และแล้ว...เจ้าหล่อนก็มา.. ^ ^ ไม่พูดพล่ามทำเพลง ก่อนอื่นต้องขอโทษ เพื่อนๆชาวบล็อกแก๊งทุกท่านนะค่ะ ที่ หายหัว ไปนานแสนนาน แล้วก็ไม่ได้เข้าบล็อก ไม่ได้ตอบข้อความที่เมนท์ไว้ ไม่ได้ไปทักทาย โอ๊ยยย สารพัด เหตุเกิดจาก ต้องย้ายบ้าน เนทเข้ายังไม่ได้ แล้วก็ยังต้องไป คลอด เจ้าหล่อนอีกต่างหาก ... นั่นไง ค่ะ...หลังจากรอคอยเจ้าหล่อนมาเป็นเวลา 39 สัปดาห์ กับอีก 3 วัน   ในระหว่างนั้นก็ต้องวิ่งเข้า Urgency ครั้งแรกก็คือชอบไปเดินซื้อของเข้าบ้านคนเดียว หิ้วของเอง อยู่เป็นเนืองนิจ (จะให้ใครมาช่วยหิ้วล่ะจ๊ะ) ขนาดคนที่แคชเชียร์ยังปรามเราเลยว่าไม่ควรมาซื้อของหิ้วของคนเดียวแล้วนะ (คงเห็นท้องโตมากมาก อุจาจลูกกะตา) ยังค่ะ ไม่เคยฟังใคร ฉานทำได้ แค่นี้เอง บางทีก็อุ้มนาโอมิไปด้วย (คุณเธอไม่อยากเดินนี่น่า) อีกครั้งก็เนื่องจากต้องย้ายบ้าน แบกของหิ้วของหนักๆอยู่สัปดาห์นึง จริงๆก็มีพ่อ และแม่สามีมาช่วยย้ายนั่นแหละค่ะ แต่ความที่อยู่เฉยๆไม่เป็น ใครห้ามก็ไม่ฟัง บอกท่านทั้งหลายว่า ไม่หนัก ไม่เป็นไร ทำได้ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง
สุดท้ายก็ เกือบจะต้องคลอดก่อนกำหนดถึงสองเดือน...อึ๋ย... เลือดตกยางออกอย่างน่ากลัว....โดนดุเป็นว่าเล่นเลยเรา แต่ก็นะ ยังโชคดีที่ผ่านมาด้วยดี ไม่งั้นเราคง....ไม่อยากคิด...   เย็นวันที่ 7 มิถุนายน เจ้าหล่อนก็มาให้เห็นแล้วค่ะ....เจน  กลับบ้านแล้ว เย้!!!! ... .. .
หลังจากนอนอยู่โรงพยาบาล สามวันเต็มๆ ก็ได้กลับบ้านซะที หลังจากเข้าบ้านได้วันเดียว พี่สาวเธอ นาโอมิ พอมาเห็นน้องเจนตัวจริง .. (เคยเห็นแต่ในเวบแคม) .. กระดี้กระด๊าใหญ่ อยาก จับ จูบ ลูบ คลำ จนแม่หงุดหงิด... นึกแล้วก็สงสารลูกจริงๆ อาจจะเป็นเพราะว่าแม่เหนื่อยเกินไป.... 
ตอนแรก เราคิดว่านาโอมิยังไม่ได้คิดว่าเจนเป็นน้อง หรือเป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน เค้าคิดว่าเจนคือ ของเล่นของเค้า เพราะทุกคนบอกเค้าเสมอว่า แม่กำลังท้องเบบี้ให้นาโอมิ สังเกตว่าอย่างเวลาออกนอกบ้าน เค้าเห็นเด็กเล็กๆ เค้าก็อยากเข้าไปจับไปเล่นด้วย... พอมาตอนนี้ เราต้องคอยบอกว่าเนี๊ยนะ น้องชื่อเจน เป็นน้องของเค้า ไม่ใช่ตุ๊กตา ไม่ใช่ของเล่น.. สองสามวันแรกเหนื่อยมากมาก...นาโอมิ ไม่ยอมนอนในห้องตัวเอง จะนอนกับเจน ไม่ยอมกินข้าว จะไปเล่นกับน้องท่าเดียว ไม่ยอมห่างแม่เลย เพราะเห็นแม่อุ้มน้อง เอาน้องกินนมตลอด และ อยากกินนมแม่เหมือนน้อง ใครพูดยังไงก็ไม่ฟัง...
 ตอนนี้ นาโอมิเริ่มดีขึ้นนิดนึง เริ่มเข้าใจว่าเจนเป็นลูกอีกคนของพ่อ กับแม่ และ เริ่มพูดเรื่อยๆว่าเจนคือน้องของเค้า
แต่อาการไม่อยากนอนคนเดียวก็ยังอยู่ แม่ต้องอยู่ด้วยในห้อง เราก็แอบย่องกลับมานอนที่ห้องตอนเค้าหลับ แต่ถ้าคุณเธอตื่นมากลางดึก ไม่เห็นแม่ก็จะร้องเรียกซะลั่นบ้าน
เราต้องคอยสลับไปนอนห้องโน้นที ห้องนี้ที อยู่ทุกคืน... ต้องคอยระวังไม่ให้เสียงร้องของทั้งสองคน ปลุกคนใดคนนึงตื่น เพราะหลายครั้งเจอตื่นพร้อมกันทั้งสองคน แล้วแต่ละคนก็แหกปากร้องซะ...โอยยยย ลมแทบจับ มีลูกมาก (แค่สองคนก็บ่นแล้วเหรอย่ะ) มันลำบากอย่างนี้เองเหรอเนี๊ย  แล้วสามีหล่อนไปไหนล่ะย่ะ?? ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ ตัวเค้าเองก็ช่วยเราเยอะมากมาก ตื่นก็ตื่นพร้อมกัน ช่วยให้นมเจนกลางดึก หรือกลับมาบ้านก็ช่วยดูแลนาโอมิ ให้อาบน้ำ กินข้าว และเล่นกับนาโอมิแทนแม่
นี่เค้าก็เพิ่งขับรถไปชนมา ตอนไปส่งนาโอมิที่เครช สภาพรถยับเยิน แต่ทั้ง พ่อ และลูกปลอดภัยดี โล่งอกมากมาก ช่วงนี้เค้าเองก็ต้องไปรับไปส่งนาโอมิที่เครชแทนเราด้วยรถอีกคัน เพราะเรายังขับรถไม่ได้ เป็นเพราะอาการปวดแถวๆก้นกบ เนื่องมาจากหลังคลอด เลยนั่งตรงๆ และนั่งนานๆไม่ได้ นี่ก็รอให้เลือดหลังคลอดหมดก่อน ต้องไปหาหมอเฉพาะทางให้ดูให้  ว่าแล้วก็จบบล็อกนี้ดีกว่า ขอไปนอนพักสักนิด อาศัยช่วงลูกหลับเพื่อไปพักผ่อน... ขอเป็นกำลังใจให้แม่แม่ทั้งหลายที่เพิ่งคลอดลูกในช่วงนี้ด้วยนะค่ะ สวัสดีตอนดึกๆจ้า^^
โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว
 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:21:06:31 น.ก่อนอื่นต้องยินดีด้วยกับคุณแม่ลูกสอง (ซะแล้ว)
 อิอิ นาโอมิคงเห่อน้องน่าดู วัยนี้เค้าชอบเล่นกับเบบี๋ซะด้วย หายไปนานจริงๆ แหละ แต่ก็ไม่ว่ากันเนอะ รู้อยู่ว่าคงไม่สะดวก  โดย: Gdnzz
วันที่: 23 มิถุนายน 2553 เวลา:10:38:54 น.ชอบรูปเจนตอนหลับ แล้วอ้าปากมาก น่ารักมากๆ
กลับมาเขียนบล็อกได้แล้ว ก็แสดงว่าไม่เหนื่อยมากแล้วใช่ปะ คิดถึงนะจ๊ะ โดย: tikkysound
วันที่: 29 มิถุนายน 2553 เวลา:22:11:33 น. |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ถึงสองครั้ง
...เป็นชื่อของเธอ
ก็กลับมาจากบ้านปู่กะย่า (ต้องเอาไปฝากไว้ตอนนอนที่โรงพยาบาล)
ไม่ใช่แม่ไม่รักหนูนะ 
...เฮ้อ 
คาดว่าต้องทิ้งแล้ว
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [