ปุชิตา โดย บินหลา สันกาลาคีรี

"...เธอดูต้นไม้ต้นนั้นสิ เขายืนอยู่คู่กับป่ามาเจ็ดสิบสองปีแล้ว ทำไมลุงจะไม่รู้ ก็เราเกิดมาพร้อมกัน ลุงจำได้ว่าปีหนึ่งมีไฟป่า ไม้ทุกต้นเกรียมสนิท หลายต้นตายซากไปเลย ลุงเฝ้ามองต้นไม้ชีวิตของลุง ปีเต็มๆ ที่ไม่มีแม้แต่ตุ่มเขียวๆ ขึ้นมา ปีนั้นลุงล้มเจ็บ ต้นไม้คือลางบอกให้รู้ว่า ถ้าเขาตาย ลุงก็ต้องตาย"

เด็กหนุ่มสาวนั่งนิ่งเงียบ ฟังชายชราหลับตาย้อนอดีต

"ลุงนอนรอความตายอยู่บนเตียง สายตามองกิ่งก้านที่เกรียมไฟ ทุกคนร้องไห้และหมดหวัง นกตัวหนึ่งบินผ่านไป ส่งเสียงสะท้านทั้งป่า ลุงผุดลุกขึ้นนั่ง นึกได้เดี๋ยวนั้นเองว่า ลุงต่างหากคือลางบอกให้ต้นไม้รู้ ถ้าลุงตาย ต้นไม้จึงจะตาย ลุงต้องมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อตัวเอง อยู่เพื่อผู้อื่น"

+++

"หนุ่มสาวเอ๋ย จงอยู่เพื่อผู้อื่น ชีวิตก็มีเพียงแค่นี้"

+++

ครั้งแรกที่ได้เห็น "ปุชิตา" อดคิดไม่ได้ว่า ผู้ชายอย่างบินหลาจะเขียนนิยายออกมาแนวไหน และมีรสชาติอย่างไร

เมื่อปุชิตามาอยู่ในมือ และเริ่มอ่าน แปลกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นฝีมือบินหลาในรูปแบบสารคดี

ใช่! ปุชิตาเมื่อแรกอ่าน ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าฉันกำลังเสพสารคดีชนพื้นเมืองเรื่องหนึ่ง อ่านแล้วก็อดเปรียบเทียบกับเสราดารัล นิยายที่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับชนกลุ่มน้อยเช่นเดียวกันไม่ได้ (เสราดารัล : กิ่งฉัตร) ผิดกันแต่เพียงว่า "เสราดารัล" ให้ความรู้สึกหวานและโรแมนติคตั้งแต่เมื่อแรกอ่าน แต่ปุชิตากลับให้ความรู้สึกคล้ายการอ่านคู่มือท่องเที่ยว (ความเห็นส่วนตัวนะ ฉันอาจจะติดภาพลักษณ์งานเก่าๆ ของบินหลามากไปหน่อย)

และความรู้สึกนั้นก็ดำเนินมาจนกระทั่งเริ่มบทที่ 3 ของเรื่อง ความสนุกแบบนิยายจึงเกิดขึ้น

ฉันแอบชอบใจนิดๆ ที่ปิ๊บปี่ (ชื่อเท่เป็นบ้าเลยค่ะ ขอบอก) ปากพาจน เผลอพูดประชดจนได้เรื่อง แถมเหตุการณ์ยังประเหมาะลงตัวเป๊ะๆๆ ชนิดเถียงไม่ออก แก้ตัวไม่ขึ้น แต่ถึงกระนั้น แทนที่เจ้าตัวจะกลัว เธอกลับโมโห แถมบินหลายังเปลี่ยนความโมโหนั้นเป็นการมองโลกในแง่ดี เขาสอดแทรกมุขขำๆ ใส่ให้ผู้อ่านอีกต่างหาก บินหลาแทรกบทตลกได้ตลอดแม้ในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน

ยกตัวอย่างฉากขำๆ ที่ประทับใจฉัน เห็นจะเป็นฉากสวีทของภีมะกับปิ๊บปี่ (ที่แทบจะไม่มีเลยตลอดเรื่อง) แต่บินหลากลับส่งบทให้บุคคลที่ 3 ในฉาก (ต้นกล้าหรือนายติ๊ดตี่นั่นแหละ) อ๊วกแตกออกมาได้จังหวะพอดิบพอดี แหม่...ถ้าไม่บอกว่าเมารถ ฉันคงเดาว่าเป็นความเอียนปนอิจฉาแน่ๆ

ถึงแม้ปุชิตาจะไม่ใช่นิยายที่คนอ่านจะต้องรำพึงในตอนจบว่า "คิดได้ไงเนี่ย" เหมือนนิยายของวินทร์
หรือกรีดน้ำตาพลางสะอื้นฮักๆ แบบนิยายของทมยันตี (ในทุกนามปากกา)
หรืออิ่มเอมใจ อมยิ้มฝันหวาน ในแนวกิ่งฉัตร
แต่ปุชิตาก็ทำให้ฉันอ่านแบบเพลินๆ ชวนติดตามได้ตลอดจนจบเรื่องแบบไม่เสียดายเวลา (และราคา ... ที่คิดว่าจะต้องไปซื้อหามาเป็นของส่วนตัวซะแร้ว...)

ภาษาของบินหลา สละสลวย แต่ไม่โบราณ เขาทิ้งปมเล็กๆ ในปุชิตาเอาไว้ให้ขบ แก้อาการคาใจว่า เจ้าของรหัสลับที่น่าจะเป็นหนอนบ่อนไส้ตัวเอ้นั้นเป็นใครกัน กลัวเหลือเกินที่คนเขียนจะหักหลังคนอ่านด้วยการเอาตัวละครดีๆ ที่เราหลงรักมากลายเป็นตัวโกง อ่านไปก็ลุ้นไป (ส่วนผลจริงๆ เป็นอย่างไรนั้น ก็คงต้องไปอ่านกันเอาเอง ฮี่ๆ)



สปอยล์อย่างแรง
(ถ้าใครอ่านแล้ว ช่วยยืนยันหน่อยค่ะ ว่าเข้าใจตรงกัน)

สำหรับนิยายเรื่องนี้ ถ้าจะมีที่ติสำหรับฉัน ก็เห็นจะเป็นบทจบ ที่หักมุมจบจนต้องอ่านซ้ำถึง 3 รอบ!

ตกลง ภีมะตายใช่ไหมคะ?
คนที่เข้าไปคุยกับสงเสปตอนเช้ามือ และเฉลยทุกๆ ปมนั้น คือต้นกล้าใช่ไหม
แอบอึ้งเล็กๆ เพราะดูท่าทางแต่ละคนไม่เสียใจกับการจากไปของภีมะเลย
เล่นเอางงปนอึ้ง ... ปิ๊บปี่ เลยได้มาคู่กับติ๊ดตี่ซะงั้น?

คาราวะบินหลาจริงๆ

Create Date : 05 สิงหาคม 2549 Last Update : 19 มิถุนายน 2551 13:01:32 น. Counter : 1981 Pageviews.		12 comments
Share Tweet