เขาไม่ได้อยู่คนเดียว



รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ริมถนนหน้าตลาด กระจกหลังซ้ายเปิดอยู่
เด็กชายตัวเล็กๆในชุดนักเรียน (ท่าทางจะ ป.1 หรือ ป.2) นั่งอยู่อย่างกระสับกระส่าย
ประมาณด้วยสายตาแล้วเข้าใจว่า มีความเครียดอยู่ในร่างกายเล็กๆนั้น....
เด็กชายชะเง้อมองผ่านกระจกหลัง.....คิ้วสองข้างของเขาแทบจะชนกัน

เป็นอะไรหรือเปล่า......
มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า......

เปล่า......นั่นเป็นคำตอบเหรอ
เปล่า......ยังไม่ได้ถาม

ตำรวจจราจรเดินผละจากรถคันหน้ามาหยุดที่ด้านหน้ารถของเขา
ตำรวจจราจรเขียนอะไรบนสมุดบันทึก
ตำรวจจราจรจดๆจ้องๆหมายเลขทะเบียน
ตำรวจจราจรฉีกกระดาษหนึ่งใบแปะไว้ที่กระจกหน้ารถ
ตำรวจจราจรขี่มอเตอร์ไซค์จากไป.....

เสียงใสๆของเด็กหญิงทำให้ผู้คนเหลียวหันไปยังรถคันเดิมอีกครั้ง
"โง่จัง ทำไมไม่บอกมันไปล่ะ.....ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย"
ผู้ชายวัยสามสิบปลายๆหยิบกระดาษหน้ารถขึ้นมาอ่าน
หน้าตากึ่งคาดไม่ถึง กึ่งอับอาย เขาเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถโดยเร็ว
เด็กผู้หญิงตัวน้อยกระโดดเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ

รถยังจอดอยู่ที่เดิม
ผู้โดยสารเพิ่มขึ้นมาสองคน.....เด็กชายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว
......เขาไม่ได้อยู่คนเดียว......

เสียงตวาดของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผู้คนเหลียวหันไปยังรถคันเดิมอีกครั้ง
"ไม่มีหัวคิด ทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง นั่งเป็นบื้ออยู่ได้"
"......ฯลฯ......" แล้วเธอก็เข้าไปนั่งเบาะหลังด้านเดียวกับคนขับพร้อมกับถุงมากมายในมือ
ชายวัยสามสิบปลายๆ หันกลับมามองเด็กชายอีกครั้ง
"คนอื่นเค้าไปซื้อของ ให้นั่งรอเฉยๆก็ยังไม่ได้เรื่องได้ราว ฯลฯ....." (ฯลฯ = จำไม่ได้แล้ว)

รถขยับถอยเพื่อจะออกสู่ถนนอีกครั้ง
ผู้โดยสารเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน.....คนสำคัญ....คนที่เขาเรียกว่า "แม่"
เด็กชายไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว......เขาไม่ได้อยู่คนเดียว......








หลายปีก่อน.......

"แม่ลงไปเอาของเดี๋ยวเดียวจ้ะ ติ๊กๆไฟไว้แล้ว"
"ตรงนี้มันจอดไม่ได้นี่คะ"
"ไปแค่ตรงนี้เองค่ะ ถ้าตำรวจมาหนูบอกเค้าไปว่าเดี๋ยวคุณแม่มานะ
หรือกดแตรเรียกแม่ก็ได้จ้ะ"

เด็กหญิงมองไปรอบๆ ดูว่าตำรวจจราจรมาหรือเปล่า
ไม่เห็นมี.....ไม่มีล่ะมั้ง.....ตำรวจคงยังไม่มา
แต่แล้ว.......มีคนเคาะกระจก.....ตำรวจนั่นล่ะ

"แม่คะ....เราเอาใบสั่งมาไม่ได้เหรอ"
"นะคะ.... หนูไม่อยากพูดอย่างนั้นอีก"