“ทุกส่วนของแผ่นดินนี้ถือว่าศักดิ์สิทธิ์ต่อชนเผ่าของเรา ใบสนทุกใบ หาดทรายทุกแห่ง ป่าไม้ ทุ่งโล่ง และแมลงเล็กๆทุกตัว คือความทรงจำ คือประสบการณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพันธุ์เรา อดีตของชาวอินเดียนแดงนั้น ไหลซึมวนเวียนอยู่ในยางไม้ทั่วทั้งป่านี้”
ชาวอินเดียนแดง เป็นชาวเผ่าที่มีความคิดอันน่ายกย่อง ชาวอินเดียนแดงไม่เคยคิดถือครองแม่น้ำ ภูเขา ผืนดิน เพราะชาวอินเดียนแดงให้ความเคารพต่อสิ่งเหล่านั้น ประดุจบิดามารดาผู้ให้กำเนิด…

เฉกเช่นเดียวกับพวกเราชาววนศาสตร์ ผู้เปรียบตนเองเหมือนชาวอินเดียนแดงที่หาญกล้าต่อกรกับชนผิวขาวที่รุกล้ำแผ่นดินเพื่อครอบครองและตักตวงเอาทรัพยากรอันอุดมสมบูรณ์อย่างอุกอาจ พวกเราชาววนศาสตร์ยังคงเชิดชูอุดมการณ์ที่จะปกป้องสายลมอ่อนโยน สายธาราสะอาดใส ดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมจรุงใจ และแมกไม้เขียวขจี ไว้เพื่อเป็นสมบัติส่วนรวมให้ทุกคนในประเทศมีสิทธิที่จะใช้ร่วมกัน
วนกร... ได้ชื่อว่าเป็นพยัคฆ์ไพร ที่พร้อมพลีชีวีมุ่งหมายคุ้มครองวนา หน้าที่ที่ปฏิบัติมิใช่เพราะผลประโยชน์อันแทรกซึมอยู่ในทรัพยากรอันทรงคุณค่า หากแต่เป็นไปเพื่อสิ่งเหล่านี้...

พืชพรรณไม้ที่ขันแข่งกันเติบโตในผืนป่า...

ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ปูพรมด้วยดอกไม้สวยงามลานตา กรุ่นกลิ่นกำจายหอมอบอวล นับแสนล้านดอก

สัตว์ป่าหลากชนิดกระโดดด้วยความลิงโลดใจอย่างอิสรเสรีในถิ่นฐานอันเป็นอาณาจักร โดยไร้ภัยพาล

สายน้ำคดเคี้ยว อันเป็นหัวใจของผู้คน ยังคงสะอาดบริสุทธิ์ไหลเรื่อยหล่อเลี้ยงมนุษย์อย่างไม่มีวันเหือดแห้ง

หากในความเป็นจริงแล้ว เบื้องหน้าป้ายที่ติดหราว่าเป็นชาวป่าไม้ผู้มีหน้าที่อนุรักษ์พงไพรนั้น จะมีสักกี่คนกันหนอ...ที่ปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มภาคภูมิด้วยจิตวิญญาณที่ฝังหยั่งรากลึก โดยไม่ถือโอกาสใช้ภาพพจน์ของนักอนุรักษ์ที่ติดอยู่ฉาบหน้า เป็นช่องทางแห่งการแสวงหา...ตักตวง... เหยียบย่ำทำลาย... ธรรมชาติผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่งและโอบอุ้มเกื้อหนุนเราให้คงอยู่อย่างผาสุข
พี่น้องเอ๋ย...ขออย่าได้ยอมแพ้เพียงเพราะการรุกรานจากผู้มีอำนาจสูงส่งทางเงินตราและอาวุธ เหมือนกับที่ คนขาวรุกรานชาวอินเดียนแดงเพื่อสูบเอาความอุดมสมบูรณ์จนเหลือแต่ทะเลทรายแห้งผากเช่นนั้นเลย 

"…ข้าเหนื่อยที่จะสู้รบต่อไป หัวหน้าของเราถูกฆ่าหมด ลุคกิ้ง กลาสตายแล้ว มันเป็นเรื่องของคนหนุ่มที่จะพูดว่าสู้หรือไม่สู้ คนที่นำคนหนุ่มทั้งหลายตายไป อากาศหนาวเย็น และเราต้องการผ้าห่ม เด็ก ๆ ของเรากำลังจะหนาวตาย ข้าต้องการเวลาที่จะค้นหาเด็ก ๆ ของข้า และนับดูว่าเหลือรอดกี่คน บางทีข้าอาจจะหาพวกเขาเจอท่ามกลางซากศพ จงฟังข้า หัวหน้าทั้งหลายของข้า หัวใจข้าอ่อนล้าและโศกเศร้า ณ ที่ดวงตะวันฉายแสง ข้าจะไม่สู้รบอีกต่อไป”

หวังอย่างเหลือเกินว่า สุนทรพจน์นี้ที่ หัวหน้าโจเซฟ  ชาวอินเดียนแดงเผ่า เนซ เพอร์ซ  ประกาศยอมจำนนต่อ นายพล เนลสัน ไมล์ส  แห่งกองทัพบกอเมริกัน จะไม่เกิดขึ้นกับพวกเราชาววนศาสตร์ !

พี่น้องเราชาววนศาสตร์เอ๋ย จงอย่าวางอาวุธหรือถอดใจยอมจำนนต่ออำนาจมืดรายรอบด้านเด็ดขาด ไม่ว่าจะทั้งศึกภายนอกหรือภายในใจ ! อย่าปล่อยให้มีอิทธิพลจนละเลยหน้าที่อันสำคัญ !

ตราบใดที่วนกรยังสืบสายสืบทอดเจตนารมณ์อนุรักษ์ไม่วางวาย ตราบนั้นพงไพรยังคงอยู่สืบไปเท่านาน...

สายธาร forester'61