โลกเงียบๆ ที่จะบันทึกร่องรอยตัวตนของเรา..
Tears ..น้ำตา..

บางครั้ง... ก็ได้สัมผัสว่า ความรู้สึกที่แทบไม่อาจจะบรรยายได้นั้นเป็นเช่นไร

บางครั้ง... ที่แทบพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว มีแต่ความรู้สึกที่อัดอยู่แน่นไปหมด

บางครั้ง... ที่สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมา ไม่มีแม้แต่บทเพลงจะขับกล่อม ไม่มีอะไรจะแทนหรือบรรยายสิ่งที่รู้สึกอยู่นี้ได้เลย..

ไม่อาจจะคร่ำครวญได้ดังเช่นผู้อื่น.. ทว่าก็ไม่อาจจะร่ายบทกวีอย่างที่เคยภูมิใจนักหนา
ไม่อาจจะแสดงความรู้สึกได้มากไปกว่าน้ำตา ที่ไหลลงมาเงียบๆอย่างไม่มีใครได้ยิน

เจ็บ.. เจ็บปวดยิ่งนัก..

ความรวดร้าวไหลปลาบไปทั้งร่าง กึ่งหนึ่งนิ่งขึงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยาย อีกกึ่งหนึ่งร่ำร้อง พร่ำปลอบด้วยถ้อยคำที่ไม่อาจจะรู้สึกและเข้าใจ

เศษเสี้ยววินาทีเนิ่นนานเนิบช้า ราวเวลาจะหยุดนิ่งอยู่แต่ ณ ที่นี้ ความเจ็บปวดจะมิมีวันเลยผ่าน อนาคตมิมีวันจะมาถึง
ไม่มีอีกแล้ว อดีต อนาคต หรือปัจจุบัน มีแต่ห้วงความว่างเปล่าเวิ้งว้าง ถมเต็มด้วยความเศร้า เป็นโลกที่ไร้ทางออก


Create Date : 04 เมษายน 2552
Last Update : 4 เมษายน 2552 1:36:54 น. 2 comments
Counter : 463 Pageviews.
Share

 
ปล่อยมันออกมา

เมื่อมันไหลออกมาความเศร้าก็หายไปได้เรื่อยๆ



โดย: hiansoon วันที่: 4 เมษายน 2552 เวลา:2:25:47 น.  

 
ความอัดอั้นในใจ..เยียวยาได้ด้วยการปล่อยให้น้ำตารินไหล ระบายมันออก
บาดแผลที่เจ็บลึกในใจ..ก็เยียวยาได้..ด้วยการปล่อยให้เวลารักษาแผลใจค่ะ


โดย: nikanda วันที่: 6 เมษายน 2552 เวลา:5:13:23 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

ratichan
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

คนหนึ่งคน.. ที่ที่สุดก็หาตัวเองเจอแล้ว (เยสสสส~)




Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add ratichan's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.