โลกเงียบๆ ที่จะบันทึกร่องรอยตัวตนของเรา..
ไม่เสียใจ 26 03 53

เจ็บ… ร่างกายของเราเป็นอะไรกัน..?
นับวันจะยิ่งเปราะบาง ราวกับกิ่งไม้ที่ผุพัง
อา.. ภาชนะของวิญญาณนี้ จะอยู่ไปได้นานสักเท่าใดหนอ..?
เราคงอยู่ได้ถึงแค่อายุสี่สิบละมั้ง
แค่ตอนนั้นเราไม่เป็นภาระให้ใคร และเราไม่ได้แบกชีวิตของใครเอาไว้ ตายตอนนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก
..ชีวิต.. เหมือนจะมีแค่ปัจจุบันเท่านั้น
จะยาวหรือว่าสั้น เราก็รู้สึกว่ามันคือลมหายใจที่สัมผัสได้ในนาทีนี้เท่านั้น
และวินาทีนี้..
แม้จะมีความเศร้าอยู่ในใจบ้าง
แต่เราก็มีความสุขแล้ว
เราไม่เสียใจกับอดีต
และจะไม่กังวลกับอนาคตอีก
แค่วินาทีนี้..
แค่ห้วงเวลานี้..
เรารู้สึกว่าชีวิตของเราสมบูรณ์แล้ว
ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราก็พอใจแล้ว..
เราไม่เสียใจ
ไม่เสียดาย
หากต้องเสียเวลานี้ไป
มันก็จะเป็นความทรงจำอยู่ในใจ
ไม่เสียใจ...
..แม้ว่าจะไม่มีอนาคตทอดอยู่เบื้องหน้า
เพราะเรารู้สึกว่า..
..เราได้ใช้ชีวิตเราคุ้มแล้ว


Create Date : 26 มีนาคม 2553
Last Update : 26 มีนาคม 2553 10:59:16 น. 0 comments
Counter : 490 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

ratichan
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




คนหนึ่งคน.. ที่ที่สุดก็หาตัวเองเจอแล้ว (เยสสสส~)




Group Blog
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add ratichan's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.