ทัศนาวิถีบางน้ำผึ้ง ๑ สมาคมอาชีพแห่งที่ฉันสังกัดอยู่มีอบรมพัฒนาเกี่ยวกับการท่องเที่ยวสม่ำเสมอ สมาชิกบ้านนอกคอกวัวแบบฉันมักจะผลุบมั่งโผล่มั่ง พอมีเวลาว่างปลายเดือนสิงหาคมให้ได้ร่วมกิจกรรมชื่อ "สัมมนาเชิงปฏิบัติการการท่องเที่ยวสัมผัสวัฒนธรรมชนบท" ถึงแม้หัวข้อจะเป็นการไปสัมผัสวัฒนธรรมชนบท แต่ฉันก็มุ่งมั่นลงชื่อไปบางน้ำผึ้ง จ.สมุทรปราการ อย่างมั่นคง ไม่หวั่นเสียงโห่ฮาป่ากับระยะทาง 29 กม.จากกรุงเทพ .. ชนบทอย่างฉันก็อยากจะใกล้ชิดมหานครบ้างในบางคราว ..
เดินทางเข้าสู่บางน้ำผึ้งโดยทางรถยนต์ ฉันขับรถส่วนตัวจากสระบุรีตามเส้นทางวิภาวดี ทางด่วนดินแดง-ดาวคะนอง พระประแดง บางน้ำผึ้ง ใช้เวลาแบบไม่รีบเร่ง ๒ ชั่วโมงกับระยะทาง ๑๓๕ กิโลเมตร โดยใช้แผนที่กูเกิ้ลกับป้ายบอกทางตามถนน ไม่ใช้ระบบนำทาง ปลอดโปร่งดี ถนนในพระประแดงยังหน้าตาคงเดิมเหมือนเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ข้ามฝั่งคลองลัดโพธิ์ตรงมาเรื่อยสักอึดใจ เมื่อมาถึงบริเวณทางแยกซอยเพชรหึงษ์ 26 ที่เป็นทางแยกซ้ายขวาตรงกลางเป็นป้ายตลาดน้ำบางน้ำผึ้งและโรงเรียนบางน้ำผึ้ง แต่ไม่มีเครื่องหมายบอกทิศทางฉันตัดสินใจเลี้ยวขวาตามที่ท่องมาและตามหาป้าย ผ่านป้ายบอกทางเข้าตลาดน้ำบางน้ำผึ้งก็ยังไร้ป้ายของโฮมสเตย์จึงตัดสินใจจอดรถโทรหาพี่อาภรณ์ ขับตรงมาตามทางสังเกตป้ายทางเข้าวัดน้ำผึ้งนอกซ้ายมือ เลี้ยวเข้าซอยตรงมาข้ามสะพานสูงแล้วให้เลี้ยวขวาเข้าไปที่ลานจอดรถ พี่อาภรณ์จะไปรอที่บริเวณลานจอดรถ ในที่สุดเจ้าบ้านกับลูกบ้านก็ได้เจอกัน พี่อาภรณ์ยิ้มแย้มต้อนรับและบอกว่าจะต้องจอดรถทิ้งไว้ที่ลานจอดแห่งนี้พร้อมถามไถ่ถึงมื้อเที่ยงจะพาไปกินเสียก่อนเพราะข้างในจะไม่มีร้านให้บริการ แต่ด้วยความเกรงใจและเพื่อให้พี่อาภรณ์สะดวกสามารถกลับไปทำภารกิจที่ อบต.ต่อได้ เราก็เลยเลือกเข้าไปในบ้านเก็บสัมภาระให้เรียบร้อยเสียก่อนที่จะทำอย่างอื่น ฉันขนสัมภาระกระเป๋ากล้อง สะพายเป้เสื้อผ้า ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของพี่อาภรณ์ลัดเลาะไปตามถนนปูนยกพื้นสูงด้านหนึ่งเป็นราวเหล็กกั้น ความกว้างของถนนขนาดรถมอเตอร์ไซด์หรือจักรยานจอดเรียงกัน 2 คันพอดี พี่อาภรณ์ หรือ พี่ปุ๊ด จัดให้เราพักค้างคืนที่บ้านของเธอโดยแยกห้องหญิง-ชาย ผู้หญิงคือฉันนอนห้องรับแขก เป็นกระจกมีผ้าม่านมิดชิด โทรทัศน์ พัดลม แอร์ ราวแขวนผ้า กว้างขวางนอนได้สัก ๔ คนขนาดพอสบาย ด้านนอกเป็นห้องน้ำ เลยเข้าไปเป็นบริเวณครัวขนาดใหญ่ ส่วนโต๊ะกินข้าว และบริเวณที่นั่งเล่นและทำงานพื้นที่ส่วนกลาง หน้าบ้านเป็นพื้นทางเดินยกสูงเชื่อมต่อกับถนนปูนคอนกรีตที่สูงกว่าพื้นบ้านสัก ๒ เมตร ถนนคอนกรีตนี้พี่ปุ๊ดเล่าให้ฟังด้วยความภาคภูมิใจว่าเป็นผลงานจากการพัฒนาในสมัยที่ยังเป็นผู้ใหญ่อาภรณ์ ของหมู่ที่ ๓ ตำบลบางน้ำผึ้ง แนะนำตัวกันพอสังเขป สอบถามข้อมูลพื้นฐาน ระเบียบการเข้าพักและข้อห้ามต่าง ๆ พี่ปุ๊ดทำหน้างงนิดหน่อยที่ฉันดูจะย้ำเรื่องระเบียบบ้านเป็นพิเศษ ฉันเลยต้องอธิบายย้อนไปสมัยคนเรายังสาวอยู่ เพราะเพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนเป็นสาวมอญพระประแดง จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเธอเคยเล่าถึงข้อห้ามตามวิถีมอญมากมายเช่นห้ามนำตุ๊กตาเข้าบ้าน เกรงว่าจะทำอะไรผิดธรรมเนียมของเจ้าบ้าน พี่ปุ๊ดหัวเราะและยืนยันเพื่อความสบายใจว่าเป็นคนไทยผสมมอญบางเสี้ยวเลยไม่มีข้อห้ามอะไรเป็นพิเศษ ส่วนฉันก็รีบบอกถึงโรคประจำตัว ภูมิแพ้ และผื่นบวมจากยุงกัดแบบเว่อร์เกินจริง เพื่อให้เจ้าบ้านไม่ต้องเป็นกังวลใจ คราวนี้ก็เลยเพลิดเพลินกับการไล่เลียงถึงเรื่องราวของสมุนไพรมีประโยชน์ต่าง ๆ เช่นน้ำหมักผลไม้ และเสลดพังพอนที่พี่ปุ๊ดและกลุ่มสมาชิกทำกันอยู่ ถึงตอนนี้เสียงท้องฉันก็เริ่มร้องจ๊อก ๆ จำจะต้องอำลาออกไปหากินเสียที
thx u crab
โดย: Kavanich96
 วันที่: 12 กันยายน 2557 เวลา:3:23:31 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [