ใต้แสงเมคา

นิยาย E-book เรื่องล่าสุดของรัณณา ค่ะ

“เจ้าเพคะ ปล่อยข้าเจ้านะเพคะ ทรงทำแบบนี้ทำไม คนมองกันใหญ่แล้ว” ยิ่งผ่านร้านรวงไปหลายร้านเธอก็ยิ่งร้อนรน มือหนึ่งพยายามดึงให้เป็นอิสระ ขณะที่บางเวลามือหนึ่งก็จับผ้าซิ่นยกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้การเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม

“ถ้าไม่พยายามแกะไม้แกะมือแล้วเดินด้วยกันดีๆ พี่ก็จะจับมือเดินทั่วงานอย่างนี้แหละ รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่ ผู้ชายจับมือผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดา ผู้ชายที่ไม่มีผู้หญิงให้จับมือต่างหากผิดปกติ”

“เจ้าไม่กลัวคนนินทาเหรอเพคะ”

“กลัวทำไม ถ้าพี่เดินจับมือกับผู้กองมินเดหรือผู้กองซูตินต่างหากถึงควรจะกลัว”

หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเมื่อพอจะเข้าใจความนัยของประโยค เมื่อเห็นท่าว่าหากปล่อยไว้อย่างนี้อีกฝ่ายคงทำตามอย่างรับสั่งแน่ สุดท้ายจึงอ้อนวอน “ข้าเจ้าจะเดินดีๆ ก็ได้เพคะ แต่เจ้าต้องปล่อยข้าเจ้าก่อน”

“ถึงจะยอมเดินดีๆ ก็ไม่ปล่อย เพราะอยากจับ”

“เจ้า!” หญิงสาวเค้นเสียงเขียวอย่างไม่เกรงใจเลยทีนี้

เจ้าเสือเมคาหรี่พระเนตรกลั้นพระสรวล ก่อนที่พระโอษฐ์จะแย้มออกอย่างนึกขันระคนเอ็นดู

จริงอย่างที่ราวิทมันว่า น้องสาวของมันพอโกรธหรือน้อยใจใครก็คงง้อยากอยู่สักหน่อย แถมตอนนี้ยังเสียงดุ ทั้งที่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นถึงเจ้าเสือเมคาหัวหน้ากองกำลังกู้ชาติคาเรนนี!

แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้พระองค์ปล่อยมือเธอแล้วเดินจากไป หากแต่รับสั่งด้วยสุรเสียงเว้าวอน ทั้งที่พระพักตร์แจ่มใสบ่งบอกสถานะของคนเป็นต่ออย่างเห็นได้ชัด

“เอาน่า...เห็นใจกันหน่อยเถอะ ใจคอจะให้จับแต่ปืนกับมีดเท่านั้นเหรอ นานๆ จะมีโอกาสได้จับมือสาวทีก็ช่วยสงเคราะห์นักรบตาดำๆ หน่อย”

เฮือนฟ้าถอนใจ ได้แต่ตัดพ้ออยู่ในใจว่า ช่างลืมไปแล้วหรือไรว่าได้กล่าวโทษเธอไว้เช่นไร!