My thought 23 12 52
มิใช่ว่าเราหาได้ทำสิ่งใดไม่
เราเองก็พยายาม
ทั้งถามตัวเอง
และหาหนทางที่ตนเองอยากจะเดินไป
เรามิได้นั่งอยู่เปล่าๆ
เรามิได้ใช้ชีวิตไปวันๆ
แม้ในวินาทีนี้
และในนาทีใดๆอีกมากมาย
เราก็ครุ่นคิด
เราก็ยังเฝ้าถาม
เฝ้าค้นหาคำตอบ
ของสิ่งต่างๆมากมาย
สิ่งทั้งหลายที่เราอยากจะเข้าใจทั้งปวงนั้น
และแม้ในนาทีนี้
เราก็ยังดิ้นรน
อยากจะหลุดให้พ้น
จากห่วงทั้งปวงที่พันเราไว้
เราก็มีชีวิตของตัวเอง
แล้วเราก็วาดความฝัน
ถึงทางของตัวเอง
แม้เราอาจพูดว่า
เราไม่ได้อยากให้คนอื่นมาเข้าใจ
ทว่า เราก็มีช่วงเวลา
ที่เสียใจ เจ็บ
ที่คนอื่นไม่เข้าใจ
เขาทั้งหลายไม่เห็น
และเราก็ไม่ได้บอกให้เขารู้
แต่อย่างไร
เราก็เดินต่อไป
และเราก็ยังหวัง
ว่าวันหนึ่ง
เราคงจะลืมความเจ็บปวดทั้งปวง
หรือวันหนึ่ง
เรื่องของเราจะไม่แปลกอีกต่อไป
เราจะรอ
แต่เราก็ไม่งอมืองอเท้า
เราจะดิ้นให้หลุด
จากความรู้สึกทั้งปวง
ที่หลอกหลอนเราอยู่เช่นนี้
คงมีสักวัน
สักวันกระมัง
ที่เราจะเป็นอิสระ
ทั้งอิสระจากผู้อื่น
และอิสระจากตนเอง
อิสระจากทุกสิ่งทั้งปวง
แม้ว่าวันนั้น
จะไกลสักเท่าใด
แต่เราก็จะตั้งมันไว้
เป็นเป้าหมายที่สุดทางเดิน
เราจะเดินไป
แม้จะช้าเพียงไร
แต่วันหนึ่งวันใด
หากไม่หยุดเดิน
เราก็คงจะถึงที่แห่งนั้น
ในวินาทีนี้
เราขอแต่เพียงสิ่งนั้น..
| Create Date : 23 ธันวาคม 2552 |
| Last Update : 23 ธันวาคม 2552 21:01:14 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 403 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
