BlogGang.com : : อนัญญา - ผู้ไม่กลัวตาย

ผู้ไม่กลัวตาย

บทความนี้ผู้เขียนขออุทิศให้กับอาม่าของผู้เขียนที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว
ซึ่งตลอด 10 ปีที่ได้อยู่ดูแลปรนนิบัติแกมาอย่างดีจากที่แกเป็นมะเร็งปากมดลูกตอนอายุ 84 ปี รักษาด้วยการฉายแสงแล้วหายจากโรค แต่ก็อ่อนแอมากด้วยโรคคนชรา กระดูกเสื่อม ทานอาหารไม่ค่อยได้ ท้องผูกสลับท้องเสีย ได้พาแกไปทำบุญปล่อยปลาเสมอ หวังจะให้อยู่กับเรานาน ๆ จนแกจากไปอย่างสงบเมื่ออายุ 96 ปี ด้วยอาการทานอาหารไม่ได้มาหลายเดือน ต้องอมอาหารไว้แล้วบ้วนทิ้ง จนร่างกายอ่อนแอมาก ต้องให้อาหารทางสายยางอีกไม่กี่วันร่างกายก็เสื่อมสภาพไม่ทำงาน จากไปด้วยโรคชรา ผู้เขียนได้อยู่กับแกจนวินาทีที่แกหมดลมหายใจ ได้รับรู้ความเป็นไปทุกอย่างของคนป่วยมานานจนถึงวาระที่ใกล้ตายและได้รู้เห็นตอนตายด้วย บทความที่เขียนนี้หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับผู้ที่ต้องดูแลคนป่วย คนชรา หรือผู้ที่กำลังป่วยอยู่ก็ตามหรือผู้ที่ยังไม่ป่วยก็ตาม ให้ใช้ชีวิตอย่างมีสติและพบความสุขอย่างแท้จริง

สรรพสัตว์ทุกหมู่เหล่าโดยมากย่อมกลัวตาย เพราะยังมีความสงสัยหลายหลาก เช่น ขณะกำลังตายรู้สึกอย่างไร จะทุกข์ทรมานหรือไม่ คติหลังตาย
เป็นอย่างไร ภพหน้ามีจริงหรือขาดสูญฯลฯ เป็นต้น และมิได้เตรียมตัวสำหรับการตายไว้ จึงกลัวตาย ส่วนผู้ที่เตรียมตัวตายไว้บริบูรณ์แล้ว ย่อมไม่กลัวตาย ดังที่พระผู้มีพระภาคได้ตรัสไว้ในอภยสูตร ว่า
ครั้งนั้น พราหมณ์ ชื่อ ชานุโสณีเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า " สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดาย่อมไม่กลัวตายนั้น ไม่มี"
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า " ดูก่อนพราหมณ์ สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดา ย่อมกลัวตายมีอยู่ และสัตว์ที่ไม่กลัวตายก็มีอยู่"
นั่นคือ
ผู้กลัวตาย 4 ประเภท
1.บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ยังไม่ปราศจากความกำหนัด ยังไม่ปราศจากความพอใจ ยังไม่ปราศจากความรัก ยังไม่ปราศจากความเร่าร้อน ยังไม่ปราศจากความทะยานอยากในกามทั้งหลาย เมื่อมีโรคหนักอย่างใดอย่างหนึ่งเกิดขึ้นกับเขาแล้ว เขาย่อมปริวิตกว่า กามอันเป็นที่รักจักละเราไปเสียแล้วหนอ และเราก็จะต้องละกามอันเป็นที่รักไป เขาย่อมเศร้าโศก ย่อมลำบากใจ ย่อมร่ำไร ทุบอกเพื่อคร่ำครวญถึงความหลงใหล ดูก่อนพราหมณ์ บุคคลนี้แลผู้มีความตายเป็นธรรมดา ย่อมกลัวต่อความตาย
2.บุคคลบางคนในโลกนี้ เหมือนบุคคลในข้อที่หนึ่ง แต่ปริวิตกในเรื่อง กายอันเป็นที่รักจักละเราไป และเราก็จักละกายอันเป็นที่รักไป เขาย่อมกลัวต่อความตาย
3. บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ไม่ได้ทำความดีไว้ไม่ ไม่ได้ทำความป้องกันความกลัวเอาไว้ ทำแต่บาป และกรรมหยาบช้า เมื่อเขาเกิดโรคหนักขึ้น ย่อมวิตกว่า ตัวเขาไม่ได้ทำความดีไว้ ไม่ได้ทำกุศลไว้ ทำแต่บาปกรรมที่หยาบช้า
ดูก่อนพราหมณ์ คติของคนที่ไม่ได้ทำความดี เมื่อเขาละจากโลกนี้ ก็จะไปสู่คติของคนทำกรรมหยาบช้า เขาย่อมเศร้าโศก ดังนั้นเขาย่อมกลัวต่อความตาย
4.บุคคลบางคนในโลกนี้ มีความสงสัยเคลือบแคลงในพระสัทธรรม เมื่อเกิดโรคหนักขึ้นเขาย่อมวิตกว่า เรามีความสงสัยเคลือบแคลงในพระสัทธรรม เขาย่อมเศร้าโศก ดังนั้น เขาย่อมกลัวความตาย

สรุป คือ บุคคลผู้กลัวความตาย 4 ประเภท คือ
1.มีความทะยานอยากในกาม ยังรักยังเสียดายในกามารมณ์ที่ตนเองมีความรู้สึกว่ายังเสพไม่เพียงพอ
2. มีความยึดมั่นในกายของตน ไม่อยากจากกายนี้ไป
3. ทำบาปหยาบช้าไว้ ไม่ได้ทำบุญไว้ต้านทานทุกข์ในภพหน้า กลัวไปอบาย
4. มีความสงสัยในความเป็นจริงของโลกและชีวิต เพราะไม่ได้ศึกษาพระสัทธรรม หรือมีโอกาสศึกษาพระสัทธรรม แต่ไม่ศึกษาด้วยความศรัทธาเพียงแค่จดจำเอาไว้ถกเถียง หรือจับผิดกัน
ส่วนบุคคลผู้ไม่กลัวตาย สรุปไว้ 4 ประเภท คือ
1. ผู้ที่ไม่ทะยานอยากในกาม สันโดษในกาม
2. ไม่มีความยึดมั่นในกายของตนที่จะต้องละไป
3. ไม่ได้ทำบาปหยาบช้า ทำแต่บุญกุศล ทำให้มีความมั่นใจว่า ตายไปตนเองต้องไปสู่สุคติแน่นอน
4. ไม่มีความสงสัยในพระสัทธรรม เพราะได้ศึกษาความจริงของโลกและชีวิตจากพระสัทธรรมคำสอนของผู้รู้แท้จริง คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วปฏิบัติธรรมตามสมควรแก่ธรรม รู้วิธีและเตรียมตัวตายที่ถูกต้องไว้แล้ว

Create Date : 30 สิงหาคม 2551

Last Update : 30 สิงหาคม 2551 16:22:09 น.

3 comments

Counter : 571 Pageviews.