เราเพิ่งไปนอนแค่ 3 - 4 ชั่วโมง แต่ผมอยากออกไปดูสิ่งที่ผมอยากเห็นมานานแล้ว ผมเห็นเข็มกำลังหลับสบาย คิดว่าจะออกไปคนเดียว แต่ แสงแรก ครั้งแรก ก็น่าจะมีคนแรกของผมอยู่ด้วย ผมก็เลยปลุกเข็ม ถามเขาว่าไปรอดูแสงแรกด้วยกันมั้ย  เข็มน่ารัก ไม่อิดออดสักนิดเดียว เราจูงมือกันออกไปนั่งริมทะเล โลกเงียบแสนเงียบ มีแต่เสียงคลื่น กับเราสองคน ผมมาถึงทะเลตั้งแต่เมื่อวาน แต่ยังไม่โดนน้ำทะเลเลย ผมไม่เคยอยู่ที่ทะเลตอนใกล้เช้าแบบนี้ แต่เข็มน่าจะเคย ผมก็เลยถามเขาว่า คุณว่าน้ำทะเลเย็นมั้ย เข็มตอบผมว่า ไม่รู้ ไปลองดูกัน แล้วจับมือผม เดินลงทะเลด้วยกัน

เราเดินลึกลงไปเรื่อยๆ ข้างหน้ามีแต่ความมืดจนผมเริ่มกลัว แต่เข็มยังจับมือผมอยู่ คลื่นซัดจนผมทรงตัวไม่อยู่ แต่เพราะเข็มไม่ปล่อยมือผม เราเลยล้มไปด้วยกัน เสียงเข็มหัวเราะ เราจมน้ำ เราเปียก เราจูบกัน ผมอยากเอาทรายโปะท้ายทอยเขา แต่เขาจะผวา ผมเลยโปรยใส่หลังเขาแทน ผมวิ่งหนี เขาวิ่งไล่ลากผมลงไป แล้วจูบผมอีก

ทะเลมืดๆ นั้น ไม่น่ากลัวแล้ว เพราะเข็มอยู่ข้างผม ผมกลัว ผมไม่อยากไปหาหมอ ผมรู้ ผมจะหายกลัวเข็มฉีดยาได้ ผมก็ต้องอยู่กับมันให้นานๆ ให้ได้ ผมทนได้แค่นั่งมองเข็มฉีดยาที่ยังอยู่ในปลอก หมอบอกว่า คราวหน้าจะลองเอาเข็มเปลือยให้ผมลองจับ ผมก็เลยเลิกไปรักษา เราล้มลุกคลุกคลานด้วยกันอยู่ในทะเล เข็มหัวเราะเต็มเสียง เขามีความสุขที่ได้อยู่กับผม ผมจะต้องข้ามความกลัวนั้นไปให้ได้ เข็มต้องช่วยผมได้ เราจะได้มีลูกด้วยกัน

แสงแรกกระจายแตะขอบฟ้า สวยสมกับที่ยอมอดนอนมารอดู แล้วยิ่งได้มาดูกับคนที่ผมรัก คนที่บอกผมว่า อยากมาก็บอก ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องทำอะไรตอบแทนเขา แค่รักเขามากๆ ก็พอแล้ว ทะเลเบื้องหน้าเริ่มปรากฏสีสวย เข็มกำลังมองภาพเดียวกับผม ยิ้มอย่างมีความสุข ท้องฟ้าก็สดใส เข็มก็สดใส ถ้าเป็นอย่างนี้เรื่อยไปก็คงดี

แดดเริ่มร้อนแล้ว แต่เข็มยังไม่เลิกพยายามปั้นทรายให้เป็นลูกกลมๆ จะได้เอามาเล่นกับผม แต่ที่เขาทำได้ มันยังไม่กลมพอ เอามาปล่อยในร่องทรายที่ผมขุดไว้ มันก็อยู่กับที่ ผมขำแล้วขำอีก จนรู้สึกว่า ถ้าผมยังหัวเราะเขาอีก เข็มจะโกรธผมแล้ว ผมเลยบอกให้เลิก ไปอาบน้ำกินข้าวกัน ผมเห็นหน้าตาเคร่งเครียดของเข็มแล้วก็อดไม่ได้ หยอกเขาว่า กว่าเขาจะทำได้ ลูกคงโตมาเล่นด้วยได้พอดี เข็มละจากทราย ลุกขึ้นมาวิ่งไล่ลากผมลงทะเล แล้วจูบผมอีก

หลังจูบเค็มๆ นั้น เข็มบอกผมตอนเดินกลับห้องว่า คุณต้องไปหาหมอ แล้วรีบๆ มีลูกให้ผมได้แล้ว เล่นทรายกับคุณไม่สนุก ผมเล่นกับลูกก็ได้

จูบรสทะเล จากผู้ชายหวานๆ คนนั้น เขาจะเป็นกำลังใจให้ผม ผมต้องผ่านเรื่องน่ากลัวนั้นไปให้ได้

ผมไม่เคยเห็นเข็มเวลาอยู่ในโหมดทำงานจริงๆ จังๆ เลย แต่ผมว่า เข็มต้องเป็นเจ้านายที่ใจดีและมีเหตุผลแน่ๆ หมอว่านถึงได้กล้าแซว ชวนคนอื่นแกล้งเข็ม แล้วยังประกาศต่อหน้าทุกคน ตอนอยู่บนรถขากลับเข้ากรุงเทพว่า ขอให้เข็มอโหสิกรรมให้ที่โดนทุกคนแกล้ง และห้ามเข็มเก็บเอาไปบันทึกใน Performance แล้วยังพูดกับผมว่า ขอบคุณที่ช่วยกันแกล้งเข็ม โอกาสหน้า เชิญอีกนะครับ ผมลุกขึ้นโค้งขอบคุณ ยิ้มรับอย่างเต็มใจ เข็มไม่ดุ ไม่ว่าหมอว่าน แต่บ่นผมว่าทำให้เขาเสียภาพพจน์ ผมรู้หรอก เข็มกำลังบอกว่า ผมทำให้คนอื่นเห็นว่าเขาเป็นคนกลัวเมีย ผมเลยตอบกลับไปว่า คุณรักครอบครัว เสียตรงไหน

เข็มอมยิ้ม เมินมองไปทางอื่น แอร์ในรถเย็นดี แต่แก้มเขาเป็นสีชมพู วันหนึ่งที่เราเป็นครอบครัวกันจริงๆ เขาจะเลิกเขินผมมั้ยนะ

งาน catering งานนั้น ผ่านไปแล้ว วันงานมีปัญหาขลุกขลักนิดหน่อย เพราะคนที่ผมจ้างมาช่วยเพิ่ม ยังไม่คุ้นกับงาน วันนี้ผมโทร.ไปถามความพอใจของลูกค้า ซึ่งเขาน่ารักมากๆ บอกผมอย่างตรงไปตรงมาทั้งเรื่องที่ชอบและไม่ชอบ สรุปว่า อาหารที่พีทไปจ้างทำมาเสริมกับของร้านเราเอง ไม่มีปัญหา ลูกค้าไม่ได้ติอะไร ปัญหาหน้างานที่ผมคำนวณเวลาพลาดไป ทำให้คนที่มางาน ต้องรอนานเกินไป ผมต้องไปจดเป็นการบ้านตัวเอง ถึงอย่างนั้น ลูกค้าก็ยังใจดี บอกผมว่าเพื่อนเขากำลังหาอยู่ ให้เบอร์ผมไปลองคุยเอง เผื่อจะได้งาน

พีททำลิสต์มาให้ดูว่า เขาอยากตัดอะไรออกจากเมนูบ้าง ผมก็เอาลิสต์รายการเครื่องดื่มที่ผมอยากเอาออกจากเมนูให้เขาดูเหมือนกัน เฉพาะหน้าตอนนี้ ผมเอาเทปสีปิดทับรายการที่ตัดออกไปก่อน  ระหว่างรอทำเล่มเมนูใหม่ เราลองทำตามแผน พีทปรับขั้นตอนการเตรียมการปรุง ให้อาหารเสร็จพร้อมเสิร์ฟ ตามเวลาที่เขากำหนด ส่วนผมกับพี ปรับวิธีเชิญชวนลูกค้าหน้าร้าน ผมว่า ลูกค้าตอบรับดีเลย แต่รอให้ครบเดือนก่อน ผมจะดึงรายงานออกมาดูอีกทีว่า มันเป็นอย่างที่เราคิดจริงๆ หรือเปล่า

ผมกำลังดูว่าจะปรับรูปเล่มเมนูยังไงดี ตอนที่เข็มโทร.มา เขาบ่นว่างานเยอะ คิดถึง ผมเล่าให้เขาฟังว่าผมกำลังทำอะไร ผมอยากไปหา แต่ผมเกเรงานบ่อยแล้ว เข็มหัวเราะ พูดกับผมว่า ต้องเกเรอีก มีงานเปิดตัวนาฬิกา ม๊าเอาบัตรเชิญมาให้เราไปด้วยกัน ผมถามเข็มว่า ไม่ไปได้มั้ย ผมเกรงใจพีท ถึงโจอยู่ ผมก็ไม่อยากทิ้งร้านบ่อยๆ แต่เข็มทำเสียงสอง บอกผมว่า งานบ่ายแค่ 2-3 ชั่วโมง กลับมาดูร้านตอนเย็นทันอยู่แล้ว ไปด้วยกันนะครับ เข็มบอกให้ผมแต่งตัวตามสบาย งานจัดในห้าง ไม่ได้ทางการมาก ขาไปให้ผมไปเอง ขากลับเขาจะมาส่ง

เข็มรอผมอยู่แล้ว คำแรกที่เขาพูดกับผมคือ หล่อจัง แล้วพาผมเดินดูรอบงาน เข็มบอกว่า เดี๋ยวบนเวทีจะมีแฟชั่นโชว์ ส่วนที่เข็มพาผมไปดู เป็นตู้โชว์หลายขนาด นาฬิกาถูกจัดวางให้ดูโดดเด่น ล้อกับแสงไฟ มองปราดเดียวก็รู้ว่า ของแพง ผมไม่แน่ใจว่า มันจะเสียมารยาทหรือเปล่า ถ้าผมใส่นาฬิกาที่ไม่ใช่ของยี่ห้อนี้มางาน แล้วผมก็ไม่มียี่ห้อที่หรูพอกันจะใส่มาด้วย ผมเลยไม่ใส่มา ไม่ได้ตั้งใจจะให้ข้อมือโล่ง เพื่อจะได้เรือนใหม่จากงานนี้ แต่ก็มีคนช่างสังเกต เข้ามาทักเข็ม คุยกันเขา  ระหว่างที่รอจ่ายเงิน เข็มบอกว่าม๊าให้งบมาซื้อเป็นของขวัญให้ผม ยังไงผมก็ต้องรับ ผมก็เลยให้เข็มเป็นคนเลือกให้ พนักงานบอกว่า วันนี้มีบริการพิเศษ สลักตัวอักษรลงบนตัวเรือนให้ด้วย ผมให้เขาสลักตัว GFF ของขวัญจากครอบครัว เข็มไม่พูดอะไร เอาแต่ยิ้มไม่หุบ ผมเพิ่งเห็นตอนเข็มเซ็นการ์ด ราคามันเกือบแสน เพื่อนเข็มก็คงเห็นเหมือนกัน เขาถึงได้พูดว่า แฟนมึงนี่ เป็นงานว่ะ ปล่อยข้อมือว่างมางาน ผมได้ยินเข็มด่าตามหลังว่า ปากหมา แล้วเขาก็หัวเราะ จูงมือผมไปอีกมุมของห้อง ที่เป็นจุดบริการเครื่องดื่มกับของว่าง เข็มบอกว่า มันปากหมามาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้ตั้งใจว่าคุณหรอก ผมยิ้มตอบเข็ม ไม่ว่าอะไร แค่เข็มรู้คนเดียวก็พอแล้ว ว่าผมรักเขา คนอื่นจะคิดยังไง ไม่ใช่ธุระของผม

แต่หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครพูดจาไม่ดีกับผม วันนี้ก็ยังดีกว่าวันก่อน ผมไม่รู้เพราะงานมันไม่ทางการหรือเปล่า ก็เลยเหมือนทุกคนก็คุยแต่เรื่องสัพเพเหระ ผมก็เลยคุยด้วยได้ คนที่เข็มคุยด้วย ก็สนใจฟังผม คุยกับผม มีบางคำถาม ฟังดูแปลกๆ แต่ผมรู้สึกว่า เขาไม่ได้เจตนาจะดูถูกอะไรผม เขาดูอยากรู้จริงๆ เพราะลูกเขาเหมือนจะมีปัญหา ถูกเพื่อน Bully จนไม่อยากไปโรงเรียน ผมเพิ่งตอบไปว่า ทั้งแม่ ทั้งยายผม สอนให้มั่นใจในตัวเอง แล้วก็ต้องสู้ให้เป็น   แนน คนที่ผมเจอวันที่ไปดูหนังกับเข็มครั้งแรก พูดเสียงดังมาแต่ไกล เรียกผมว่า นายโอเมกา ถามผมเรื่องลบรอยแผลเป็นที่คอ ส่งจานเปล่ากับทิชชูใช้แล้วให้ผม สั่งให้ผมเอาไปเก็บ

ความโกรธมันแล่นจี๊ดขึ้นมาตามหลัง ผมรู้ว่าเขาจงใจฉีกหน้าผม อยากทำให้ผมอาย ทุกคนในวงนั้นพากันเงียบหมด ผมยื่นมือไปรับแก้วกับจานมาถือไว้ ม๊าให้เข็มพาผมมางานนี้ เพราะอยากให้ของขวัญผม ถ้าผมทำอะไรผู้หญิงคนนั้น ผมก็แค่อาย แต่งานเขาจะเสียหาย แล้วยังชื่อเสียงของเข็ม ของป๊าม๊า ผมข่มอารมณ์ตัวเอง ถามคนอื่นๆ ว่าจะฝากอะไรให้ผมไปเก็บอีกมั้ย จะได้ไปทีเดียว ไม่มีใครพูดอะไรอีกเหมือนเดิม ก็ยังดีหรอก ไม่มีใครทำท่าดูถูกผมซ้ำเหมือนแนน เข็มตามออกมาด้วย เขาชวนผมกลับ แต่ผมบอกเข็มว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีอะไรต้องอาย ผมไม่หนี เข็มมองผม ยิ้มน้อยๆ เดินคู่ผมกลับไปที่เดิม

แนนยังไม่เลิกยุ่งกับแผลของผม   คำพูดไม่เหมือนเดิม  แต่ความหมายเหมือนเดิม  จนผมชักจะทนไม่ไหว    คนอื่นๆมองผม  เหมือนรอดูว่าผมจะทำยังไง  โดยเฉพาะคนที่ถามผมเรื่อง Bully    เข็มก็มองผมนิ่งๆ  ไม่เหมือนเมื่อครั้งแรก  แนนยังพูดเรื่อยเจื้อยว่า  ไม่ได้ซื้อนาฬิกาไปใส่ใช่มั้ย  คนอย่างเธอ  ใส่ของแบรนด์เขา มีแต่จะทำให้แบรนด์เขาเสีย  แล้วก็วกกลับมาพูดเรื่องแผลอีกว่า  ไม่อายบ้างหรือไง  มีแผลติดตัว  ไปไหนใครก็รู้ว่าเป็นโอเมกา  ผมสอดมือลงในกระเป๋ากางเกง  ไม่อยากให้ใครเห็นว่าผมกำลังกำหมัด

สายตาแนนไปหยุดอยู่ที่เข็ม เหมือนอยากส่งคำถามไปหาเขา ผมมองตาม เข็มมองผม แววตาเขาเหมือนจะมีรอยยิ้มบางๆ ให้ผม มือผมบีบคิวปิดน้อยไว้แน่น วันที่แม่ให้ผม แม่บอกว่า นี่เป็นตัวแทนความรักของแม่ เอาไว้เตือนใจ จอมเป็นคนดี อย่าทำตัวให้ใครดูถูกว่าลูกเป็นคนไม่ดี

ผมมองเข็ม บอกเขาในใจว่า ผมจะไม่ให้แนนพูดคนเดียวแล้ว ผมว่าผมเห็นแววยิ้มจากเข็มมากกว่าเดิม ผมหันไปสบตาแนนตรงๆ พยายามคุมเสียงตัวเองให้นิ่งที่สุด พูดชัดๆ ว่า แผลมันเกิดเพราะเข็มรักผม แผลมันอยู่เพราะผมรักเข็ม ผมไม่เคยอาย ถ้าใครจะรู้ว่าผมเป็นโอเมกา ผมพูดต่ออีกว่า แม่ผมสอนว่า เลือดโอเมกาในตัวผมมันเปลี่ยนไม่ได้ แต่ผมเลือกเป็น คนดี หรือ คนเลว ได้ ผมลงน้ำหนักคำหลัง สีหน้าแนนเริ่มเข้มขึ้น มือที่ถือแก้วเกร็งจนเห็นเส้นเลือด เขาคงรู้สึกแล้วว่า ผมกำลังบอกว่า พ่อแม่เขาคงไม่ได้สอนมาดีเหมือนพ่อแม่ผม ผมสำทับไปอีกว่า อย่าสาดน้ำใส่ผม คุณทำได้แค่ให้ผมอาย จะคุ้มกันมั้ย ค่าซักพรมที่นี่น่าจะแพง

ผมรู้สึกว่า ผมพูดมากไปแล้ว พูดมากไปกว่านี้ ผมจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ผมก็เลยถามเข็มต่อว่า กลับได้หรือยัง เข็มพยักหน้า ผมก็เลยไหว้ลาทุกคน จนมาถึงแนน ผมรู้ว่าทุกคนกำลังมองผม อีกนิดเดียวผมก็ชนะแล้ว ผมไหว้แนน เชิดหน้าขึ้น แบมือรอ ผมอยากให้แนนเห็น อัลฟาผู้สูงส่งคนนี้ เต็มใจจะไปกับโอเมกาต่ำต้อยอย่างผม เข็มลาคนอื่น วางมือลงมาหาผม

ตอนเราเดินออกมาด้วยกัน ผมเห็นภาพสะท้อนในกระจกที่ข้างทางเดิน แนนยืนตัวสั่น เพื่อนพูดอะไรอยู่ข้างๆ ถ้าไม่ใช่แค่เรื่องถือยศถือศักดิ์ ผมว่า แนนกำลังอิจฉาผม อิจฉามากๆ ที่ผมมีคนดีพร้อมอย่างเข็มมารัก

ผมเพิ่งรู้สึกว่า การต้องทำหน้านิ่งๆ ทั้งที่ข้างในกำลังเดือด มันยากเหลือใจ ผมทิ้งตัวพิงเบาะรถ ยังคิดอยู่ในใจว่า ผมจะต้องเจอแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่ ผมก็โดนเข็มหอมแก้มเต็มแรง เข็มพูดยิ้มๆ ว่า ให้รางวัลคนเก่ง ปลายจมูกแหลมๆ ปากนุ่มๆ ลมหายใจอุ่นๆ ทำให้อารมณ์ร้อนๆ ของผม คลายลงง่ายๆ  เข็มเข้าใจผม รู้ว่าผมอยากทำอะไร ให้กำลังใจผม แค่นี้ คำพูดของแนน ก็ไม่มีความหมายอะไรกับผมอีกแล้ว

เข็มมาส่งผม กลับไปทำงาน แล้วก็มาอีก เข็มกอดผม ถามผมว่า เหนื่อยหรือเปล่า เข็มไม่ได้อยากรู้ว่างานผมเยอะมั้ย เขาอยากรู้ว่าผมพร้อมให้เขาหรือเปล่ามากกว่า ผมแกล้งบอกเข็มว่า ผมไม่เหนื่อย แต่ผมเซ็ง เข็มจุ๊บปากผมเบาๆ ถามว่าหายหรือยัง ผมส่ายหน้า เข็ม double kiss ถามผมอีกว่า หายหรือยัง ผมยังส่ายหน้า เข็ม triple kiss แล้วถามคำถามเดิม ผมกำลังจะส่ายหน้า แต่เข็มใช้สองมือประคองหน้าผม แล้วจูบผมยาวจนแทบหายใจไม่ออก ร่างกายเขาเรียกร้องผมชัดเจน ถึงผมเหนื่อยจริงๆ เขาก็คงไม่ปล่อยให้ผมนอนเฉยๆ อยู่ดี

เข็มวนกลับมาจูบผมอีก เขาบ่นเบาๆ ว่า ถุงยางหมดอีกแล้ว ผมบอกเขาขำๆ ว่า ก็ซื้อมา 100 อันเลย แต่เข็มถามกลับเสียงจริงจังว่า หมด 100 อันนั้นแล้ว คุณจะท้องให้ผมได้รึยัง เข็มบอกผมว่า เขารู้ว่าผมกลัว แต่มันจะดีกับตัวผมเอง เขาหาข้อมูลหมอมาแล้ว ค่ารักษาเขาจ่ายให้เอง แล้วเขายังสัญญาด้วยว่า เขาจะไปกับผมทุกครั้ง จะไม่ปล่อยให้ผมต้องไปเผชิญหน้าคนเดียว ผมพลิกตัวไปกอดเข็ม ถามเขาว่า คุณรักษาสัญญาได้ใช่มั้ย เสียงเขาตอบว่า ได้สิ ผมถามอีกว่า คุณอยากมีลูกกับผมจริงๆ เหรอ เข็มกอดผมไว้ทั้งตัว พร้อมๆ กับตอบว่า ที่สุด ผมก็เลยบอกเข็มว่า รอไปวันหยุดร้านนะ ต้องไปหลายครั้ง

เข็มขอบคุณผม จูบหน้าผากผม บอกรักผม ความรักเขาอยู่กับผม ผมต้องไม่กลัว ต้องไม่กลัว

เข็มบอกให้ผมแต่งตัวเผื่อไปกินข้าวบ้านอาม่าด้วย หาหมอเสร็จแล้วค่อยไป เขาบอกว่าอาม่าโวยเขาว่าไม่บอกเรื่องผม เข็มไม่เคยเล่าเรื่องอาม่าเขาให้ผมฟัง ผมไม่รู้ว่าอาม่าเป็นคนยังไง สบายๆ หรือเจ้าระเบียบ ผมถามเข็มว่า ผมต้องแต่งตัวยังไง เข็มคงเห็นหน้าผมเครียด เขาหัวเราะ พูดว่า ขอโทษ ผมทำคุณกลัวใช่มั้ย แค่ไม่ใส่ขาสั้นเสื้อกล้ามไปก็พอแล้ว อาม่าผมใจดี แค่อยากเจอคุณ ไม่ทำอะไรหรอก

ผมแต่งตัวให้เรียบร้อยไว้ก่อนตามที่เข็มบอก ผมกำลังพยายามทำใจให้พร้อมไปเจอหมอ อาม่าเข็มไม่น่ากลัวเท่าหมอแน่ๆ

แต่วันนี้หมอก็ยังไม่ได้น่ากลัว วันนี้หมอซักประวัติ ถามอาการตอนที่ผมเจอเข็มฉีดยา หมอลองเอาเข็มฉีดยาในซองที่ยังไม่เปิดมาวางบนโต๊ะตรงหน้าผม ผมพยายามหายใจให้ปกติ แต่พอเริ่มนาน ผมก็เริ่มควบคุมไม่ได้ หมอเก็บเข็มฉีดยาออกไป สอนให้ผมหายใจแบบ 4 7 8 เหมือนที่เข็มเคยบอกให้ผมทำ  ให้การบ้านผมไปฝึก นัดผมมาเจออีก 2 อาทิตย์

แค่ผมเปิดประตู เข็มก็มาถึงตัวแล้ว เขารีบถามว่าเป็นยังไง หมอว่าไง ผมเล่าให้เข็มฟัง เข็มบอกว่า เรื่องฝึกหายใจ เดี๋ยวเขาช่วยเอง  เข็มโทร.บอกป๊าม๊าว่าผมเพิ่งหาหมอเสร็จ กลับไปบ้านไม่ทันแล้ว ให้ไปเจอกันที่บ้านอาม่าเลย

บ้านอาม่าเป็นบ้านชั้นเดียว ตัวบ้านเป็นแบบเรียบๆ แต่กว้างขวางมาก ทุกคนคงรอเราอยู่ เข็มจอดรถเสร็จ ป๊าม๊ากับอาม่า ก็ออกมายืนรอรับแล้ว เข็มเดินนำหน้าไปไหว้ อาม่าคงดีใจมาก อ้าแขนรอให้เข็มเข้าไปกอด อาม่ายิ้มอย่างสดชื่น ดูเป็นคนแก่ที่ไม่เครียด และมีความสุข ผมยืนรออยู่เงียบๆ จนเข็มเรียกผมให้เข้าไปใกล้ๆ บอกอาม่าว่า นี่จอม คู่หมั้นเข็มนะครับ

อาม่ามองผมเหมือนเพิ่งรับรู้ว่าผมอยู่ตรงนั้นด้วย ผมยกมือไหว้ พูดทักว่า สวัสดีครับ อาม่า สายตาที่มองผม แหลมคม เย็นเฉียบ ยังกับแท่งน้ำแข็งแหลมๆ แทงเข้ามากลางหลังผม ตอกซ้ำด้วยคำพูดว่า ฉันไม่ได้รับเธอเป็นหลาน อย่ามาเรียกฉันว่าอาม่า

ป๊าม๊ามองหน้ากันเอง ท่าทางงงๆ ส่วนเข็ม หน้าเขาเหวอยังกับเห็นมนุษย์ต่างดาว เข็มทำท่าจะพูด แต่อาม่าพูดขึ้นก่อนว่า เข้าไปกินข้าวกันได้แล้ว อาม่ารอจนหิวแล้ว พูดจบก็ดึงตัวเข็มเดินเข้าบ้าน ม๊าจะมาหาผม อาม่าก็ส่งเสียงมาอีกว่า จะยืนอ้อยอิ่งกันอยู่ทำไม บอกว่าหิวแล้ว ม๊าก็เลยได้แค่ยิ้มให้ผมเหมือนจะปลอบใจ เรียกผมให้ตามเข้าไปในบ้าน

ผมฝืนยิ้มให้ม๊า พยายามบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร ดูก็รู้ว่าเข็มเป็นหลานรัก จะให้ยอมรับง่ายๆ ว่าเข็มรักผู้ชาย แล้วยังเป็นผู้ชายประหลาดอย่างผมด้วย ก็คงจะไม่ได้

อาม่านั่งลงที่โต๊ะกินข้าวแล้ว แต่เข็มยังยืนอยู่ โต๊ะอาหารตัวยาว มีเก้าอี้วางอยู่แค่ 4 ตัว เข็มขมวดคิ้วเหมือนตอนเขาดุผู้ช่วย เขาถามอาม่าว่า อาม่าให้เข็มพาจอมมากินข้าว แล้วทำไมจัดโต๊ะแบบนี้ จะให้ยอมนั่งตรงไหน อาม่าพูดเฉยๆ ว่า ม่าให้พามากินข้าว ไม่ได้บอกว่าให้มาร่วมโต๊ะนะ โน่น โต๊ะเล็กข้างหลังน่ะ ไปนั่งสิ อาม่าปรายตามองผมเหมือนส่งคำสั่ง  ไม่ใส่ใจท่าทางไม่พอใจของเข็ม ม๊าก็คงอดไม่ได้ ถามอาม่าว่า ม๊าทำแบบนี้ทำไม จอมเขาไม่ได้ ม๊าพูดไม่ทันจบ อาม่าก็พูดสวนมาแล้วว่า แค่ชั้นยอมให้ตัวประหลาดนี่เข้าบ้าน ยังไม่พออีกหรือไง นั่งลง กินข้าว น้ำเสียงอาม่าเด็ดขาด แต่ยังไม่มีใครนั่ง ผมไม่อยากให้บรรยากาศมันแย่ไปกว่านี้แล้ว ผมบอกเข็มว่า ผมไม่เป็นไร คุณนั่งเถอะ อาม่าจะได้กินข้าว พูดจบผมก็เดินอ้อมไปนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหลังเก้าอี้ตัวที่อาม่าให้เข็มนั่ง

อาหารที่ยกมาให้ผม เป็นข้าวสวยราดกับข้าวมา 1 อย่าง จะบอกว่าเอาของไม่ดีมาให้ผมกินก็ไม่ได้ เพราะของที่ใช้ทำกับข้าวเป็นของคุณภาพดีทั้งนั้น แต่มันถูกเสิร์ฟมาในจานพลาสติก พร้อมกับช้อมส้อมแบบใช้แล้วทิ้ง แก้วน้ำก็เหมือนกัน แตกต่างกันลิบลับกับสิ่งที่อยู่บนอีกโต๊ะ อาม่าคอยดึงความสนใจเข็มไว้ ไม่ให้เขาหันหลังมามองผม เข็มก็เลยไม่รู้ จนผมกินเสร็จแล้ว อาม่าหันไปสั่งให้ยกของหวานออกมา เข็มถึงได้มีจังหวะหันมามองผม พอเขาเห็นแก้วจานช้อนตรงหน้าผม เขาก็โวยวายใส่อาม่าว่า จอมเป็นแฟนเข็มนะ ไม่ใช่คนใช้ อาม่ายังทำท่าไม่สนใจอารมณ์เข็มเหมือนเดิม ลุกขึ้นยืน กลับหลังหันมาพูดกับผมว่า กินเสร็จแล้วก็เก็บทิ้งให้หมดนะ ไม่มีใครอยากใช้ของที่เธอใช้แล้ว ถึงล้างแล้วก็คงไม่สะอาด แล้วก็หันไปสั่งคนรับใช้ให้พาผมเอาจานไปทิ้ง แล้วก็ให้เข้าห้องน้ำที่หลังบ้าน อย่าให้ใช้ห้องน้ำบนตึก

ป๊าม๊ามองหน้ากันอีกแล้ว ผมเห็นอาการงงสุดขีดจากทั้ง 2 คน เข็มกำลังจะปรอทแตก ส่วนผม โกรธจนร้อนไปทั้งตัว รังเกียจผมขนาดนี้ จะให้ผมเข้าบ้านมาทำไม ให้ผมเข้ามา เพื่อเหยียดหยามผม เรียกผมว่า ตัวประหลาด เข็มพาผมมาทำไม อาม่าอยากให้ผมมาทำไม ไหนเข็มบอกว่าอาม่าใจดี อาม่าใจร้ายหรือเข็มใจร้าย ผมกำมือตัวเองแน่น ไม่ จอมเป็นคนดี ลูกแม่เป็นเด็กดี อย่าแพ้ อย่าให้เข็มทำแบบนั้น ผมพูดกับเข็มว่า คุณสัญญากับผมแล้วนะ แล้วหันไปบอกคนของอาม่าให้พาผมไป เข็มจะตามแต่ผมห้ามเขา พยายามยิ้มให้ บอกเขาว่า แค่ไปทิ้งขยะ ผมคงไม่โดนฆ่าหรอก

คนของอาม่าใจดีกับผมมากกว่าอาม่าอีก เขาเรียกผมว่า คุณจอม ขอจานไปจากผม จะเอาไปทิ้งให้เอง  บอกทางให้ผมไปห้องน้ำ แล้วยังบอกว่า ถ้ายังไม่อิ่ม ไปบอกที่ครัวได้ เขายิ้มให้ผมด้วย คนใจดีแบบนี้ มาอยู่กับคนใจร้ายแบบอาม่าได้ยังไง ผมล้างมือแล้วก็ล้างหน้าไปหลายรอบ จนรู้สึกว่าตัวเองใจเย็นพอแล้ว ถึงได้กลับไปที่ห้องกินข้าว ผมได้ยินเสียงเข็มดังแว่วๆ แต่จับไม่ได้ว่าพูดอะไร ผมรีบเดินเร็วขึ้น ไปถึงหน้าห้อง ได้ยินชัดเจนทุกคำ ม่าก็ยอมแล้วนี่ไง เข็มไม่ต้องเลิกคบกับมันก็ได้ แต่เข็มต้องแต่งงานมีลูก กับคนดีๆ ที่ม่าเลือกให้ เข็มจะไปอยากแต่งงานกับมันทำไม ไม่สงสารลูกรึไง จะให้เรียกพ่อหรือเรียกแม่ก็ยังบอกไม่ได้เลย

เข็มหน้าแดง กัดฟันพูดตอบอาม่าว่า ถ้าจอมเป็นตัวประหลาด เข็มก็เป็นตัวประหลาดเหมือนกัน เดินตรงมาหาผม ดึงมือผมให้เดินตามเขาไปหน้าบ้าน เข็มใส่รองเท้าเสร็จแล้ว แต่ผมยังหารองเท้าตัวเองไม่เจอ เข็มตะโกนลั่นบ้าน ถามหารองเท้า ผมได้ยินเสียงอาม่าตอบเรียบๆอยู่ข้างหลังผมว่า ตากแดดฆ่าเชื้อโรคอยู่ในสนาม ไปเอาสิ

ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เข็มดูจะไม่ไหวกว่า แววตาที่เขามองข้ามไหล่ผมไป มีทั้งความโกรธ ความเสียใจ เขาสั่งเสียงเข้มให้ผมรออยู่ตรงนี้น เขาไปเอารองเท้ามาให้ จับมือผมพาเดินไปขึ้นรถ

ผมไม่รู้เลยว่าเข็มกำลังขับรถไปไหน ในหัวผมมีแต่ ตัวประหลาด แต่งงานกับคนดีๆ  ต่ำ  สกปรก  ไอ้ลูกไม่มีพ่อ รองเท้าจอมอยู่ไหน รองเท้ามึงแช่น้ำอยู่โน่น มีลูกกับตัวประหลาด ลูกน่าสงสาร มึงท้องได้เหรอวะ ออกลูกรูไหน ขอกูดูหน่อย

ผมเพิ่งรู้สึกว่ารถจอด ประตูรถฝั่งผมถูกเปิดออก เข็มดึงตัวผมไปกอดไว้กับอก ลูบหลังผม  พูดกับผมว่า ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆ

ผมกอดเข็ม ผมเริ่มร้องไห้ ผมอยากพูด แต่พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องไห้หนักขึ้น  นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่รู้สึกแบบนี้ รู้สึกเกลียดตัวเองที่เกิดมาเป็นโอเมกา  เกลียด  เกลียด  เกลียด

Create Date : 16 มีนาคม 2567
Last Update : 16 มีนาคม 2567 10:37:24 น.		0 comments
Counter : 181 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet