ผมตื่นมาพร้อมกับอาการหัวหนักแทบยกไม่ขึ้น พยายามพาตัวเองเข้าห้องน้ำ ถึงได้เห็นว่าตัวเองอยู่ในชุดนอน เข็มไปไหนไม่รู้ ผมออกจากห้องน้ำ เดินโซเซมากินน้ำที่โต๊ะ ขวดยาแก้ปวดหัววางทับกระดาษที่มีลายมือเข็ม เขียนว่า ซื้อโจ๊กให้แล้ว กินข้าว กินยา โทร.หาผมด้วย

ผมหยิบยาใส่ปาก นั่งหลับตานิ่งๆ รอให้อาการมึนลดลง ผมจำได้แต่ว่า ผมอยากกินเหล้า เข็มปล่อยให้ผมเมา ไม่ห้ามผมสักคำ ชุดนอนนี่ เขาก็คงเป็นคนเปลี่ยนให้ ผมรู้ว่าผมไม่ควรเมาขนาดนี้ แต่เมื่อวาน ผมไม่ไหวจริงๆ

เสื้อเข็มกับเสื้อผม ตัวที่เราใส่เมื่อวาน แขวนอยู่ที่ระเบียง มีรอยเลอะที่ยังซักออกไม่หมด ผมเอาลงจากราว เอาไปซักมืออีกรอบ ก่อนเอาไปลงเครื่อง สงสัยผมจะอ้วกใส่เขา โกรธผมรึเปล่าก็ไม่รู้

ผมอาบน้ำแล้วลงมาข้างล่าง พีทกับโจกำลังช่วยกันเตรียมเปิดร้าน พีทบอกว่าเข็มโทร.หาตั้งแต่เช้า บอกว่าผมเมา ให้มาช่วยกันก่อน พีทบอกให้ตามไปหลังร้าน โจ๊กของเข็มอยู่ในครัว เข้าไปข้างในแล้ว พีทก็ถามผมว่า มีอะไร เห็นเลิกเมาไปตั้งหลายปี ผมพูดกับพีทสั้นๆ แค่ว่า อาม่าเข็มเขารังเกียจที่เราเป็นโอเมกา ผมรักพีทที่สุดก็ตรงนี้ ตรงที่เขารู้ว่าผมกำลังต้องการกำลังใจ เขากอดผม ถามผมว่า แล้วไง ดีขึ้นมั้ย ไหวรึยัง ผมพยักหน้า บอกพีทว่า ผมโอเคแล้ว พีทบอกให้ผมไปอุ่นโจ๊กกินเอง เดี๋ยวเขาไปทำน้ำมะนาวมาให้ กินแล้วจะได้หายมึน

ผมโทร.ไปรายงานอาการตัวเองกับเข็ม เขาบอกว่า จะรีบเคลียร์งาน จะได้มาหา เข็มเป็นห่วงจนผมรู้สึกผิด บอกเขาว่า ไม่ต้องรีบมา ผมดีขึ้นแล้ว ทำงานไหวแล้ว ค่อยมาเจอกันตอนค่ำ ในโทรศัพท์มี missed call หลายสายจากแม่ แม่โทร.มาตอนอยู่ในผับ ผมส่งข้อความกลับไปว่า เมื่อคืนจอมเมา แม่โทร.มานะ ตอนไหนก็ได้

ผมได้คุยกับแม่ตอนบ่าย แม่บอกว่า เข็มเล่าให้ฟังหมดแล้ว เข็มกลัวว่าผมจะอยากไปอยู่กับพ่อ ก็เลยโทร.ถามแม่ว่าจะช่วยผมยังไง  ผมเล่าให้แม่ฟังว่า เข็มพาผมไปสวนสนุก ไปขี่ม้าหมุน เขาใจดีเหมือนพ่อเลย ผมรู้ว่าเขาอยากช่วย แต่มันไม่พอ ผมเลยขอให้เขาพาไปกินเหล้า แม่ถามว่าเข็มกินด้วยหรือเปล่า ผมบอกแม่ว่าผมไม่รู้ ผมเข้าผับแป๊บเดียว ผมก็เมาแล้ว แต่เขาคงไม่ได้กิน เพราะเป็นคนพาผมมานอน เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แล้วยังไปซื้อโจ๊กมาให้อีก แม่ถามอีกว่า เพราะเป็นเข็มใช่มั้ย จอมถึงรู้สึกขนาดนี้ ถ้าผมอยู่ใกล้แม่ ผมคงกอดแม่ร้องไห้ไปแล้ว ใช่ เพราะเป็นเข็ม เป็นคนที่ผมฝันว่า สักวันหนึ่ง เขาจะเป็นครอบครัวจริงๆ ของผม ผมคงทะเยอทะยานมากไป พระเจ้าถึงได้ลงโทษ แม่ถามผมว่า พูดจาทำร้ายตัวเองแบบนั้นแล้ว รู้สึกดีขึ้นมั้ย แม่ปล่อยให้ผมอยู่กับความเงียบไปพักนึง พูดกับผมต่อว่า จอมต้องเข้มแข็งนะ เข็มเขารักลูกมาก เขาถึงได้ขอหมั้น เพราะเขาอยากให้คนอื่นยอมรับจอมด้วย แม่รู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ถ้ายังไม่ปล่อยมือกัน เดี๋ยวมันก็มีทางไปของมันเอง อดทนไว้ก่อน  ผมบอกแม่ว่า ผมจะอดทน ผมไม่อยากเลิกกับเข็ม ไม่อยากเสียเขาไปเหมือนกัน

เข็มมาหาผมเวลาเดิม เห็นเขาแล้วผมก็รู้สึกผิดอีก ผมถามค่อยๆ ว่า เมื่อคืนผมอ้วกใส่คุณใช่มั้ย เข็มทำหน้าดุใส่ผม บอกผมว่า ใช่ ต้องถูพื้นตอนตี 2 ด้วย ผมไม่รู้จะว่ายังไงดีเลย คุณหนูเข็ม ทั้งเช็ดอ้วก   ทั้งซักเสื้อ เขารักผม ผมไม่น่าทำให้เขาลำบากเลย ผมขอโทษเขา  เขาบอกว่า เขาจะยกโทษให้ แต่ผมต้องเล่าให้เขาฟังว่าเมื่อวานผมเป็นอะไร ไม่ใช่แค่เรื่องอาม่าหรือเปล่า อันที่จริง ผมไม่อยากเล่าให้ใครฟังแล้ว แต่ถ้าผมอยากให้เข็มเป็นคนในชีวิตของผม ผมก็ไม่ควรทำให้เขารู้สึกว่า ผมมีความลับกับเขา ผมบอกให้เขาไปอาบน้ำก่อน ทอดเวลาไปได้อีกนิดก็ยังดี

ผมนอนหนุนตักเข็ม เล่าเรื่องรองเท้าคู่สุดท้ายที่พ่อซื้อให้ แล้วผมก็ร้องไห้อีกจนได้ พอเล่าถึงตอนที่รองเห้าหายไป มันเป็นความทรงจำที่ไม่ดีเอาซะเลย และมันก็กลับมาหลอนผมทุกครั้งที่รองเท้าผมหาย ความรู้สึกตกใจ เสียใจ ผิดหวังที่ผมดูแลของที่พอให้ไม่ได้ มันสาดซัดใส่จนผมเจ็บ ผมบอกให้เข็มนอนได้แล้ว เมื่อคืน ก็ไม่ได้นอนเพราะผม แต่เขายังอยากรู้ว่า ทำไมตอนอยู่ที่ม้าหมุน ผมถึงร้องไห้

ตอนไปถึงสวนสนุก ผมยังนึกไม่ออกเลยว่า เข็มพาผมมาทำไม ใครจะมีอารมณ์อยากเล่นตอนนี้ เขาดึงมือผมให้เดินตามเขาไปจนถึงม้าหมุน บอกผมว่า เขารู้จากแม่ว่า พ่อชอบพาผมไปเล่น ผมมองดูม้าหลากสี ที่กำลังหมุนวนไปเรื่อยๆ ม้าหมุนที่พ่อพาไป ไม่ได้มีแค่ม้า ยังมี ช้าง กวาง หงส์ โดเรมอน แล้วก็อุลตร้าแมนด้วย ผมอยากนั่งทุกตัวเลย แต่พ่อให้เลือกตัวเดียว และพอผมเลือกไม่ได้ พ่อก็จะบอกให้ผมขี่ยอดมนุษย์อุลตร้าแมน พ่อพูดเหมือนเดิมทุกครั้งว่า จอมเป็นเด็กดี ต่อไป ก็จะได้ใช้ความดีพิทักษ์โลก เหมือนยอดมนุษย์นี่ไง

ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก ว่าทำไมพ่อไม่อยู่กับผม หลังจากพ่อตาย แม่พาผมไปเล่นม้าหมุนอีกหลายครั้ง  แต่ผมร้องไห้แทบทุกครั้ง  เพราะผมไม่ชอบที่ไม่มีพ่อมาคอยยืนโบกมือให้ ตอนที่ม้าหมุนมาครบรอบ  จนแม่เลิกพาไปเล่นอีก การเห็นม้าหมุนในอารมณ์ตอนนั้น ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลย แต่เข็มไม่รู้เรื่องนี้ เขาแค่อยากให้ผมดีขึ้น ผมพยายามตามใจเขา แต่ ไม่มียอดมนุษย์ให้ขี่ ไม่มีพ่ออยู่ตรงนั้น ยังไงก็เป็นโอเมกา เป็นคนดี มีประโยชน์อะไร ผมก็เลยลงจากม้า มาบอกเข็มว่า ผมอยากกินเหล้า

แล้วผมก็ร้องไห้อีก ตอนที่บอกเข็มว่า เมื่อวาน ไม่มียอดมนุษย์ มีแต่ม้า กับความดีที่พิทักษ์ตัวผมไม่ได้ เข็มดึงตัวผมไปกอด ผมรู้ว่าเขาพยายามปลอบใจผม แต่จะมีประโยชน์อะไร สุดท้าย ทุกคนก็บอกให้ผมอดทน อย่าเพิ่งท้อ อย่ายอมแพ้ แต่ผมต้องสู้ไปถึงเมื่อไหร่ ต้องอดทนอีกแค่ไหน ไม่มีใครมีคำตอบให้ผม ไม่มีเลย

ผมปล่อยให้เข็มพาผมไปล้างหน้า แล้วพากลับมานอน เขากอดผม และผมก็กอดเขาไว้ ความรักของเขาอยู่กับผม พรุ่งนี้ผมจะอดทน พรุ่งนี้เข็มรักผม พรุ่งนี้ผมจะไม่ท้อ พรุ่งนี้ผมรักเข็ม พรุ่งนี้  พรุ่งนี้

เข็มอยากคุยเรื่องอาม่ากับผม แต่ผมรู้สึกว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ผมไม่ชอบที่อาม่าทำกับผม แต่เขาก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของเข็ม ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดอะไรให้เข็มรู้สึกไม่ดีกับอาม่ามากไปกว่านี้ เขาเองก็ไม่สบายใจอยู่แล้ว และที่สำคัญที่สุด ถึงเราคุยกันไปเท่าไหร่ ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีทางออกไหนที่ดีสำหรับเราสองคน ผมก็เลยบอกเข็มว่า อย่าคุยเลย คุยไปก็ทำให้คุณเหนื่อยเปล่าๆ คุยเรื่องอื่นกันดีกว่า

และคงเพราะแบบนี้ เข็มถึงได้เป็นห่วง มาหา มาค้างกับผม ติดๆ กันหลายวันแล้ว จนผมเกรงใจ เขาบอกว่า เขาเป็นห่วง แต่ผมบอกเขาว่า ป๊าม๊าก็คงเป็นห่วง อยากคุยกับเขาเหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันทุกวัน แต่บรรยากาศระหว่างเรามันไม่ค่อยดีเลย ผมไม่ได้ไม่เชื่อที่แม่บอกเรื่องทางออก แต่ทางเดียวที่ผมเห็นตอนนี้ คือผมต้องเลิกเป็นโอเมกา ซึ่งผมทำไม่ได้ อาม่ารังเกียจขนาดนั้น จะมีอะไรเปลี่ยนใจอาม่าได้ ผมคิดวนๆ จนผมรู้สึกว่า ผมกำลังทำให้เข็มไม่มีความสุขไปด้วย ถ้าไม่นับตอนมีปัญหาเรื่องธันวา เข็มไม่เคยไม่แสดงอาการว่าเขาอยากมีอะไรกับผมนานขนาดนี้ คืนนั้น ผมถามเขาว่าอยากมีอะไรกับผมรึเปล่า  แววตาผมมันคงแย่ เข็มถึงได้พยักหน้า แต่ตอบว่า ไม่เป็นไร คุณไม่สบายใจ คงไม่มีอารมณ์

ผมไปเจออาม่ามาอาทิตย์หนึ่งแล้ว ทำไมผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับคำพูดพวกนั้น ทำไมผมไม่อยู่กับคำพูดดีๆ ความรู้สึกดีๆ ของเข็ม ผมยิ้มให้เข็ม บอกเขาว่า ก็ทำให้ผมมี  เข็มยิ้มตอบ ลูบแก้มผมเบาๆ พูดอยู่ตรงปากผมว่า ถ้างั้นก็อยู่กับผม รักผม ผมรักคุณนะ แล้วก็ค่อยๆ จูบผม

เข็มใจดีกับผมเสมอ คืนนี้เขาห่วงผมเป็นพิเศษด้วย เขาไม่เคยทำให้ผมแบบนั้น เล้าโลมจนผมตื่นตัว แล้วใช้นิ้วค่อยๆ สอด ค่อยๆ ทำ เข็มไม่อยากให้ผมเจ็บ ไม่อยากไปถึงจุดนั้นคนเดียว ผมเอาใจจดจ่ออยู่กับทุกจังหวะที่เขาขยับ ปล่อยใจให้ซึมซับความสุขนั้นจนเต็ม จนทะลุออกมา ส่วนเข็ม ผมรู้ว่าเขาก็ออกแล้ว แต่เขายังขยับเข้าออกช้าๆ แล้วก็ปล่อยไว้อย่างนั้นจนอ่อนตัว ทำแบบนั้นทำไมก็ไม่รู้ ถ้าไม่มีถุงยาง ผมคงท้องไปแล้ว

เข็มกินอาหารเช้า หอมแก้มผม บอกผมว่าอย่าคิดมาก ยังไงเขาก็จะอยู่ข้างๆ ผม ไม่ไปอยู่กับใครทั้งนั้น แล้วก็ออกไปทำงาน ผมเก็บจานไปล้าง แล้วเริ่มทำงานของตัวเอง ผมรักเข็ม ผมผ่านเรื่องแย่ๆ ยากๆ มาเยอะแล้ว ผมไม่ใช่คนอ่อนแอ ผมแค่เหนื่อย และความรักของเข็มก็ทำให้ผมหายเหนื่อยแล้ว ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แต่ผมไม่มีวันยอมเลิกกับเข็มง่ายๆ แน่

ม๊าโทร.มาถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง เข็มบอกว่าจอมไม่ยอมคุยเรื่องอาม่า เขาเลยไม่รู้ว่าจอมคิดอะไรอยู่ ผมบอกม๊าว่า ผมโอเคแล้ว ผมแค่ตกใจ ที่ผ่านมา คนรอบตัวเข็ม ดีกับผมทุกคน ก่อนไปเจออาม่า เข็มก็บอกว่า อาม่าใจดี ผมเลยไม่ได้เตรียมใจจะไปเจออะไรขนาดนั้น ม๊าบอกว่า ป๊ากับม๊าก็ตกใจเหมือนกัน จอมดีขึ้นก็ดีแล้ว ม๊าเป็นห่วง แล้วก็บอกให้ผมไปที่บ้านบ้าง จะได้คุยกัน ผมบอกขอบคุณม๊า แล้วก็ฝากบอกป๊าว่า ผมเขียนแผนใกล้เสร็จแล้ว วันไหนผมไปที่บ้าน จะเอาไปให้ดู ม๊าถามคำถามสุดท้ายว่า ถ้าต้องไปเจออาม่าอีก จอมไหวมั้ย ผมตอบแบบไม่ต้องคิดว่า ผมไม่อยากเลิกกับเข็ม ยังไงก็ต้องไหวครับ

เข็มโทร.มาถามว่า พรุ่งนี้มีงานเช้ามั้ย เขาอยากชวนผมไปฟังเพลง ผมรู้ว่าเข็มอยากให้ผมผ่อนคลาย มากกว่าตัวเขาเองจะอยากฟังเพลง ถ้าต้องทำอะไรอยู่จนดึก เข็มจะเลือกอ่านหนังสือในบ้าน มากกว่าไปนั่งฟังเพลงนอกบ้าน ผมตอบกลับไปว่า ถ้าป๋าเปย์ ที่ไหนก็ไป เข็มหัวเราะ ตอบกลับมาว่า คุณพูดแล้วนะ เตรียมตัวไว้นะ คุณปิดร้านเสร็จจะได้ไปเลย

เข็มพาผมไปที่สวนสาธารณะที่มีจัดงานเทศกาลดนตรีในสวน เข็มพาผมเดินลึกเข้าไปจนถึงเวทีด้านในสุด เวทีเล็กๆ สถานที่แสงสี ดูเป็นอารมณ์งานวัด นักร้องบนเวที อายุรวมกันน่าจะเกินร้อย ก็เข้ากันดีกับเพลงลูกกรุง ที่ทั้ง 2 คน กำลังตั้งใจร้องอ้อนกันอยู่ หน้าเวทีมีคนนั่งดูอยู่บนพื้นหญ้า เข็มพาผมไปหาที่ว่างนั่ง บอกผมว่า ลูกค้าที่คลินิกมาร้องเพลงโชว์ที่งานนี้ แกชวนมาดู น่าเสียดาย เรามาดึกไปหน่อย ได้ฟังไม่กี่เพลง บนเวทีก็ประกาศว่า จะเป็นการแสดงชุดสุดท้ายแล้ว ขอให้ทุกคนมาสนุกด้วยกันก่อนกลับบ้าน คุณลุงคุณป้าที่มาแสดง พากันออกมาหน้าเวที มาชวนให้คนดูรำวงด้วยกัน เข็มทำท่าจะถอยออกจากวงแล้ว แต่คุณป้าที่เป็นคนชวนเข็มมา เดินมาพอดี แกทักเข็มอย่างดีใจ ขอบใจที่มาดู ชวนให้อยู่รำวงด้วยกัน เข็มพูดเหมือนเขินๆ ว่า รำไม่เป็น ขอออกไปดูดีกว่า แต่คุณป้าบอกว่า แค่สนุก ไม่ได้ทำสอบ รำไม่เป็น ก็เดินตามวงเขาไป หันมาถามผมว่า หนูรำเป็นมั้ย ผมตอบว่า พอได้ครับ คุณป้าพูดต่อว่า ดีๆ อยู่ด้วยกันก่อน เดี๋ยวก็เลิกแล้ว

คุณป้าเดินไปแล้ว เข็มจะเดินต่อ แต่ผมขืนตัวไว้ ผมรู้ว่าเข็มไม่สนุก แต่ผมสนุก อากาศปลอดโปร่ง ลมเย็นๆ กับเพลงเบาๆ ฟังแล้วอุ่น ทำให้ผมอารมณ์ดีจนอยากแกล้งเขาเล่น ผมบอกเข็มว่า อยู่ก่อนนะ ป้าชวนแล้ว เดี๋ยวแกเสียใจ เข็มเริ่มทำหน้าบูดใส่ผม ผมขยับไปพูดใกล้ๆ ว่า คุณยังไม่ยิ้ม ผมจูบคุณนะ ที่รักของจอม แก้มแดง หูแดง โกรธหรือเขินก็ไม่รู้

ดนตรีเริ่มบรรเลง  เข็มยกมือเก้ๆกังๆเดินตามวง  แต่เขาคงเห็นท่าทางสนุกสนานของคุณลุงคุณป้า  กับคนอื่นๆ  ที่ทั้งร้องทั้งรำ  ผมรำไปก็ขำไป  เอาเถอะ  ไม่เหยียบเท้าผมก็ดีแล้ว  เข็มเริ่มยิ้ม  เริ่มสนุก  ตอนที่เพลงกำลังจะจบแล้ว  ผมแซวเล่นว่าโรงเรียนไม่สอนอีกล่ะสิ  เข็มหัวเราะตอบว่า  ภาษาไทยผมยังต้องไปเรียนข้างนอกเลย  สงสัยเรื่องโรงเรียนลูกต้องไปคิดใหม่  ผมกะพริบตามองเขา  ถามเขาว่า  เรายังมีลูกด้วยกันได้จริงๆเหรอ  เข็มยิ้ม  ลูบหัวผม  ตอบผมว่า  ได้สิ  อย่าปล่อยมือผมก็พอแล้ว

เข็มไปหยิบเป้หลังรถ แล้วตามผมเข้ามาในร้าน เขากอดกล่องกระดาษมาด้วย เขาบอกว่ารอตั้งนาน กว่าจะได้ บอกให้ผมมานั่งดูด้วยกันตอนเขาเปิดกล่อง ในพลาสติกกันกระแทกมีห่อผ้า ในห่อผ้ามี... เข็มแกะไปพูดไปว่า หายากมาก รู้มั้ย กว่าจะกล่อมให้เจ้าของเขายอมขายให้อีก ผมโผเข้าไปกอดเขา น้ำตาทะลักแบบหยุดไม่อยู่ เสียงเข็มตกใจ เขารีบถามว่า เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ผมพูดอะไรผิดเหรอ หรือว่า มันไม่เหมือน ผมส่ายหน้า พูดกับเข็มว่า เหมือน เหมือนตัวที่พ่อทำให้ผม ผมยังร้องไห้อยู่กับไหล่เขา เสียงเข็มยังถามผมงงๆ ว่า ร้องไห้ทำไม คุณไม่ชอบเหรอ ผมถอยออกมา ขอโมเดลตัวอุลตร้าแมนในมือเขามาดู มันต่างกับตัวที่อยู่ในตู้แค่ตรงที่ขาครบทั้ง 2 ข้าง ผมสูดหายใจเข้าลึก ซ้ำๆ พยายามบังคับให้ตัวเองพูดให้ได้ว่า พ่อถูกรถชน วันที่แอบไปประกอบโมเดลให้ผม แม่เพิ่งบอกตอนเอามาให้วันที่ผมรับปริญญา เข็มหน้าเสีย เขาขอโทษผม พูดกับผมว่า ผมไม่รู้ แค่เห็นมันยืนขาเดียวอยู่ในตู้ที่ห้องนอนที่บ้านคุณ คุณยังเก็บไว้ ผมคิดว่าคุณคงรักมาก ก็เลยอยากหามาให้ ผมเอานิ้วแตะปากเขา รีบบอกว่า ไม่ต้องขอโทษ ผมไม่ระวัง ทำขามันหักเอง มันซ่อมไม่ได้ด้วย ผมร้องไห้อยู่ตั้งหลายวัน ขอบคุณนะเข็ม  ผมกอดเข็มด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังกอดพ่อ เข็มใจดีกับผม น่ารักกับผม ความรู้สึกที่เคยแหว่งหายไป เขาก็เป็นคนเติมให้ผม ผมรักเข็ม ยิ่งรัก ยิ่งไม่อยากปล่อยมือจากเขา

ก่อนจะนอน เข็มบอกว่า อาม่าสั่งให้เรา 2 คนไปงานเลี้ยงน้ำชา แต่เราไม่ต้องทำตามก็ได้ ผมบอกเข็มว่า ไม่ได้หรอก ถ้าเราขัดคำสั่ง ป๊าจะมองหน้าอาม่ายังไง เข็มยังฟังเงียบๆ ผมเลยพูดต่อว่า ผมอยากเป็นคนของคุณ ทุกที่ ทุกเวลา ผมก็ต้องไปกับคุณให้ได้ทุกที่ ผมจูบปากเขาเบาๆ บอกเขาว่า ถ้าผมไม่ไหวกลับมา คุณก็ปลอบผมหน่อยนะ

ผมเป็นยอดมนุษย์ของพ่อ เป็นยอดมนุษย์ของเข็มแล้ว ไม่มียอดมนุษย์ที่ไหนพ่ายแพ้ให้กับคนไม่ดี ผมก็จะไม่แพ้เหมือนกัน

อาทิตย์ที่แล้ว ผมโดนเข็มบ่นทุกวัน เพราะไม่ยอมฝึกหายใจ อาทิตย์นี้ ผมก็ยังไม่อยากทำ ก็เลยโทรไปขอเลื่อนนัดหมอไปอีกเดือนหนึ่ง พอบอกเข็ม เข็มก็ทำท่าไม่พอใจ ผมจิ้มแคนตาลูปป้อนเขา บอกเขาว่า ผมขอผจญภัยทีละเรื่องนะ เขาส่งสายตาให้ผมป้อนเขาอีก ถามผมว่า คุณจะไปงานจริงๆ เหรอ ป๊าไม่ซีเรียสหรอก ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกแบบนั้นอีก ผมหัวเราะบอกเข็มว่า ไม่เป็นแล้ว แล้วก็เล่าเรื่องที่แม่ต้องไปพบครูใหญ่ที่โรงเรียน กับเรื่องที่ผมโดน bully  แต่สุดท้าย  ผมก็กลายเป็นขวัญใจ  เป็นที่ปรึกษาของเด็กที่โดน bully ทั้งโรงเรียน  เข็มยังทำท่าไม่ค่อยสบายใจ  เขาบอกว่าวันนั้น  คุณดูแย่มาก  ผมบอกเข็มว่า  ผมตกใจ  ก็คุณบอกว่าอาม่าใจดี  แล้วคำพูดอาม่า  ก็ทำให้ผมคิดถึงความรู้สึกแย่ๆตอนนั้น  ผมมองตาเข็ม  พูดอีกว่า  ถ้าเอาแต่หลบ  อาม่าจะยอมรับผมได้ยังไง

พรุ่งนี้ก็ถึงวันงานแล้ว เข็มมาหาผม คุยกันไปเรื่อย แต่พอจะนอน เขาก็ถามอีกว่าผมแน่ใจนะ ผมเลยขึ้นคร่อมตัวเขา จูบเขา ถอดเสื้อเขา แล้วผมก็เริ่มทำอยู่บนตัวเขา ตั้งแต่ต้นจนจบ มีบางจังหวะเขาอยากลุกขึ้นมา แต่ผมไม่ยอม ผมยังคร่อมตัวเขา จูบเขา ถามเบาๆ ว่า เชื่อหรือยังว่าผมพร้อม เข็มนอนยิ้มตาปรอย พูดเบาๆ ว่า ผมไม่เชื่อ ขออีกทีได้มั้ย ผมหัวเราะ ลงจากเตียง ปาเสื้อใส่เขา บอกเขาว่า เก็บแรงไว้ช่วยผมสู้กับอาม่าก่อนดีกว่ามั้ย

ผมพูดกับโมเดลที่เข็มเพิ่งหามาให้ว่า พ่อเป็นกำลังใจให้จอมรักษาความดีไว้ให้ได้ด้วยนะ เอาคิวปิดตัวน้อยของแม่ใส่กระเป๋ากางเกง แล้วก็ออกไปงานกับเข็ม

งานจัดในตัวอาคารรูปร่างกึ่งไทยกึ่งฝรั่ง รายล้อมด้วยสวนที่มีกลุ่มไม้ดอกสีสันฉูดฉาด สลับกับไม้ดัดทรงสวยหลายต้น เราจับมือกันเดินผ่านสายตาที่มองเราอย่างไม่เกรงใจ ไปหาอาม่าที่กำลังยืนคุยอยู่กับใครหลายคนกลางห้องโถงใหญ่ เข็มปล่อยมือผม ตอนเรายกมือไหว้อาม่า กับ คนอื่นๆ แล้วก็กลับมาจับมือผมอีก อาม่าพูดเสียงดุๆ ว่า เข็มมาช้านะ แล้วก็หันไปพูดกับคนอื่นๆ ว่า คนงานมาแล้ว จังหวะนั้นก็มีคนเอาผ้ากันเปื้อนมายื่นให้ผม เข็มหน้าเครียดอีกแล้ว แต่อาม่าตอบเขาเฉยๆ ว่า แค่บอกให้มา ไม่ได้บอกว่าให้มาทำอะไรนี่ ทำไม งานแค่นี้ ทำไม่ได้เหรอ เข็มบอกเองนี่ว่า ขยัน อดทน อาม่าเน้นเสียง 2 คำนั้น ตอนมองมาที่ผม ผมรับผ้ากันเปื้อนมา ดึงเข็มให้ถอยตามออกมา ส่งผ้าให้เขาช่วยถือ ตอนผมถอดเสื้อนอกออก ยื่นให้เขา พร้อมๆ กับถามเข็มว่า วันนี้ผมเป็นคนงาน คุณรักผมมั้ย ถอดนาฬิกาของขวัญของม๊าส่งให้เขา ถามเขาว่า คนทั้งงานคงเห็นว่าผมเป็นคนชั้นต่ำ ผมยังเป็นคนรักของคุณได้มั้ย เข็มเริ่มยิ้มบางๆ อ้อมมาช่วยผมผูกผ้ากันเปื้อน กระซิบเบาๆ ว่า สำหรับผม คุณเป็นที่รักของเข็มเสมอ เขาหมุนตัวผมกลับ จูบแก้มผม พูดเบาๆ ว่า ระวังตัวด้วยนะ ซ้อนทับกับเสียงฉุนเฉียวของอาม่า ทำอะไรน่าเกลียด

ผมเดินตามพนักงานเสิร์ฟคนนั้นไป ได้ยินเข็มตอบอาม่าแว่วๆ ว่า ขอโทษครับ เข็มชิน  ขอเอาเสื้อจอมไปเก็บในรถก่อนนะครับ  เขาพาผมเดินไปจนถึงห้องด้านหลังที่เป็นที่เตรียมอาหาร  ผมถูกสั่งให้ยกกาน้ำชา กับถ้วยชาไปจัดที่โต๊ะอาม่า โต๊ะกลมเล็กมีคนนั่ง 6 คน เข็มมีสาวประกบทั้ง 2 ข้าง เข็มจะลุกมาช่วย แต่โดนอาม่าสั่งให้นั่ง ของว่างหลายอย่างทั้งคาวทั้งหวาน วางอยู่ที่โต๊ะยาวมุมห้องให้บริการตัวเอง แต่อาม่าสั่งให้ผมไปดู แล้วมาบอกว่ามีอะไรบ้าง แล้วให้ทุกคนสั่งผมว่าต้องการอะไร ให้ผมไปตักมาให้ ผมเดินหลายรอบกว่าจะได้ของว่างให้ครบทุกคน ผมวางจานสุดท้ายลงไป อาม่าก็สั่งให้ไปเปลี่ยนน้ำชามาใหม่ เพราะไม่ร้อนแล้ว  แต่พอผมกลับมา ก็ต้องกลับไปใหม่อีก เพราะมีคนเอาช้อนตัวเองตักน้ำตาลในโถ

น้องคนที่ดูแลโต๊ะโซนติดกับผม ยังยืนหน้าซีดๆ อยู่ข้างโต๊ะ ผมเห็นน้องอาการไม่ค่อยดีตั้งแต่ผมเอาขนมออกไปเติมข้างนอกแล้ว ผมเข้ามารอบ 3 แล้ว น้องยิ่งดูแย่ เขาบอกว่าท้องเสีย แล้วก็ปวดท้องมาก ผมเลยบอกให้อยู่ช่วยข้างใน ข้างนอกผมดูให้เอง ผมกลับไปบอกเข็ม แล้วไปเดินไล่เคลียร์จาน ผมถึงได้เห็นว่า พี่นารามางานนี้ด้วย แต่ผมไม่มีเวลาจะไปสนใจเพราะคุณลุงคุณป้าที่มาด้วยกัน เห็นว่าผมยกของกินให้โต๊ะอาม่า ก็เลยสั่งให้ผมยกให้ด้วย เพราะภรรยาขาไม่ค่อยดี ผมเดินอยู่ 3 รอบกว่าจะได้ที่เขาพอใจ คนที่นั่งกับพี่นารา โบกมือเรียกผม ขอน้ำชาเพิ่ม พอผมยกกาใหม่มาให้ พี่นาราก็ทิ้งเค้กลงพื้นต่อหน้าต่อตาผม ใช้เท้าขยี้จนเละติดพื้น แล้วก็มองผมด้วยสายตาเยาะหยัน ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนทั้งโต๊ะ

ผมไม่อยากก้มลงไปเลย ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากก้มหัวให้เขา แต่ผมแน่ใจว่า ผมต้องโดนอะไรเทใส่หลังผมแน่ๆ ผมคุกเข่าลงใช้ทิชชูเก็บเค้กใส่จาน ก็ได้ยินเสียงเข็มดังมาแต่ไกลว่า ชามันร้อน ผมรินให้ดีกว่า ผมเงยหน้าขึ้นมา กาอยู่ในมือเข็ม เข็มขมวดคิ้วอีกแล้ว ผมก็เลยยิ้มให้เขา แล้วพูดกับพี่นาราว่า ช่วยถอดรองเท้าได้มั้ยครับ ผมเอาไปล้างให้ ไม่งั้นคุณจะทำพื้นห้องเลอะครีมหมด พี่นาราทำหน้าตึง  ไม่มีใครกล้าหัวเราะแล้ว  พี่นาราก้มลงใช้นิ้วสอดช่วยปลดรองเท้าออกจากส้นเท้า แล้วก็สะบัดจนรองเท้ามาตกตรงหน้าผม เข็มกำลังเดือด ผมจับมือเขาดึงตัวเองขึ้นจากพื้น พูดให้คนทั้งโต๊ะได้ยินว่า ขอบคุณนะครับ มาทันพอดี แล้วก็ยิ้มให้เขา เข็มเหมือนได้สติ เขายิ้มตอบ หันไปพูดกับพี่นาราว่า น้ำชาครับ รินน้ำชาให้ หยิบรองเท้าขึ้นมา แล้วจับมือผมเดินออกมา

ผมแวะบอกให้หาคนไปเช็ดพื้น แล้วไปห้องน้ำ ผมใช้กระดาษเช็ดคราบออกแล้วเปิดน้ำล้างพื้นรองเท้า เข็มถามว่า เหนื่อยมั้ย ผมหันไปตอบว่า ไม่หรอก ผมเดินในร้านเยอะกว่านี้ ขอให้เข็มช่วยหยิบทิชชูเอามาซับน้ำ ผมถามเข็มว่า ยี่ห้อนี้คู่ละหลายหมื่นใช่มั้ย เข็มพยักหน้าแล้วถามผมว่า คุณโอเคใช่มั้ย ผมยิ้มเต็มๆ ให้เข็ม พูดกับเขาว่า สงสารรองเท้า เจ้าของไม่รัก  ดูสิ แค่อยากแกล้งผม  เข็มหัวเราะแล้ว  เขาหอมแก้มผม  ชมผมว่า เก่งจัง

มือนึงเขาถือรองเท้า  อีกมือจูงผมเดินกลับห้องจัดงานด้วยกัน  อาม่าจะเห็นมั้ยนะ  ว่าเข็มรักผม  เป็นห่วงผมมากขนาดนี้  ถ้าเห็นแล้วอาม่าจะใจอ่อน  ยอมให้ผมได้อยู่ในชีวิตเข็มมั้ย  ผมอยากรู้จริงๆ

Create Date : 07 เมษายน 2567
Last Update : 7 เมษายน 2567 16:20:04 น.		0 comments
Counter : 167 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet