พยายามทำให้น้องพลูค่อยๆซึมซับทีละนิดว่านอกจาก ‘เขา’ก็ยังมีพี่ที่ปรารถนาและต้องการได้ใจของน้องพลูมา”

“ทั้งๆที่พี่อชิก็รู้ว่ามัน...ยาก”แทนดาวพูดพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า คำว่า ‘ยาก’ของหล่อนหมายถึงอชิตะ

จะต้องเผชิญด่านหินอย่างพี่ชายไหนจะอุปสรรคขี้ปากคนที่คอยจะนินทาว่าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ อีกทั้งหน้าที่การงานที่มี

คำว่านายแพทย์นำหน้าไม่ควรจะแปดเปื้อนด้วยเรื่องทำนองนี้

“มันยาก...พี่ถึงต้องรอบคอบต้องระวังทั้งคำพูด กิริยา การวางตัว ที่สำคัญ...ทำยังไงให้น้องพลูไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกชักให้‘เปลี่ยนใจ’ แต่พี่ประมาทน้องพลูเกินไปอย่าด่าพี่เลยนะ...ขอสารภาพว่าตอนแรกพี่คิดว่าน้องพลูน่ะ...อ่อน...ทั้งความคิดและการมองโลก”

“แล้วตอนนี้ล่ะคะ?”

“ตอนนี้ก็รู้ว่าน้องพลูไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างที่คิดน่ะสิจะบอกให้ว่า...พี่ตัดสินใจจะสารภาพความในใจกับน้องพลูตอนไประยองคราวนั้นใช่...พี่ตั้งใจไปที่นั่น ต้องการทำให้ ‘เขา’เห็น” อชิตะย้ำถ้อยคำชัดเจนเป็นการตอบข้อแคลงใจในดวงตาใสแจ๋วที่มองมาแทบไม่กระพริบ

“มันเหมือนเป็นธรรมชาตินะ...ที่ผู้ชายสองคนห้ำหั่นกันเพื่อข่มคู่แข่งว่าตัวเองเหนือกว่าอีกคนพี่อยากให้เขาเห็นว่า พี่เหนือกว่าที่สามารถบอกรัก....ผู้หญิงที่เขารัก...ในถิ่นของเขาเองแต่ก็ตัดสินใจกลับเพราะบังเอิญไปรู้ว่าเขาก็มีแผนอื่นเหมือนกัน”

“มิน่าล่ะ...พี่อชิรีบกลับไปก่อนที่ว่าจะรีบกลับไปเข้าเวรก็ไม่จริงนะสิ” อชิตะหยุดมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาแล้วยิ้มคล้ายจะหยันตัวเองขณะย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้น

“พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนั้นบ้าง พี่ก็กลับมาทบทวนสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอีกครั้งแล้วก็รู้ว่าพี่ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจน้องพลูได้หรอกน้องพลูยอมให้เขาสวมแหวน...มันก็ชัดเจนแล้วว่ารู้สึกกับเขายังไงไอ้เรื่องที่ว่าโดนผูกมัดหรือตกกระไดพลอยโจนนั่นเล็กขี้ปะติ๋วไปเลย” ชายหนุ่มถอนใจยาวก่อนจะพูดต่อ

“น้องพลูไม่ได้อ่อนแอจนใครจะสามารถจูงไปง่ายๆความมั่นคงหนักแน่นในจิตใจเป็นเครื่องยืนยันแล้วว่า พี่จะไม่มีวัน ‘ได้ใจ’ น้องพลูมา”

“น้องพลูขอบคุณที่พี่อชิรู้สึกดีๆด้วยแต่ไม่สามารถคิดกับพี่เป็นอย่างอื่นได้เลยจริงๆ...ขอโทษค่ะ” แทนดาวมองหน้าคนข้างๆอย่างรู้สึกผิดที่ไม่อาจตอบแทนความรักด้วยการ ‘รัก’ ตอบ

“พี่ต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษน้องพลูที่บางครั้งก็อาจจะทำอะไรให้ยุ่งยากใจ แต่ต่อไปนี้สบายใจเถอะนะว่าแต่...พี่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม?”ใบหน้าใจดีระบายยิ้มออกมาแล้วละมือข้างหนึ่งไปลูบผมสวยที่เคยได้แต่มองและสัมผัสด้วยสายตา

“อะไรคะ?”

“ขอเป็นพี่ชายของน้องพลูอีกคนได้ไหมครับ?” คำขอของเขาเรียกรอยยิ้มพิมพ์ใจจากคนป่วยที่พยักหน้าหงึกหงักได้ทันทีความอึดอัดขัดข้องมลายหายไปสิ้นเมื่อทุกอย่างได้รับการไขให้กระจ่าง

อชิตะออกจากห้องนั้นแล้วลอบผ่อนหายใจอย่างโล่งอกเขารักแทนดาว...รักผู้หญิงแบบที่แทนดาวเป็น แต่ไม่ถึงกับต้องเป็นหล่อนเพียงคนเดียวอชิตะเพียรบอกตัวเองว่า...จะรอคอยจนกว่าจะพบสตรีที่มีอัธยาศัยและจิตใจเฉกเช่นสาวน้อยนัยน์ตาดุจดาวผู้นี้

ชลธีจ้องมองผู้ที่เดินหน้านิ่งแต่ระบายรอยยิ้มเบาๆเข้ามาในห้องรับรองโอ่โถงแห่งนี้เขารอจนอีกฝ่ายนั่งลงเรียบร้อยแล้วจึงค่อยทักทายอย่างคนคุ้นเคยกันดี

“ไงครับ...บริการตรวจรักษานอกสถานที่หรือ?” เสียงคนถามอาจจะฟังดูสุภาพแต่ถ้าจับกระแสได้จะรู้ว่าแอบ

เหน็บนิดๆ ถึงจะเคย ‘ติดหนี้’ ในความเอื้อเฟื้อของนายแพทย์คนนี้แต่ถึงอย่างไรเรื่องของหัวใจย่อมเป็นข้อยกเว้น

“ครับ...น้องพลูเป็นไข้เมื่อเช้าไปหาที่โรงพยาบาลมาแล้วทีนึง ก็เลยมาติดตามอาการ”

“เอาใจใส่ดีนะครับ...ดูแลกันถึงห้องนอนทีเดียวไอ้หมากมันบอกว่า ‘ที่นั่น’ เป็นเขตหวงห้ามไม่ใช่หรือ?แล้วทำ

ยังไงถึงขึ้นไปได้ ใช้วิชาสะเดาะกุญแจหรือไง?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับผมไปวัดไข้กับฟังปอดแค่นั้น คนไข้ก็ไม่ใช่คนอื่นไกล...เธอเป็นน้องสาวผม” คำตอบนั้นทำเอาชลธีต้องยืดหลังตรงแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อที่จะได้ฟังให้ชัดถ้อยชัดคำขึ้น

“น้องสาวหรือ?”

“ครับเอาล่ะ...หวังว่าเราคงไม่มีอะไรต้องบาดหมางใจกันอีกนะ อ้อ...แล้วเรื่องส่วนตัวของคุณก็ขอให้คลี่คลายได้ในเร็ววัน”อชิตะกล่าวทิ้งท้ายแล้วเก็บข้าวของกลับไปทิ้งให้คู่สนทนายังนั่งงอยู่คนเดียวไอ้เรื่องส่วนตัวที่ฝ่ายนั้นพูดถึง...มันหมายถึงเรื่องอะไรกันเรื่องงานหมั้นที่ถูกทำลายหรือว่าเรื่องข่าวที่รั่วไปถึงหูแทนดาวจนได้

“คุณชลคะ...ป้าเพิ่งให้เด็กยกข้าวต้มขึ้นไปให้น้องพลูเห็นบอกว่ากินข้าวแล้วจะกินยานอนเลย คุณชลก็อยู่กินข้าวเย็นกันก่อนนะคะ”คุณดวงทิพย์เดินมาบอกเป็นเชิงว่าบุตรสาวไม่อยาก ‘ต้อนรับ’แขก วูบหนึ่งมีรอยน้อยใจปรากฏบนใบหน้าที่เจื่อนสนิท

“อยู่ก่อนเถอะคุณชล...ลุงมีเรื่องคุยด้วย”คุณเที่ยงธรรมเดินเข้ามาสมทบอีกคน ชายหนุ่มมองหน้าบุพการีทั้งสองคนของสตรีอันเป็นที่รักด้วยคำถามมากมายพวกท่านจะรู้หรือเปล่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างตนกับบุตรสาวบ้าง

“อ้อ...หิวหรือเปล่า? ถ้ายังไม่มากนักก็รอสักครู่เถอะนะ ให้หมากกลับมาก่อนจะได้คุยเรื่องน้องสาว...อ้อ…น้องแฟงน่ะ ลุงไม่แน่ใจว่าสองคนนั้นบอกข่าวแล้วหรือยัง?”

“ข่าวอะไรครับ?” ชลธีเอะใจที่ท่านไม่ได้จะพูดเรื่องระหว่างตนกับแทนดาว แต่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าจะหารือเรื่องอะไรมันคงเป็นการดีกว่าที่จะทำเป็นยังไม่รู้ เรื่องเลวทรามที่เทียมภพกระทำต่อรมย์นลินไม่ควรที่จะได้รับการไว้ชีวิตแต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ปลุกจิตใต้สำนึกให้พอมีความปราณีอยู่บ้างก็คือ เห็นแก่หัวอกหัวใจของรมย์นลินไม่อยากให้น้องต้องตรอมใจเพราะคนรักถูกความตายพรากไป

“คิดยังไงล่ะ ที่‘พี่ชายว่าที่ภรรยา’ จะกลายมาเป็น‘ว่าที่น้องเขย’ อีกตำแหน่งน่ะ?”

ของหวานถูกเก็บไปแล้วแทนที่ด้วยชากาแฟครบสูตรดูเหมือนว่าวันนี้สมาชิกครอบครัวทวีกิจไพศาลคงจะเหลือเพียงสี่คนที่ร่วมรับประทานอาหารเย็นกับแขกที่เหลืออีกหนึ่งคน

“ส่วนตัวผมไม่มีปัญหาอะไรติดแต่ว่า...คนที่จะมาเป็น ‘น้องเขย’ ของผมนี่…ไม่มีอะไรติดค้างกับใครที่ไหนแล้ว”ชลธีคนกาแฟในถ้วยเล่นโดยไม่มองหน้าคนที่นั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย

“ฉันไม่มี ‘อะไร’กับ ‘ใคร’ อีกแล้วทั้งนั้นแหละ เพราะถ้ามีน่ะนะ...อย่างน้อยก็ต้องลงข่าวซุบซิบให้เห็นหรอกไม่ต้องตามสืบตามหาแล้วก็ปิดกันให้วุ่นวาย” เทียมภพตีกระทบว่าที่พี่เขยอย่างจังใบหน้าสำอางหล่อเหลาราวเทพบุตรโรมันยิ้มหยันให้นิดๆ แต่คน ‘ถูกตี’ไม่ได้สะดุ้งหรือสะเทือนเพราะมีเรื่องที่หนักกว่านี้ให้ขบคิด

“อ้อ...จะบอกว่าถอนเขี้ยวตัดเล็บแล้วรึ? ให้มันจริงเถอะ...ประเดี๋ยวก็จะมีแม่ประแดะที่ไหนมาแง่ดๆอยู่หน้าบ้านอีก”คุณลำเภาอดแซวหลานชายคนโตไม่ได้

“โธ่...ย่าล่ะก็ผมรู้ตัวดีครับว่าถึงเวลาแล้วที่จะลงหลักปักฐานให้มั่นคงเสียทีว่าแต่...นายสะดวกที่จะนัดคุณอาเมื่อไหร่?” เทียมภพถามว่าที่พี่เขยด้วยเนื้อเสียงที่เป็นงานเป็นการกว่าเดิม

“คุณแม่จะขึ้นมาอาทิตย์ปลายเดือนพอดีแต่ยังไงผมจะเกริ่นกับท่านเอาไว้ก่อน แล้วจะมาแจ้งว่าคุณแม่จะนัดให้

เข้าไปพบวันไหนนะครับ” ชลธีไม่ตอบคำถามนี้กับคนถามแต่หันไปบอกคุณเที่ยงธรรมแทน

“ไหนๆก็นัดกันคุยเรื่องนี้แล้วงั้นผมขออนุญาตพูด ‘เรื่องของผม’ไปเสียด้วยเลยนะครับ” ชลธีเรียนพวกผู้ใหญ่ ณ ที่นั้นท่านด้วยรอยยิ้มสดใสทั้งสามมองหน้ากันอย่างเข้าใจดีว่าเป็นเรื่องอะไรคงมีแต่เทียมภพที่วางถ้วยกาแฟลงด้วยอาการกระแทกแล้วแอบทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังสาปแช่งใครอยู่อาการผิดปรกตินี้ไม่อาจลอดเล็ดสายตาคุณลำเภาไปได้ดังนั้นคำถามที่ตามมาจึงฟังดูประชดเหน็บแนมหลานชายด้วยอารมณ์หมั่นไส้เหลือที

“กาแฟติดคอเรอะ...เจ้าหมาก?”

ดูเหมือนว่าความพยายามในการติดต่อกับแทนดาวตลอดสามสี่วันนี้จะไม่สัมฤทธิ์ผลเอาเสียเลยไม่ว่าจะเป็นทั้งโทรศัพท์หรือมาหาแบบตัวเป็นๆก็มักจะถูกปฏิเสธทุกทีไป ชลธีทราบจากคุณดวงทิพย์แค่ว่าแทนดาวหายดีแล้วและกลับไปเรียนหนังสือหนังหาได้ตามปรกติการหลบหน้าหลบตามันอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีนักสำหรับเขาแต่ก็ทำใจคิดเผื่อๆเอาไว้ว่ามันอาจจะดีสำหรับแทนดาวเองถ้าหล่อนประสงค์ที่จะอยู่ลำพังสักพัก...เขาก็จะให้เวลา ระหว่างนี้ก็ต้องพยายาม ‘สะสาง’ เรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้น แต่มันช่างยากลำบากเพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่สามารถติดต่อหรือเสาะหาคนสร้างเรื่องอย่างเปรมยุตาได้เลย

สตรีวัยดรุณีในชุดนักศึกษาตามระเบียบที่เพิ่งจะก้าวผ่านประตูกระจกเข้ามาสะกดสายตาหลายคู่ให้หันมามองแล้ววิพากษ์วิจารณ์กันขรมร่างอรชรเพียงแต่แย้มเยื้อนให้พนักงานที่หันมาสบตาแต่พองามเป็นการทักทายตามมรรยาททุกคนรู้จัก แทนดาว ทวีกิจไพศาล เป็นอย่างดี แต่ที่ต้องจับกลุ่มซุบซิบกันเพราะ ‘ลุค’ใหม่ที่เจ้าตัวเปลี่ยนแปลงจนดูผิดหูผิดตาไป เริ่มตั้งแต่ผมสลวยเป็นลอนตามธรรมชาติดำขลับยาวจรดเอวถูกซอยสไลด์ไล่ระดับตรงด้านหน้าจนระใบหน้าและประอยู่แค่บ่าสีผมเปลี่ยนเป็นน้ำตาลเข้มขับให้วงหน้าขาวกระจ่างดูสว่างมากขึ้นใบหน้าได้รูปแต่งแต้ม ‘จัด’ กว่าเดิมจนดูสะดุดตาแต่ไม่มากจนเกินงาม

“มาหาคุณเทียมภพหรือคะ? ดิฉันเห็นเธอออกไปกับลูกค้าเมื่อสักครู่นี้เอง แต่ไม่นานก็คงจะกลับล่ะค่ะ”พนักงานคนหนึ่งรีบปรี่เข้ามารายงานด้วยลักษณะ ‘เอาหน้า’ เต็มที่

“ทราบแล้วล่ะค่ะ...เลยมารอ แต่ระหว่างรออยากจะพบคุณปาลิดา...เธออยู่ใช่ไหมคะ?” แทนดาวถามเอากับพนักงานสาวคนนั้นด้วยอัธยาศัยเป็นมิตรแต่ก็ไว้ตัวอยู่ในทีตามที่ได้รับการอบรมมาถึงตัวไม่ใช่คนหยิ่งแต่ก็ไม่แจกยิ้มเหลือ เฟือหรือคุยเล่นไปทั่ว ด้วยตำแหน่งที่เป็นถึงน้องสาวของหนึ่งในผู้บริหารระดับสูงพ่วงด้วยทายาทลำดับที่สามของทวีกิจจึงต้องระมัดระวังอย่างมากในเรื่องการวางตัวเวลาออกมาสู่สังคมดังคำคุณย่ากับคุณแม่ที่พร่ำสอนอยู่เสมอตั้งแต่เด็กจนโต

“อยู่บ้านจะออกฤทธิ์แค่ไหนก็ไม่มีใครว่าแต่ถ้าออกไปข้างนอกต้องปรับตัวเสียใหม่ เจ้านาย...ต้องไม่หยิ่งผยองถือตัวเกินงามแต่ก็ไม่ใช่ทำตัวเหลาะแหละดูไม่น่าเชื่อถือ”

“อยู่ค่ะ...จะให้ไปพบที่ไหนคะ?”

“อืม...ที่ห้องรับรองพิเศษชั้นบนก็ได้ค่ะ”

ปาลิดาเดินเฉิดฉายเข้ามาพบ‘น้องสาวท่านประธาน’ ในห้องรับรองพิเศษที่เอาไว้ใช้ต้อนรับแขกหรือลูกค้าระดับสำคัญอันเป็นที่รู้กันในหมู่พนักงานว่าถ้า‘ท่านไหน’ มีธุระปะปังหรือเชิญอาคันตุกะเข้ามาในห้องนี้แล้วจะต้องไม่เข้าไปรบกวนไม่ว่าจะมีเรื่องคอขาดบาดตายใดๆรู้เช่นนี้แล้วความสงสัยใคร่รู้ยิ่งเร่งเร้าสาวหมวยตาชั้นเดียวให้กระหายมากขึ้นด้วยคิดว่าธุระที่อีกฝ่ายจะคุยด้วยต้องมีความสำคัญระดับหนึ่งถึงกับต้องเรียกมาคุยให้ห้องมิดชิดแบบนี้

แทนดาววางแท็บเล็ตในมือลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูแล้วตามมาด้วยกลิ่นน้ำหอมฉุนโชยชวนเวียนหัวลอยนำมาก่อนร่างของสตรีในสูททำงานเก๋ไก๋ตามรสนิยม ใบหน้ากลมเหมือนซาลาเปาตกแต่งเข้มจัดจนแทบเดาเค้าเดิมไม่ออก

“ตัดผมมาใหม่เหรอ? ดูเปรี้ยวดีนี่” คำทักทายที่ออกจะไม่เป็นทางการทั้งยังกึ่งชื่นชมกึ่งประชดทำให้คนฟังยิ้ม

ตอบได้ไม่สนิทใจนัก ปาลิดากวาดตามองความเปลี่ยนแปลงของสตรีที่อ่อนวัยกว่าไม่กี่ปีด้วยรอยริษยาเล็กๆที่ไม่ว่าฝ่ายนั้นจะแต่งตัวแต่งหน้าอย่างไรก็ดูจะ‘สวย’ กว่าตนไปเสียทุกครั้ง

“พลูมีข่าวดีมาบอก”แทนดาวไม่อยากต่อความด้วยเลยรีบเข้าเรื่อง หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าสะพายแล้วเปิดคลิปเสียงที่อัดเอาไว้พร้อมกับพยักพเยิดเรียกอีกฝ่ายมานั่งฟังใกล้ๆปาลิดากัดริมฝีปากอย่างลุ้นระทึกขณะเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ บางคราวสองสาวก็หันมาสบตากันจนสักครู่ก็สิ้นสุดการบันทึกเสียง

“นึกแล้วเชียว! นังสินีนุชมันถึงทำท่าไม่ค่อยจะโอภาปราศรัยกับลูกปลา แล้วพี่ชลรู้เรื่องนี้หรือยัง?” ปาลิดาตวัดเสียงสูงอย่างเคียดแค้นสองมือบิดไปบิดมาอย่างต้องการระบายความโกรธ ริมฝีปากฉาบสีชมพูนีออนขบเม้มแน่น

“ยังไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกพลูตั้งใจจะให้ลูกปลาเป็นคนไปบอกเอง” คนพูดละทั้งชื่อทั้งสรรพนามราวกับว่าไม่ต้องการเอ่ยถึงอีก

“เธอมีอะไรกับพี่ชลหรือเปล่า?” ปาลิดามองหน้าคนส่งข่าวอย่างจับพิรุธ ความผิดสังเกตเริ่มตั้งแต่การปรับเปลี่ยนตัวเองและท่าทีคำพูดแปลกๆ

“ไม่นี่ พลูกับเขา..เราไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้ว”แทนดาวตอบออกไปแล้วก็หลบตาเพราะไอ้ประโยคที่บอกไปว่า ‘เราไม่ได้คุยกัน’ นั้นเป็นตนเองฝ่ายเดียวที่คอยหลบเลี่ยงการเผชิญหน้า

“ไม่เชื่อหรอก...ทะเลาะกันเรื่องข่าวนั่นแน่ๆ”ปาลิดาอดซักไซ้ไล่เลียงต่อไม่ได้

“นี่...เรื่องของพลูมันไม่สำคัญเท่าของลูกปลาหรอกรีบๆแก้ไขซะ...ก่อนที่คนกระทำผิดจะไหวตัวทันแล้วชิ่งหนีไป น่ะ”แทนดาวตัดบทดื้อๆด้วยไม่อยากให้ใครมาล่วงล้ำก้ำเกินเรื่องส่วนตัว ปาลิดาเองก็ดูจะเข้าอกเข้าใจเรื่องนี้ดีอยู่

“งั้น...ลูกปลาขอเซฟไฟล์เสียงนี่แล้วจะบอกพี่ชลวันนี้เลย ว่าแต่...ทำไมถึงช่วยล่ะ?”ในความรู้สึกของปาลิดา แทนดาวคือคนที่มาแย่งชายที่หมายปองไป ดังนั้นควรจะไม่กินสีกินเส้นกันมากกว่าจะเป็นมิตร

“พลูเกลียดการใส่ร้ายหักหลังอีกอย่าง...ลูกปลาก็เป็นเพื่อนคนนึง”

“เพื่อน...งั้นหรือ?” ปาลิดาพูดพึมพำอย่างไม่เชื่อหู

“ใช่...เพื่อนจะไม่ยอมให้เพื่อนต้องตกเป็นจำเลยสังคมหรอกพลูเชื่อมาตั้งแต่แรกว่าลูกปลาไม่ได้เอาเงินไป”

“ในคลิปเสียงนั่นยัยนุชยังพูดถึงคนชื่อปราง...จะเป็นปรางเดียวกับยัยเปรมยุตาผู้ดีไหแตกนั่นหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“เรื่องนี้ลูกปลาต้องไปสืบต่อเองแล้วล่ะ”แทนดาวทำท่าลุกขึ้นเมื่อจบธุระ ปาลิดาลุกตามแล้วอ้าปากเหมือนจะพูดบางสิ่งบางอย่างแต่ยังลังเลและตัดสินใจเก็บปากเงียบ

“อ้อ...ขอบใจก็แล้วกันถ้าได้เรื่องได้ราวยังไงจะมาบอก”

สองสาวแยกย้ายกันตรงนั้นไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ แทนดาวก็จะคิดเสียว่าตัวเองทำดีที่สุด ชลธีจะกล้า ‘เอาความ’ กับคนรักหรือปล่อยให้ลอยนวลก็สุดแต่ใจเพราะว่าทางที่ตนเลือกเดินมันคนละสายกับเขาอยู่แล้ว

แทนดาวว่าจะกลับไปรอพี่ชายในห้องทำงานตามที่นัดกันไว้แต่พอจะเปิดห้องเข้าไปก็ได้ยินเสียงที่พยายามหลบลี้มาหลายวันเรียกไว้ปลายเท้าเล็กเพียงแค่หยุดการก้าวตรงนั้นโดยไม่ยอมหันกลับไปมอง

“สวยขึ้นนะครับ...จำแทบจะไม่ได้”เจ้าของเสียงเห็นว่าฝ่ายนั้นยืนนิ่งเฉยจึงเป็นฝ่ายเดินเข้ามาเอง ร่างสูงก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าแล้วกวาดตาไล่สำรวจอย่างพินิจพิจารณาอยู่นานว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป

“ดิฉันมารอคุณเทียมภพ”เสียงตอบกลับมาช่างเย็นชาและเฉียบขาดจนอดคิดไม่ได้ว่าคนพูดตั้งใจจะให้คนฟังรู้ สึกเช่นนั้นจริงๆหรือเพียงแค่‘แสดง’

“อยู่กันตามลำพัง...ไม่ต้องพิธีการนักก็ได้ไปดื่มกาแฟกันเถอะ” เสียงราบเรียบเอ่ยชวนแบบไม่ต้องการคำปฏิเสธ

“ไม่สะดวกค่ะน้องพลูบอกพี่หมากว่าจะมารอ ถ้าแกกลับมาจากข้างนอกแล้วไม่เจอ...จะลำบาก”

“รับรองว่าพี่จะไม่ทำให้ลำบาก...ไปนะครับ”แทนดาวช้อนตามองอย่างเคืองๆกับท่าทีและสายที่บังคับอยู่กลายๆแล้วตัดสินใจเดินนำลิ่วๆออกไป

ร้านกาแฟยามบ่ายคล้อยมีลูกค้าค่อนข้างบางตาแต่ก็ยังเป็นที่นิยมของคนละแวกนี้อาจจะด้วยรสชาติที่เทียบเท่ายี่ห้อดังๆกับบรรยากาศน่านั่งหลบร้อน ที่มีทั้งแบบห้องปรับอากาศเย็นฉ่ำและแบบรับลมธรรมชาติให้เลือกนั่งตามอัธยาศัยชายหนุ่มสั่งกาแฟคาปูชิโนแล้วสั่งไวท์ช็อค มัคคิอาโตให้สาวน้อยที่นั่งตรงข้าม

“รู้ได้ยังไงคะ? ว่าน้องพลูยังชอบดื่มอยู่ ตอนนี้น้องพลูไม่ได้ชอบ ‘แบบเดิม’ แล้ว” สาวน้อยบอกเสียงห้วนประกอบกับอากัปกิริยาที่เจ้าตัวพยายามทำตัวให้ดูมั่นอกมั่นใจจนคนมองนึกขัน

“วางท่าดีนักนะแม่คุณ...ดูซิว่าจะดัดอยู่ได้นานแค่ไหน”

“ไม่รู้สิ...แต่พี่มั่นใจนะว่าน้องพลูยังชอบ‘แบบเดิม’อย่าถามเลยว่าไปเอาความมั่นใจผิดๆนี่มาจากไหน พี่เป็นพ่อค้า เป็นนักลงทุนเจอผู้คนมามากมายโดยเฉพาะพวกที่ชอบ...ทำตัวเองให้ดูเป็นคนอื่น คนแบบนี้ดูออกง่ายมาก”

“หาว่าน้องพลูเสแสร้งหรือคะ?” แค่คำพูดแหย่เล็กๆน้อยก็ทำให้หญิงสาวเกิดอาการ ‘เต้น’ อันไม่ทิ้งลักษณะตัวตนเดิม ชลธีเพียงยิ้มกว้างกลบเกลื่อนอาการขำขัน

“เปล่าครับ...พี่พูดถึงทั่วๆไปเข้าเรื่องของเราดีกว่า” คำว่า ‘เรื่องของเรา’ จุดประกายฟูฟ่องอยู่ในใจดวงน้อยเงียบๆ แทนดาวแอบถามตัวเองว่า การที่หลบลี้หนีหน้าเขามาหลายวันยังคงความเป็น‘เรา’ ในความรู้สึกของเขาได้อยู่ล่ะหรือ

“ทำ...ทำไม?” คำถามสั้นๆแต่เย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจทำให้คนถูกถามเกิดความรู้สึกว่าของเหลวสีน้ำตาลที่กำลังดื่มอยู่นี่ช่างฝืดคอเสียเหลือเกิน

“ทำอะไรคะ?”

“พี่ไม่เชื่อแน่...ถ้าน้องพลูจะอ้างว่าทำตามแฟชั่นอินเทรน ตามเพื่อนหรืออะไรก็ตาม” ชลธีจับปอยผมเคลือบสีน้ำตาลเข้มที่ซอยไล่ระดับระเพียงบ่าถึงแม้ความยาวของเส้นผมด้านหลังจะไม่ได้ตัดออกมาก แต่ด้วยความชินตากับแบบเก่ามันทำให้เขารู้สึกว่าสั้นไปไหนจะริมฝีปากฉาบสีส้มอิฐขนตาหนางอนที่ถูกดัดและปัดด้วยมาสคาร่าทั้งๆที่ของเดิมก็ยาวเป็นแพอยู่แล้วดูยิ่งหนาหนักขึ้นไปอีกบลัชออนสีส้มพีชบดบังพวงแก้มชมพูเรื่อตามธรรมชาติอันเคยทำให้เขาใจแกว่งอยู่เสมอ ทุกอย่างที่เห็นบนตัวหญิงสาวณ เวลานี้คือ ‘หน้ากาก’ ที่อีกฝ่ายสวมปิดหน้าเพื่อบังอำพรางอะไรบางอย่าง

แต่...ชลธีไม่รู้หรอกว่าเพราะไอ้ผมทรงใหม่นี่เกือบทำให้บ้านแตกแทนดาวแอบไปเข้าร้านเสริมสวยหลังจากหายป่วยได้วันเดียวพอเทียมภพที่แสนจะหวงผมของน้องสาวอย่างกับอะไรรู้เข้าเห็นเข้าเท่านั้นแหละ

“ใครอนุญาตให้ตัดผม! ดูซิ..สั้นกุดจุดจู๋ แล้วนี่...ไปย้อมทำไม? ลืมแล้วเหรอว่าพ่อแม่เป็นคนไทยไม่ใช่ฝรั่งมังค่า”

“โธ่...พี่หมาก สั้นอะไรกันเล่า..ซอยไล่ตรงข้างหน้าให้มันเล่นระดับแค่นี้เองข้างหลังมันก็ต้องตัดออกบ้างให้สมดุลกัน ส่วนสีนี่มันเป็นโปรโมชั่นแถมมาค่ะแค่เคลือบสีเฉยๆเท่านั้นอีกสองสามเดือนก็จางหายไปเองแหละ”

“พี่ไม่ชอบให้เราไปทำอะไรกับมันครั้งนี้แค่ครั้งเดียวนะ...เลี้ยงให้ยาวเหมือนเดิมแล้วห้ามไปตัดไปโกรกอะไรมาอีกไม่งั้นพี่จะจับเราโกนหัวให้รู้แล้วรู้รอด”

“คิดเยอะไปไหมคะ? มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ผู้หญิงแต่งตัวแต่งหน้า น้องพลูแค่เบื่อๆกับสิ่งเดิมๆ เลยลองเปลี่ยนดู ใคร...ไม่ชอบก็ช่วยไม่ได้”ใคร...ที่พูดถึงทำให้ชลธีต้องพ่นลมหายใจเบาๆ แน่ละว่าหล่อนจงใจพาดพิงเขานั่นล่ะ

“พี่ไม่ชอบสวยน่ะ...มันสวย แต่มันไม่ได้สวยตามแบบฉบับของน้องพลู พี่ขอล่ะ...อย่าประชดกันแบบนี้เรื่องนั้นเรายังไม่ทันทำความเข้าใจกันเลย น้องพลูอย่าเพิ่ง...ตัดสินใจ ‘เปลี่ยน’ ทั้งๆที่เรื่องของเรายังไม่เรียบร้อยสิครับ”

“พี่ชลคะ...สิ่งที่น้องพลูทำมันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ไหนบอกว่าทุกอย่างจะให้น้องพลูเป็นคนตัดสินใจเองไง? นี่ก็

ตัดสินใจแล้ว น้องพลูไม่สามารถทนเห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็น...คู่หมั้น...เที่ยวหิ้วใครต่อใครเข้าห้องจนเป็นข่าวขี้ปากคนพี่ชลไม่อาย...แต่น้องพลูอาย”

“พี่ก็พยายามจะหาทางอธิบายอยู่นี่ไงล่ะ? ทำไมไม่ยอมฟังกันบ้าง หรือเป็นเพราะมีคนดูแลอย่างดีเลยเห็นพี่ไม่มีความหมายแล้ว?”

“พูดถึงใครคะ?”

“ตอนป่วยอยู่...เห็นว่ามีหมอประจำตัวคอยดูแลใกล้ชิดดูกันถึงห้องนอนเลยนี่” น้ำเสียงคนพูดคล้ายจะหยันโลก มือใหญ่ล้วงบุหรี่มาจุดโดยไม่คำนึงว่านั่งอยู่กับใครตลอดเวลาเขาไม่เคยคิดจะสูบยาต่อหน้าหญิงสาวเลยเพราะไม่อยากให้หล่อนสูดควันทางอ้อม

“พี่อชิแค่ขึ้นไปตรวจอาการภายนอกเองค่ะ...ไม่ได้ตรวจภายใน!” คำตอบนั้นทำเอามือที่ถือไลเตอร์ค้างอยู่อย่างนั้นปลายนิ้วที่คีบมวนยาถึงกับอ่อนปวกเปียกจนปล่อยมันตกลงไป

“ยอกย้อนได้ถึงใจดีนะ...นึกว่าจะไร้เดียงสา”ชลธีเริ่มมีโทสะ ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมันออกมารูปนี้ทีแรกว่าจะมานั่งปรับความเข้าใจกันดีๆ แต่ดูเหมือนว่าจะปะทะคารมกันเองเสียมากกว่า

“พี่ชลให้คำจำกัดความคำว่า...ไร้เดียงสา...แคบไปหน่อยมั้งคะก็เลยมากำหนดมาตรฐานให้น้องพลูว่าจะต้อง ‘ไร้เดียงสา’กับทุกเรื่องเสมอ” คำย้อนยอกฉะฉานออกจากปากสีส้มอย่างต่อเนื่องชลธีส่ายหน้าเบาๆกับความรั้นตะแบงของคนตัวเล็ก

“โอเค..พี่จะได้ประเมินน้องพลูใหม่แหม...ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะว่า...ไม่ได้ไร้เดียงสา...กับทุกเรื่อง จะได้ทำ ‘อะไรๆ’ ให้มันทันอกทันใจกว่านี้”คำปรามาสบาดเย็นโสตประสาททำให้คนฟังหน้าร้อน นัยน์ตาสีเหล็กทอประกายเยือกเย็นระคนโกรธหากแต่คนถูกมองหาได้หวาดหวั่น ร่างบางนั่งคอตั้งบ่าอย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ

“พี่หมากไลน์มาบอกว่ากำลังจะเข้ามาน้องพลูต้องไปแล้วล่ะ”

“ไปสิ...พี่ก็กินอะไรไม่ลงแล้วเหมือนกัน”แทนดาวตวัดค้อนให้คนช่างประชดแล้วเดินอาดๆลงไปก่อนมีชายหนุ่มหน้าบึ้งถมึงทึงตามมาห่างๆทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนกลับเข้ามาในออฟฟิศ

“พี่ชล...คุณชลธี...ลูกปลารออยู่พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ” ปาลิดาเดินหน้าตาแช่มชื่นมาหา แทนดาวรู้สึกว่าอารมณ์บูดของคนที่เดินมาด้วยดูจะผ่อนลง

“มีอะไรล่ะ...ไปคุยที่ห้องพี่ก็ได้”ชลธีบอกสาวหมวยที่ยังยืนยิ้มแป้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูมีชีวิตชีวาต่างกับตอนที่อยู่ในร้านกาแฟลี้ลับแทนดาวหยุดยืนตรงหน้าลิฟต์รอให้สองคนนั้นเข้าไปก่อนโดยตั้งใจว่าจะรอลิฟต์ตัวต่อไป

“อ้าว...แทนดาวเข้ามาสิ...จะยืนรออะไรจ๊ะ เราไปชั้นเดียวกันไม่ใช่เหรอ?” ปาลิดากดปุ่มเปิดประตูค้างแล้วร้องเรียกเลยต้องจำใจเข้าไปด้วย ระหว่างที่ลิฟต์กำลังพุ่งไปก็ได้ยินแต่บทสนทนาของสองหนุ่มสาวที่นับถือกันเหมือนญาติทำให้แทนดาวรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุอย่างไรอย่างนั้น

“วันนี้ไปไหนหรือเปล่า?” พอก้าวออกจากลิฟต์ชลธีก็เอ่ยปากถามสาวหมวยดังๆประหนึ่งจะให้อีกคนได้ยินด้วย

“ไม่ค่ะ...วันนี้จะกลับบ้านเลย”

“อืม...พี่ได้บัตรเชิญเข้างานไวน์ไนท์ที่คลับแถวทองหล่อ อยากไปมั้ย?”

“ไปสิคะ...ดีใจจังที่พี่ชลชวนอ้อ...ไปกันสองคนเหรอคะ? แล้วใบ...”

“เป็นอันว่าตกลงอ้อ...เข้าไปรอพี่ในห้องก่อนนะ เดี๋ยวตามไป”ชลธีไม่ปล่อยให้ปาลิดาพูดต่อก็รีบสรุปจบ พอ

เหลือกันอยู่สองคนก็เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น

“ขอโทษนะที่ไม่ได้ชวนน้องพลูแต่...ถึงชวนก็คงไม่อยากไปล่ะมั้ง”

“ค่ะ...น้องพลูไม่อยากไปด้วยส่วนหนึ่งอีกส่วนหนึ่ง...พี่หมากก็เคยสั่งห้ามไม่ให้ไปข้องแวะกับสถานที่อโคจร”แทนดาวเน้นหนักในวลีสุดท้าย ชลธีเพียงยิ้มหยันน้อยๆขณะเพ่งใบหน้างามที่ฉาบเคลือบด้วยเมคอัพชั้นดี

“ที่อโคจร...น้องพลูให้คำจำกัดความสถานบันเทิงแคบไปหรือเปล่า? คนไปเที่ยวกลางคืนไม่ได้หมายความว่าจะไปทำ ‘อย่างว่า’ประการเดียวสักหน่อยอย่าไร้เดียงสามากสิครับ...เดี๋ยวพี่จะเผลอเชื่อสนิท” ชลธีพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่ก็ทำให้คนฟังแทบจะเผลอหลุดกรี๊ดที่อีกฝ่ายบังอาจย้อนรอยคำพูดตน

“ถึงยังไงน้องพลูก็ไม่ชอบไปเบียดเสียดเต้นแร้งเต้นกาอยู่ในแหล่งรวมคนสายบันเทิงแบบนั้นหรอกเชิญพี่ชลไปดื่มไวน์ให้สุขสำราญใจเถอะค่ะ”

“อาไร้...เห็นเปลี่ยนลุคเสียเป็นสาวมั่นก็นึกว่าจะกล้าเปรี้ยวที่ไหนได้...ก็ยังเป็นคนเดิมอยู่นั่นเอง”

“เปลี่ยน...ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเปลี่ยนไปในทางที่เลวลงน้องพลูเพิ่งจะได้บทเรียนมาว่า...รูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดี ดูโก้แต่จริงๆมีอะไรแอบซุกซ่อนเอาไว้เยอะแยะ”

“ก็คงคล้ายๆ พวกหน้าใสๆสวยๆ ก็อาจจะมีอะไรอีกเยอะแยะที่ซ่อนไว้ แทนดาว...พี่จะให้เวลาเราตามที่ขอเพื่อกลับไปคิดทบทวนสิ่งที่กำลังทำแต่ขอร้อง...ขอให้คิดให้ให้ดีก่อนจะทำอะไรลงไปจำเอาไว้ว่าอะไรที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา...มันจะฝืนกันอยู่ได้ไม่นานนักหรอก”

ปลายนิ้วอุ่นแตะที่ริมฝีปากเคลือบสีส้มและปาดเช็ดออกเบาๆแทนความหมายในสิ่งที่พูดแทนดาวมองหลังกว้างที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกหลากหลายขณะขบคิดคำพูดของเขาไปด้วย หญิงสาวถามตัวเองเงียบๆว่าไอ้ที่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนโฉมเพื่อแสดงถึงบุคลิกว่าเป็นคนเก่งแกร่ง ไม่แคร์ เช่นนั้นจริงๆ หรือเพียงแค่อยากประชดที่ชลธีทำลายความไว้วางใจและความศรัทธาต่อหัวใจรักจึงอยากจะทำลายทุกสิ่งที่เขาชอบ รัก และหวงแหนเป็นการแก้แค้นล่ะหรือ

สาวน้อยในชุดเดรสสีขาวผ้าพลิ้วพิมพ์ลายกุหลายสีแดงสดสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยที่ก้าวลงบันไดมาทำให้เทียมภพต้องวางหนังสือพิมพ์ธุรกิจลงเพื่อมองดูให้ชัดว่าใช่น้องสาวคนเดิมหรือเปล่าเขาเพิ่งสังเกตว่าคนเกิดทีหลังดูแปลกตาไปค่อนข้างมาก นอกเหนือจากทรงผมกับสีผมใหม่แล้วบนใบหน้างามที่มีเค้าละม้ายตนยังแต่งแต้มด้วยเมคอัพอย่างมีสไตล์คล้ายพวกนางแบบหรืออดีตสาวๆในกรุแต่พอนึกๆดูแล้วมันอาจจะเป็นวิธีหนึ่งที่น้องสาวคนเล็กทำเพื่อต้องการลืมเรื่องยุ่งๆก็เลยอยากเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่

“ทำไมต้องรีบกลับด้วยล่ะ นานๆผึ้งจะว่างเต็มวันแบบนี้ แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดด้วย”ปลายเดือนบ่นอุบหลังจากมาขออนุญาตพาน้องสาวคนเล็กไปงานเปิดคลินิกเสริมความงามของเพื่อนสนิทนายแพทย์อชิตะแต่ถูกกำชับให้กลับบ้านก่อนตะวันตกดิน

“ไม่เอา...รีบกลับ จะซื้ออะไรกันนักหนา อย่าพาน้องเถลไถลนานนักปล่อยให้ไปกันตามลำพังเนี่ย...พี่เป็นห่วงรู้ไหม?”แล้วตาแก่ขี้บ่นก็ชักแม่น้ำทั้งห้าบรรยายภัยอันตรายร้อยแปดที่ผู้หญิงอาจจะประสบให้น้องสาวทั้งสองคนนั่งฟังตาปริบๆ

“อย่าห่วงเลยค่ะ...ไม่ได้ไปกันตามลำพังเมื่อไหร่มีคุณหมอไปด้วยนี่อุ่นใจได้เลย” ตอหนวดของเทียมภพกระตุกเป็นจังหวะเมื่อได้ยินชื่อนั้นถ้าเป็นเวลาอื่นเขาต้องห้ามไม่ให้น้องสาวคนเล็กไปอยู่ใกล้ชิดกับหมอแว่นคนนั้นแน่แต่พอเห็นว่ากำลังอยู่ในภาวะเครียดก็เลยยอมให้ไปแต่โดยดี

“ถึงยังไงก็ไม่ไว้ใจแล้วนี่งานมันเริ่มกี่โมงกี่ยามกันล่ะ?”เทียมภพอ้าแขนรับตัวน้องสาวเข้ามากอดแล้วล้วง

กระเป๋าหยิบธนบัตรมูลค่าสูงสุดให้ห้าใบ

“สิบเอ็ดโมงค่ะที่จริงน่ะ...พี่หมากน่าจะไปด้วยกัน เขามีทำสปาหน้าฟรีเป็นการฉลองเปิดร้านด้วยค่ะหน้าพี่

หมากจะได้ใสเด้งสมกับเป็นว่าที่เจ้าบ่าวป้ายแดง”แทนดาวบอกพี่ชายเสียงใส

“นั่นสิ...ไม่เท่านั้นนะคะยังแจกคอร์สนวดหน้าเรียวด้วย เนี่ย...คุณหมอขอคูปองมาให้ผึ้งเป็นกรณีพิเศษเลยนะคะน่ารักจริงเชียว”ปลายเดือนรีบสนับสนุน

“พอๆ...จะหน้าเรียวหน้าแหลมก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละแล้วพี่พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นนะ...หกโมงเย็นเราสองคนต้องกลับถึงบ้าน”ถึงจะใจดีแค่ไหนแต่ลงท้ายแล้วเทียมภพก็ไม่วายทิ้งลายความเด็ดขาดปลายเดือนพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้แล้วมองเลยมาที่น้องสาวผู้ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเป็นหมากในเกมที่ถูกจับเดิน

ห้างสรรพสินค้าดังในย่านธุรกิจแห่งนี้ย่อมคลาคล่ำไปด้วยผู้คนทั้งชาวไทยและต่างชาติที่มาเดินช้อปปิ้งในวันหยุดและแน่นอนว่าทุกอย่างต้องแย่งกันกินแย่งกันใช้ไม่วายเว้นแม้แต่ที่จอดรถที่ต่างคนต่างก็นำพาหนะส่วนตัวมาแต่ปลายเดือนไม่ต้องประสบปัญหาในการขับวนไปเวียนมาให้เมื่อยเพราะมีป้าย VIP สำรองที่จอดให้กับผู้ที่ได้รับเชิญมาร่วมงานเปิดคลินิกดังกล่าว

“คุณหมอนี่รอบคอบจริงไม่งั้นครึ่งชั่วโมงก็ยังหาที่จอดไม่ได้” หญิงสาวกล่าวชมผู้ที่เอาสติ๊กเกอร์ VIP มาให้พลาง ส่องกระจกเชคใบหน้าตัวเองอีกครั้ง

“น้องพลูไม่ทำหรอกค่ะ...สปาหน้าอะไรนี่จบพิธีอะไรนั่นแล้วว่าจะไปที่แผนกเครื่องดนตรี” แทนดาวล้วงกระเป๋าหยิบบัตรทำสปาหน้าที่ว่าให้พี่สาว

“ไม่ทำก็ตามใจแต่บอกก่อนนะว่าพี่จองคอร์สนวดหน้าเรียววันนี้ไว้แล้ว คงจะไปเดินเป็นเพื่อนไม่ได้”

“น้องพลูไปเองได้เสร็จแล้วก็โทรบอกแล้วกัน”

สองสาวเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสองที่ตั้งของคลินิกเสริมความงามครบวงจรมีแขกผู้มีเกียรติและสื่อมวลจำนวนหนึ่งมาถึงแล้ว ทันทีที่สองสาวย่างกรายมานั่งประจำเก้าอี้หุ้มปลอกสีขาวผูกด้วยโบว์ผ้าสีทองนักข่าวสองคนก็เข้ามาถ่ายรูปและพูดคุยกับปลายเดือนที่แต่งตัวแต่งหน้ามาพร้อมราวกับรู้ล่วงหน้าว่าจะต้องเป็นข่าว

“ได้ยินมาว่าคุณเทียมภพกำลังจะสละโสดเจ้าสาวเป็นใครพอจะบอกได้ไหมคะ เป็นคนในวงการหรือเปล่า?”

“อุ๊ย...รอให้เจ้าตัวออกมาประกาศเองดีกว่าค่ะ”เสียงหวานผนวกกับใบหน้าสวยที่โปรยยิ้มชื่นอย่างกับดาราของ ปลายเดือน ทวีกิจไพศาล เรียกเสียง‘แชะ’ ของชัตเตอร์ให้รัวขึ้น

“พี่ชายก็กำลังจะสละโสดแล้วคุณปลายเดือนล่ะคะ...เมื่อไหร่จะมีข่าวดี?” นักข่าวคนเดิมยังถามต่อแต่เหมือนคนถูกสัมภาษณ์จะอึ้งไปเล็กน้อย

“ก็ดูๆกันอยู่…คุยกันเป็นเพื่อนธรรมดาค่ะ แหม...ผึ้งก็ไม่อยากรีบนี่คะ ถึงทาง ‘เขา’ จะมีแย้มๆถามมาบ้าง ตอนนี้ขอโฟกัสเรื่องงานอย่างเดียว”แทนดาวแอบยิ้มเยาะหลังได้ฟังคำตอบจากพี่สาวไม่เข้าใจว่าการที่จะบอกความจริงไปว่ายังไม่มีใครมาจีบหรือยังไม่มีแฟนมันจะทำให้เสียหน้าขนาดไหนกันเชียว

“นี่มากับใครคะ? ใช่น้องคนที่มีข่าวหมั้นหมายกับเจ้าของธาราหรือเปล่า?” แทนดาวเริ่มกระสับกระส่ายเพราะตอนนี้เป้าสนใจได้เปลี่ยนมาที่ตนเรียบร้อย

“นี่คือ แทนดาว...น้องสาวของผึ้งเองอ้อ..เรื่องที่ว่าเป็นข่าวยังการันตีไม่ได้หรอกนะคะ คือ...น้องยังเรียนไม่จบเลยค่ะคงต้องรอดูอีกระยะหนึ่ง”

“สวยหน้ารักไม่แพ้พี่สาวเลยนะคะแหม...สงสัยจะยังไม่สะดวกเปิดตัวจริงๆก็เลยไม่เห็นควงคู่หมั้นมาด้วย” นัก

ข่าวยิงคำถามเปิดปลายหวังจะให้แทนดาวพูดอะไรบ้าง แต่ความที่มีพี่ๆเป็นหนุ่มสาวสังคมทำให้เรียนรู้ว่าการสงบปากสงบคำไว้จะเป็นการดีที่สุด

“พี่อชิ”แทนดาวรีบเดินเข้าไปทักทายอชิตะเพื่อหวังจะหนีพวกนักข่าวไปพ้นๆเสีย ซึ่งการกระทำนั้นเข้าทางปลายเดือนที่ยังติดลมกับการให้ข่าวเรื่อยๆ

“ที่ผึ้งบอกว่าให้รอดูกันไป...ก็เพราะอย่างนั้นล่ะค่ะที่จริงงานหมั้นนี่ทางผู้ใหญ่คุยกันเรียบร้อยแล้วล่ะแต่ว่า...ดูเหมือนน้องสาวผึ้งจะลังเลเพราะมีคุณหมอคนนั้นมาติดพัน”ปลายเดือนพยักพเยิดไปทางน้องสาวที่ยืนคุยกับอชิตะอยู่ไม่ไกลกันนัก ข่าวใหม่ล่าสุดเรียกความสนใจจากนักข่าวสายบันเทิงผู้หิวกระหายได้เป็นอย่างดี

พอจบพิธีเปิดและรับของที่ระลึกเป็นเซรั่มกับครีมบำรุงขาดจิ๋วบรรจุในกระเป๋าผ้าอย่างดีแล้วปลายเดือนก็ฝากฝังน้องสาวกับนายแพทย์อชิตะโดยอ้างว่าต้องเข้ารับบริการนวดหน้าเรียวอย่างที่บอกไปตอนแรกแล้วต้องไปทำธุระที่ไหนต่ออีกสุดแต่จะทราบได้

“ถ้ายังไงฝากไปส่งยัยพลูที่บ้านด้วยนะคะอ้อ...พี่หมากสั่งไว้ว่าต้องกลับไม่เกินหกโมงเย็น” ปลายเดือนแจงตารางเวลาเสร็จสรรพ

“ไม่ต้องห่วงเลยครับคุณผึ้ง...ผมดูแลเอง”อชิตะก้มหัวให้นิดหนึ่งเป็นการรับคำและบอกลาอยู่ในที

“เราไปกันเถอะครับ...น้องพลูอยากซื้ออะไรล่ะ?”

“น้องพลูหิวค่ะ นี่ก็เที่ยงพอดี...ไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่าไหมคะ?”

“ตามใจน้องพลูสิครับ พี่น่ะ...ยังไงก็ได้” หมอหนุ่มยิ้มให้อย่างอบอุ่นเช่นเคยและช่วยถือข้าวของต่างๆให้ตามมารยาทของสุภาพบุรุษรอยยิ้มบริสุทธิ์ใจของคนที่เพิ่งได้รับตำแหน่ง ‘พี่ชาย’ หมาดๆทำให้อดยิ้มตอบไม่ได้

“พี่อชิชอบอาหารญี่ปุ่นไหมคะ?

“พี่เคยไปอยู่ญี่ปุ่นสามเดือนจากเดิมที่ไม่ชอบ...ตอนนี้ชอบแล้วล่ะ ไปสิครับ...น้องพลูมีร้านประจำหรือเปล่า?”

“มีค่ะ...ทางนี้”แทนดาวดึงแขนอชิตะให้เดินตามไปอีกทางแม้ทั้งคู่จะรู้จักกันและกันว่าต่างไม่มีอะไรนอกจากความเป็น ‘พี่น้อง’แต่คนนอกที่ไม่รู้อะไรด้วยย่อมจะตีความไปทางอื่นเสมอ

ดังเช่นโลกใบนี้มิได้กว้างใหญ่จนแยกชลธีกับแทนดาวให้อยู่ห่างกันได้นานๆหากคนสองคนมีดวงที่ผูกกันไว้แล้วย่อมจะต้องไม่แคล้วกันดังสุภาษิตโบราณ ชลธีเพิ่งจะเสร็จจากการเลี้ยงรับรองลูกค้าที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เช่นกันทีแรกเขาไม่ได้สนใจตอนที่เห็นคู่หนุ่มสาวเดินควงแขนผ่านหน้าไป แต่พอสังเกตดีๆก็รู้สึกคุ้นเคยจนต้องเหลียวมองตามแวบแรกที่ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบก็คือรอยยิ้มใสๆ กับอาการหัวร่อต่อกระซิกกับบุรุษสวมแว่นกรอบดำที่เดินเคียงข้างนัยน์ตาคมกริบมองแขนเรียวที่คล้องของชายคนนั้นด้วยความรู้สึกเดือดพล่านจนทำให้ตัดสินใจยกเลิกนัดอื่นๆตลอดบ่ายนี้โดยไม่สนใจว่าจะมีผลกระทบกับงานมากน้อยเพียงใด

ร่างสูงเร่งฝีเท้าตามไปจนทันเห็นสองคนนั้นเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับชลธีหยุดหอบหายใจอยู่หน้าร้านครู่หนึ่ง ฝ่ามือทั้งสองข้างเย็นชื้นขณะดวงตาก็จับจ้องสองคนนั้นไม่ลดละนี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมแทนดาวพยายามที่จะหายหน้าตาหายตาไปเพราะมีใครคนอื่นมาแทนที่เรียบร้อยแล้วหล่อนมิได้ใช้เวลาในการใคร่ครวญหรืออยู่กับตัวเองอย่างที่บอก...แต่กลับใช้เวลาไปออกเดทกับคนอื่น!

ดูเหมือนว่าแทนดาวจะเลือกได้ชิ้นที่ถูกใจแล้วอชิตะทำท่าจะชำระค่าสินค้าให้โดยบอกว่าอยากซื้อให้น้องสาว แต่ในนาทีนั้นเอง ชลธีก็รีบแทรกเข้ามาโดยที่ไม่มีใครรู้ตัวแล้วยื่นธนบัตรให้พนักงานก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทำ

“อ้าว...คุณ” อชิตะมองหน้าคนที่มาแย่งจ่ายเงินด้วยความตกใจแต่ก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปรกติแทนดาวเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์แล้วก็ต้องอยู่ในอาการนิ่งตะลึงงันเช่นกันด้วยไม่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนี้ แต่พอปรับตัวได้ก็ทักทายไปตามปรกติ

“สวัสดีค่ะ...พี่ชล”

“เจอกันอีกแล้วนะครับ” ชลธีไม่ตอบรับคำสวัสดีจากสาวน้อยแต่กลับหันมาทักทายนายแพทย์หนุ่มด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกแฝงเอาเรื่องอยู่ในที

“สวัสดีครับ...วันนี้ผมกับน้องพลูมางานเปิดตัวคลินิกแล้วเลยมาซื้อของนิดหน่อยระหว่างรอคุณผึ้ง” อชิตะตอบสายตาเอาเรื่องคู่นั้นเสียยืดยาวเพราะไม่แน่ใจว่าคนฟังจะเข้าใจอะไรๆได้มากน้อยแค่ไหน

“งั้นหรือครับ?” ชลธีเหยียดปากคล้ายจะเยาะใคร

“ใช่ค่ะ...เรามางานด้วยกัน กินข้าวเสร็จก็มาเดินซื้อของนิดหน่อยและกำลังจะไปต่อแล้ว” แทนดาวที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ใกล้ๆสูดหายใจรวบรวมความกล้าตอบรับอย่างท้าทายและอวดดี

“จะกลัวทำไม...ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา”

ชลธีสะกิดใจกับคำว่า‘เรา’ แสดงว่าที่คิดไว้ก็ไม่ผิด ที่ว่าแทนดาวกับหมอนี่นัดกันมาเต็มอกเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายชายหนุ่มพยายามเก็บอารมณ์และอาการทุกอย่างซ่อนไว้ใต้ใบหน้าเรียบเฉยและฝืนให้ให้แสดงความดุดันขึ้งโกรธออกมาให้น้อยที่สุด

“น้องพลูต้องกลับบ้านแล้วเสียใจด้วยนะ...เวลาแห่งความสุขมักจะหมดเร็วอย่างนี้แหละ”เขาคว้าท่อนแขนเรียวดึงเข้ามาหาตัว แทนตวัดตามองอย่างโกรธๆที่อยู่ดีๆก็มาถือสิทธิ์ลากตัวกันไปง่ายๆ

“แต่ผมจะไปส่งน้องพลูเอง...ปล่อยเธอ” อชิตะบอกเสียงเย็นไม่แพ้กัน

“หน้าที่นั้นควรเป็นของ ‘คู่หมั้น’ นะหมอ” ชลธีทำปากคล้ายจะยิ้มเยาะส่วนมือก็ตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆแล้วแย่งถุงต่างๆจากมือขาวสะอาดมาถือไว้เอง จากนั้นก็กระตุกแขนเล็กให้เดินตามออกมาถึงแทนดาวจะไม่พอใจกับการกระทำของเขาเอามากๆ แต่ก็รู้ว่าไม่ควรขัดใจเพราะตอนนี้สัมผัสได้ถึงรังสีร้อนๆที่แผ่ออกมาจากร่างสูงที่ยืนประกบอยู่ใกล้ชิด

“คุณชล...เราน่าจะคุยกันรู้เรื่องไปตั้งแต่วันนั้นแล้วนะผมบอกแล้วไงว่าผมกับน้องพลูเป็น...” อชิตะรีบตามออกมาเพื่อจะอธิบายแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยอมฟัง

“เป็นไอ้มดแดงหวังแย่งเจาะมะม่วง...ฝันไปเถอะหมอเราต่างคนต่างไปดีกว่า ผมจะไปส่งน้องพลูเดี๋ยวนี้” ชลธีจูงข้อมือคนตัวเล็กให้เดินฉับๆต่อไป

“เดี๋ยวค่ะ” ชลธีหยุดชะงักแทนดาวรีบสลัดแขนออกจากการเกาะกุมเดินเร็วๆย้อนกลับไปที่เดิมอีกครั้ง

“น้องพลูขอโทษจริงๆนะคะ...พี่อชิ และขอบคุณมากค่ะสำหรับวันนี้” แทนดาวบอกลาอย่างสำนึกผิดเอามากๆ อชิตะมองสีหน้าวิตกของสาวน้อยแล้วเลยมองไปทางชลธีด้วยรอยไม่พอใจ

“ถ้าน้องพลูไม่อยากไปกับเขา พี่จะคุยเอง...ไม่ต้องกลัว”

“ไม่ได้หรอกค่ะ พี่ชลน่ะ...ความดุนี่เท่าๆกับพี่หมากเลย”

“จะต้องกลัวทำไม พี่...กับน้องพลูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา”

“อย่าเลยค่ะ...น้องพลูจัดการได้ แล้วจะโทรไปนะคะ”แทนดาวบอกเพียงแค่นั้นก็รีบเดินกระหืดกระหอบกลับมาพอเห็นสายตาดุดันทอดมองมาไม่หยุดหย่อนก็เดาว่าถ้าช้ากว่านี้อีกนิดคงได้ระเบิดแน่ๆ

“จะล่ำลากันไปถึงไหนไม่ทราบ!” เสียงเยือกเย็นถามหนักๆแล้วรีบคว้ามือมากุมไว้กลัวว่าจะสะบัดหลุดไปได้อีก

“ก็แค่ไปเอาของ” คนตัวเล็กตอบไม่เต็มเสียงนักขณะก้าวเท้าถี่ๆตามแรงฉุดออกไปยังลานจอดรถ

“มีเรื่องต้องคุยกันยาวล่ะ”เขาบอกเสียงเครียดก่อนจะกดรีโมทเปิดประตูรถแล้วจับร่างบางยัดลงไปนั่งแถมดึงเข็มขัดนิรภัยคาดให้เรียบร้อย

“อย่าได้คิดหนีนะ!” เสียงห้าวสั่งเฉียบขาดเมื่อเห็นคนดื้อทำท่าจะปลดเข็มขัดออกแทนดาวหน้าบึ้งเมื่อรู้ตัวว่าไม่

อาจขัดขืนได้ ชลธีกระแทกตัวลงนั่งประจำที่คนขับแล้วเหวี่ยงถุงทั้งหมดไปข้างหลังพอเจ้ากระทิงดุออกถนนใหญ่ได้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในภายใต้ความเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงเข็มตกพื้น

หลายครั้งที่แทนดาวแอบชำเลืองมองซีกหน้าเครียดขึงของคนข้างๆที่คอยแต่สบถออกมาตลอดทางทุกครั้งเวลาเจอใครขับรถไม่ได้ดั่งใจกรามนูนขบกันเป็นระยะๆ บางครั้งนัยน์ตากร้าวก็ชำเลืองมองกระจกด้านซ้ายแต่ก็ไม่ได้เหลือบแลมาทางคนที่นั่งมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวที่มีมากทำให้เขาต้องระบายมันออกด้วยการกดคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆจนผู้โดยสารนั่งตัวลีบอย่างตื่นกลัว

“ช้าหน่อยได้มั้ยคะ...น้องพลูกลัว” พอทนไม่ไหวก็ยอมเปิดปากขอร้องอย่างหวาดหวั่นแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากสารถีใจร้อนนอกจากการเพิ่มความเร็วขึ้นอีกแทนดาวหลับตาแน่น ในใจนึกภาวนาถึงคุณพระคุณเจ้า

“ถ้าจะรอดก็ขอให้รอดเป็นปกติถ้าจะตายก็ตายปุบปับฉับพลันไปเลย อย่าได้บาดเจ็บพิกลพิการเลย...สาธุ”

ไม่นานนักเจ้ากระทิงเปลี่ยวก็จอดสนิทอยู่ตรงทางเข้าThe Prestige Thara ชายหนุ่มหันมาสั่งงานพนักงานสั้นๆว่าให้เอารถไปเก็บแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้ยินคำใดเล็ดลอดออกมาจากปากหยักอีกหลายคนที่นั่นอาจจะไม่รู้สึกผิดสังเกตที่เห็นบอสโอบบ่าพาคู่หมั้นขึ้นไปชั้นบนเพราะสีหน้านิ่งเรียบของเจ้านายก็ดูเป็นปกติอยู่แล้วผิดว่าหน้าตาของฝ่ายหญิงอาจจะดูคล้ายพึ่งกินบอระเพ็ดมาแต่ก็ไม่มีใครใส่ใจหรือแปลกใจที่เจ้านายจะพาแฟนสาวมาเยี่ยมเยียนที่ทำงานบ้าง

ชลธีกึ่งจูงกึ่งลากร่างบางในชุดพลิ้วสวยไปยังห้องพักส่วนตัวที่อยู่บนชั้นเดียวกับออฟฟิศซึ่งแทนดาวจำได้ว่ามันเป็นสถานที่เดียวกับที่ปรากฏในข่าวฉาวนั่นความสะอิดสะเอียนบังเกิดขึ้นโดยฉับพลันเมื่อจินตนาการว่าเขากับ ‘ผู้หญิงของเขา’ ได้ประกอบกิจอันใดบ้าง ณ ที่แห่งนี้

“บอกมาให้หมด...ตั้งแต่ต้นจนจบ อย่าบิดเบือนหรือโกหกเพราะตาเรามันจะฟ้อง” ชลธีเหวี่ยงร่างเล็กให้ลงไปนั่งบนโซฟา ส่วนมือก็ปลดเนคไทกับปลดประดุมเสื้อเชิ้ตออกแต่ตายังจับจ้องสตรีที่นั่งตัวลีบจมโซฟาริมบานหน้าต่างแทนดาวสบสายตาดุดันที่จับจ้องมาไม่ลดละอย่างไม่ยอมลงให้เช่นกัน

“ก็เท่าที่เห็นนั่นแหละ” คำตอบสั้นๆช่างยียวนกวนโทสะคนถามได้เป็นอย่างดี

“มองหน้าพี่...แล้วเล่ามา...เดี๋ยวนี้!” เขาย้ำคำสั่งอีกครั้งซึ่งคราวนี้แทนดาวรู้ว่าจะเล่นแง่ไม่ได้อีกต่อไปก็เลยเล่าสรุปเรื่องทุกอย่าง ชลธีหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลาที่ฟังแต่พอได้รับรู้รายละเอียดจากปากแม่สาวช่างจำนรรจาแล้วสีหน้าค่อยผ่อนคลายขึ้นหน่อยแต่ยังอาบความบึ้งตึงอยู่ดี

“น้องพลูเป็นคู่หมั้นของพี่ฉะนั้นควรจะระวังตัวและคิดให้ดีก่อนจะทำอะไรลงไป การประชดประชันแบบเด็กๆมีแต่จะส่งผลเสียถ้าไม่เห็นแก่หน้าพี่...ก็ขอให้เห็นแก่แม่พี่บ้างว่าที่ลูกสะใภ้ไปเที่ยวเกาะแขนผู้ชายอื่น...งามนักล่ะ” “ทำไมพลูต้องทำขนาดนั้นด้วยคะ? ในเมื่อเราเลิกกันแล้ว!” หญิงสาวยอกย้อนกลับอย่างเยือกเย็นและชัดเจนเป็นเหตุให้คนที่กำลังพยายามจะปรับอารมณ์ให้เย็นลงตะปบมือลงบนไหล่เล็กแล้วกระชากร่างบางมาแนบชิด

“ให้โอกาสแก้ตัวครั้งสุดท้าย...พูดใหม่อีกทีซิ” เสียงลอดไรฟันกระซิบชิดหน้าผากมนแทนดาวเหลือบตามองอย่างหวาดหวั่นหากแต่ความดื้อรั้นก็ทำให้ไม่ยอมลง

“เรา ‘เลิก’ กันแล้ว เพราะงั้นน้องพลูจะทำอะไรก็เป็นเรื่องของน้องพลูพี่ชลไม่เกี่ยวอีกต่อไป” ก่อนที่ทุกอย่างจะเกิดขึ้นต่อจากนี้แทนดาวได้เห็นแววประหลาดจากนัยน์ตาสีเหล็กที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน มันน่ากลัวเหลือเกินทั้งโหดร้าย เหี้ยมเกรียมและเย็นชาในเวลาเดียวกัน หรือว่า...นี่จะเป็นด้านมืดที่เผยตัวตนออกมายามอารมณ์ขึ้นทะลุถึงขีดสุด

“คุยกันตั้งนานแต่ไม่ยักกะรู้เรื่อง พี่จะสอนให้น้องพลูรู้ว่า...ถ้าออกฤทธิ์กับพี่มากๆจะเป็นยังไง” มือหนาเพียงแค่สะกิดเบาๆร่างทั้งร่างก็หงายหลังลงไปนอนบนเตียงกว้าง โดยไม่ทันขยับตัวหนีร่างหนาหนักก็โถมทับลงมาอย่างรวดเร็วแขนเรียวทั้งคู่ถูกจับรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือแข็งแรงเพียงข้างเดียว ใบหน้าคมเข้มก้มต่ำลงมาอย่างรวดเร็วแทนดาวหลับตาปี๋รับบทลงโทษที่ดุดัน หนักหน่วง พยายามรวบรวมพลังทั้งหมดดิ้นให้หลุดพ้นจากความทรมานนี้หากแต่แขนแข็งแรงราวโซ่ตรวนที่พันธนาการอยู่มิได้โอนอ่อนผ่อนคลายให้ร่างในอ้อมกอดกระดิกกระเดี้ยไปไหน

“อื้อ...” เสียงประท้วงออกมาได้เพียงแค่นั้นจริงๆ ความรู้สึกแสบร้อนที่ริมฝีปากเริ่มทวีคูณมากขึ้น

“ออกไปนะ! อย่าแตะต้องตัวพลู...อย่าเอาร่างกายสกปรกที่เคยนัวเนียแนบชิดคนอื่นมากอดน้องพลู!”

“โอ้...น้องพลูคงต้องทำใจหน่อยล่ะเพราะพี่เสียความบริสุทธิ์ไปตั้งแต่อายุสิบแปดแล้ว”

“ต่ำ!”

“คร้าบ....นี่คือมุมระยำบัดซบของพี่ล่ะเป็นไง...ชอบไหม?”

“คนหยาบคาย! แอ๊บเป็นคนดีอยู่ได้ตั้งนาน”

“แล้วน้องพลูล่ะครับ...แอ๊บกับเขาด้วยหรือเปล่า?” นัยน์ตาดุวาวโรจน์ด้วยโทสะอีกครั้งเมื่อนึกภาพหัวร่อต่อกระซิกของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างกับหมอแว่นมาดเนิร์ดคนนั้นช่วงเวลาที่หล่อนหายไปอยู่กับไอ้หมอนั่นจะไปทำอะไรกันมา บ้างก็ไม่รู้

“หึ...บางทีก็แอบสงสัยนะว่า...ไม่เจอกันหลายวันแบบนี้น้องพลูเสียความ ‘บริสุทธิ์’ ให้ใครไปแล้วหรือยัง?”

‘ฉาด!’

ฝ่ามือเล็กข้างหนึ่งที่หลุดเป็นอิสระตวัดไปบนซีกแก้มสีน้ำผึ้งอย่างแรงจนหน้าสะบัดเล็บยาวกรีดลากบนเนื้อหนังจนเกิดรอยถลอกเป็นริ้วยาวไม่นานเลือดสีแดงเป็นยางบอนก็ซึมปริ่มตลอดแนวข่วน คนถูกตบจ้องหน้าเจ้าของฝ่ามือหนักหน่วงอย่างเอาเรื่อง

“กรี๊ด....ปล่อย!” แทนดาวตะโกนร้องสุดเสียงเมื่อเดรสตัวสวยถูกกระชากขาดดังแควก! ร่างแกร่งยันกายลุกขึ้นแต่ยังคร่อมร่างบอบบางเอาไว้แล้วจัดการปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตแขนยาวที่สวมอยู่มือเล็กพยายามทุบตีลำตัวหนาหนั่นให้แรงที่สุดแต่ก็เกิดเพียงแค่ริ้วแดงๆจากเล็บคมและเพียงไม่นานแขนเล็กทั้งสองข้างก็ถูกจับรวบเอาไว้มั่น

“หุบปาก!”

น้ำเสียงที่ตวาดกลับมาทั้งเยือกเย็นและโหดเหี้ยมแก้มทั้งนุ่มสองข้างถูกฝ่ามือใหญ่บีบบี้จนเจ็บ รู้สึกอึดอัดจุกแน่นไปหมดเหมือนลมหายใจกำลังจะขาดห้วงจนต้องขอร้องให้เขาหยุดเดี๋ยวนี้แต่พอเผยอปากจะพูดก็เป็นอันล่วงรู้ว่าถูกกลลวงเข้าให้แล้วกลายเป็นว่าเปิดทางสะดวกให้เขาป้อนบทลงโทษได้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้นโดยมิอาจหลบหนีไปไหนได้

ความไม่คุ้นชินกับการถูกรุกรานด้วยจุมพิตดื่มด่ำทำให้เรี่ยวแรงทั้งหมดค่อยๆมลายหายไปด้วยกับแรงจูบที่ค่อยๆผ่อนปรนลงจนอ่อนโยนขึ้นทีละนิดๆไม่ช้าก็กลายเป็นความอ่อนหวานและเรียกร้อง แต่จิตได้สำนึกของแทนดาวกลับไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสนั้นหล่อนกำลังร้าวรานและหมดแรงขณะที่น้ำตาเริ่มไหลรินอย่างคนหมดทางสู้

“พี่จะไม่ยอม...ให้น้องพลูต้องตกเป็นของใคร”เสียงแหบพร่าเปรยชิดกับริมฝีปากสั่นระริก ฝ่ามืออุ่นค่อยๆเปลื้องชุดสีขาวลายกุหลาบออกจากร่างบอบบางจนเหลือเพียงชุดชั้นในสีพีชปกปิดเรือนร่างอรชรอันมีส่วนเว้าส่วนโค้งชวนรัญจวนใจริมฝีกปากร้อนมอบจุมพิตเรียกร้องอีกครั้งก่อนจะเลื่อนลงมาตรงเนินเนื้อนุ่มที่ล้นขึ้นมาจากกรวยผ้าสีสวยมือข้างหนึ่งค่อยๆสอดไปด้านหลังเพื่อเกี่ยวตะขอให้หลุดออกจากกันอย่างชำนาญ

“ถ้ามันจะต้องจบลงด้วยการขืนใจ พี่ชลก็จะ ‘ได้’ สมใจ แต่พลูจะไม่มีวันให้อภัยคนที่ทำให้ชีวิตของพลูไม่เหมือนเดิม”คำพูดสลับกับเสียงสะอึกสะอื้นเป็นห้วงอยู่ในลำคอค่อยๆดึงสติของคนใจร้ายที่กำลังซุกไซร้เนื้อหอมด้วยอารมณ์เตลิดให้กลับคืนมา

“น้องพลู...” ร่างหนาค่อยๆผละตัวออกเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่คลุกเคล้าบนใบหน้า นัยน์ตาดุคมอ่อนแสงยวบยามมองร่างบางนอนสะอื้นริมปีฝากแดงช้ำ

“ใบพลู...พี่ขอโทษนะ…ขอโทษ” ชลธีกระซิบพร่ำคำขอโทษชิดหน้าผากมนพร้อมกับรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่คลุมร่างกายเกือบเปลือยปลายนิ้วปัดผมเผ้าที่ระเกะระกะให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะกดจมูกลงตรงกลางกระหม่อมเพื่อปลอบประโลมขวัญอ้อมแขนแข็งแรงดึงร่างสั่นสะท้านเข้ามากอดแนบแน่น ร่างบางสะอื้นแรงขึ้นขณะที่ซุกหน้าระหว่างอกแกร่งเพื่ออาศัยซับน้ำตา

“เกลียดพี่ชล...เกลียดที่สุด!” เสียงสั่นเครือบริภาษอู้อี้กับอกกว้างอยากจะทุบตีให้สมแค้นแต่ก็ไม่มีแรงเลย ชลธีรับฟังด้วยหัวใจเบาโหวงไม่ว่าหล่อนจะพูดออกมาด้วยความโกรธหรือพูดมาจากใจจริงก็ไม่อยากได้ยินคำนี้ทั้งนั้น

“โอ๋...พี่ไม่ทำแล้ว น้องพลูนิ่งซะนะ” ฝ่ามือร้อนลูบหลังไหล่อย่างอ่อนโยนทะนุถนอมแทนดาวพยายามสกัดกลั้นเสียงสะอื้นแต่ก็ยากลำบาก ชายหนุ่มชันตัวขึ้นนั่งพิงกับพนักเตียงพร้อมๆกับพยุงร่างบางให้อิงซบกับซอกอกแล้วปาดน้ำตาให้จนเกือบจะเหือดแห้งสายตาคมวับหลุบตามองริมฝีปากแดงแดงก่ำเพราะชอกช้ำจากการลงโทษหนักหน่วง เสียใจเหลือเกินที่ทำอะไรรุนแรงทั้งยังเกือบจะ...ประทับรอยมลทินให้คนที่นอนซอบอกอยู่นี่

“คนที่กำลังกอดน้องพลูอยู่ตอนนี้...คือพี่ชลคนเดิมใช่ไหมคะ?” ทั้งคู่อยู่ในสภาพอิงแอบแบบนั้นเนิ่นนานจนหญิงสาวเป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ย นัยน์ตาสวยยังคงเอ่อล้นด้วยน้ำตาพร่างพรู

“คนเดิมสิคะ...คนที่มอบหัวใจรักให้น้องพลูท่ามกลางทะเลทีโอบล้อม...ในวันนั้นคนเดียวกับที่น้องพลูบอกว่า...เผลอรักหมดใจ” ชลธีประคองใบหน้าหวานให้สบตานิ่งนาน น้ำเสียงนุ่มกระซิบข้างแก้มจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ใกล้ๆกดลงเบาๆ ซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งพอลมหายใจอุ่นจัดรดรินใกล้ๆซอกคอชื้นเหงื่อทำให้แทนดาวขนลุกเกรียวจนต้องกระชับผ้าแน่นขึ้นตอนนี้เองที่เริ่มรู้สึกหนาวแม้มีผ้าห่มแถมยังถูกกอดอยู่อีกชั้น

“พี่ชลคนเดิม...ต้องไม่รังแกกัน...แบบเมื่อกี้”ความหวาดกลัวจางไปเมื่อมั่นใจว่าเจ้าซาตานร้ายได้บินออกไปจากร่างบุรุษที่อิงแอบอยู่ความอ่อนโยนทั้งน้ำเสียงแววตาและการปฏิบัติเดิมๆกลับมาทำให้คลายใจได้ว่าอารมณ์โมโหดุจเพลิงนรกโลกันต์ในตอนแรกได้ดับมอดลงสนิทแล้ว

“พี่ไม่ข่มเหงหัวใจใครหรอกถ้าพี่ตั้งใจจะแสดงความ ‘รัก’ กับน้องพลู ต้องเกิดจากความเต็มใจเพียงอย่างเดียว”

ริมฝีกปากร้อนรุมกดลงตรงต้นคอขาวนวลแล้วไล่เรื่อยไปตามลาดไหล่เปลือยที่โผล่พ้นผืนผ้า

“แต่น้องพลูยังไม่ได้เต็มใจนะคะ”คนตัวเล็กรีบกระถดถอยร่างออกห่างแต่ก็ไปไม่ได้ไกลเพราะติดผ้าห่ม

“แล้ว...ถ้าพี่ทำให้น้องพลู‘เต็มใจ’ ล่ะคะ?” สายตาเจ้าเล่ห์กวาดไปทั่วดวงหน้าหวานที่ประดับด้วยริ้วรอยความอุธัจมือหนาสอดเข้าในผ้าห่มเพื่อสัมผัสโอบกอดร่างเล็กในแนบแน่นยิ่งขึ้นอยากรู้นักเชียว...ว่าหล่อนจะต้านทานกระแสไออุ่นจากร่างกายเขาได้สักกี่น้ำ

“น้องพลูขอปฏิเสธค่ะ”

“โอเค...ถ้าปฏิเสธพี่ก็จะไม่ทำ”ชลธีจับใบหน้าแดงซ่านเข้ามาใกล้แล้วมอบจุมพิตหวานตรึงใจให้อีกหนคนตัวเล็กร้องอุทานในลำคอเมื่อร่างถูกดึงกลับเข้ามากกกอดอีกครั้ง

“จะไม่ทำให้น้องพลู‘ปฏิเสธ’ ได้เลย” เขาต่อให้ด้วยน้ำเสียงรัญจวนและแววตาวาบหวามขณะที่จมูกอุ่นฝังลงตรงต้นคอใกล้ใบหูแต่ดูเหมือนจะเป็นการหยอกมากกว่า‘เอาจริง’

“พี่ชลใจร้าย...ตัวเองทำเรื่องเอาไว้เองแท้ๆทีน้องพลูทำบ้างจะมาโกรธ” แทนดาวรีบเบี่ยงตัวหลบเป็นพัลวันแล้วต่อว่าต่อขานคนกระทำผิด

“พี่ทำอะไรอีกล่ะ ไหนพูดมาซิ?”

“พี่ชลแอบ ‘ซุกซ่อน’ ใครเอาไว้ใช่ไหม?” ชลธีถอนหายใจกับประเด็นข่าวซุบซิบที่ยังคงทำให้หล่อนเข้าใจไปตามเนื้อหาอยู่ดี

“ถ้าเรื่องข่าวนั่น...พี่ยืนยันด้วยเกียรติลูกผู้ชายเลยว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆในคืนนั้นน้องพลูอย่าสงสัยอีกเลยว่าพี่จะกลับไปคบกับปรางอีก มัวแต่ระแวงอย่างนี้มันไม่ได้อะไรทุกวันนี้ที่ไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับน้องพลูมากนักก็เพราะเรายังเรียนหนังสือพี่อยากให้น้องพลูทุ่มเทให้เรื่องเรียนอย่างเดียว ทั้งที่ใจจริงอยากอยู่ใกล้ๆอยากกอด อยากจูบแฟนตัวเองเหมือนผู้ชายทั่วๆไป...”แทนดาวก้มหน้านิ่งขณะฟังคำอธิบาย

“น้องพลูจะเชื่อใคร ลองถามใจตัวเองดูนะครับคนอย่างพี่...ต่อหน้ากับลับหลังนั้นเหมือนกันเรื่องบางเรื่อง...พี่ก็ย่อมมีเหตุผลที่จะพูดหรือไม่พูด มันมีหลายอย่างที่ต้องคำนึงถึงน้องพลูเองก็อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น ถ้าเป็นสิ่งที่ดีก็ทำไปแต่ถ้ามันจะเป็นผลเสียกับตัวเองก็อย่าทำ” เขาถือโอกาสสั่งสอน แล้วค่อยๆจับคางมนให้หันมาสบตา

“อย่างวันนี้...พี่โกรธมากรู้หรือเปล่า”

“น้องพลูไม่ได้ตั้งใจจะไปกับพี่อชิสองคนสักหน่อย...ก็บอกไปแล้วนี่” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ ชลธีจับมือบางทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วจุมพิตหนักๆ ซ้ำลงไปหลายๆที

“พี่ชลทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!” เจ้าของมือพยายามดึงมือกลับแต่ก็ไม่ถนัดถนี่เพราะต้องหนีบผ้าห่มกะเร้อกะรังไปด้วย

“ลบรอยที่ไอ้แว่นนั่นมันจับไว้ไง” คำตอบนุ่มนวลชวนให้คนฟังสะเทิ้นหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที

“จำไว้นะ...มือนี้ แก้มนี้ แล้วก็...ตรงนี้”ชายหนุ่มไล้นิ้วมือไปตามอวัยวะที่ถูกกล่าวถึงจนมาหยุดแตะค้างไว้ที่ริมฝีปากนุ่มหยุ่น

“เป็นสิทธิ์ของพี่...คนเดียว”

“น้องพลูเป็นตัวของตัวเองไม่ได้เป็นของใครค่ะ” คนตัวเล็กเถียงไม่เต็มเสียงนัก

“ดูเถอะ...ตะกี้ยังป่าเถื่อนอยู่แหม็บๆตอนนี้มาทำวาบหวิวอะไรก็ไม่รู้”

“งั้นต้องประทับตราย้ำให้ชัดอีกที”คนพูดแกล้งก้มหน้าลงมาอีก แทนดาวรีบเอามือยันตัวคนช่างหากำไรเอาไว้ได้เฉียดฉิวใบหน้าห่างกันแค่ไม่ถึงเซ็น

“อ้อ...อีกเรื่อง อย่าพูดว่า ‘เลิกกัน’ อีกเด็ดขาดนะ…อย่าให้ได้ยินเชียว”

“ก็ตอนนั้นกำลังโกรธนี่”

“ทีนี้รู้หรือยังว่าความโกรธมันให้อะไรเราบ้าง?นิสัยขี้ใจร้อนนี่เหมือนใครกันนะ...ไม่ต้องเดาเลย” ปลายนิ้วหยกแก้มนิ่มเบาๆแล้วจุ๊บปากช่างจำนรรจาแรงๆ เร็วๆ คนตัวเล็กได้แต่ฮึดฮัดอยู่กับที่ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอีกเพราะมีแต่เข้าเนื้อเปล่าๆ

“ห้ามหลบหน้าพี่อีกนะ...ไม่งั้นจะถูกลักพาตัวแบบนี้แหละ ส่วนไอ้หมอนั่น...ถ้าเห็นว่าขืนมาวุ่นวายกับน้องพลูอีกล่ะ...มีเจ็บแน่” พอนึกถึงภาพบาดตาเมื่อครู่อารมณ์ที่สงบลงแล้วก็เริ่มเดือดปุดๆ ขึ้นอีกครั้งเขาทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นใครมาเดินข้างๆ ผู้หญิงคนนี้ที่ทั้งหวงห่วงสุดหัวใจ

“คนเผด็จการ...เหมือนพี่หมากไม่มีผิด” คนตัวเล็กบ่นงึมงำ

“พี่กับไอ้หมาก...มีอยู่อย่างนึงที่เหมือนกันก็คือ...กำลังรักผู้หญิงคนเดียวกัน” ชลธีสบตาคนในอ้อมแขนอย่างให้ความหมายในตัว

“แต่สิ่งที่ต่างออกไปก็คือว่า พี่รักด้วยเหตุผล ส่วนพี่ชายเราน่ะ...รักแบบบ้าระห่ำ”

“ถ้าอย่างนั้นสัญญาได้ไหมคะ ว่าพี่ชลจะ...ไม่ทำ...แบบเมื่อกี้อีก” หญิงสาวหน้าแดงเรื่อเมื่อคิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดกับตัวหยกๆชายหนุ่มหลุบตามองริมฝีปากที่ยังมีร่องรอยบอบช้ำสายตาอ่อนโยนลงทันทีเมื่อตระหนักว่าได้ทำรุนแรงเกินไปแทนดาวเปรียบเสมือนแก้วเปราะบาง ควรจับต้องด้วยความทะนุถนอมไม่ใช่บุ่มบ่ามเอาแต่ใจ

“พี่ขอโทษ...ทีหลังจะทำเบาๆ” คนเจ้าเล่ห์ใช้วิชาเลี่ยงคำภีร์ตอบออกไปแถมยังยื่นหน้ามาจูบแก้มบางที่อยู่ห่างแค่คืบ

“เอาล่ะ...น้องพลูรออยู่ในนี้สักพักนะพี่จะไปหาซื้อชุดมาเปลี่ยนให้ ระหว่างนี้ก็ใส่เสื้อพี่ไปก่อน” ร่างสูงลุกพรวดขึ้นจากเตียงจนขาเกี่ยวเอาชายผ้าห่มที่อีกคนพยายามหนีบไว้แน่นลากติดไปด้วยผลคือคนบนเตียงถลาลงไปนั่งคุดคู้กองกับพื้นเพราะมัวแต่ตามตะครุบผ้า

“เอ๊ะ...ยังไงกันล่ะ? ไม่อยากให้พี่ไปขนาดนั้นเลยหรือไง” เขาหัวเราะเบาๆแล้วเปิดตู้หยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีขาวล้วนส่งให้แทนดาวรีบห่อตัวให้มิดชิดแล้วเข้าไปจัดการเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำโดยเร็ว

“ดูสิ...พี่ผึ้งบ่นกระจายแน่”หญิงสาวหยิบเดรสสีขาวตัวสวยที่ช่วงบนขาดเป็นทางยาวด้วยแรงกระชาก ชุดนี้ปลายเดือนเป็นคนพาไปตัดที่ร้านเสื้อที่บรรดาเซเลบริตี้หรือดารานิยมไปใช้บริการกัน นึกเสียดายอยู่ครามครันที่เพิ่งจะสวมได้แค่ครั้งเดียว พอกลับออกมาก็ยังเห็นเขานั่งยิ้มอ่อนอยู่บนเตียงชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วเช่นกัน สวมเสื้อยืดคอกลมสีเทาตัวใหม่กับกางเกงยีนส์ดูเป็นหนุ่มเซอร์มากกว่านักธุรกิจหน้ายุ่ง

“ยิ้มอะไรคะ?” แทนดาวสังเกตว่าฝ่ายนั้นเอาแต่จ้องมองตนตาพราวระยับก็เก้อกระดากชลธีไม่ตอบอะไรแต่มองตามร่างอรชรในเสื้อเชิ้ตสีขาวขนาดรูปร่างของเขาทำให้เสื้อเชิ้ตตัวที่คิดว่าพอดียาวเกือบถึงเข่าคนสวมใส่จนดูเหมือนชุดแซกสั้นดวงตาสีเหล็กมองเรียวขาเนียนสวยโผล่พ้นเสื้อด้วยอาการใจวับเขาเองผ่านผู้หญิงมาก็มากในสภาพล่อแหลมยิ่งกว่านี้หลายเท่าแต่คนตรงหน้ากลับยวนตายวนใจจนแทบจะห้ามใจไม่อยู่อีกรอบ

“มองคนสวย”เสียงตอบยานคางมาพร้อมกับสายตาเจ้าชู้เปิดเผยทำให้คนถูกมองต้องรีบนั่งลงแล้วดึงผ้าห่มมาปิดท่อนขาชายหนุ่มจับข้อมือบางขึ้นมาแล้วสามวัตถุเย็นๆให้

“ห้ามถอดอีกนะหรือถ้าจะถอด...ก็เหวี่ยงทิ้งไปเลย พี่ไม่รับคืน” แทนดาวมองกำไลรูปดอกลิลลี่ ออฟเดอะ วัลเล่ย์ที่คืนเขาไปก่อนหน้านี้ มือบางลูบไล้มันเบาๆอย่างแสนคิดถึง

“ใครจะกล้าทิ้งคะ...ของแพงขนาดนี้”แทนดาวรู้ตัวว่าคำตอบนี้ผิดจากความรู้สึกนึกคิด ความหมายของวัตถุชิ้นนี้มีราคาสูงกว่ามูลค่าที่เป็นตัวเงินมากมายนัก

“งั้นก็ไปถามพี่ชายเราดูสิ...ว่ามันกล้าทิ้งได้ยังไง?” ชลธีสบตาเศร้าๆของคนตัวเล็กที่ปรากฏรอยเสียดายแหวนวงนั้น ชายหนุ่มจุมพิตเบาๆที่หน้าผากก่อนจะออกจากห้องไปแทนดาวเพียงแต่มองตามอย่างครุ่นคิดกับประโยคที่เขาพูดไว้

“น้องพลูจะเชื่อใคร ลองถามใจตัวเองดูนะครับคนอย่างพี่...ต่อหน้ากับลับหลังนั้นเหมือนกันเรื่องบางเรื่อง...พี่ก็ย่อมมีเหตุผลที่จะพูดหรือไม่พูด มันมีหลายอย่างที่ต้องคำนึงถึงน้องพลูเองก็อย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น ถ้าเป็นสิ่งที่ดีก็ทำไปแต่ถ้ามันจะเป็นผลเสียกับตัวเองก็อย่าทำ”

ร่างอรชรเดินกลับไปส่องกระจกในห้องแต่งตัวมือเรียวลูบผมที่มีรอยสไลด์ระเรี่ยประบ่าแล้ววักน้ำล้างหน้าเอาเครื่องสำอางที่ฉาบผิวออกไปแม้จะไม่หมดจดเสียทีเดียวแต่ก็เผย ‘หน้าจริง’ออกมา หญิงสาวประจักษ์แก่ใจตนว่า ถึงจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นใครแต่สุดท้ายก็ไม่สารถกลบเกลื่อน ‘พื้นเพ’ เดิมอย่างเช่นที่เคยเป็นการที่จะแสดงให้คนอื่นมองว่า ‘เข้มแข็ง’ มิได้หมายความว่าต้องเปลี่ยนความเป็นตัวของตัวเองไปด้วย ความมั่นคงในจิตใจแนวนิด วิธีการดำเนินชีวิตต่างหากที่เป็นเครื่องประกอบที่จะหล่อหลอมให้ตัวเองเข้มแข็งมิใช้สำแดงความทระนงโดยที่จิตใจยังหาแก่นสารไม่ได้

Create Date : 30 เมษายน 2559 Last Update : 1 พฤษภาคม 2559 17:43:50 น. Counter : 702 Pageviews.		1 comments
Share Tweet