พักร้อนหัวหิน

 พักร้อนหัวหิน...เน้นชิมตามคำแนะนำ

แวะมาแนะนำร้านอาหารบางร้านที่หัวหินที่ผ่านไปชิมตามรีวิวในเน็ต บางร้านก็อร่อยตามนั้น บางร้านก็ไม่น่าจะชื่นชมอะไรมาก (..อันนี้ก็ต่างคนต่างใจเนอะ)

ออกจากกรุงเทพสายๆ ก็มาถึงร้านแรกแถวๆชะอำ (ล่ะมั้ง..หลับไปนิดนึง) ชื่อร้านครัวบางตะบูน แต่บางคนเรียกว่าครัวลุงญา  เอาเป็นว่า...ถ้าเข้าไปแล้วหน้าตาเป็นแบบนี้ก็ร้านเดียวกันล่ะ

มากันแค่ 3 คน ก็เลยไม่ได้สั่งเยอะนัก  วิจารณ์ก่อนแล้วเอารูปมาประกอบจ้า

ห้อยจ้อ(100) เอามาเป็นอย่างแรก...เนื้อแน่น แต่กรอบเกรียมไปหน่อย

น้ำพริกไข่ปู (100) ก็อร่อยดี แต่ผักแกล้มมีแค่ผักกาดขาว ถั่วฝักยาวและแตงกวา  ถ้าเป็นขาใหญ่กินผักล่ะก็...น่าจะไม่ปลื้มนัก

จานถัดไปคือปลาทูซาเตี๊ยะ (120) มันจะหวานๆเค็มๆ และปลาทูสดมากตัวไม่โตแต่เนื้อนุ้มนุ่ม

 

ตามมาด้วยต้มส้มปลากระบอก (120) อาหารโปรดประจำบ้าน  ขอบอกว่ารสชาติอร่อยจัดจ้านมาก ไม่เหมือนต้มส้มหวานเปรี้ยวเค็มแล้วมีขิงซอยบางๆ รสชาติสุภาพๆที่เคยกินทั่วไป แถมมีไข่ปลาตู้มๆด้วย ค่อนข้างชอบเลยนะเนี่ย

ส่วนอันนี้เป็นปูม้านึ่ง (380) ที่ช่วยแกะให้แล้วทำให้กินง่ายขึ้นเยอะเลย  เนื้อเยอะและแน่นมาก ส่วนความสดไม่แน่ใจนัก น่าจะ 90% ล่ะมั้ง  แบบว่ามันเนี้ยบกริบไม่มีน้ำหวานไหลออกมาเลอะเทอะเลย  แต่ทำให้ไม่แน่ใจนักว่ามันยังไงกัน  เอาเป็นเนื้ออร่อยและไม่มีกลิ่นไม่สดละกัน (บางทีคนเราก็คิดมากคิดมายกันไป...)

ก่อนปิดมื้อบังเอิญสั่งสละลอยแก้วมาชิม เอ...ไม่ผ่านแฮะ  ไม่กินก็ไม่เสียดาย ไปแวะหากาแฟล้างปากจะดีกว่า สรุปได้ว่ามาร้านนี้พึงพอใจดี แต่ที่น่ารำคาญยิ่งนักคือแมลงวัน เออนะ...มันเยอะมากๆๆๆๆๆ

 

ร้านถัดไปเป็นที่รู้จักกันในเน็ต เค้าคือร้านยกซดซีฟู้ด วิ่งไปทางสามร้อยยอดทางเดียวกับถ้ำพระยานครเลยจ้า  อันนี้เป็นไปตามคำบอกเล่าทุกประการ  ตั้งแต่น้ำจิตน้ำใจของคนในร้าน รสชาติอาหาร และความประทับใจต่างๆ  แม้ว่าร้านจะเป็นเพิงๆ เก้าอี้ก็ไม่มีพนัก ห้องน้ำไม่สวยงามเลย  แต่มันช่าง...ดีจัง

เอาจานแรกมาก่อน นี่คือปลาหมึกผัดกะปิ หอมเครื่องแกง รสชาติดี ปลาหมึกสดกรุบๆแบบธรรมชาติ เห็นอย่างนี้คนไม่กินเผ็ดกินได้นะ

 จานนี้คือยำผักชาววังกุ้งสด (มันคือยำใบชะคราม...เป็นใบฝอยๆ ต้องเอามาลวกหลายๆน้ำล้างความเค็ม พี่ที่ร้านเค้าบอกว่างั้น)  อันนี้จัดไปสองจาน ด้วยความที่ทุกคนชอบกินยำ และเจ้าใบนี่มันก็ไม่ได้พิเศษอะไรแต่มันกลับอร่อยมาก ก็เลยโดนกินไปซะเกือบสิ้นเผ่าพันธุ์

มาอีกแล้ว...ต้มส้มปลากระบอก  อร่อยและสดมาก รสชาติจัดจ้านในทำนองเดียวกับร้านแรก ซดซื้ดมากๆ

 

อันนี้ปูทะเลนึ่ง เลือกปูกระเทยมา...มันจะมีมันเยอะเนื้อก็แยะ  สดหวานอร่อยมาก ไม่มีอะไรจะมาสรรเสริญได้มากกว่านี้ (น้ำจิ้มเก็บไปเลย ไม่ต้องการ)

็ 

ส่วนจานนี้กุ้งอบเนย ตอนแรกทางร้านเอากุ้งใหญ่ โลละ 850 มาให้ดูว่าจะเอาแบบไหน  แต่ใกล้อิ่มแล้วก็เลยเอาแบบเป็นจานมา  โอ้โห...ตัวแค่นี้ก็พอแล้ว หวานสดอร่อยทั้งหัวและเนี้อ  งานนี้ลืมไปแล้วว่าค่าโคเรสเตอรอลล่าสุดมันเท่าไหร่...

อีกเมนูนึงที่ไม่ได้เก็บภาพ มันคือปลาทูสะดุ้งน้ำ เสิร์ฟมาเป็นปลาทูตัวๆแยกมากับโถน้ำแกงที่มีรสเครื่องสมุนไพรหอมๆ ต้องกินตอนร้อนๆ...จมูกโล่งหายใจสบายเลย

ก่อนกลับทางร้านแถมสับปะรดให้หนึ่งจาน (อ่านเจอมาแล้วในเน็ต) แล้วยังให้กลับบ้านมาอีกลูกนึงด้วย (อร่อยมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ) สำหรับร้านยกซดซีฟู้ดนี้หมดไปเพียง 850 บาท มารู้ราคาตอนออกรถมาได้เกือบยี่สิบกิโลแล้ว เลยกดโทรศัพท์ไปสอบถามว่าคิดราคาผิดหรือเปล่า  ได้รับคำถามกลับมาว่า...มันแพงไปหรือครับ  เอ่อ..เปล่าเลยค่ะ มันถูกมากจนคิดว่าพี่เค้าลืมคิดอะไรไปหรือเปล่า ถ้ายังไงบอกมาแล้วจะโอนเงินไปให้  สักครู่ทางร้านโทรกลับมาบอกว่า อิ่มได้อย่างสบายใจคิดราคาถูกต้องแล้วครับ  อึ้งๆไป..อยากวกกลับไปกินอีกแฮะ

 

มื้อค่ำวันใดวันหนึ่งจำไม่ได้แล้ว  ทานอาหารที่โรงแรมสายลมที่มาพักนี่แหละเพราะขี้เกียจออกไปไหน  เค้าว่าที่นี่อาหารอร่อย...ก็จริงอย่างเค้าว่า  ไม่ได้ถ่ายรูปอะไรเลยเพราะมืดมาก  เอาเป็นส้มตำยอดมะพร้าวอร่อยเลิศ ข้าวผัดปูก็ดี หอยลายอบก็สด (อย่าไปรังเกียจหอยเล็ก เอาเป็นว่าสดมาก) แกงป่าปลาเห็ดโคนแซ่บเว่อร์จัดจ้านมาก นอกนั้นเริ่มจำไม่ได้แล้วว่าทานอะไรไปบ้าง

 

สำหรับบางร้านที่ไม่ค่อยประทับใจ ก็จะเป็นก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้อุอุ รู้สึกแย่กับบริการที่เอาแต่ใจคนขาย พูดไม่ฟัง ราคาก็แพง (กรุงเทพอร่อยๆเยอะมาก อ่านในเน็ตไม่ละเอียด ตอนที่เค้าว่าอร่อยน่ะมันตั้งหลายปีมาแล้ว ส่วนคนที่ไปเมื่อปีที่แล้วบอกว่าห่วย...อันนี้ก็โง่เองที่อ่านไม่ครบ  ที่รู้ตอนหลังนี่ไม่ใช่อะไร จะย้อนกลับไปโพสต์บอกคนอื่นเอาไว้) 

อีกร้านนึงเป็นร้านกาแฟใกล้ๆที่พัก ร้านน่ารักติดถนนเลย เค้าบอกกันว่า "บานอฟฟี่ขึ้นชื่อเหลือหลาย อย่าไปสายเดี๋ยวหมด"  อันนี้ก็ต่างคนต่างใจนะ ข้าพเจ้าว่าแอนนาชาลีแถวที่ทำงานอร่อยกว่า (แต่นี่มันหัวหินนะเว้ย..ก็กินๆตามเค้าไปเหอะ) "แซนวิชตับบดที่มีอร่อยจัง" ขนมปังคู่นึงทาตับบด แถมมะเขือเทศสองชิ้นกับผักสลัดนิดๆราคาห้าสิบบาท  มันก็พอกินได้นะแต่ติว่ามันแฉะไปหน่อย  ถ้าคิดจะเสิร์ฟเมนูแบบนี้ต้องพัฒนาอีกนิดนึง 

ร้านนี้กาแฟไม่เริ่ดแต่ก็สมราคาห้าสิบบาท (ก็มันไม่ได้โขกกันรุนแรงเหมือนที่บัคส์นะจ๊ะ แต่ใครติดอันนั้นก็ขอบอกว่าอย่าแวะมานี่เลย จ่ายแพงกว่าอีกร้อยนึงให้มันจบๆไป) ชาเขียวหนึ่งแก้วต้องถูกโยนทิ้งไป ราคาห้าสิบบาทแต่ใช้อะไรชงไม่รู้เขียวอย่างกับสีน้ำ  คือว่ามันไม่ใช่มัชฉะไงมันก็จบที่ตรงนี้ ใครอยากได้แค่อะไรเขียวๆก็เชิญ แต่ถ้าต้องมีกลิ่นรสด้วยก็ผ่านมันไปซะ...แอบเสียดายสามร้อย ผลตอบแทนของการอยากรู้อยากลอง)

หลังจากนี้เอาภาพวิวมาฝาก  เดี๋ยวจะหาว่าพามากินอย่างเดียว

ขณะนี้เป็นเวลาเกือบหกนาฬิกา

ออกมาเดินเล่นตอนเช้า ก็มีคนมาเดินๆวิ่งๆ ถ่ายรูปเล่นกันบ้าง  ทันทีที่เห็นพระเดินผ่านมา  คุณแม่ก็บอกว่าพรุ่งนี้เราจะใส่บาตร  ^^ แหมๆ...พระกรุงเทพก็มีเน้อ แต่ใครจะขัดได้ ก็วิ่งไปเตรียมของให้วุ่นวายสำหรับพรุ่งนี้

มีเวลาว่างพอจะนั่งลงดูชีวิตปู มันทำอะไรกันนะ (...หลายวันก่อนหน้านี้ ไม่มีแม้แต่เวลามองชีวิตตัวเอง 555)

เดินมาไกลๆ ไม่รู้ตอนเช้าหรือเย็น  มองย้อนกลับไปเห็นแต่รอยเท้าของคนสองคนบนพื้นทราย (เหยียบปูตายไปบ้างหรือเปล่าหนอ... อ่ะ ไม่ใช่คนซึ้ง เป็นคนตลกไง)

 เดินมาเมียงมองเจ้านี่...รอแล้วรอเล่า เจ้าของไปไหนเนี่ย อยากเล่นๆๆๆ

 อันนี้ตอนเช้า  เดินมาเห็นเรือจอดอยู่  ไม่ใส่ใจอะไรมากแต่ที่ถ่ายภาพนี้ไว้เพราะชอบธงชาติไทย  เห็นที่ไหนก็ตระหนักรู้ว่านี่แผ่นดินไทย เราอยู่อย่างสุขสบายสงบเพราะความเสียสละของใครหลายคน อย่าทำตัวหนักแผ่นดิน...ฯลฯ

แวะมารอพระอาทิตย์ขึ้น ไม่ได้นัดกันไว้แต่ก็จะรอ แล้วก็ไม่ผิดหวังเค้ามาให้เห็นอย่างสวยงาม ลมเย็นๆ สบาย...

เริ่มอยู่ไม่นิ่งแล้ว  เดินเข้าหาพระอาทิตย์ใกล้เข้าไปอีกนิด...ไม่ได้ร้อนขึ้น แต่ชัดขึ้น

อ้าว  หันมาอีกที  คุณแม่ได้ใส่บาตรแล้ว แต่พอเดินไปหากลับโดนดุว่า แทนที่จะรีบวิ่งมาใส่บาตรเห็นมัวแต่ยกกล้องถ่ายรูป  (อ้าว ความสุขใจของแต่ละคนไม่เหมือนกันนี่คะ  ส่วนเรื่องบุญอะไรเนี่ย...ต่างคนต่างคิดละกัน)

ถ่ายเล่นๆเห็นแค่เงา...แต่ก็รู้ว่าเราสองคน (อันนี้คนที่ไม่ลงมาด้วยก็อิจฉาไปเถอะ)

 ใครสักคนบนหาดเดียวกัน...

  บางทีคำว่าไม่ว่างก็คือไม่ว่าง...

ทุกคนเข้าใจคำนี้ดี...ทั้งคนเอ่ยและคนรับฟัง  ทุกคนเคยพูดคำนี้ และรู้ด้วยว่าเบื้องหลังนั้นเป็นความจริงและความพยายามให้ว่างมากน้อยแค่ไหน

ข้าพเจ้าทำงานวุ่นวายเหมือนทุกคน เหนื่อยและเบื่อที่ทำงานและเพื่อนร่วมงานเป็นบางช่วงเหมือนทุกคน  แต่ก็ยังหมกมุ่นและวนเวียนกับการทำงานอยู่ร่ำไป (เหมือนทุกคนด้วยหรือเปล่า...)

ช่วงพักร้อนครั้งนี้อาจจะกะทันหันและสุ่มเสี่ยงต่อความมั่นคงของขาเก้าอี้ไปบ้าง แต่ผลที่ได้รับมันก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่เทียบกันไม่ได้  มันคือเวลาของครอบครัวที่ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องจัดการตารางเวลา  มันคือรอยยิ้มและความสุขของคุณพ่อคุณแม่  เออนะ...ทำงานมากมายแต่ละเลยเรื่องพวกนี้ มันก็สิ้นคิดไปนิดนึง

พักบ้างปล่อยเวลาทิ้งไปบ้าง...ถ้ามันจะทำให้เราพักผ่อนและได้ชาร์จพลัง

อยู่กับคนที่รักบ้างให้เวลากับเค้าบ้าง...เค้าก็ดูแลและให้เรามามากมาย เวลานี้เค้าก็อยากได้เวลาจากเราบ้าง มันเป็นเวลาน้อยมากเมื่อเทียบกับวันๆที่เราวุ่นวายกับคนอื่น

...ท้ายสุดคือเก้าอี้ยังมั่นคงอยู่  ถ้าก่อนหน้านั้นเราล่ามโซ่และล้อมสายสิญจน์ไว้อย่างดีแล้วก็อย่าได้กังวล 5555

Create Date : 24 มิถุนายน 2555 Last Update : 24 มิถุนายน 2555 20:40:47 น. Counter : 13562 Pageviews.		23 comments
Share Tweet

	ep 4 ขับรถบนถนนเริ่มจะประมาท โอพีย์ (10 เม.ย. 2567 05:03:14 น.)		โจทย์ตะพาบ ... วันใดที่เธอรู้สึกเหมือนไม่มีใคร โปรดมองมาทางนี้ เธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่รอเธอ ... tanjira (9 เม.ย. 2567 14:13:50 น.)
	come from away พุดดิ้งรสกาแฟ (7 เม.ย. 2567 19:24:46 น.)		ความรักของพ่อ (ความประทับใจของลูก) chobkid (5 เม.ย. 2567 09:42:49 น.)