ได้แต่หวังว่าให้ตัวเองได้รู้สึกผิดต่อสัญญาณบางอย่าง เพราะมันเกิดขึ้นซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า 

แต่ใจก็ยังไม่ชินกับมันสักที ฉันปล่อยแล้วนะ ไม่ใช่เพราะไม่รัก ไม่อยากรั้ง 

แต่ความต้องการไปจากเธอ มีมาก ต่อให้รักเธอจนหมดลมหายใจ ก็รู้ว่า ยากที่จะกลับคืน 

ฉันประคองความรักของเรามาตลอด แผลในใจ ช้ำเหลือเกิน มันเป็นเหมือนแผลเรื้อรัง ยากจะรักษาหาย 

แต่ฉันเชื่อว่ามันคงอาจจะดีขึ้น ตอนนี้ฉันไม่ได้ตามเธออีกแล้ว ไม่ใช่ว่าหยุดความรัก

แต่มันเจ็บปวด อ่อนล้า อ่อนแรง ลึกๆแล้วนรู้ว่าเธอจะไม่หันกลับมาแม้แต่เหลียวมอง 

ฉันก็ทำใจไม่ได้ กลั้นน้ำตาไม่อยู่ และฉันก็คงต้อมยอมม ยอมปล่อยเธอไป