หัวใจเด็กๆกับความถ่อมใจ และเติบโตฝ่ายวิญญาณ เคยดูหนังเรื่องนึง finding the neverland (ถ้าจำชื่อไม่ผิดนะ) เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ที่แต่งนิทานเรื่อง ปีเตอร์แพน รับบทโดย จอนนี่เดป หลักๆคิดว่าที่ได้จากเรื่องนี้คือ ไม่ว่าจะอย่างไรเราก็ยังเป็นเด็กน้อยวันยังค่ำ ไม่ว่าเราจะพยามทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ยังไง จะพยามทำตัวยุ่งๆด้วยธุรกิจมากแค่ไหน จะมีหรือไม่มีภาระรับผิดชอบก็ตามที ไม่ว่างานอดิเรกของเราตอนอายุ30จะเป็นการแข่งมอเตอร์ไซ ชกมวย ตีกอล์ฟ ออกงานสังคมหรูๆ ช้อบปิ้งเพื่อโยนเงินลงถังทีละหมื่นๆ หรืออาจจะเป็นแค่นั่งเล่นตุ้กะตุ่นตุ้กตาก็ตาม ....ในความเป็นเด็กพวกเราทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่มีใครปิดซ่อนมันได้ ไม่ว่าสายตาอย่างมนุษย์จะมองว่าคนคนนั้นเป็นผู้นำประเทศหรือเป็นแค่ครูพละโรงเรียนอนุบาลก็ตามที ...ในความเป็นเด็กแล้วเหมือนกันทุกคน ... ในหนังเรื่องนั้นจอนนี่เดปแสดงเป็นผู้สร้างปีเตอแพน ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จักโต มักชอบเล่นอะไรแบบเด็กๆ เขาไม่เสแสร้งแกล้งทำเป็นผู้ใหญ่ด้วยการพูดจายักคิ้วหลิ่วตา พูดพลางยิ้มวางมาดพลาง ..เค้าใสซื่อ และไม่มีพิษมีภัยเหมือนเด็กๆ เคทวินซเลทแสดงเป็นแม่ม่ายลูกติด ซึ่งหัวใจเธอเป็นเด็กน้อยคนนึงเท่านั้นอย่างที่มนุษยทุกคนเป็น แต่เธอปฏิเสธเสมอมา เพราะด้วยภาระรับผิดชอบของเธอต่อลูกๆ เพราะอะไรหลายๆอย่าง ทำให้เธอต้องแสร้งเป็นผู้ใหญ่ปลอมๆซึ่งไม่มีจริง ที่เต็มไปด้วยความทุข ...จอนนี่เดปในเรื่องได้ปลดปล่อยหัวใจอันแท้จริงของเธอออกมาในช่วงก่อนวาระสุดท้ายของเธอ.... เธอได้กลับสู่ความจริง คือกลับเป็นเด็กๆที่ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำว่าโตกว่าลูกๆของเธออีกต่อไป ....ความจริงที่ว่าเราทุกคนเป็นเด็กวันยังค่ำ เกิดยันตาย... ------- ครั้งนึงพระเยซูเรียกเด็กเล็กๆมาคนนึงเพื่อสอนบรรดาอัครทูตว่า ถ้าท่านไม่ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆ ท่านจะเข้าแผ่นดินสวรรค์ไม่ได้ พระเยซูตรัสบอกแก่คนทั้งหลายเสมอมาว่า เรามาเพื่อปรนนิบัตรับใช้ มิได้มาเพื่อให้ผู้ไดรับใช้ ในอาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูท่านน้อมกายลง ล้างเท้าให้เหล่าสาวก ในเส้นทางสู่กางเขน พระเยซูถูกประณามหยามเหยีด ทั้งโบยตี ทุบ ฟาด ทั้งโดนถ่มน้ำลายใส่ สารพัดการหลู่เกียรติที่มนุษย์ยุคนั้นจะคิดออก พวกเขาได้กระทำต่อพระเยซูทั้งหมด ..และพระเยซูท่านยอมรับสิ่งเหล่านั้นไว้ทั้งหมด และบนกางเขน พระองค์ร้องต่อพระบิดาว่า พระองค์เจ้าข้าโปรดอภัยให้พวกเขา พวกเขาไม่รู้ ---- เด็กเล็กๆคืออะไร เด็กเล็กๆสามารถมีความสุขไปวันๆได้ โดยไม่เคยทุขเพราะเกียรติ ไม่เคยทุขเพราะการพ่ายแพ้ เด็กเล็กยิ่งโตฝ่ายเนื้อหนัง ฝ่ายสมอง เค้าก็ยิ่งถดถอยฝ่าบวิญญาณ เมื่อบาปแรกเข้ามาในสมองเค้า เค้าได้กลายเป็นทาสของไอ้จอมโกหกทันที ยิ่งโตขึ้นๆ บาปก็มากขึ้น ความละอายต่อหัวใจบริสุทธิ์ก็มากขึ้น มากจนในที่สุดต้องหลบหนี เหมือนเมื่อครั้งที่อดัมและเอวาวิ่งหลบพระเจ้า เพราะสำนึกว่าตนเปลือยกายอยู่ ใครเล่าบอกว่าพวกเค้าเปลือยกายอยู่ ...ไม่มีเลย ใจพวกเค้าเป็นทุขโดยไม่มีเหตุ ....เพราะเชื้อบาปแห่งการไม่เชื่อฟัง -- มนุษย์เมื่อกลายเป็นทาสมาร ก็พยามดิ้นรนหาสิ่งต่างๆมาปกปิดหัวใจของตัวเองให้มิดชิด มิดชิดแม้แต่กับการรับรู้ของตนเอง เพื่อที่พวกเค้าจะสามารมีความกล้าพอ จะเดินออกไปที่ถนนเพื่อดำเนินชีวิตต่อไปได้ น่าเศร้า.... ที่หนึ่งในนั้นที่พวกเค้าเลือกมาไว้เพื่อปกปิดคือ.... ความหยิ่งผยอง ถือตน มั่นใจในตนเอง ศักดิ์ศรี การยกตนข่มผู้อื่น การพยามเป็นที่ยอมรับ การเป็นผู้ชนะ การเป็นผู้ได้รับการปรนนิบัติ การเป็นผู้มากด้วยทรัพย์ การเป็นผู้มากด้วยความสุขที่สรรหาเอาจากสิ่งโสโครก ....ในที่สุดมนุษย์นั้นก็กราบซาตานเป็นพ่อโดยไม่รู้ตัว ลืมพระเจ้าผู้สร้างพวกเค้าไว้ข้างหลังที่พวกเค้าจะไม่หันมามองอีกเลย ....เพราะโดยเนื้อแท้นั้น จิตส่วนลึกพวกเค้ายอมรับโดยสดุดี ว่าพวกเค้าโสโครกเกินไปที่จะแม้แต่คิดถึงพระเจ้าผู้บริสุทธิ์... แล้วมนุษย์นั้นก็กลายเป็นผู้ใหญ่ทางโลก แต่กลายเป็นผู้พัฒนาการถดถอยฝ่ายวิญญาณ จนแทบจะตายลงฝ่ายวิญญาณ การ “กลับใจใหม่” คือหนทางเดียวที่จะนำเรากลับมา สู่พระเจ้าบริสุทธิ์ คือหนทางเดียวที่เราจะตายลงฝ่ายโลก และเริ่มเติบโตขึ้นอีกครั้งฝ่ายวิญญาณ คือหนทางเดียวที่เราจะกล้าและพร้อมจะให้โลกเห็นว่าเราเป็นเพียงเด็กน้อยที่อ่อนแอคนนึง เพื่อกลับสู่ความจริงว่า เราเป็นเด็กน้อย ที่ต้องการดูแลเสมอ ในสายตาพระเจ้าพระผู้สร้าง มีมนุษย์มากมายที่ไม่ยอมกลับใจ ไม่ว่าจะด้วยเหตผลอันได หรืออาจจะเพราะเขายังถือไว้ซึ่งสิ่งสารพัดของผีมารซาตาน ทั้งสิ่งโสโครกลามก ทั้งสิ่งอันชั่วร้าย ทั้งสิ่งอันเป็นรูปเคารพที่ใจเค้ายังฝักใฝ่ และมองไม่เห็นเสียทีว่าสิ่งเหล่านั้น คือเครื่องมือที่ซาตานสร้างไว้ เพื่อบงการพวกเค้าอย่างลับๆ มีข้อความในพระคัมภีร์มากมาย ที่ดลใจให้คริสเตียน ทำลาย สิ่งเหล่านี้ให้สิ้น เพื่อตัดสัมพันธ์กับซาตานโดยสมบูรณ์ -- เด็กน้อยไม่คลั่งดารา เด็กน้อยไม่หลงไปกับสิ่งลามก เด็กน้อยไม่หลงไปกับเหรียญแห่งเกียรติ เด็กน้อยมีความสุขไปวันๆ เด็กน้อยไม่จำเป็นต้องเอาชนะ เด็กน้อยไม่ต้องวางมาด เด็กน้อยพูดจาซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยม เด็กน้อยไม่หลงไปกับศักดิ์ศรีปลอมๆที่ซาตานมันล่อพวกผู้ใหญ่ฝ่ายเนื้อหนัง เด็กน้อยไม่ต้องแสวงหาการยอมรับที่ไหนเพื่อเติมเต็มในหัวใจ เพราะเด็กน้อยก็รู้ ก็เห็นอยู่ว่า “พ่อ” รักเค้าแค่ไหน -- ผู้ใหญ่เวลามีอะไรมักจะขอพึ่งตัวเองก่อน วางมาด วางฉลาดจะไม่ขอความช่วยเหลือจากใคร หรือถ้าขอก็จะทำเป็นสั่งว่า จงช่วยข้าพเจ้าหน่อย เด็กน้อยเวลามีปัญหา ก็มักจะพูดว่า พ่อจ๋าๆๆๆ ช่วยด้วยยยย ....ในการขอความช่วย สัญญาณนั้นแบบไหนจะส่งไปได้แรงกว่ากัน... เสียงไหนจะมีความน่าจะเข้าไปช่วยอย่างเร่งด่วนกว่ากัน หากแม้นว่าความวกฤตินั้นเท่ากัน เสียงจากผู้ใหญ่นั้นเต็มไปด้วยความถือดี ว่าตนนั้นแน่ ฟังดูแล้วเขาก็พึ่งตัวเองได้ (ทั้งที่จริงๆเค้าก็จนปัญญาแล้ว) เสียงจากเด็กน้อยต่างหาก ที่ฟังแล้วแปลบเข้าในใจ อยากจะเข้าไปช่วยเหลือ เพราะเค้าร้องออกมาด้วยจริงใจไม่มีเสแสร้ง ไม่มีการวางมาดถือตน .... ถ่อมใจมากๆนะครับ ให้เหมือนเด็กเล็กๆคนนึงที่ร้องขอพ่อว่าให้ช่วยหนูด้วย อย่าวางมาด อย่าถือตน อย่าวางจิตตนเสมอพระเจ้า จงยอมล้มลงเถิด อย่าฝืนยืนด้วยขาที่ไม่มีแรงนั้นอีกเลย หมอบคลานอย่างผู้ไร้ศักดิ์ศรี ก้มลงกราบต่อเบื้องพระบาทพระคริสต์เจ้า ..แล้ววอนต่อท่านด้วยน้ำตาแห่งการกลับใจว่า “ช่วยลูกด้วย....” Create Date : 26 สิงหาคม 2549 Last Update : 26 สิงหาคม 2549 10:06:54 น. 0 comments Counter : 733 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet