• blog ของมัฟฟี่
• แม่ของลูก ลูกของแม่
• ด้วยแรงแห่งรักล้วนๆ
• แอบติดเรทภาคหนึ่ง
• มาบอกเล่าเก้าสิบทั้งหลายทั้งปวง
• หนูสงสัย
• MUFFY พาเที่ยว
• เล่าเรื่อง..สหายนก
• สหายนกรับมือวัยทองวัยจุ้นกับเมื่อโลกหมุน
• จึงเป็น...สหายนก
• เปิดห้องลับ
• ครอกครัวมะหมา
• อ่านสหายนก...เล่าเรื่อง
• ไร้สาระแบบสหายนก
• หุ้น...เสียกบาล
• คลังภาพ
• ห้องมัฟฟ์
• ตะแล่ดแต๊ดแต๋
• ลูกสาวพ่อขุน
• จินตนาการ
• เจ็บ
• ดูแลรักษาพ่อ...ที่บ้าน
• พ่อ กับเส้นเลือดฝอยในสมองแตก
• กองทัพกำลังใจและนินทาสาวโสด
• HAPPY ROOM
• ทุกข์หนอ...ทนหนอ

รักและทะนุถนอมสุดหัวใจ ได้โทรศัพท์พูดคุยกับพี่สาวตลอดเวลา บ่อยเท่าที่จะบ่อยได้ รู้อาการพ่อทุกอย่าง พ่อร้อง พ่อกิน ไม่กิน พ่องอแง พ่ออารมณ์ดี พ่อเจ็บ พ่อยิ้ม พ่อออกกำลังกาย พ่อดุลูกที่มัวแต่ขำคำพูดของพ่อ สิ่งที่เราเป็นทุกข์คือ พ่อเบื่ออาหาร ไม่ยอมทานข้าวหรือโจ๊กหรือข้าวต้ม ทุกวันอาศัยโยเกิร์ต นมเปร้ยว พุดดิ้ง วันที่ 29 พค. 2553 เป็นวันเสาร์ คือวันที่ต้องพาพ่อไปหาหมอเช็คสุขภาพดูแลโดยตรง เดิมนัดช่วงเย็น แต่ขอเลื่อนนัดเป็นช่วงเช้า (เพราะคราวก่อนกลับบ้านดึกมากเกือบห้าทุ่มสำหรับ ผู้หญิงสองคนและผู้ป่วย และเส้นทางดึกสงัด) ปรากฏว่าความดันพ่อต่ำ (เราระมัดระวังเรื่องความดันสูงอย่างเดียว) หมอจึงให้น้ำเกลือ อยู่จนถึงห้าโมงเย็นน้ำเกลือยังไม่หมด แต่หมอก็บอกว่า ถ้าจะกลับก็กลับได้ไม่ต้องรอจนหมดขวด หนนี้หมอไม่ได้ให้ยาพ่อมาทาน ส่วนหมอกายภาพ ได้ประเมินพ่อว่าถ้าพ่อได้ทานยาที่หมอกายภาพให้ก็จะดีกว่านี้ พวกเรารึ ก็เถรตรง นำยาทุกชนิด ทุกตัวยาไปให้คุณหมอ ที่ดูแลการรักษาอาการหลักของพ่อโดยตรงวินิจฉัย เขา...ทำนองกำกวมไม่เห็นด้วย ไอ้เราจะบอกไปตรงๆ ก็กลัวหมอจะเขม่นกัน(คิดแทนหมออีกแล้วว) พวกเราเองกลัวอาการพ่อจะกำเริบ ความดันสูง เส้นเลือดในสมองแตกอีกครั้ง จึงเลือกตัดสินใจ งดยาที่หมอกายภาพให้มา เป็นการตัดสินใจยากดีแท้!!!!! เลยทำให้ร่างกายฟื้นตัวได้ช้ามากๆ ----------------------- 12-17 มิย. 2553 ได้กลับมาเยี่ยมพ่อ นาทีแรกใจหาย พ่อผอมลงมาก แก้มตอบ กล้ามเนื้อขามีแต่กระดูก พุงกะทิพ่อยุบลง สีหน้าพ่อสดชื่น ค่อยใจชื้นหน่อย พ่อจำลูกทุกคนได้ จากที่พูดคุยทางโทรศัพท์ทุกวันรู้ว่า ตลอดเวลาที่คุยพ่อจะหลงตลอด เป็นหน้าที่ของเราที่พูดเออ-ออ กับพ่อ ราวกับรู้เรื่องที่พ่อพูดคุย หลานสาวช่วยคอยกระตุ้น และกระตือรือร้นพาพ่อไปกายภาพ ได้เห็นความพยายาม"ทำ" ก็รู้สึกอิ่มใจ น้าๆ บางอารมณ์ก็มีท้อบ้างเป็นบางเวลา แต่ยัยนี่อึด ในการติดต่อเจ้าหน้าที่ กับการกว่าจะได้สิทธิ์บางอย่างจากเจ้าหน้าที่รัฐ ได้เห็นหลานกระเตงพ่อ อุ้มพ่อ กระตุ้นพ่อ ขยับเขยื้อนให้อวัยวะภายในพ่อได้เคลื่อนตัว พยามพยุงตัวพ่อ กระตุ้นคอยแหย่พ่อ และป้อนอาหารพ่อโดยไม่รู้สึกท้อหรือเบื่อ และทนที่จะรอจนกว่าพ่อจะพร้อมอ้าปากกินข้าว -------------------- ถึงพ่อซูบผอม แต่หน้าตาพ่อสดชื่นขึ้น พยามมองในแง่บวกว่า ถือเป็นความสะดวกสำหรับคนดูแล พ่อเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น พูดคุยรู้เรื่องเดียวกันมากขึ้น ยาวขึ้น เรียกว่า"หลง"น้อยลง หรือว่าถ้าหลง ก็หลงเป็นเรื่องราวซีรีส์ได้ยาว ไม่กระท่อนกระแท่นเหมือนที่ผ่านมา สิ่งที่เหมือนเดิมคือ พ่อยังร้องเพลงเล่นคอนเสิร์ตตอนกลางคืน อารมณ์บางคราวที่หงุดหงิด และพ่อชอบฝัน พวกเราแซวพ่อบ่อยว่าจะเอาฝันของพ่อ จุกระป๋องไปขาย เพราะฝันได้ฝันดี ขณะที่คุยๆ กัน พ่อก็โพล่งมาว่า เอ้อ พ่อฝัน...อะไรก็ว่าไปแล้วแต่จินตนาการ --------------- 23 มิย 2553 พี่สาวพาพ่อไปกายภาพที่สวนดอกเชียงใหม่ วันนี้พ่อไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ นั่งเป็นไก่เหงามากกว่า ขากลับ แย่งพวงมาลัยรถอีกต่างหาก เรียกร้องอยากกินลาบ(เห็นเรียกร้องบ่อยแต่ไม่เคยกินซักที) แต่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ที่พ่อกินอาหารที่มีรสชาติ ต้องคอยดูต่อไป แต่วันนี้ได้ยินพ่อพูดเจื้อยแจ้วให้พวกเราได้หัวร่องอหายทั้งวัน   Create Date : 27 มีนาคม 2554     Last Update : 27 มีนาคม 2554 16:32:14 น. Counter : 240 Pageviews.   Share Tweet

ด้วยรักและ..ทุลัก ทุเล ระหว่างนี้ พี่และหลานเห็นพ้องกันว่า ควรจะพาพ่อฝึกกายภาพทั้งที่บ้านและที่โรงพยาบาล แต่การจะพาพ่อไปโรงพยาบาลที่เชียงใหม่ บอกได้ว่าไม่ง่าย แม้ที่ห้องนอนของพ่อที่บ้านเอง ทีเล็กและคับแคบ (โครงการทีจะไปปลูกบ้านในสวนต้องพับชั่วคราว) แขนขาซ้ายพ่อเริ่มขยับได้นิดๆ ยิ่งเป็นแรงกำลังใจให้ทุกคนพาพ่อไปกายภาพ โดยจะพาไปกายภาพที่โรงพยาบาลลำพูน และ รพ.สวนดอก(ใช้สิทธิ์บัตรทอง) ------------------------ 30 เมย. 2553 กลับไปเยี่ยมพ่อ เพราะวันที่ 1 พค.หกโมงเย็น ต้องพาพ่อไปพบแพทย์ตามใบนัด ซึ่งเป็นครั้งแรก ได้รับบัตรคิวที่ 53 คนรอหมอเยอะทีเดียว พ่อนั่งเก้าอี้เข็น พ่อไม่เหมือนผู้ป่วยเลย แต่คงนั่งรอนานเกินไป(มาก่อนเวลา) พ่ออยากถ่าย จึงพาพ่อไปห้องน้ำ เจ้าหน้าที่ชายมาพบ และช่วยอุ้ม และแนะนำวิธีอุ้มคนป่วยให้ กลับจากห้องน้ำ เจ้าหน้าที่ช่วยลัดคิวให้(ขอบคุณค่ะ) คืนนั้นพวกเราไม่ต้องกลับดึกดื่น แต่ก็สามทุ่มค่ะ ถ้าไม่ลัดคิวให้คงเที่ยงคืน คุณหมอปรับยาให้พ่อลดลงเหลือ 2 ตัวยา พ่ออาการดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังทรงตัวเองไม่ได้(นั่ง) ------------- วันเดียวกันนั้น ข้ามไปซื้อเตียงผู้ป่วยตรงข้ามโรงพยาบาล เลือกเตียงสามท่อนธรรมดา ราคาหมื่นเจ็ด(สมาชิก) ถือว่าพอเหมาะพอเจาะ ถ้าเป็นเตียงไฟฟ้าต้องปวดหมองเห็นๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ พ่อทั้งร้องเพลงและออกเล่นคอนเสิร์ตทุกคืนเลย พวกเราเรียกการที่พ่อร้องโอดโอยทุกคืนเป็นการร้องเพลง เรียกการที่พ่อใช้มือใช้เท้าเขย่าเหล็กกั้นว่าออกคอนเสิร์ต เกรงใจชาวบ้านรอบข้างมากที่สุด เพราะไม่รู้จะทำอย่างไร คนที่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับผู้ป่วยก็เข้าใจ คนที่ไม่เคย ก็มองว่ารบกวนเวลาพักผ่อน ไปหาพ่อวันที่ 30 เมษ.-4 พค. กลับกรุงเทพแล้ว คิดถึงพ่อมากที่สุด   Create Date : 27 มีนาคม 2554     Last Update : 27 มีนาคม 2554 16:30:20 น. Counter : 249 Pageviews.   Share Tweet

กลับบ้านจ๊ะพ่อ วันที่ 31 มีค. 2553 หลังจากคุณหมอหลายท่านอนุญาติให้พาพ่อ กลับมารักษาตัวต่อที่บ้าน กว่าจะกลับถึงบ้านก็สองทุ่มกว่า ทุลักทุเลพอสมควรสำหรับบ้านที่มีแต่ผู้หญิง ถึงพ่อไม่ใช่คนรูปร่างสูงใหญ่ ถึงพ่อจะรักษาอยู่โรงพยาบาลเดือนเศษๆ ถึงพ่อจะซูบนิดๆ แต่ก็ไม่ได้ผอมมากมาย พุงพ่อยังใหญ่เหมือนเดิมเพราะเป็นคนกินเก่ง น้ำหนักพ่อใช่เล่น คืนนั้นคนข้างบ้านมาช่วยกันอุ้มพยุงพ่อเข้าห้อง และวันต่อๆ ไปล่ะ พวกเราพี่น้องก็คุยกันว่าจะช่วยตัวเองมากที่สุด เว้นการรบกวนคนอื่น และลูกผู้หญิงของพ่อก็ทำได้สำเร็จ เราได้แต่บอกซึ่งกันและกันว่าต้องดูแลปรนนิบัติพ่ออย่างดีที่สุด เพราะฉะนั้นคำว่า "อดทน" เราไม่ต้องคอยย้ำซึ่งกันและกัน มันอยู่กับพวกเรามานานตั้งแต่เกิดและเติบโตมา ------------------------ ตั้งแต่พ่อป่วยอยู่โรงพยาบาล และมาอยู่เฝ้าพ่อทุกครั้ง แต่ไม่เคยได้แวะเข้าบ้านนอกจากโทรติดต่อบ่อยๆ ด้วยเหตุผลที่ได้เขียนเล่าไปแล้ว ช่วงนี้ต้องคอยเช็คว่าทางบ้านขาดเหลืออะไรมั๊ย และคอยจัดการหาซื้อมาเติม แต่ไม่ได้ซื้อเตียงสำหรับคนป่วย เพราะของพ่อก็มีเตียงไม้เดี่ยวอยู่แล้ว ไปซื้อฟูก ซื้อหมอน แต่ฟูกกลับใช้ไม่ได้ ก็เลยกลับไปใช้ที่นอนยัดนุ่นเดิมที่พ่อเคยนอน แต่เปียกง่าย โชคดีที่ในหมู่บ้านมีช่างทำเบาะส่งให้ตามโรงพยาบาล จึงให้ช่างทำเบาะมาทำเบาะนอนให้พ่อ เหตุผลอีกอย่างที่ไม่ได้ซื้อเตียงผู้ป่วย แต่ก็ได้ไปเลียบๆเคียงๆ ร้านหน้าสวนดอกไว้แล้ว เพราะไม่แน่ใจอาการของพ่อ คิดว่า ช้าสุดก็หลังจากพาพ่อกลับมาหาหมออีกครั้งหนึ่งเดือน นับจากวันที่พ่อออกจากโรงพยาบาล ทุลักทุเลค่ะ การที่จะพลิกตัวพ่อให้นอนตะแคงซ้าย ขวา นั่ง หรือแม้แต่ประคองพ่อให้ลุกนั่ง ซึ่งพ่อยังนั่งด้วยตัวเองไม่ได้ต้องมีหมอนพิง หรือคนคอยประกบ กลางคืนพ่อจะไม่ค่อยนอน ร้องตลอด ลำบากและเหนือยทั้งคนป่วยและคนดูแล (ลำบากคนดูแลหมายความว่า ถึงคนดูแลสู้ขาดใจ แต่ขาดประสบการณ์ เก้ๆ กังๆ ตัวเล็กอีกต่างหาก) ตลอดเวลาได้แต่ลุ้นและให้กำลังใจพี่ๆ รู้ว่าต้องเหนื่อยแน่ๆ แต่ต้องกลับ กทม วันที่ 6 ------------------------ ระหว่างนี้ ให้หลานสาวกลับมาช่วยดูแลพ่ออีกแรงหนึ่ง ถือว่าช่วยได้มาก ความอ้วนมีประโยชน์ตรงจุดนี้เอง แต่ก็ไม่อยากให้หลานอ้วนหรอกเพราะจะพ่วงด้วยสุขภาพ แต่ที่บอกว่ามีประโยชน์เพียงแค่แหย่คั่นความล้าของทุกคน พ่อยังไม่สามารถช่วยตัวเองได้ เพราะซึกซ้ายของพ่อไม่มีความรู้สึกเลย ปากเบี้ยวนิดๆ (ปัจจุบันไม่เบี้ยวแล้ว) ทั้งพี่และหลานช่วยกันพลิกพ่อนอนตะแคงข้าง เรียนรู้และลองผิดลองถูก พ่อมีแผลกดทับ สงสารพ่อมาก (ปัจจุบันแห้งแล้ว) ช่วยกันกายภาพพ่อที่บ้าน ยกแขน ยกขา นวดตัว เพราะการจะพาพ่อไปโรงพยาบาล เรียกว่าสงสารทั้งพ่อ สงสารทั้งพี่และหลาน แต่เมื่อกำลังใจทุกคนยังเยี่ยม และอยากให้พ่อหาย (มีแต่เรากลัวพ่อเจ็บ กลัวพ่อเหนื่อย) พ่อโอ๊ย ก็จะโอ๊ยตาม โอ๊ยมากกว่าพ่อเสียอีก ใหม่ๆ ที่เคลื่อนย้ายพ่อประสาน้าหลาน ทั้งสองเกือบทำพ่อตกหลายครั้ง เพราะคนอุ้มหมดแรงกลางคัน บางครั้งก็รีบวางพ่อลง และยกต่อ ช่วงนี้ บอกได้ว่าพ่อน่ารักมาก ทั้งที่พ่ออยู่ในสภาวะที่หลง..เป็นอย่างมาก แต่บางครั้งสติพ่อก็เยี่ยม ก็จะให้กำลังใจลูกๆ หลานๆ พ่อมักจะให้พรคนรอบข้าง ลูกหลานจะคอยแหย่ แต่คนที่แหย่พ่อบ่อยสุดทางโทรศัพท์ก็คือฉัน บางทีไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทาง แต่ก็จะเพียรพยายามคุยกับพ่อ คล้อยไปกับเรื่องราวพ่อพูด พ่อมักมีคำพูดเด็ดๆ ให้ลูกๆ ได้หัวเราะเสมอ   Create Date : 27 มีนาคม 2554     Last Update : 27 มีนาคม 2554 16:27:45 น. Counter : 283 Pageviews.   Share Tweet

• สหายนก
• อิจิโงะจัง
• paninee
• โอน่าจอมซ่าส์
• แค่ฟ้ามีดาว ^^
• N_BEE810
• พลอยสีรุ้ง
• icebridy
• rayasuree2526
• ป้ามด
• เนยสีฟ้า
• ตะวันสีชมพู
• ฟรอนเทียร์683
• smartupid
• Candydolls
• Paradijs
• inhouse
• doby
• pitcha_mae
• Pattylala
• Webmaster - BlogGang

• หลังไมค์สหายนก
• http://www.pantip.com/socialnetwork/admin.php?id=180696
• BlogGang.com