9-16 กพ. 54 อากาศเย็นไม่เลิก
9-16 กพ.
รู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปรวดเร็วจัง
สมัยเด็กๆ เวลาผ่านไปช๊า ช้า
ตาก็คอยจ้องดูนาฬิกาเหนือกระดานดำในห้องเรียน
หาวแล้วหาวอีกรอว่าเมื่อไหร่จะมีเสียงระฆังหรือเสียงออด
ดังขึ้นท้ายชั่วโมง
ไปลำพูนหนนี้ อากาศยังหนาวยะเยือกพอๆกับเดือนมกราที่แล้ว
ที่มาคู่กับอากาศหนาวคือ เครื่องทำน้ำอุ่น อันนี้ไม่มีปัญหา
แต่ปัญหาอยู่ทีคนอาบ!!!
ตอนอาบไม่เป็นไร มีปัญหาตอนอาบน้ำเสร็จ
มันหนาวเหน็บซะจนอยากยืนอาบน้ำทั้งคืน
และที่ทรมานสุดขั้วคือ
ที่นั่งชักโครก...
เย็นเจี๊ยบ นั่งแต่ละทีสะดุ้งโหยง
ตอนที่พิมพ์เล่าเรื่องก็ธรรมดา ไม่ค่อยรู้สึกเพราะเลยช่วงนั้นแล้ว
แต่ถ้ายังอยู่ที่นั่น โอ๊ะ แม่จ้าว
มาหาพ่อแม่หนนี้
พ่อมีน้ำมีเนื้อมากขึ้น หน้าตาสดชื่น
อันนี้ยกความดีความชอบให้ยัยอ้วน หลานสาว
ที่ดูแลตายิ่งกว่าคนที่เป็นลูก
ดูแลเบ็ดเสร็จ
ชนิดที่ตาติดหลานสาว
พอหายไปชั่วโมงนึง
ตาชะเง้อไปที่ถนน
ดูแลอย่างไร
ประเภทจัดการเสร็จสรรพ
เรียกว่าลูกๆ ต้องซูฮก
ปกติหลานสาวคนนี้เป็นคนใจร้อน ไม่ยอมใคร
ดื้อก็เท่านั้น และเป็นคนร้อน ร้อน ร้อน
พอลงจากเครื่องพร้อมกันเมื่อเดือนมกรา
เธอก็ดิ่งไปหาตาบีบนวดมือ แขน ขา
แรกๆ พ่อก็โอเค แต่เนื่องจากขาดช่วงมานาน
โดนเข้าคอร์สหนัก ก็เลยเกิดอาการปวดเมื่อย
เลยงอแง
พอพ้นสามวัน
จากสามวันเป็นสัปดาห์ เป็นเดือน
หลานก็ดูแลตาทั้งวันทั้งคืน
น้าๆ ก็เลยได้พักผ่อนเต็มที่
เมื่อก่อนพ่อชอบงอแงกับลูกบ้าง ดื้อบ้าง
พอเจอหลาน คร๊าบ คร๊าบ
ลับฝีปากจัด จนอยู่หมัด
แต่พ่อก็มีคำพูดเด็ดๆ ให้ลูกและหลานหัวเราะขำอยู่ทุกวัน
ทุกข์ สุข มีอยู่ในนี้หมด
แต่ละคนต่างมีสไตล์ความคิดเป็นของตัวเอง
บางคนอ่อน บางคนแรง บางคนเซนท์ซีทิฟ
แข็งนอกอ่อนใน แข็งในอ่อนนอก
ส่วนฉันเองตอนกลางคืนก็เย็บผ้าให้แม่
เช้าสายๆ-บ่ายเย็นๆ ทำสวนรดน้ำพรวนดินปลูกผัก
ขากลับ
ขณะนั่งเครื่องเกินครึ่งของระยะทาง
มีเรื่องตื่นเต้น+ระทึก+ความกลัวเล็กๆ
ก็เลยก็นึกถึงเรื่องตลกๆ กลบความกลัว
เสียงกับตันบอกว่าทัศนะวิสัยปลายทางไม่ดี
ฝนตกหนักจำเป็นต้องบินเหนือท้องฟ้ากรุงเทพมหานครสักพัก
อืมมมม์
มองนอกหน้าต่าง ก้มดูพื้นดินไม่เห็นมีฝน
พื้นดินแห้ง
เอ!!!!
ประมาณห้านาที สายฟ้าแลบในระดับสายตา
ไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่(เพราะเคยบินวนอ่าวไทยมาแล้วโดยกัปตันไม่แจ้งอะไรเลย)
แต่จะกลัวที่ว่ากัปตันประกาศว่าพร้อมจะนำเครื่องลงจอดแล้ว
ก็บินฝ่าฝูงเมฆ ไม่ชอบก็ตรงนี้แหละ
ที่เครื่องมันสั่น
ไม่ใช่หนนี้หนเดียวหรอกที่เจอสภาพฝนตก
แต่ไม่เคยเจอที่กัปตันแจ้ง
หรือว่าไม่แจ้งดีกว่าแจ้ง???? เฮ้อ ปวดหมอง
ฝนหนอฝน ดันตกวันที่ 16 กพ วันที่เราบินกลับ
เเละตกเดือนกพ นี่นะ
เยี่ยมเป็นบ้า
แหม แหม แหม
ทีเครื่องตกหลุมอากาศไปเวกัสไม่เห็นกลัวเลย
| Create Date : 28 มีนาคม 2554 |
| Last Update : 28 มีนาคม 2554 20:57:34 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 234 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
มัฟฟี่เป็นลูกสุนัขตัวย่อมๆ มีขนยาวสลวยนุ่ม
มีอายุขัย 8 ขวบปีก่อนที่จะจากโลกไป
ด้วยโรคไต โรคหัวใจและตับ
มัฟฟี่รักแม่ แม่เป็นดวงใจของมัฟฟี่
และแม่ก็รักมัฟฟี่ มัฟฟี่เป็นดวงใจของแม่
|
|
|
|
|
|
|
|
|
