เฮ้อ หมดไปอีกวันจนได้สินะ
ไม่รู้จะบอกว่าดีใจหรือเสียใจดี
ที่งานมันถาโถมเข้ามาแบบถึงขั้นไม่มีเวลาคิดถึงเธอเนี่ย

ใจนึงก็ว่าดีนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้า ปวดหัวอยู่คนเดียว
แต่อีกใจก็กลัวว่า มันจะถึงขั้นทำให้ฉันลืมเธอไปเลยรึเปล่า
ซึ่งสารภาพไว้ ณ ที่นี้เลยว่า
ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง
อยู่ดีแค่ไหนอย่างไร
เธออาจจะตอบกลับมาว่า เมื่อก่อนไม่เห็นฉันอยากรู้
ตอนนี้ไม่ต้องมาเสแสร้ง

แต่เธอ เธอที่ฉันรัก เธอรู้ไหมว่า ฉันเองคิดถึงเธอตลอดเวลา
แค่เพียงฉันจะบอกเธอหรือเปล่าก็เท่านั้น

เธอที่รัก เธอที่เอาใจยากคนนี้ของฉัน
ฉันไม่เคยคิดเบื่อที่จะคิดถึงเธอ
ฉันไม่เคยเบื่อเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน
แล้วฉันจะเป็นคนที่ง้ออยู่ตลอดเวลา

สำหรับเธอแล้ว
คำว่าศักดิ์ศรีมันไม่เคยมีอยู่ในหัวฉันเลย
ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม
รู้แค่เพียง ฉันตั้งใจแล้วว่าจะหยุดที่นี่ ที่ตรงนี้
ฉันเลยไม่เคยเหนื่อยที่จะตามใจเธอ
ไม่เหนื่อยที่จะง้อ
เพราะหวังว่า เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป

แต่วันนี้ วันที่เธอไม่ยอมเปิดใจรับฟัง
สิ่งที่ฉันต้องการอธิบาย
สิทธิของเธอที่ฟังแล้วจะเชื่อหรือไม่
ถ้าเธอไม่เชื่อฉันก็คงรู้สึกแย่
แย่ตรงที่เพราะอะไรกัน เธอถึงไม่เชื่อใจฉัน
ความผิด 1 ครั้งนั้น เธอใช้มันทำร้ายฉันได้ไม่รู้กี่หน
ทุกครั้งที่ฉันทำได้แค่ก้มหน้า ไม่ให้เธอเห็นน้ำตา
หลายครั้งที่ฉันเองเกือบจะว่าเธอ ทำร้ายเธอบ้าง
แต่ก็เปล่า

ฉันไม่ได้ต้องการพูดเพื่อให้เธอรู้สึกสงสารหรอกนะ
ไม่ได้ทวง เอาคืน อะไรใดๆ ทั้งสิ้น
จริงๆ แล้ว เธอคงไม่ได้เข้ามาอ่านด้วยซ้ำ

วันนี้ ช่วงที่พอมีเวลาว่าง ข้อความของเธอก็วนเวียนเข้ามาในหัว
ไม่เข้าใจว่าเธอคิดอะไรอยู่
ไม่เข้าใจว่าเธอคิดจะทำอะไร
เพราะที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ ก็เพราะเธอเป็นคนขอร้องให้ฉันหยุด
และพอฉันหยุด พยายามทุกทางเพื่อจะไม่รบกวนเธอ
เธอกลับส่งข้อความที่จริงๆ ต้องบอกว่า ฉันดีใจมาก ตอนได้รับ
แต่... มันก็สร้างคำถามให้ตัวฉันเองอีกมากตามมา

ช่วยทำอะไรก็ได้ ซักอย่างได้ไหม
ถ้าเธอจะกลับมา เธอก็รู้ว่าฉันพร้อม
แต่ถ้าเธอจะไม่มีทางกลับมา ก็ช่วยปล่อยฉันไปเถอะ
ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว
ปล่อยให้ฉันได้หลอกตัวเองว่าฉันยังมีเธออยู่ได้ไหม
ฉันขอเท่านี้ เธอจะให้ฉันได้ไหมคนดี