Silent Hill 4: The Room -- มันกลับมาสั่นประสาท!

(บล็อกนี้ยังไม่เรียบร้อยดี อาจมีการเพิ่มเติมรายละเอียดในภายหลังได้งับ )

สารบัญ:

1. เนื้อเรื่องของ The Room

2. ความคิดเห็น

3. เกี่ยวกับ Silent Hill (สำหรับคนที่ไม่รู้จัก Silent Hill)

---

1. เนื้อเรื่องของ The Room:

คุณเคยคิดบ้างไหม ว่าถ้าวันหนึ่งคุณตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคุณต้องถูกขังอยู่ในห้องตัวเองนั้น มันจะเป็นอย่างไร?



เฮนรี่ ทาวเชนด์ย้ายมาอยู่ในห้อง 302 ที่อพาร์ตเมนท์ South Ashfield ได้ 2 ปีแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติสุขดีจนกระทั่งคืนหนึ่งเขาได้ฝันร้าย ในฝันนั้นเขาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าห้องของเขาเปลี่ยนไป ผนังห้องเต็มไปด้วยสนิม เครื่องพิมพ์ดีดที่อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือก็หายไป รวมถึงรูปภาพและห้องนั่งเล่นก็เปลี่ยนไปด้วย เมื่อเขาตื่นจากฝันร้าย ทุกอย่างก็ไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป

“เมื่อห้าวันก่อน... หลังจากที่ผมฝันร้ายเป็นครั้งแรก นับตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ไม่เคยได้ออกจากห้องของผมอีกเลย โทรศัพท์ใช้การไม่ได้ โทรทัศน์ก็ใช้งานไม่ได้... ต่อให้ผมร้องตะโกนแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน... โลกของผมเริ่มวิปริตในทันที... ประตูห้องถูกตรึงด้วยโซ่ หน้าต่างก็ถูกปิดผนึกเอาไว้... และที่สุดยอดกว่านั้น มีใครบางคนตรึงประตูด้วยโซ่จากข้างในห้องผม แล้วผมจะออกไปได้ยังไงกัน?”

แต่ในวันที่ 5 ของการถูกขัง เฮนรี่ก็ได้ยินเสียงประหลาดที่ห้องน้ำ เมื่อเฮนรี่เข้าไปสำรวจ เขาได้พบกับรูขนาดใหญ่ในห้องน้ำของเขา เมื่อเขาตัดสินใจมุดผ่านรูนั่นไป ชีวิตของเฮนรี่ก็ต้องพานพบกับสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบมาก่อนและคงไม่มีใครอยากพบเจอ เขาต้องเผชิญหน้ากับโลกมิติต่างๆซึ่งแต่ละโลกนั้นก็ดูราวกับฝันร้ายที่ไม่มีวันจบสิ้น ที่สำคัญ เขายังกลายเป็นพยานรู้เห็นเกี่ยวกับการฆาตกรรมต่อเนื่องอีกด้วย!

---

2. ความคิดเห็น:

ต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าผมชอบ Silent Hill ภาคแรกเอามากๆ แต่ไม่มีโอกาสได้เล่นภาคต่อของมันคือ Silent Hill 2 และ 3 พอมาได้เล่นอีกทีกลับกลายเป็นภาค 4 เลย

เพราะฉะนั้น ผมอาจจะถือว่าไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้ของเกมแนวนี้ (เพราะได้เล่นแค่ไม่กี่เกม) และอาจจะถือว่าไม่ได้เป็นแฟนพันธุ์แท้ของเกมชุดนี้ด้วยก็ได้ครับ

สำหรับแฟน Silent Hill แล้ว The Room เต็มไปด้วยสิ่งที่แฟน Silent Hill คุ้นเคย โดยหลักๆแล้วนั่นก็คือ ตัวเอกของเรื่องจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ราวกับฝันร้าย เป็นสถานการณ์ที่คงไม่มีใครอยากเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยอย่างแน่นอน

ต้องบอกตามตรงว่า เท่าที่ผมเล่น Silent Hill ภาคแรก และได้อ่านเนื้อเรื่องของภาค 2 กับภาค 3 มาแล้ว ส่วนตัวค่อนข้างชอบพล็อตของ The Room มากกว่าภาคอื่นๆ The Room ไม่ได้มีพล็อตที่เพียงน่าสนใจเท่านั้น แต่ยังมีการพัฒนาเนื้อเรื่องไปในทางที่ดี แม้จะดูไร้เหตุผลไปบ้างตามประสาเกมบ้าง แต่ความไร้เหตุผลเหล่านั้นก็ถูกทดแทนด้วยเนื้อเรื่องหลอนๆที่อาจทำให้คนเล่นมีความรู้สึกว่า “จ้างให้ข้าก็ไม่มีวันเข้าไปเจอแบบพระเอกเป็นอันขาด!”

ตามความรู้สึกแล้ว เนื้อในของ The Room อาจเหมือนเป็นภาคเสริมของ Silent Hill มากกว่า เพราะภาคนี้เรื่องราวทั้งหมดไม่ได้เกิดที่เมือง Silent Hill เหมือนภาคก่อนๆ แต่เกิดขึ้นที่ South Ashfield ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ห่างจาก Silent Hill ไปไม่ไกล อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเนื้อเรื่องทั้งหมด จะเกี่ยวข้องกับเมือง Silent Hill ด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็ถือว่าเป็นการสานต่อซีรี่ส์นี้ที่น่าสนใจดี

ที่ผมชอบอีกอย่างก็คือการเล่นกับความรู้สึกของคนที่ถูกขังอยู่แต่ในห้อง เช่น การส่องดูเหตุการณ์ภายนอกห้องด้วยรูส่องของประตูห้อง การส่องดูจากรูผนังซึ่งจะได้เห็นห้องของไอรีน – ตัวเอกคนหนึ่งของเรื่อง และส่องภายนอกจากทางหน้าต่าง ผู้สร้างร้อยเรียงความรู้สึกเหล่านี้ได้ดีครับ

พูดถึงระบบเกมกันบ้าง ผมเองก็ไม่ใช่เซียนเกมเสียด้วย แต่ The Room ก็มีทั้งสิ่งที่ผมชอบและสิ่งที่ผมไม่ชอบ เริ่มจากสิ่งที่ผมชอบก่อน ผมชอบบรรยากาศในตัวเกมครับ แม้ภาคนี้ ความกดดันจะลดหายไปส่วนหนึ่ง เพราะ The Room นั้นตัวเอกไม่ต้องตกอยู่ในความมืดมิดที่มีเพียงไฟฉายเป็นตัวส่องทางเท่านั้นเหมือนภาคก่อนๆ แต่ด้วยการสร้างบรรยากาศ การใช้เสียง และการใช้เพลง ทำให้การเล่นเกมนี้ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่กดดันอยู่เช่นเดิม

ภาคนี้ดูเหมือนพระเอกจะเก่งกว่าภาคก่อนๆ เพราะพระเอกภาคนี้แทบไม่ต้องใช้ปืนเลย อาวุธส่วนใหญ่เป็นอาวุธประชิดตัวหมด แถมยังมีความสามารถในการหลบหลีกได้อีกด้วย (สงสัยเรียนอาชีวะหรือช่างกลมาแหงๆ) ซึ่งก็ทำให้การต่อสู้ของภาคนี้สนุกดีเหมือนกัน

พูดถึงการดีไซน์ต่างๆแล้ว ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีเลย นับตั้งแต่พระเอกของเรื่องที่อาจไม่ได้หล่อเลิศเหมือนลีอองใน Resident Evil (Bio Hazard) แต่ก็ดูเท่ดีไม่หยอก และตัวไอรีนเองก็ดูน่ารักเช่นเดียวกัน ส่วนการดีไซน์พวกสัตว์ประหลาด ผมคิดว่าภาคนี้ดีไซน์ได้ดี (ภาคแรกดีไซน์สัตว์ประหลาดได้ไม่ดีเท่าไหร่) ที่สำคัญคือ การดีไซน์พวก “ผี” ถือว่าทำได้น่ากลัวดีไม่น้อย โดยเฉพาะผีซินเธีย ตัวละครตัวหนึ่งของเรื่องที่ตายไป เธอกลายมาเป็นซาดาโกะเวอร์ชั่นที่คลานเป็นงูเลื้อยได้! โอ้ว... ขนลุก!



ในช่วงครึ่งแรกนั้นถือเป็นช่วงที่เล่นได้มีความสุขดี เพราะไม่ว่าเราจะไปที่โลกไหนก็แล้วแต่ มันจะรูเอาไว้สำหรับให้เราคลานกลับมายังห้องของเราได้ และทุกครั้งที่กลับมา เลือดของเราก็จะถูกรักษาด้วย

เกมนี้ใช้ระบบ first person (มุมมองแบบแทนสายตาตัวละคร) เข้ามาผสมกับ third person (มุมมองแบบบุคคลที่ 3) ได้เป็นอย่างดี โดยช่วงที่อยู่ในห้อง เราจะถูกแทนด้วยมุมมองแบบ first person ส่วนเวลาเราไปมิติต่างๆก็จะกลายเป็นมุมมองแบบ third person ซึ่งนั่นทำให้เกิดเส้นแบ่งระหว่างความจริงกับความฝันได้เด่นชัดยิ่งขึ้น ที่ชอบมากๆก็คือ เวลาที่เราโผล่จากอุโมงค์มาอยู่ในโลกต่างมิติ ภาพจะมีเส้นแนวตั้งสีดำๆวิ่งไปมาบนจออยู่สักระยะหนึ่ง เหมือนภาพที่เราเห็นเป็นภาพหนังเก่าๆมากกว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง

จบส่วนที่ชอบแล้วก็มาส่วนที่ไม่ชอบกันบ้าง

พวกผีนั้น อาจถือว่าเป็นส่วนที่ทำให้เกมตื่นเต้นขึ้นก็จริง แต่ก็เป็นส่วนที่น่ารำคาญด้วย ในเกมนี้เรากำจัดผีไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะฟันกี่ทีก็ไม่ตาย ทำได้แค่ตื้บมันให้สลบ หรือไม่ก็วิ่งหนี หรือไม่ก็เอาไอเท็มดาบมาปักมันเอาไว้กับพื้น (ซึ่งไอเท็มนี้ก็มีมาให้น้อยเหลือเกิน) เพราะฉะนั้น เวลาผีโผล่ออกมาเนี่ย มันทั้งลุ้นและทั้งรำคาญในคราวเดียวกันเลย อ้อ ที่สำคัญที่สุดก็คือ ถึงแม้มันจะโจมตีไม่โดนตัวเรา แต่ผีพวกนี้สามารถทำให้เลือดของเราลดลงได้ทุกครั้งที่เจอ ...เวรกรรมจริงๆ

แล้วการเก็บไอเท็มก็มีเนื้อที่ให้จำกัดเอามากๆ เก็บได้แค่ 10 ไอเท็มเองเท่านั้น ที่สำคัญ เนื้อที่เก็บไอเท็มของเกมนี้ยังสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ เพราะแทนที่จะรวมเอาของชนิดเดียวกันมาอยู่ด้วยกัน มันกลับแยกออกมาเป็นชิ้นๆเลย เช่น เราเก็บยาได้ขวดนึง มันก็กินเนื้อที่ 1 ช่อง แล้วเราเก็บยาได้อีกขวด แทนที่เราจะเอามารวมให้อยู่ช่องเดียวกันได้ มันกลับแยกออกมาอีกช่องเลย แถมอาวุธบางประเภทยังเป็นอาวุธที่ใช้ได้ไม่กี่ทีก็เสีย พอมันเสียแล้วก็โยนทิ้งไม่ได้ด้วยนะ! เราต้องเก็บเอาไว้กับตัวตลอดเวลาจนกว่าจะได้กลับไปที่ห้องเพื่อเอาของเน่าๆไปใส่ไว้ในกล่องอีกครั้ง (นี่ยังไม่รวมถึงไอ้ตุ๊กตานรกที่ไอ้ผู้ร้ายให้เรามานะ ถ้าใครเผลอเก็บขึ้นมา ต้องติดตัวไว้ตลอดเลย ถ้าเอาใส่ในกล่อง มันจะยิ่งทำให้ห้องของเรากลายเป็นนรกมากขึ้น)

แต่ผมพอเข้าใจนะ ว่าทำไมมันถึงได้คิดระบบนี้ขึ้นมา ให้ผมเดาก็คงเพราะผู้สร้างต้องการให้ได้อารมณ์แบบ survival จริงๆ (ก็ลองคิดดูดิ คนเราจะแบกของอะไรได้ตั้งมากมาย!) และอีกเหตุหนึ่งก็คือ เพราะผู้สร้างต้องการให้เรากลับไปที่ห้องเราบ่อยๆ (กล่องเก็บของอยู่ภายในห้องของเรา) เพราะเมื่อเวลาที่กลับในห้องเรา แล้วไปส่องดูรูประตูกับรูผนัง เราอาจจะได้เห็นเนื้อเรื่องหลายๆอย่าง ไม่เพียงเท่านั้น มันยังทำให้เกมลุ้นขึ้น (หรือเครียดขึ้น) ในช่วงครึ่งท้ายอีกด้วย เมื่อห้องของเราไม่ได้กลายเป็นสถานที่พักฟื้นร่างกายและจิตใจเหมือนเคย แต่กลับเป็นห้องที่ถูกรุกรานจากวิญญาณร้ายแทนและรักษาเลือดเราไม่ได้เหมือนเดิมอีกแล้ว

และเช่นเดียวกับกล่องเก็บของ ที่เซฟเกมนั้น ในเกมภาคก่อนๆจะอยู่กระจายไปทั่วสถานที่ต่างๆ แต่พอมาถึงภาคนี้ ที่เซฟจะอยู่ในห้องของเราเพียงที่เดียว แน่นอนว่าพอถึงช่วงครึ่งหลังของเกม การกลับมาเซฟจะต้องเป็นประสบการณ์ที่เลวร้ายแน่ๆถ้าห้องของเราเจอผีบุก!

และในช่วงครึ่งท้ายอีกเช่นเดียวกัน เฮนรี่จะไม่ต้องบุกคนเดียวอีกต่อไป เขาจะได้ไอรีนมาเป็นตัวช่วยด้วย แต่คิดว่ามันเวิร์คหรือ? ฉากจบเกมนี้มี 4 แบบ คุณจะจบแบบดีหรือแบบร้ายนั้นคืออยู่กับการมีชีวิตอยู่ของไอรีนในตอนท้าย เพราะฉะนั้น ก่อนที่เราจะพาเธอไปถึงฉากไคลแม็กซ์ของเกม แล้วเธอบาดเจ็บจากการต่อสู้มากเกินไป โอกาสที่เราจะได้ฉากจบแบบห่วยๆก็มีสูงมากขึ้นเท่านั้น! ถ้าคุณไม่สนใจฉากจบดีๆ คุณก็ไม่ต้องซีเรียสอะไร แต่ถ้าอยากได้ฉากจบที่ดีๆล่ะก็ ต้องคอยลุ้นแทบตัวโก่งเลยทีเดียว ด้วยเหตุผลเหล่านี้รวมกัน มันทำให้ช่วงครึ่งท้ายของเกม เป็นอะไรที่อึดอัดเอามากๆ

แล้วที่ทำให้ต้องอึดอัดเป็นทวีคูณอีกก็คือ ไอ้เจ้าชายในเสื้อโค้ทจะคอยไล่ล่าเราตลอดช่วงครึ่งหลังของเกม มันคงสนุกมากถ้ามีเราเพียงแค่คนเดียว แต่พอมีไอรีนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย หนำซ้ำ ตัวเธอยังมีผลกับฉากจบด้วย แบบนี้มันยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่

โดยรวมแล้วผมค่อนข้างชอบ The Room พอสมควร อาจจะชอบน้อยกว่าภาคแรก (หรืออาจจะรวมถึงภาคอื่นๆด้วย ...ถ้าผมมีโอกาสได้เล่นนะ) แต่ก็เป็นเกมที่พอจะมีคุณค่าให้จดจำและอยากกลับมาเล่นซ้ำเพื่อดูเนื้อเรื่องของมันอีกครั้ง

---

3. เกี่ยวกับ Silent Hill (สำหรับคนที่ไม่รู้จัก Silent Hill) :

Silent Hill เป็นเกมแนว Survival Horror ของค่ายโคนามิ โดย Silent Hill นั้นเป็นชื่อของเมืองสมมติเมืองหนึ่งในอเมริกา โดยเมืองนี้เป็นเมืองที่เน้นหนักในเชิงอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวก็จริง แต่มันกลับมีความลึกลับแฝงอยู่ เพราะนอกจากจะมีเรื่องการยาเสพติดแล้ว ยังมีเรื่องของลัทธิลึกลับที่กำลังวางแผนร้ายอะไรสักอย่างอยู่ด้วย

เกมนี้เป็นที่โดดเด่นในแง่ของเนื้อเรื่องที่ดูหลอนๆ เส้นขั้นระหว่างความจริงกับฝันร้ายนั้นคล้ายกับเส้นอันเบาบางที่สามารถขาดผึ่งได้ทุกเมื่อ มีการใช้บรรยากาศเพื่อกดดันคนเล่น เช่น การจับให้ตัวเอกของเรื่องมาอยู่ท่ามกลางหมอกที่มองไม่เห็น หรือไม่ก็ให้ตัวเอกอยู่ในสถานที่มืดๆที่ต้องใช้ไฟฉายส่องนำทางเท่านั้น การใช้เสียงก็เช่นเดียวกัน เวลาที่สัตว์ประหลาดเข้ามาใกล้ตัวเอกของเกม เสียงวิทยุที่เสียแล้วจะดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณเตือนทำให้คนเล่นรู้สึกระทึกทุกครั้งที่เสียงนี้ดังขึ้น และเพลงประกอบเองก็ช่วยกดดันตัวเกมได้เป็นอย่างดี

เนื้อเรื่องของ Silent Hill เหมือนเป็นส่วนผสมระหว่างนิยายและหนังสยองขวัญดังๆหลายเรื่อง เช่น เรื่องที่ตัวเอกต้องเจอกับเส้นขั้นระหว่างฝันร้ายกับความจริงนั้น ก็ได้รับอิทธิผลมาจากหนังของผู้กำกับ โรมัน โปลันสกี้ (Rosemary’s Baby) และเดวิด ลินซ์ (Twin Peaks) , เนื้อเรื่องของตัวเอกที่ต้องมาอยู่ในเมืองที่มีลัทธิประหลาดหรือไม่ก็สถานที่ต้องคำสาปก็สามารถหาได้จากนิยายของสตีเฟ่น คิงเช่นกัน หลักฐานของสิ่งเหล่านี้ปรากฏอยู่ในซอกหลืบทุกซอกมุมของตัวเกม ไม่ว่าจะเป็นชื่อถนน (ที่เอาชื่อนักเขียนและผู้กำกับมาตั้งเป็นชื่อถนนเช่น ถนนคูนซ์ (นักเขียน ดีน คูนซ์) หรือถนนลินซ์ (เดวิด ลินซ์) เป็นต้น และมีประตูบางแห่งที่เขียนคำว่า Redrum ซึ่งมาจาก The Shining ของสตีเฟ่น คิงเช่นกัน

Create Date : 08 มิถุนายน 2548 Last Update : 9 มิถุนายน 2548 15:17:35 น. Counter : 7165 Pageviews.		63 comments
Share Tweet