สุดฟ้าสิ้นรอยทราย . . . ตอนที่ 05

ภายในกระโจมของหัวหน้าเผ่าเบดูอินพวกทหารที่ลอบเข้าไปกวาดสายตามองไปรอบกระโจมท่ามกลางความมืดพวกเขาพอเห็นตัวคนลางๆ ซ้ายมือสุดมีร่างคล้ายบุรุษนอนกอดคู่ชีวิตของตนไว้ข้างหญิงสาวนั้นมีทารกนอนหลับสนิทอยู่ตรงกลางคนทั้งหมด ถัดจาดทารกก็เป็นเด็กชายตัวน้อยที่กำลังนอนหลับถัดจากเด็กชายก็เป็นร่างของคนที่มีรูปร่างอ้วนนอนหันหลังให้

แม่ทัพเนคนุมเห็นทุกคนตกอยู่ในห้วงนิทรา ไม่สงสัยเลยว่าภัยอันตรายกำลังคืยคลานเข้ามา...พลางเอ่ยขอโทษ ที่จำใจต้องฆ่าลูกของคนที่ให้เขาได้พักอาศัยในค่ำคืนนนี้

"ข้าขอโทษด้วยนะท่านหัวหน้าเผ่า... แต่มันเป็นคำสั่งของฟาโรห์ ข้าไม่อาจบิดพลิ้วได้เลย"

แม่ทัพหนุ่มชักดาบเสี้ยววงพระจันทร์ออกมาจากฝักอย่างช้าๆก่อนที่จะเงื้อดาบสุดแขนเล็งตรงไปยังเป้าหมาย

เด็กน้อยที่อยู่ตรงกลางนอนนิ่งไม่มีเสียงร้องที่เจ็บปวด...ไม่มีแม้แต่ลมหายใจอีกต่อไป

เลือดที่ไหลย้อยติดดาบของแม่ทัพหนุ่มทำให้เขารู้ดีว่าภารกิจคืนนี้สำเร็จลงแล้วและเขาต้องรีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่ทุกคนจะตื่นขึ้นมา

ถ้าแม่ทัพเนคนุมมองเห็นในที่มืดดีกว่านี้สักนิดเขาก็จะเห็นร่างเล็กๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นสามีกำลังพยายามระงับอาการสั่นและเสียงร้องอย่างเต็มที่มือของนางจิกลงบนเสื้อของสามีหลับตาไม่อยากมองเห็นอะไรทั้งนั้นเมื่อรู้ว่ามรณะเทพได้มายืนอยู่ตรงหน้า

ในขณะที่อีกฝ่ายมีอาการเกร็งไม่แพ้กัน แต่เขาจำเป็นต้องนิ่งและต้องทำให้อีกฝ่ายนิ่งด้วยมือของเมเทเทปออกแรงกอดรัดสตรีอันเป็นที่รัก แต่อีกข้างหนึ่งก็กำดาบที่ซ่อนอยู่ตรงกลางระหว่างตัวเขากับไนล่า

คนที่แม่ทัพเนคนุมคิดว่าคงจะหลับไปด้วยฤทธิ์หญ้าแห้งไม่ได้หลับอย่างที่อีกฝ่ายคิดถ้ามีแสงสว่างชัดกว่านี้เขาก็จะเห็นร่างของบุรุษและสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นผูกผ้าปิดจมูกไว้และภายใต้ผ้านั้นก็มีใบไม้ที่ขยี้จนมีกลิ่นฉุนกันไว้อีกชั้น

เมเทเทปรู้ว่าอีกฝ่ายใส่หญ้าแห้งลงในกองไฟเขาและลูกน้องในเผ่าจึงหาทางแก้ได้ทันก่อนที่ควันจะมาถึงตัว ในขณะที่คนอื่นๆเขาปล่อยให้หลับจากฤทธิ์หญ้าแห้ง เพื่อให้สมบทบาทยิ่งขึ้นเขาเลยต้องให้ลูกน้องดับไฟในกระโจมและซุ่มดูเงียบๆในเงามืด รอให้พวกมันลงมือได้อย่างย่ามใจ

แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาด...หรือพวกทหารคิดจะฆ่าใครมากกว่าเด็กทารกเขาและคนในเผ่ายินดีที่จะสู้ตายเพื่อปกป้องหญิงอันเป็นที่รัก และชาวเผ่าฮิคโซส

"พวกมันไปกันหมดแล้วท่านราชิด"

ลูกน้องที่จับตาดูความเคลื่อนไหวของพวกทหารอียิปต์วิ่งเข้ามารายงานทันทีที่ทหารคนสุดท้ายถอนกำลังออกไป

"นายท่านกับนายหญิงเป็นไงบ้าง" ราชิดรีบถามความคืบหน้าทันทีตั้งแต่เข้ามาอยู่ในกระโจมของตนราชิดก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย

"นายท่านและนายหญิง ปลอดภัยดีขอรับ"

ลูกน้องหนึ่งในสิบสามนักรบประจำเผ่ารายงาน

ราชิดที่กำลังนั่งคุมตัวนุตฟาถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอกคืนนี้เขานึกว่าต้องมีการนองเลือดมากกว่าหนึ่งศพเสียแล้วดีที่พวกมันหวังฆ่าเพียงทารกจริงดั่งที่นายท่านกล่าว

"ซาไนเด ลูกแม่..." นุตฟาที่นั่งอยู่ข้างราชิดร้องไห้ออกมานางยังทำใจไม่ได้ที่ต้องมารับรู้ว่าบุตรสาวของตนได้เสียชีวิตลงไปแล้ว แม้ว่าราชิดจะกอดปลอบอีกฝ่ายเท่าไรแต่ก็ไม่ทำให้อาการของนางดีขึ้น

นุตฟายังคงพร่ำเพ้อถึงบุตรี จนเขาคิดว่าป่วยการที่จะปลอบ...

ราชิดอุ้มอีกฝ่ายไว้แนบอกก่อนนำนุตฟาไปวางไว้บนพรมขนสัตว์อย่างดีหญิงสาวหันหลังให้ผู้เป็นสามีซบหน้าสะอื้นกับหมอน

"เจ้ารอพี่ที่นี่นะ พี่จะไปเอาลูกของเรากลับมา" น้ำเสียงของเขาสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัดลูกน้องที่เข้ามารายงานถึงกับบ่อน้ำตาซึมรับรู้ถึงความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของครอบครัวราชิด

นุตฟาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ นางยังคงก้มหน้าร้องไห้กับหมอนสีเทาน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วไหลปริ่มลงมาอย่างไม่ขาดสาย

ไม่ว่าใครจะพูดอะไรหรือทำอะไรนางก็ไม่รับรู้แล้วทั้งสิ้น

"นายท่าน... นายหญิง... ปลอยภัยทั้งคู่นะขอรับ"

ราชิดก้มหน้าถวายความเคารพอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าตระกูลของเมเทเทปบัดนี้ไม่ได้ดำรงอยู่ในตำแหน่งของกษัตริย์แล้วแต่ครั้งหนึ่ง...ตระกูลของเมเทเทปก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ครองอียิปต์ตอนกลางมาก่อนที่จะถูกแย่งชิงไปโดยฝีมือของฟาโรห์อาโมสจากอียิปต์ตอนบน

มือทั้งคู่ของเมเทเทปกอดประครองร่างบางของผู้เป็นภรรยา

ไนล่ามีอาการหน้าซีดตัวสั่นอันเนื่องมาจากความกลัวที่ยังไม่หมดออกไปจากใจ

ในอ้อมกอดของหญิงสาวอุ้มทารกคนหนึ่งไว้และผ้าที่ห่อตัวทารกนั้นเริ่มขยายจุดสีแดงของเลือดชัดขึ้นทุกที จนมือของนางเต็มไปด้วยเลือด แต่ไนล่าก็ไม่ได้รังเกียจเลยแม้แต่น้อย...นางกลับสำนึกบุญคุณซาไนเดบุตรสาวของราชิดที่แลกชีวิตกับลูกของตน

ถ้าหาก...ร่างที่ไร้ลมหายใจนี้เป็นเมดูอาลูกของตนไนล่าเองก็ไม่รู้ว่าตนจะสามารถครองสติได้ถึงขนาดนี้หรือเปล่า ไนล่าคิดถึงอีกคน...ผู้ที่เป็นมารดาของเด็กน้อยในอ้อมกอด

"นุตฟาเป็นไงบ้างราชิด" น้ำเสียงไนล่ามีร่องรอยความเป็นห่วงและความเข้าใจของหัวอกคนเป็นแม่

ราชิดถึงถึงภาพของนุตฟาที่ร่ำไห้ราวกับจะขาดใจ... เขาส่ายหน้าแทนคำพูด

ร่างของลูกสาวเขาอยู่ในอ้อมกอดของนายหญิง ชายอกสามศอกที่ว่าแน่เช่นเขายังขาแข้งอ่อนแรงมือไม้สั่น...หากแต่ต้องระงับอารมณ์ไว้ไม่ให้ใครเห็นด้วยความที่ตนเกิดมาเป็นชายชาตินักรบ

เจ็บไม่ได้...ร้องไม่เป็น

"ขอโทษนะราชิด และก็ขอขอบคุณเจ้าด้วยกับการเสียสละครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนี้" เมเทเทปพูดได้เพียงแค่นั้นจริงๆ เขารู้...ยามนี้ไม่ว่าคำปลอบใจหรือคำสรรเสริญเยินยอใดๆราชิดก็ไม่ต้องการทั้งสิ้น

สิ่งที่ราชิดต้องการมีเพียงสิ่งเดียว คือ..หวังให้บุตรสาวฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

"การเสียสละของเจ้าครั้งนี้จะไม่เสียเปล่าแน่ๆ ..." เมเทเทปคงจะพูดมากกว่านี้ถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นเงาของใครบางคนที่โผล่เข้ามาอย่างรวดเร็วในอ้อมกอดของคนที่มาใหม่นั้นมีเด็กทารกน้อยอยู่

"นุตฟา !!"

เสียงร้องของไนล่าทำให้ราชิดหันกลับไปมองข้างหลังด้วยความตกใจลางสังหรณ์บอกเขาว่านุตฟาไม่ได้มาดีแน่ๆ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

ในมือของนางข้างหนึ่งอุ้มบุตรีของไนล่าไว้ ส่วนอีกข้างก็กำมีดทำครัวไว้แน่น

ปลายมีดอันแหลมคมหันใส่หนูน้อยที่กำลังหลับอย่างไม่รู้เดียงสา...เมดูอา

ราชิดไม่รู้ว่านุตฟาไปเอาเด็กมาจากทาเนราได้ยังไง...

แต่สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือ...ขอให้นายน้อยปลอดภัย ถึงแม้จะต้องเสียนุตฟาไปก็ยอมแต่เขาไม่อยากเสียใครในครอบครัวไปอีกแล้ว...แค่นี้เขาก็เจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

"เจ้าเสียสติไปแล้วรึนุตฟา !!"

ราชิดมองหน้าภรรยาของตนที่ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่านางกำลังหัวเราะหรือร้องไห้แต่มีดที่จ่อคอทารกน้อยนั้นมันช่างน่าเสียวไส้และหวาดเสียวต่อผู้พบเห็น... ทุกคนต่างกลัวเกรงว่ามันอาจจะทะลุเขาไปเสียบในคอหอยน้อยๆ นั้น หากเจ้าของมีดออกแรงกดเพียงนิด

"เสียสติรึ ข้าหรือใครกันแน่ที่เสียสติ เจ้าเอาลูกของข้าไปให้คนอื่นฆ่า…เจ้าทำอย่างนั้นได้ยังไง" นุตฟาเอ่ยตัดพ้ออีกฝ่ายดวงตาของนางเหลือบไปเห็นเด็กน้อยในอ้อมกอดของไนล่า

ร่างของบุตรีที่มีเลือดซึมออกมาเต็มผ้าทำให้นุตฟายิ่งคลุ้มคลั่ง... มีดนั้นขยับเข้าไปใกล้คอของเด็กน้อยจนเห็นรอยเลือดซึมออกมาจากคอ

ทารกน้อยส่งเสียงร้องจ้าด้วยความเจ็บปวด

"นุตฟาอย่าทำลูกข้า เด็กไม่มีความผิด" ไนล่าอ้อนวอนอีกฝ่ายแต่เหมือนเติมเชื้อไฟเข้าไปในกองฟืน

"เห็นใจเรอะ แล้วมีใครเล่าเห็นใจหัวอกคนเป็นแม่เช่นข้าบ้างเด็กไม่มีความผิด...แล้วซาไนเดลูกข้ามีความผิดอะไรยังไงก็ตามเด็กนี้...ต้องชดใช้ด้วยชีวิต...หนึ่งชีวิตต่อหนึ่งชีวิตตามกฏของเผ่าเรายังไงล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า..."

นุตฟาส่งเสียงหัวเราะเหมือนคนเสียติเข้าไปทุกที นางพร่ำพูดอะไรตัวคนเดียวในขณะที่มีดนั้นไม่ได้ขยับเข้าไปลึกกว่านั้น

เสียงร้องของบุตรสาวทำให้ไนล่าเป็นห่วง...ดวงใจของนางแทบจะทนไม่ไหวไนล่าร่ำไห้ให้อีกฝ่ายปล่อยบุตรีของตนมา แต่นุตฟาไม่ยอม...

เหล่านักรบประจำเผ่าค่อยๆ ขยับเท้าเข้ามาใกล้ๆ นุตฟา โดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวแต่ดูเหมือนว่านางจะตาดีกว่า พอเห็นพวกนักรบขยับเข้ามาใกล้นางก็แกว่งมีดทำครัวไปทั่ว... พลางร้องห้ามไม่ให้ใครเข้ามาใกล้ไม่เช่นนั้นนางจะฆ่าเด็กน้อยเสียเดี๋ยวนี้

"พวกท่านไม่อยากดูของดีเรอะ ถึงได้รีบเข้ามาช่วยเด็กคนนี้น่ะ เอาสิ...เอาเลย"

จู่ๆ นุตฟาก็ชูเด็กน้อยขึ้นเหนือหัว พลางร้องท้าผู้คนที่รายรอบ...แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เพราะกลัวนุตฟาจะทุ่มทารกน้อยลงพื้น

"ข้าจะบอกอะไรให้นะ...ก่อนที่ข้าจะพาตัวเด็กนั่นมาที่นี่ ข้าได้ให้เด็ก...ดื่มของบางอย่างจากอกของข้า ...ราชิดเจ้าอยากรู้ไหมว่ามันเป็นอะไร"นุตฟาหันมาถามอีกฝ่ายพลางเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นสามี

ราชิดถึงกับผงะเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจนปากของไนล่าเป็นสีม่วงคล้ำราวกับโดนพิษบางอย่าง

"นุตฟา... เจ้าทำอะไรนายน้อย" ราชิดมองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจคอยหาโอกาสที่นุตฟาเผลอเพื่อจะได้เข้าไปชิงตัวนายน้อย...แต่เหมือนเธอจะรู้ทัน

หญิงสาวที่เป็นมารดาของซาไนเดอุ้มนายน้อยไว้แนบอกเอามีดจ่อคอเด็กอีกครั้ง

"ทำอะไรน่ะรึ...ข้าก็ทำในสิ่งที่ลูกของนายท่านต้องชดใช้...ตายตามลูกสาวข้าไป ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า.. ช่างเป็นการแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อยิ่งนัก"

นุตฟาจ้องหน้าไนล่า ดวงตาฉายแววแห่งความสะใจ

เด็กน้อยที่กำลังร้องไห้จ้าและดิ้นด้วยความทุรนทุรายเพราะยาพิษกำลังออกฤทธิ์ไม่ได้ทำให้นางเกิดความสงสารหรือความเห็นใจแม้แต่น้อย

"ได้โปรดนุตฟา คืนลูกให้ข้าเถอะ" ไนล่าอ้อนวอนอีกฝ่าย"อย่างน้อยให้เห็นแก่หัวอกแม่เช่นเราอย่างน้อยขอให้ลูกเราได้ตายในอ้อมอกเราก็ยังดี"

"ตายในอ้อมอกท่านเรอะแล้วทีข้าเล่ามีใครเห็นใจบ้าง...ลมหายใจสุดท้ายของลูกข้าก็ไม่ได้อยู่เคียงข้าง ฮื่อๆ ลูกรักของแม่..."

นุตฟาคร่ำครวญถึงบุตรสาวที่จากไปมือของนางที่ถือมีดค่อยๆ ห่างออกจากเมดูอาทีละนิดโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ทันรู้ตัว

เพียงเสี้ยวพริบตา...เมเทเทปก็พุ่งกระโจนเข้าหาอีกฝ่าย

มือหนาคว้าข้อมือของนุตฟาที่ถือมีด ในขณะที่อีกมือก็พยายามแย่งเมดูอากลับคืนมา

เหล่านักรบเห็นเมเทเทปกระโจนเข้าหานุตฟาอย่างไม่กลัวตายก็บุกฮือเข้าไปช่วยกันจับตัวอีกฝ่ายไว้บ้างก็ยื้อแขน... ข้อมือบางถูกบิดเพื่อให้คลายมีด...

นุตฟาทนความเจ็บปวดไม่ไหวจึงต้องปล่อยด้ามมีดลงพื้นทันทีที่มีดหลุดออกจากมือนุตฟาก็ถูกจ่อด้วยคมดาบเสี้ยวพระจันทร์ของผู้เป็นหัวหน้าเผ่า

ในขณะที่ราชิดทำอะไรไม่ถนัดนักเพราะตัวเขากำลังประคองร่างของไนล่าที่เหมือนจะเป็นลมได้ทุกขณะ...แทนเมเทเทป

เมดูอาถูกช่วยมาได้อย่างหวุดหวิด ถึงแม้เด็กน้อยจะไม่ได้ตายเพราะคมมีด...หากแต่ยาพิษที่เริ่มออกฤทธิ์กระจายไปทั่วก็ทำให้ใบหน้านั้นเปลี่ยนเป็นสีม่วงและคล้ำขึ้นทุกที

"บอกมานะนุตฟา เจ้าเอาอะไรให้ลูกข้ากิน"

เมเทเทปเอาดาบจ่อคออีกฝ่ายในขณะที่มืออีกข้างก็อุ้มประคองบุตรีไว้ในอ้อมกอดอย่างทะลักทุเล เพราะเมดูอากำลังดิ้นด้วยความเจ็บปวดแต่มันทำให้หญิงสาวที่ใกล้จะตายรู้สึกเป็นสุขยิ่งนักที่ได้เห็นสีหน้าร้อนรนของผู้เป็นนาย

"นุตฟาได้โปรดบอกข้าเถอะ เอาชีวิตข้าไปแทนก็ได้ แต่ได้โปรด…ช่วยลูกข้าด้วย"

ไนล่าเดินเข้าไปใกล้ก่อนที่จะคุกเข่าขอร้อง...ตอนนี้จะให้เธอทำอะไรก็ยอม ขอเพียงให้ลูกปลอดภัย

นุตฟาเห็นไนล่าคุกเข่าอ้อนวอน... ในอ้อมแขนของไนล่ามีร่างของซาไนเดบุตรสาวของตนอยู่

นางลืมกลัวถลาเข้าไปเอาร่างของบุตรีของตนขึ้นมากอดเลือดยังคงซึมออกมาจากร่างกายของซาไนเด แต่เนื้อตัวของทารกเย็นเฉียบ...

ผู้เป็นแม่นึกว่าลูกหนาวจึงกอดลูกแน่น

"ไม่ต้องห่วงนะลูก... แม่อยู่นี่แล้ว เดี๋ยวเจ้าก็จะอุ่นแล้วนะลูกแม่"กิริยาเหมือนเสียสติของนุตฟาทำให้ราชิดก้มตัวนั่งลงข้างๆ อีกฝ่าย

เขากอดหญิงสาวเบาๆ ในขณะที่นุตฟาร้องเพลงเห่กล่อมประจำเผ่าเสียงไพเราะแต่เศร้าของนางบาดลึกลงไปในใจของคนหลายคนที่ยืนอยู่ที่นั่น

"นุตฟาได้โปรด... บอกข้าทีว่าเจ้าใช้พิษอะไรกับลูกของข้าได้โปรดช่วยเหลือลูกข้าด้วย"

นุตฟาจ้องมองไนล่าเหมือนกับได้สติขึ้นมาชั่วครู่ เสื้อผ้าของไนล่ามีเลือดเต็มอยู่ไปหมด

เธอจ้องมองลงไปที่ร่างบุตรีของตน เด็กน้อยก็มีเลือดเต็มเหมือนกัน...ผ้าอ้อมสีขาวถูกยอมให้เป็นสีแดงข้น หญิงสาวกำลังจะเปิดปากพูด... เพื่อจะได้เห็นสีหน้าที่สิ้นความหวังจากพวกผู้คนที่พรากลูกไปจากเธอ

หากแต่ว่า...ความเจ็บแปลบที่เล่นไปทั่วร่างกายทำให้นุตฟาชักกระตุกก่อนจะกระอักเลือดออกมาเลือดสีดำข้นปนม่วงทำให้ราชิดรู้ทันทีว่าพิษชนิดนั้นเป็นพิษอะไร

"นายท่านพิษที่นายน้อยได้รับเป็นพิษจากยางม่วงขอรับ"

ยางม่วงเป็นพิษที่สกัดมาจากต้นไม้ชนิดหนึ่ง ไม่มีสี...ไม่มีกลิ่น เมื่อกินเข้าไปแล้วจะไม่ออกฤทธิ์ทันทีแต่มันจะไปกัดกระเพาะจนเป็นแผลก่อนที่พิษจะเข้าสู่กระแสเลือดเมื่อพิษกระจายไปทั่วตัวไม่มียาใดที่จะยื้อชีวิตของผู้ที่ดื่มนั้นได้

เสียงร้องของเมดูอาเงียบลงจนทุกคนใจหายนึกว่านายน้อยของตนคงจะไม่รอดแล้วเมื่อเมเทเทปรู้ว่าเป็นพิษชนิดใดจึงรีบพาเมดูอาไปหาหมอประจำเผ่า...คนที่รู้ยาแก้พิษมีเพียงคนเดียวคือผู้สืบทอดการทำพิษชนิดนี้...แต่ต้องแก้ให้ทันก่อนที่พิษจะกระจายเข้าสู่กระแสเลือด

ไนล่าเห็นดังนั้นจึงวิ่งตามไปด้วย ทิ้งราชิดไว้กับนุตฟาและนักรบประจำเผ่า

ราชิดถลาเข้าไปหาร่างที่เริ่มหมดแรงแม้จะทรงตัวนั่งเขาเอนศรีษะของนุตฟามาพิงบนอกของตน

ใบหน้าของนางซีดจนแทบจะไม่มีสีเลือด แต่กระนั้นอ้อมกอดของผู้เคยเป็นแม่ก็ยังไม่คลายนางยังคงกอดร่างของซาไนเดไว้แน่น... ราวกับกลัวใครมาพรากลูกรักออกไปจากกอกอีก

ดวงตาของนุตฟามีร่องรอยโกรธแค้นให้กับทุกคนและให้กับโชคชะตาของตัวเองเธอพยายามขยับตัวเข้าไปใกล้หูอีกฝ่ายเหมือนจะบอกอะไร ราชิดเห็นดังนั้นจึงเอียงหูมาฟัง... เสียงของเธอเบามากจนเขาแทบจะไม่ได้ยิน

"ทุกคน...ต้องชดใช้ความผิดที่ทำกับลูกข้า"นุตฟากระซิบข้างหูราชิด ยาพิษกำลังออกฤทธิ์เต็มที่

"พอได้แล้วนุตฟา ไม่มีใครอยากให้ลูกของเราต้องเป็นแบบนี้... แต่ทั้งหมดเป็นเพราะบัญชาของเทพเจ้า" ราชิดพยายามพร่ำบอกหากแต่ว่านางไม่สนใจเสียแล้ว ในใจมีแต่ความแค้นเคืองจนไม่สามารถจะดับได้

"ข้าขอสาปแช่ง...บุตรของนายท่าน นายน้อย...ต้องตายด้วยคมหอกคมดาบเฉกเช่นเดียวกับลูกของข้า...ข้าขอ...สาปแช่ง ข้าขอสาปแช่....ง"

ร่างบางกระตุกสองสามครั้งก่อนที่ชีวิตของนางจะสิ้นลงเหมือนแสงเทียนที่ถูกพัดดับด้วยลมทะเลทรายยามค่ำคืน

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย !!"