วิจารณ์ 50/50 (2011)
50/50
** SUPER RECOMMEND **
พูดตามตรงว่า ตอนที่เห็นชื่อของผู้กำกับ 'โจนาธาน เลวีน' ซึ่งเคยทำหนังไล่เชือดเกรดบีอย่าง All the Boys Love Mandy Lane (2006) มาก่อน ผมก็สบประมาทและปรามาสไว้ก่อนแล้ว ว่าผู้กำกับที่ไร้ประสบการณ์และมีฝีมือดาดๆ เช่นนี้ จะสร้างหนังที่เป็นขวัญใจนักวิจารณ์ได้อย่างไร แม้ว่าหนังจะได้ทีมนักแสดงระดับ โคตรน่าสนใจ ทั้ง โจเซฟ กอร์ดอน เลวิทท์ (500 Days of Summer), เซ็ธ โรเก้น (The Green Hornet) และแอนนา เคนดริก (Up In The Air) ก็ตาม แต่เอาเข้าจริง หลังจากดูไปไม่ถึงครึ่งเรื่อง คำสบประมาทก็ถูกเปลี่ยนเป็นคำชื่นชม ยิ่งไปกว่านั้น ยังถูกเปลี่ยนเป็นรอยน้ำตาแห่งความอิ่มอกอิ่มใจแทนเมื่อดูจบอีกด้วย ชนิดว่าในฐานะที่เรียกตัวเองว่าเป็นคอหนัง จะต้องพลาดมากแน่ๆ หากไม่มีโอกาสได้ดูสุดยอดหนังฟีลกู้ดเรื่องนี้
หนังเล่าเรื่องของ อดัม (เลวิทท์) ชายหนุ่มอายุ 27 ผู้มีชีวิตเรียบง่าย มีความสุขกับความรัก, หน้าที่การงาน และชีวิตส่วนตัว จนกระทั่งวันหนึ่งที่หมอแจ้งผลการตรวจร่างกายให้เขาทราบ ว่าเขาเป็นมะเร็งไขสันหลัง ประเภทที่มีโอกาสรอดชีวิตเพียง 50/50 เท่านั้น คนดูจะได้ร่วมลุ้น และตามติดชีวิตของอดัม หลังจากที่เขารู้ตัวว่ากำลังเฉียดใกล้กับความตายมากเพียงไร โดยมีเพื่อนซี้จอมป่วนของอดัมอย่าง ไคลย์ (โรเก้น) และนักจิตวิทยามือใหม่อย่าง แคทเธอรีน (เคนดริก) คอยให้ความช่วยเหลือและให้กำลังใจอยู่ใกล้ๆ
หนังดำเนืนเรื่องไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดกระชากอารมณ์ และไม่ได้พยายามยัดเยียดความฟีลกู้ด หรือคำพูดสวยหรูดูดีตามธรรมเนียมนิยม หากแต่หนังเลือกจะพูดถึงความเป็นธรรมดาสากล จากความรู้สึกของคนที่เป็นมะเร็งทั้งที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน และสื่อให้เห็นถึงการรับมือของผู้ป่วย - ผลกระทบด้านจิตใจและด้านสังคมที่เกิดขึ้น ที่แม้จะแสดงผ่านมุมมองของตัวละครนำเพียงฝ่ายเดียว แต่ก็ครอบคลุมรอบด้าน ทั้งจากเพื่อนสนิท, คนรัก และครอบครัว อย่างไรก็ตาม ใช่ว่าเรื่องราวจะเครียดจนออกมาแบบสารคดี หรือหนังชีวิตเรียกน้ำตา เพราะหนังได้ใส่อารมณ์ขันที่เข้ากันได้ดีกับเนื้อเรื่อง รวมถึงใส่ฉากน่ารักๆ ที่ทำให้คนดูยิ้มออกแทรกไว้ตลอดทั้งเรื่อง ซึ่งต้องเครดิตให้นักแสดงอย่าง เซ็ธ โรเก้น ที่เล่นมุขตลกหน้าตายได้อย่างเป็นธรรมชาติ และปล่อยคำพูดเด็ดๆ สุดฮาได้ทุกสถานการณ์
สิ่งที่หนังทำได้ยอดเยี่ยมพอกันกับการเล่าเรื่อง คือสาระที่สอดแทรกไว้อย่างพอเหมาะพอดี และการสร้างทีมตัวละครที่มีมิติ สมจริง โดยเฉพาะอดัมและไคลย์ จนคนดูสามารถเข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกของพวกเขาได้ นำมาสู่ความรู้สึกอบอุ่น และมีอารมณ์ร่วมที่จะรู้สึกทุกข์ - สุขไปกับอดัม ประหนึ่งว่าเขาคือเพื่อนสนิทมิตรสหายของเราจริงๆ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้ต้องยกเครดิตให้หนุ่ม โจเซฟ กอร์ดอน เลวิทท์ ไปเต็มๆ ที่มอบการแสดงเนียนตาและได้ใจคนดู จนผมมอบออสการ์ไว้ให้ล่วงหน้าแล้ว ขณะที่สาวหน้าใสแอนนา เคนดริก แม้จะไม่ได้ปล่อยของเต็มตัวแบบใน Up In The Air แต่ก็น่ารัก มีเสน่ห์ดึงดูดใจ และเปล่งประกายในทุกๆ ฉากอยู่เสมอ
ในฐานะที่ระยะหลังวิจารณ์หนังแบบเป็นกลางมาตลอด และไม่ได้เชียร์เรื่องไหนแบบออกนอกหน้ามาตั้งแต่ X Men: First Class เพราะฉะนั้นแล้ว ผมขออนุญาตหยิบหน้าม้ามาใส่เป็นกรณีพิเศษ สำหรับหนังดราม่าอารมณ์ดี ที่นำเรื่องหนักๆ มานำเสนอได้อย่างเพลิดเพลิน และถ่ายทอดเนื้อหาสาระออกมาได้ลงตัว รับประกันความพอใจเรื่อง 50/50 นี้ แบบ 100/0 ไปเลยครับ
9.5/10
ปล. ไม่มีหนังเรื่องไหนที่จะมอบบทบาท 'เพื่อนพระเอก' ได้มีสีสัน และโดนใจผมได้ขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่เชื่อลองไปดูกันเอง ว่าไอ้ตัวละคร 'ไคลย์' นี่มันพิเศษอย่างไร ถึงจองพื้นที่ว่าที่ตัวละครประทับใจประจำปีของผมไปได้
** พอดีได้ดูหนังเรื่องนี้ที่โรง House รอบ 18.00 ของวันที่ 6 ตุลาคม ก่อนจะมีโอกาสทำความรู้จักกับคนดูรอบ 20.00 คนหนึ่ง ซึ่งเหมือนจะเป็นคอหนังเหมือนกัน และน่าจะคุยกันได้ยาวๆ แต่เสียดายที่ไม่ได้ขออีเมล หรือเฟสบุ๊กเอาไว้ ... ถ้าโชคชะตาจะเป็นใจ ให้คุณสาวไอโฟนกรอบแดงมาอ่านบล็อกนี้พอดี ก็รบกวนหลังไมค์มา หรือทิ้งชื่อในเฟสบุ๊กไว้ให้ผมแอดไปหาหน่อยนะ **
| Create Date : 06 ตุลาคม 2554 |
| Last Update : 6 ตุลาคม 2554 23:28:39 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 1673 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
