แต่ทุกครั้งก็ยังคงเสียใจ ร้องไห้ได้เหมือนเดิมอยู่ดี เมื่อได้ย้อนกลับมาอ่านเรื่องราวเก่าๆที่เคยเขียนถึงเธอ ทำให้รู้สึกว่า ช่วงเดือนมีนาคม เป็นช่วงเดือนที่เรามักจะห่างหายจากกันไปเสมอ ฉันยังไม่คุ้นชินกับการหายไปของเธอเลยสักที ไม่คุ้นเคยกับความเจ็บปวดเลยสักครั้ง 

จริงอยู่ที่ระหว่างเลิกรากันไปนับครั้งไม่ถ้วน สถานะความสัมพันธ์ที่ยังมีฉันในชีวิตมันทำให้เธออึดอัด

ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่กลับมาแบบครั้งเดิมๆอีก  เพราะครั้งก่อนๆ ฉันยังสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผูกพันต่อกัน แต่ครั้งนี้ไม่มีแม้แต่เสี้ยวความรู้สึก อาจจะเพราะระหว่างเราปัญหาที่มีมันสะสมมายาวนานแล้ว ฉันเข้าใจเธอดี ... ทุกๆอย่างเปลี่ยนไป จนเป็นเวลาครบปี เธอไม่ได้เป็นเธอที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว ฉันก็ทำใจยอมรับในส่วนหนึ่งได้แล้วละ เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะจบลงทันทีแบบไม่ทันตั้งตัว คิดเสมอว่าเราอาจจะยังพอคุยกันได้ เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน แต่เธอเลือกของจะไม่เป็นอะไรอีกเลย 

อยากย้อนกลับไปเป็นคนไม่รู้จักกัน  ... สำหรับฉัน คนที่ยังพูดได้เต็มปากว่ารักเธอเต็มหัวใจ 

จะให้ฉันกลับทำตัวเป็นคนไม่เคยรักไม่เคยรู้จักกัน คงยากเกินไป 

เวลาผ่านล่วงเลยมาเป็นปีแล้ว เธอมีสังคมที่ดีขึ้น มีอนาคตที่ดีขึ้น เธอย่อมอยากเลือกเดินทางใหม่ 

ส่วนฉันคงต้องแยกจากไปให้พ้นทาง ฉันดีใจที่เธอมีอนาคตที่ดีขึ้น แม้อนาคตของฉันที่เคยร่วมฝันกันไว้ ไม่มีอีกแล้ว ยอมรับว่าลึกๆใจยังคงห่วงและอยากให้เธอกลับมา 

แต่ในวันนี้ ฉันต้องยอมรับความจริง ว่าจะไม่มีเธออีกแล้ว ไม่มีอีกแล้วจริงๆ 

เจ็บปวดนะ กับการอยู่กับความหวังลมๆแล้งๆ แล้วยังต้องลืมความหลังที่เคยมีให้หมดไป  

เป็นอีกวันที่ฉันไม่เข้มแข็ง ไม่สามารถยิ้มได้ ไม่สามารถควบคุมหัวใจตัวเองได้เลย