BlogGang.com : : อนัญญา

โอวาทก่อนปรินิพพาน

บทความนี้คัดลอกมาจาก //www.mindcyber.com เห็นว่ามีความหมายและรายละเอียดที่ดี จึงนำมาถ่ายทอดต่อ

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ครั้งก่อนแต่ตรัสรู้เมื่อเรายังเป็นโพธิสัตย์ยังไม่ตรัสรู้นั่นเทียว ได้เกิดการปริวิตกขึ้นว่า อะไรหนอเป็นรสอร่อยในโลก อะไรเป็นโทษในโลก อะไรเป็นอุบายเครื่องออกไปจากโลก ภิกษุทั้งหลาย ! ความรู้สึกได้เกิดขึ้นแก่เราว่า สุข โสมนัสที่ปรารภโลกเกิดขึ้นนี้เองเป็นรสอร่อยในโลก โลกไม่เที่ยงทรมานมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดา นี่เองเป็นโทษในโลก การนำออกเสียสิ้นเชิง ซึ่งความกำหนัดด้วยอำนาจเพลินในโลกนี่เอง ถ้าเป็นอุบายเครื่องออกไปจากโลกได้ภิกษุทั้งหลาย !ตลอดเวลาเพียงไรที่เรายัง ไม่รู้ จักว่ารสอร่อยของโลกว่าเป็นรสอร่อย ยังไม่รู้จักโทษของโลกว่าเป็นโทษ ยังไม่รู้จักเครื่องออกว่าเป็นเครื่องออกตามที่เป็นจริงตลอดเวลาเพียงนั้น เรายังไม่ได้ตรัสรู้พร้อมเฉพาะซึ่งอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ ในโลกพร้อมทั้งเทวดา มาร พรหม หมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณะพราหมณ์ เทวดา พร้อมทั้งมนุษย์ ภิกษุทั้งหลาย !เมื่อใดแล เรา ได้รู้จักรสอร่อยของโลกว่าเป็นรสอร่อย รู้จักโทษของโลกว่าเป็นโทษ รู้จักอุบายเครื่องออกว่าเป็นเครื่องออกตามที่เป็นจริง ด้วยอาการอย่างนี้ เมื่อ นั้นเราได้ตรัสรู้พร้อมเฉพาะซึ่งอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณในโลกพร้อมทั้งเทวดา มาร พรหม หมู่สัตว์ พร้อมทั้งสมณะพราหมณ์ เทวดา พร้อมทั้งมนุษย์ ก็แหละญาณทรรศนะเครื่องรู้เครื่องเห็นเกิดขึ้นแล้วว่า ความหลุดพ้นของเราไม่กำเริบชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย บัดนี้ภพเป็นที่เกิดใหม่ไม่มีอีกดังนี้”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย !พรหมจรรย์นี้เราประพฤติมิใช่เพื่อหลอกลวงคน มิใช่เพื่อให้คนทั้งหลายมานับถือ มิใช่เพื่ออานิสงส์ลาภสักการะและความสรรเสริญ มิใช่จุดมุ่หมายเพื่อเป็นเจ้าลัทธิและแก้ลัทธิอย่างนั้นอย่างนี้ มิใช่เพื่อให้ใครรู้จักตัวว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้ พรหมจรรย์นี้เราประพฤติเพื่อสังวระ คือ ความสำรวม เพื่อปหานะ คือ ความละ เพื่อวิราคะ คือ คลายความกำหนัดยินดี และเพื่อนิโรธะ คือความดับทุกข์”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ธรรมที่เราได้บรรลุแล้วนี้ลึกซึ้งเห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก สงบประณีตมิใช่วิสัยแห่งตรรก คือคิดเอาไม่ได้หรือไม่ควรลงความเห็นด้วยการเดา แต่เป็นธรรมที่บัณฑิตพอจะรู้ได้”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! จงดูกายอันนี้เถิด ฟันหัก ผมหงอก หนังเหี่ยวๆ ยานๆ มีอาการทรุดโทรมให้เห็นอย่างเด่นชัด เหมือนเกวียนที่ชำรุดแล้วชำรุดอีก ได้อาศัยแต่ไม้ไผ่มาซ่อมไว้ผูกกระหนาบคาบค้ำไว้จะยืนนานไปได้สักเท่าไร การแตกสลายย่อมจะมาถึงเข้าสักวันหนึ่ง ภิกษุทั้งลาย !พวกเธอจงมีธรรมเป็นที่เกาะที่พึ่งเถิด อย่าคิดถึงสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งเลย แม้ตถาคตก็เป็นเพียงผู้บอกทางเท่านั้น”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย !จง ดูกายอันเปื่อยเน่านี้เถิด มันอาดูรไม่สะอาด สิ่งสกปรกมันไหลเข้าไหลออกอยู่เสมอ ถึงกระนั้นก็ตามมันยังเป็นที่พอใจปรารถนายิ่งนักของผู้ไม่รู้ความจริงข้อนี้ ภิกษุทั้งหลาย ! ร่างกายนี้ไม่นานนักหรอกคงจะทับถมแผ่นดิน ร่างกายนี้เมื่อปราศจากวิญญาณครองแล้ว ก็ถูกทอดทิ้งเหมือนท่อนไม้ที่ไร้ค่าอันเขาทิ้งเสียแล้วโดยไม่ใยดี”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! อันร่างกายนี้สะสมไว้แต่ของสกปรกโสโครก มีสิ่งปฏิกูลออกจากทวารทั้งเก้า มีช่องหู ช่องจมูก เป็นต้น เป็นที่อาศัยแห่งสัตว์เล็กสัตว์น้อย เป็นป่าช้าแห่งซากสัตว์นานาชนิด เป็นรังแห่งโรค เป็นที่เก็บมูตรและกรีษ อุปมาเหมือนถุงหนังซึ่งบรรจุเอาสิ่งโสโครกต่างๆ เข้าไว้แล้วซึมออกมาเสมอๆ เจ้าของกานจึงต้องชำระล้างขัดถูวันละหลายๆครั้ง เมื่อเว้นจากการชำระล้างแม้เพียงวันเดียวหรือสองวัน กลิ่นเหม็นก็ปรากฏเป็นที่น่ารขยะแขยง”
“ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! ร่างกายนี้เป็นเหมือนเรือนซึ่งสร้างด้วยโครงกระดูก มีหนังและเลือดเป็นฉาบทา ที่มองเห็นเปล่งปลั่งผุดผาดนั้น เป็นเพียงผิวหนังเท่านั้น เหมือนมองเห็นความงามแห่งหีบศพอันวิจิตรตระการตา ผู้ไม่รู้ก็ติดในหีบศพนั้น แต่ผู้รู้เมื่อทราบว่าเป็นหีบศพ แม้ภายนอกจะวิจิตรตระการตาเพียงไร ก็หาพอใจยินดีไม่ เพราะทราบชัดว่าภายในแห่งหีบอันสวยงามนั้นมีสิ่งปฏิกูลพึงรังกียจ”

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2553

1 comment

Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 15:53:28 น.

Counter : 960 Pageviews.

Share
Tweet

ธรรมเนียมปฏิบัติต่อผู้ละโลกไปแล้ว

หลังจากที่ญาติมิตรล่วงลับไปแล้ว มีสิ่งที่คนเป็นอยู่ต้องศึกษาเพิ่มเติมเพื่อเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อผู้ตาย คือ การปฏิบัติตามธรรมเนียมของผู้รู้ที่สมบูรณ์ (คือ สัพพัญญูพุทธเจ้า) ได้แก่

1. ไม่พึงสวดอ้อนวอนให้ไปดี หรือ สาปแช่งให้ผู้ตายไปไม่ดี
ในบางลัทธิศาสนา มีการสวดอ้อนวอนให้ผู้ตาย เพื่อหวังให้ผู้ตายไปแล้ว ได้ไปอยู่ร่วมกับเทพเจ้าของตน หรือไม่ก็สวดสาปแช่งศัตรูให้ไปสู่อบาย ซึ่งการกระทำดังกล่าวนั้น นอกจากจะไม่มีประโยชน์ ยังทำให้จิตใจเศร้าหมองด้วยโมหะอีกด้วย เพราะผู้ทำกรรมใดไว้ในโลกนี้ ก็ย่อมต้องเสวยผลแห่งกรรมที่ตนทำเองทั้งในโลกนี้และโลกหน้า การทำเพียงสวดอ้อนวอนจึงไม่มีประโยชน์ (ดูในภูมกสูตร)

2. พึงทำบุญอุทิศให้
การทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่ผู้ล่วงลับ ถือว่าเป็นหน้าที่หนึ่งของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ทีเดียว เป็นสิ่งที่คนทุกชาติทุกศาสนาควรศึกษาไว้ให้ถูกต้อง ทั้งนี้เพราะผู้ที่ล่วงลับไปแล้วในภูมิอื่น (เว้นมนุษย์และสัตว์ดิรัจฉาน)
ย่อมไม่มีการทำมาหากินเลย ผู้ล่วงลับไปจะมีสภาพความเป็นอยู่อย่างไร
ก็ขึ้นอยู่กับกรรมดีกรรมชั่วที่ตนเองกระทำตอนเป็นมนุษย์ และเพราะอาศัยการทำบุญอุทิศให้ของผู้ที่ยังเป็นอยู่ในโลกมนุษย์เท่านั้น และการทำบุญอุทิศให้ผู้ล่วงลับก็ต้องทำกับผู้มีศีลมีธรรมเท่านั้น เช่น พระภิกษุ สามเณร
อุบาสก อุบาสิกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เข้าถึงพระรัตนตรัย บุญนั้นก็จะถึงแก่ผู้ตายไปอย่างแน่นอนตามภูมิตามกำเนิดที่สามารถรับผลบุญที่อุทิศได้
แต่ถ้าทำกับผู้รับที่ไม่มีศีลธรรม บุญก็จะไม่ถึงแก่ผู้ตาย

ส่วนกิจอื่น เช่นการร้องไห้คร่ำครวญ การแสดงอาการเศร้าโศก
การสวดอ้อนวอนฝากกับเทพเจ้า การเล่นมหรสพ เป็นต้น ซึ่งบางท้องถิ่นยังนิยมทำกันจนเป็นประเพณี พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ไม่สมควรทำเลย เพราะ
ไม่มีประโยชน์อะไรทั้งแก่ผู้เป็นอยู่และผู้ตาย มีแต่จะสิ้นเปลือง ไม่ได้บุญกุศลอะไรแล้ว ยังทำจิตใจให้เศร้าหมองด้วยบาปอกุศลทั้งฝ่ายคนเป็นอยู่และผู้ที่ตายไปอีกด้วย

2.1 วิธีอุทิศบุญให้ถึงแก่ผู้ตาย
ในคัมภีร์ชั้น อรรถกถา ยังแสดงว่า ผลบุญที่อุทิศให้ ย่อมสำเร็จผลให้เป็นสมบัติ มีอาหาร ที่พัก เครื่องนุ่งห่ม เป็นต้น แก่ผู้ล่วงลับในขณะนั้นได้
ก็ด้วยองค์ประกอบ 3 ประการ คือ
1. ด้วยการถึงพร้อมแห่งทักขิไณยบุคคล เช่น พระภิกษุสามเณรผู้มีศีลบริสุทธิ์
2. ด้วยการอุทิศของทายกทั้งหลาย
3. ด้วยการอนุโมทนาด้วยตนเองของเปรตทั้งหลาย

ในองค์ประกอบทั้ง 3 นั้น องค์ที่ 1 และองค์ที่ 2 ขาดไม่ได้ ส่วนองค์ที่ 3 ขาดได้ เพราะแม้เปรตจะไม่อนุโมทนาบุญด้วยตนเอง บุญที่ญาติอุทิศให้ก็ยังไปถึงได้บ้าง

2.2 วันและเวลาสถานที่ที่ควรทำบุญให้เป็นพิเศษ
เป็นความเชื่อของคนสมัยโบราณที่ ถือเป็นประเพณีนิยมที่ทำสืบ ๆ กันมา วันสำคัญดังกล่าว ได้แก่ วันพระ วันครบรอบวันตาย 7 วัน 50 วัน
100 วัน การทำบุญในสถานที่เกิดอุบัติเหตุ ซึ่งมีเหตุผลดังต่อไปนี้
1. วันพระ เฉพาะวันพระ ขึ้น 15 ค่ำ เป็นวันที่ยมโลกนรกหยุดทัณฑ์ทรมานให้สัตว์นรก 1 วันโลกมนุษย์ สัตว์นรกมีทุกขเวทนาเบาบางลง จึงมีโอกาสระลึกถึงบุญกุศลที่ตนทำและอนุโมทนาส่วนบุญที่ผู้อื่นอุทิศให้ได้เต็มที่ ส่วนใครที่ได้ไปเกิดเป็นเทวดาก็จะนิยมมาฟังธรรมในวันพระ และตรวจดูการทำบุญกุศลและอนุโมทนาบุญกับผู้ที่ทำความดีในโลกนี้
ดังนั้นญาติหรือมิตรสหายที่อยู่ในโลกนี้ จึงควรสละเวลามาทำบุญในวันพระให้กับผู้ล่วงลับไปแล้ว เพื่อเป็นแบบแผนที่ดีงามให้กับอนุชนรุ่นหลังโดยเฉพาะบุตรธิดาของตน เพราะเมื่อถึงคราวตนเองละโลกนี้ไปแล้ว บุตรธิดาก็จะทำบุญอุทิศให้บ้าง หากเราไม่ทำแบบอย่างไว้ เมื่อเราล่วงลับไปแล้ว
ก็จะไม่มีบุญให้ได้รับความสุขในภพหน้า และไม่มีใครอุทิศส่วนบุญให้ด้วย

2. วันตายครบ 7 วัน ในกรณีที่ผู้ตายไปแล้ว เป็นผู้ที่ทำกรรมดีและ
ชั่วไม่มากพอ บุญบาปที่ทำในโลกนี้ยังไม่ส่งผลในทันที ผู้ตายจะวนเวียนอยู่
7 วัน เพื่อให้มีโอกาสระลึกถึงบุญกุศลได้ และเจ้าหน้าที่ยมโลก (กุมภัณฑ์)
กำลังผลัดเปลี่ยนเวรกัน ระหว่างที่รอเจ้าหน้าที่ซึ่งจะพาตัวไปยมโลกนรก หรือหากญาติมิตรทำบุญอุทิศอย่างถูกวิธี และอนุโมทนาบุญ ผลบุญนั้นก็จะ
นำไปเกิดในที่ดี ๆ โดยไม่ต้องไปยมโลกนรก หรือมหานรก อนึ่ง ผู้ตายที่ทำบาปกรรมไว้ เมื่อครบ 7 วัน ผู้ตายต้องกลับมาณ สถานที่ตาย หากเห็นญาติมิตรทำบุญให้ ก็จะอนุโมทนาบุญ และจะไปสู่สุคติได้

3. วันตายครบ 50 วัน ในกรณีที่ผู้ตายถูกเจ้าหน้าที่ยมโลกพาไปยมโลกแล้ว ช่วงระหว่างเวลา 50 วันหลังตาย คือ ช่วงเวลาที่ผู้ตายกำลังรอคอยลำดับคิวการพิพากษา ตั้งแต่ถูกพาไปจากมนุษยโลก ผ่านประตูยมโลก
อยู่หน้าลาน รอขานชื่อเพื่อเข้าพบพระยายมราช (พระยายมราช คือ เทพชั้นจาตุมหาราชิกาประเภทหนึ่ง ที่มีกรรมเกี่ยวพันด้านกฏหมาย ชอบตัดสินคดีความสมัยเป็นมนุษย์และทำบุญ หรือเมื่อทำบุญก็ตั้งความปรารถนาไว้ว่าอยากเป็นยมราช)

4. วันตายครบ 100 วัน ช่วงเวลาระหว่าง 51 ถึง 100 วัน คือ ช่วง
กำลังถูกพิพากษา พระยายมราชจะซักถามความประพฤติตอนสมัยเป็นมนุษย์ และจะส่งไปเกิดเป็นอะไรต่ออะไร เช่น ไปเกิดในยมโลก หรือ
มหานรก (นรกมีหลายขุมแล้วแต่กรรมของแต่ละคนไม่เหมือนกัน) หรือไปเกิดเป็นมนุษย์ เทวดา เป็นเปรต อสุรกาย สัตว์ดิรัจฉาน ตามกรรมที่ปรากฏเป็นภาพหน้าบัลลังก์ของพระยายมราช ช่วงนี้ถ้าญาติอุทิศบุญให้ก็ยังรับบุญได้

นี้เป็นหลักการส่วนใหญ่มิใช่ทั้งหมด เพราะฉะนั้นญาติมิตรผู้ยังเป็นอยู่ในโลกมนุษย์ จึงควรศึกษาวิธีอุทิศส่วนกุศลให้ถูกวิธี และรีบทำบุญ
อุทิศส่วนกุศลให้ในวันดังกล่าว

บทความนี้คัดลอกจากหนังสือ ความตาย....ส่วนหนึ่งของชีวิต
และขออุทิศให้แก่อาม่าผู้ละโลกไปแล้วของอนัญญาด้วย

Create Date : 31 สิงหาคม 2551

2 comment

Last Update : 10 ตุลาคม 2551 19:27:06 น.

Counter : 557 Pageviews.

Share
Tweet

ธรรมเนียมปฏิบัติต่อผู้ใกล้ตาย

ธรรมเนียมปฏิบัติต่อผู้ใกล้ตาย เป็นหน้าที่ของพวกญาติมิตรที่ต้องทราบ เพื่อจะปฏิบัติได้ถูกต้อง แม้บางครั้งอาจจะไม่ถูกใจของญาติมิตรบางคน หรือแม้แต่ผู้ที่ใกล้ตายก็ตาม แต่ก็เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องทำเพื่อคนใกล้ตาย และเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับคนรอบข้างนำไปปฏิบัติอีกด้วย ในคำสอนของท่านผู้รู้ที่สมบูรณ์(นั่นคือ พระสัพพัญญูพุทธเจ้า) ได้กล่าวไว้ดังนี้ คือ

1. จัดสภาพแวดล้อมภายในสถานที่นั้นให้สะอาดเรียบร้อย ให้ผู้ป่วยได้เห็นได้ยิน ได้ฟังแต่เรื่องที่เกี่ยวเนื่องด้วยบุญกุศล เช่น ฟังพระสวดมนต์ ฟังธรรมะ ให้นึกถึงพระพุทธรูป หรือคำภาวนาที่เกี่ยวกับพระรัตนตรัย เช่น
พุทโธ หรือ สัมมาอะระหังเป็นต้น โดยเฉพาะเมื่อใกล้ตายจริง ๆ ตาย่อมมองไม่เห็น แต่หูยังพอได้ยิน จึงควรเปิดเทป ซีดี ใกล้หูผู้ป่วย

2. หาบัณฑิตกัลยาณมิตรทางธรรม มานำอารมณ์ที่ดีให้ เพราะแม้ผู้จะตายเห็นกรรมนิมิตหรือคตินิมิตปรากฏแล้ว ท่านผู้เป็นบัณฑิตทางธรรมย่อมทราบ และนำอารมณ์ใหม่ที่ดีให้ปรากฏได้ เป็นเหตุให้เมื่อผู้ตายละโลกไปแล้วก็จะไปสู่สุคติโลกสวรรค์ เพราะหากผู้ที่แนะนำไม่ฉลาด อาจพาไปนรกได้ เหมือน พวกลัทธิพราหมณ์ที่แนะนำนรกว่าเป็นพรหมโลก แก่
มหาทัตตเสนาบดี

3. แนะนำบุตรหลานหรือญาติมิตรมิให้เศร้าโศก และคอยกีดกันหรือห้ามปรามผู้ที่จะพูดให้ระลึกถึงอกุศลกรรมที่เคยทำ หรือที่จะทำในอนาคตถ้าผู้นั้นหายป่วย เช่น "ถ้าหายป่วยแล้ว จะพาไปเที่ยวเล่นดูหนัง ดูละคร เต้นรำ
หรือดื่มเหล้าให้สนุก" เป็นต้น เพราะ จะทำให้ผู้ใกล้ตายจิตใจเศร้าหมอง อันเป็นเหตุให้ไปอบายภูมิได้

บทความนี้ คัดลอกจากหนังสือ ความตาย....ส่วนหนึ่งของชีวิต

Create Date : 31 สิงหาคม 2551

2 comment

Last Update : 31 สิงหาคม 2551 17:47:26 น.

Counter : 309 Pageviews.

Share
Tweet

ผู้ไม่กลัวตาย

บทความนี้ผู้เขียนขออุทิศให้กับอาม่าของผู้เขียนที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว
ซึ่งตลอด 10 ปีที่ได้อยู่ดูแลปรนนิบัติแกมาอย่างดีจากที่แกเป็นมะเร็งปากมดลูกตอนอายุ 84 ปี รักษาด้วยการฉายแสงแล้วหายจากโรค แต่ก็อ่อนแอมากด้วยโรคคนชรา กระดูกเสื่อม ทานอาหารไม่ค่อยได้ ท้องผูกสลับท้องเสีย ได้พาแกไปทำบุญปล่อยปลาเสมอ หวังจะให้อยู่กับเรานาน ๆ จนแกจากไปอย่างสงบเมื่ออายุ 96 ปี ด้วยอาการทานอาหารไม่ได้มาหลายเดือน ต้องอมอาหารไว้แล้วบ้วนทิ้ง จนร่างกายอ่อนแอมาก ต้องให้อาหารทางสายยางอีกไม่กี่วันร่างกายก็เสื่อมสภาพไม่ทำงาน จากไปด้วยโรคชรา ผู้เขียนได้อยู่กับแกจนวินาทีที่แกหมดลมหายใจ ได้รับรู้ความเป็นไปทุกอย่างของคนป่วยมานานจนถึงวาระที่ใกล้ตายและได้รู้เห็นตอนตายด้วย บทความที่เขียนนี้หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับผู้ที่ต้องดูแลคนป่วย คนชรา หรือผู้ที่กำลังป่วยอยู่ก็ตามหรือผู้ที่ยังไม่ป่วยก็ตาม ให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติและพบความสุขอย่างแท้จริง

สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่าโดยมากย่อมกลัวตาย เพราะยังมีความสงสัยหลายหลาก เช่น ขณะกำลังตายรู้สึกอย่างไร จะทุกข์ทรมานหรือไม่ คติหลังตาย
เป็นอย่างไร ภพหน้ามีจริงหรือขาดสูญฯลฯ เป็นต้น และมิได้เตรียมตัวสำหรับการตายไว้ จึงกลัวตาย ส่วนผู้ที่เตรียมตัวตายไว้บริบูรณ์แล้ว ย่อมไม่กลัวตาย ดังที่พระผู้มีพระภาคได้ตรัสไว้ในอภยสูตร ว่า
ครั้งนั้น พราหมณ์ ชื่อ ชานุโสณีเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า " สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดาย่อมไม่กลัวตายนั้น ไม่มี"
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า " ดูก่อนพราหมณ์ สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดา ย่อมกลัวตายมีอยู่ และสัตว์ที่ไม่กลัวตายก็มีอยู่"
นั่นคือ
ผู้กลัวตาย 4 ประเภท
1.บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ยังไม่ปราศจากความกำหนัด ยังไม่ปราศจากความพอใจ ยังไม่ปราศจากความรัก ยังไม่ปราศจากความเร่าร้อน ยังไม่ปราศจากความทะยานอยากในกามทั้งหลาย เมื่อมีโรคหนักอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับเขาแล้ว เขาย่อมปริวิตกว่า กามอันเป็นที่รักจักละเราไปเสียแล้วหนอ และเราก็จะต้องละกามอันเป็นที่รักไป เขาย่อมเศร้าโศก ย่อมลำบากใจ ย่อมร่ำไร ทุบอกเพื่อคร่ำครวญถึงความหลงใหล ดูก่อนพราหมณ์ บุคคลนี้แลผู้มีความตายเป็นธรรมดา ย่อมกลัวต่อความตาย
2.บุคคลบางคนในโลกนี้ เหมือนบุคคลในข้อที่หนึ่ง แต่ปริวิตกในเรื่อง กายอันเป็นที่รักจักละเราไป และเราก็จักละกายอันเป็นที่รักไป เขาย่อมกลัวต่อความตาย
3. บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ไม่ได้ทำความดีไว้ไม่ ไม่ได้ทำความป้องกันความกลัวเอาไว้ ทำแต่บาป และกรรมหยาบช้า เมื่อเขาเกิดโรคหนักขึ้น ย่อมวิตกว่า ตัวเขาไม่ได้ทำความดีไว้ ไม่ได้ทำกุศลไว้ ทำแต่บาปกรรมที่หยาบช้า
ดูก่อนพราหมณ์ คติของคนที่ไม่ได้ทำความดี เมื่อเขาละจากโลกนี้ ก็จะไปสู่คติของคนทำกรรมหยาบช้า เขาย่อมเศร้าโศก ดังนั้นเขาย่อมกลัวต่อความตาย
4.บุคคลบางคนในโลกนี้ มีความสงสัยเคลือบแคลงในพระสัทธรรม เมื่อเกิดโรคหนักขึ้นเขาย่อมวิตกว่า เรามีความสงสัยเคลือบแคลงในพระสัทธรรม เขาย่อมเศร้าโศก ดังนั้น เขาย่อมกลัวความตาย

สรุป คือ บุคคลผู้กลัวความตาย 4 ประเภท คือ
1.มีความทะยานอยากในกาม ยังรักยังเสียดายในกามารมณ์ที่ตนเองมีความรู้สึกว่ายังเสพไม่เพียงพอ
2. มีความยึดมั่นในกายของตน ไม่อยากจากกายนี้ไป
3. ทำบาปหยาบช้าไว้ ไม่ได้ทำบุญไว้ต้านทานทุกข์ในภพหน้า กลัวไปอบาย
4. มีความสงสัยในความเป็นจริงของโลกและชีวิต เพราะไม่ได้ศึกษาพระสัทธรรม หรือมีโอกาสศึกษาพระสัทธรรม แต่ไม่ศึกษาด้วยความศรัทธาเพียงแค่จดจำเอาไว้ถกเถียง หรือจับผิดกัน
ส่วนบุคคลผู้ไม่กลัวตาย สรุปไว้ 4 ประเภท คือ
1. ผู้ที่ไม่ทะยานอยากในกาม สันโดษในกาม
2. ไม่มีความยึดมั่นในกายของตนที่จะต้องละไป
3. ไม่ได้ทำบาปหยาบช้า ทำแต่บุญกุศล ทำให้มีความมั่นใจว่า ตายไปตนเองต้องไปสู่สุคติแน่นอน
4. ไม่มีความสงสัยในพระสัทธรรม เพราะได้ศึกษาความจริงของโลกและชีวิตจากพระสัทธรรมคำสอนของผู้รู้แท้จริง คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วปฏิบัติธรรมตามสมควรแก่ธรรม รู้วิธีและเตรียมตัวตายที่ถูกต้องไว้แล้ว

Create Date : 30 สิงหาคม 2551

3 comment

Last Update : 30 สิงหาคม 2551 16:22:09 น.

Counter : 568 Pageviews.

Share
Tweet