บทที่ ๑๔ สะพานใจ

(พ.ศ. ๒๕๔๖ - ๒๕๔๗)

ส่วนที่สอง

                    ทั้งคืนพลอยได้นอนเต็มอิ่มและตื่นมาอย่างแจ่มใสได้อิ่มหน่ำกับอาหารเช้าแบบฝรั่งที่ถูกปากอีกด้วยเธอจึงหายเป็นปลิดทิ้งจากอาการแปลกที่แปลกเวลา โดยสถานที่แห่งแรกที่คณะฯจะไปกันนี้ก็คือพิพิธภัณฑ์เก่าแก่ที่ตั้งอยู่ใจกลางมหานครนิวยอร์กมีชื่อว่า The Metropolitan Museum of Art หรือที่คนทั่วไปนิยมเรียกกันว่าMET ซึ่งเป็นที่เก็บรวบรวมผลงานศิลปะชิ้นเอกระดับโลกรวมถึงผลงานอันศิลปะอันทรงคุณค่ามากมายทำให้พลอยในฐานะคนหัวใจศิลปินนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากที่มีโอกาสได้มาที่แห่งนี้และกำลังจะได้ผลงานระดับตำนานที่ใฝ่ฝัน

                   เมื่อมาถึงพิพิธภัณฑ์เจ้าหน้าที่ตอนรับเริ่มเล่าถึงประวัติความเป็นมาให้ทุกคนฟังสั้นๆ ก่อนที่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะของพิพิธภัณฑ์จะนำคณะของพลอยเดินชมผลงานในแต่ละส่วนที่จัดแสดงซึ่งมีตั้งแต่ภาพวาด ภาพพิมพ์ รูปหล่อ เครื่องปั้นดินเผา กระทั่งงานผ้าทอแบบต่าง ๆจากยุคนับร้อยปีมาถึงร่วมสมัยและงานศิลป์ปัจจุบันอันเป็นงานศิลปะจากทั่วทุกมุมโลก โดยผู้เชี่ยวชาญชาวอเมริกันนี้อธิบายเป็นภาษาอังกฤษและอาจารย์คนไทยหัวหน้าทีมีก็ช่วยแปลสรุปจุดสำคัญทั้งความเป็นมาของผลงานและเทคนิคการทำงานศิลป์ให้นักศึกษาได้เข้าใจมากยิ่งขึ้นทำให้เด็กนักศึกษาทุกคนร่วมคณะมานี้ได้รับความรู้อันเป็นประโยชน์ต่อการนำไปปรับใช้ในการทำผลงานศิลปะและประทับใจอย่างมาก

                     พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ใหญ่มากแม้คณะของพลอยนี้เดินมาเลยครึ่งวันแล้วก็ยังไม่ทั่วแต่ทุกคนรู้สึกสุขใจกับการดื่มด่ำผลงานศิลปะประหนึ่งว่าเวลานั้นไม่ได้เคลื่อนที่ไปแม้แต่นิดเดียวโดยเฉพาะในจังหวะที่พลอยมาสะดุดตากับภาพวาดที่อาจารย์กำลังอธิบายนี้

                    “โอ้โห! ยังกับมีชีวิต” พลอยทึ้งกับความสดใสของเด็กชายเด็กหญิงบนภาพวาดโบราณนี้

         “ภาพนี้คือMichael Angelo and Emma Clare Peale ในวัยเด็กที่วาดโดย RembrandtPealeเป็นภาพวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบใช้โทนเทคนิคโทนสีสว่างที่ทำให้ภาพนี้ดูมีชีวิตชีวาแม้ภาพนี้มีอายุเป็นร้อยปีแล้วก็ตาม” อาจารย์อธิบายแปลสั้น ๆอีกครั้งเพราะเวลามีจำกัด หลังจากที่เจ้าของภาษาร่ายยาว แต่นักศึกษาส่วนใหญ่ยังจับใจความได้ไม่ค่อยครบถ้วน

             “เพิ่งรู้ภาพนี้อยู่ที่นี่เอง” พลอยพูดกับตัวเอง เพราะเป็นภาพนี้เป็นผลงานที่เธอชื่นชอบมานานแล้ว“เหมือนฝันที่ได้มาเห็นกับตา”

            “อือ! ชอบภาพนี้เหมือนกัน เยี่ยมมาก ๆ ค่ะ” นิวหันไปบอกพลอยเพราะเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“สักวันเราต้องทำผลงานศิลป์ให้สุดยอดได้อย่างนี้” พลอยได้แรงบันดาลใจอย่างแรงกล้าจากการชมผลงานศิลปะชิ้นสำคัญนี้

       “เดี๋ยวดูแถวนี้ครบแล้วต้องรีบไปกันต่อที่โซนนิทรรศการแล้วนะครับเรามีเวลาอีกไม่มากก่อนที่พิพิธภัณฑ์จะปิด” อาจารย์มองไปที่นาฬิกาข้อมือและเล็งเห็นว่าเวลาปิดของที่นี่กระชั้นเข้ามาแล้ว“อาจจะต้องข้ามบ้างชิ้นงานไปขอให้ระหว่างเดินนักศึกษาอ่านเร็ว ๆ จากคำบรรยายใต้ภาพกันนะครับ”

               ครั้งนี้หมดไปหนึ่งวันเต็มๆ กับการท่องพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งนี้ แต่นักศึกษาทุกคนต่างรู้สึกคุ้มค่ามากที่ได้มาเยือนแหล่งที่รวมผลงานศิลป์ที่ล้ำค่าอันประเมินค่าไม่ได้เหล่านี้และในวันถัดมาพลอยที่ได้มีโอกาสไปเยือนพิพิธภัณฑ์สำคัญอีกแห่งที่รวบรวมประวัติศาสาตร์ของคนพื้นเมืองอเมริกาที่เรียกว่าชาวอเมริกันอินเดียน หรืออินเดียแดง ซึ่งที่นี้ได้รวบรวมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย ข้าวของเครื่องใช้รวมถึงอาวุธต่าง ๆ ที่ชนพื้นเมืองใช้ล่าสัตว์ในสมัยนั้นก่อนที่ช่วงบ่ายของนั้นพลอยยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นอีกทีได้ไปนั่งเรือไปยังเกาะลิเบอร์เพื่อชมความงดงามของเทพีสันติภาพสัญลักษณ์อย่างหนึ่งของสหรัฐอเมริกาที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางท้องน้ำโดยเธอสนุกสนานกับการถ่ายภาพกับเพื่อนร่วมคณะที่มาด้วยกันแถมยังได้รับความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของชาวอเมริกันผิวขาวที่ย้ายถิ่นฐานมาตั้งรกรากบนแผ่นดินใหญ่นี้จากการเข้าชมพิพิธภัณฑ์อีกแห่งบนเกาะด้วย

พอเสร็จจากโปรแกรมช่วงกลางวันก็เข้าสู่กลางคืนที่พลอยตั้งตารอคอยเป็นที่สุดที่จะได้ชมละครบรอดเวย์แนวเทพนิยามที่มีเนื้อหาอันเป็นที่นิยมตลอดกาลโดยระหว่างที่คณะของเธอนั่งชมละครอยู่อย่างนิ่ง ๆ กันนั้นเธอก็อดใจไม่ไหวที่จะกระซิบกระซาบให้เพื่อนรู้ถึงความประทับใจนี้

               “นี่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องยังสนุกขนาดนี้เลย” พลอยตื่นตาตื่นใจกับฉากที่นางเอกของเรื่องได้รับพรจากนางฟ้าให้มีพลังวิเศษสามารถแปลงกายจากชุดคนรับใช้ธรรมดากลายเป็นเจ้าหญิงแสนสวยพร้อมรถมาในพริบตาแม้ว่าไม่ค่อยเข้าใจภาษาอังกฤษที่ร้องเป็นเพลง

        “เค้าทำได้ดีมากๆ เลยนะคะ” นิวในฐานะนักศึกษาสถาปัตย์การละครรู้สึกทึ่งในความสามารถของคณะผู้จัดละครเวทีนี้มาก

“เพลงเพราะเวอร์วังอะ” พลอยหลงใหลกับเสียงอันสุนทรีนี้มาก

        คืนนี้เป็นอีกครั้งพลอยหลับฝันดีด้วยความสุขสดชื่นที่ได้รับอย่างเต็มเปี่ยมในการมาทำกิจกรรมที่แดนไกลนี้ก่อนจะเข้าสู่วันเบา ๆ ที่ทุกคนจะได้ไปเปิดหูเปิดตาในย่านไทม์สแควร์ที่เป็นศูนย์รวมของสินค้าแบรด์แนมชั้นนำและความทันสมัยใจกลามหานครนิวยอร์กโดยพลอยและคณะใช้เวลาเพลิดเพลินและช้อปปิ้งอยู่ที่นี่หลายชั่วโมงก่อนที่จะพากันมาพักผ่อนที่โรงแรมเพื่อเตรียมตัวเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางเพราะเช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนจะต้องเพร้อมขึ้นเครื่องบินกลับประเทศไทยแล้ว

                  เมื่อพลอยมาถึงห้องพักและเปิดผ้าม่านมองผ่านหน้าต่างไปยังสิ่งก่อสร้างที่ตั้งตระหง่านนั้นซ้ำๆ จากที่เฝ้ามองมาหลายวันแล้ว ทำให้เธอยิ่งสงสัยแล้วว่าเป็นสะพานเก่าแก่ที่มุ่งหมายต้องไปให้ได้สักครั้งหนึ่งในชีวิตจนตัดสินใจแอบออกจากห้องพักไปคนเดียวแม้จะใกล้พบค่ำแล้ว โดยเธอสอบถามทางกับเจ้าหน้าที่ของโรงแรมและขอแผนที่พกติดตัวไปด้วย

      เพียงไม่กี่นาทีพลอยก็มาถึงสถานีรถไฟใต้ดินใกล้กับสะพานได้และเดินจ้ำฝ่าลมหนาวมาจนถึงเป้าหมายนี่คือ BrooklynBridge ที่มีสถาปัตยกรรมอันโดดเด่นด้วยสายเคเบิ้ลขนาดใหญ่จำนวนมากที่โยงกันอย่างรูปแบบชัดเจนและเป็นสะพานเก่าแก่อันดับต้นๆ ของประเทศนี้ด้วย จากนั้นเธอก็เดินทอดน่องบนสะพานชมบรรยากาศโดยรอบมหานครและสังเกตเห็นผู้คนที่มาทำกิจกรรมต่างๆ กันอยู่ที่สวนสาธารณะเบื้องล่างอย่างสบายอารมณ์ กระทั่งมาสะดุดใจกับภาพสะพานนี้ที่ผู้ชายแต่งกายมิดชิดแถมยังใส่หน้ากากสีดำคนหนึ่งกำลังบรรจงขีดเขียนจวนจะเรียบร้อยด้วยดินสอถ่าน

     “เทพ! เหมือนจริงมาก ๆ” พลอยตะลึงจนต้องนั่งลงจ้องภาพนี้ใกล้ๆ ตาเป็นมัน “อยากได้จัง” ศิลปินวาดภาพพร้อมลงลายเซ็นต์เสร็จพอดีเมื่อพลอยมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

     “Free.” ศิลปินหนุ่มยิ้มแล้วกล่าวสั้น ๆ พร้อมมอบภาพนี้ให้เธอคล้ายว่าเขาเข้าใจภาษาไทย

     “Really?” พลอยดีใจมากที่ได้ผลงานชิ้นเยี่ยม และเข้าใจว่าเขาคงดูจากท่าทางที่เธอแสดงความสนใจภาพว่าอย่างออกนอกหน้ามากกว่าจะรู้ภาษาไทย“How much?” พลอยเธอถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้งเพราะเธอมีเงินติดตัวมานิดเดียวซึ่งคงไม่พอกับภาพที่น่าจะมีมูลค่าเกินร้อยดอลลาร์นี้ได้

            ................................
...........................................................................
...........................................................................

        โชคดีที่คำใบ้บนภาพและเทคโนโลยีนั้นช่วยเป็นเบาะแสได้เป็นอย่างดี เพราะหลังจากกลับถึงเมืองไทยเพียงสัปดาห์เดียวพลอยก็สามารถตามเจอศิลปินในดวงใจบนโลกออนไลน์ได้สำเร็จแม้ไม่อาจรู้แน่ว่าผู้ชายที่เธอรู้สึกผูกพันมากตั้งแต่แรกพบอย่างหาเหตุผลไม่ได้นี้เป็นใครเพราะเขาเปิดเผยเพียงผลงานศิลปะต่อสาธารณะเท่านั้นโดยที่ปกปิดรูปลักษณ์และแทบทุกอย่างที่เป็นส่วนตัวแต่ถึงอย่างไรนี่ก็ไม่ใช่อุปสรรคที่ทำให้พลอยหยุดเขียนโต้ตอบและชื่นชมผลงานของหนุ่มคนนี้เลยแม้แต่น้อยเพราะตั้งแต่วินาทีที่ทั้งคู่ได้พบกัน ณ แดนไกล ที่แห่งนั้นก็เปรียบดั่งสะพานใจที่เชื่อมให้ดวงจิตสองดวงประสานกันแล้วอย่างแนบแน่น

https://web.facebook.com/199Foods/