แก เป็นไงมั่ง
 
ชั้นเข้าไปอ่าน blog แก
ชั้นเคยไปดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว กะเผลกๆ ไปหาหมอคนเดียว ทำอะไรๆ อีกหลายอย่างคนเดียว (ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ไปไหนไม่ได้ถ้าไม่มีเค้า)

ความรู้สึก...บอกไม่ถูกเลยหวะ แต่น้ำตาเอ่อทุกครั้ง ทุกที่ที่ไป แต่ต้องกลั้นไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา พยายามให้มันไหลย้อนเข้าไป
 
ความรู้สึกที่ไม่อยากตื่นนอน เพราะตื่นมาแล้วไม่รู้จะทำอะไร ตื่นมาแล้วต้องพบว่า ต้องอยู่คนเดียว ตื่นมาแล้วไม่ต้องแต่งตัวออกไปเจอใคร หรือออกไปไหนกับใคร จะตื่นไปทำไม
ไปทำงาน นึกออกปะ ไปแต่ไม่มีวิญญาณ ไปแล้วน้ำตาจะไหล แต่ก็ต้องฮึด
เสาร์อาทิตย์ ชั้นนอนทั้งวัน ไม่หิวก็ไม่กิน หิวก็กิน แต่ก็กินได้นิดหน่อย
 
สุดท้ายก็อยู่มาได้ ต้องขอบคุณพ่อกับแม่คนดีที่หนึ่งของชั้น และเพื่อนๆ อย่างแกที่ทำให้ชั้นผ่านมาได้
แล้วก็งานสมาคมที่ทำให้ชั้นมีอะไรทำไปพักนึง และทำให้ชั้นรู้สึกว่าชั้นก็มีค่า ทำอะไรให้คนอื่นได้เหมือนกัน
 
หลังจากเกิดเรื่อง ชั้นกลับบ้าน นั่งรถไปเป็นคืนค่อนคืน ไม่ได้นอนเลย
ตอนเช้า พ่อมารับ นั่งนิ่งๆ ไปตลอดทาง
พ่อพูดว่า "ดีแล้วที่กลับมาบ้าน ไม่มีใครรักลูก ไม่มีใครเห็นค่าลูก ช่างมัน พ่อกะแม่นี่แหละ รักลูกที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต้องนึกเสมอว่ามีพ่อกับแม่อยู่"

ชั้นจะบอกแกว่า ในที่สุดแกก็จะผ่านไปได้ อาจต้องใช้เวลา (นานแค่ไหน ชั้นก็บอกไม่ได้) แม้แต่ตอนนี้ บางครั้งชั้นก็ยังร้องไห้อยู่
ชั้นคงไม่บอกให้แกหยุดเสียใจ หรือเศร้าใจ เพราะชั้นก็ใช่ว่าจะทำได้
 
แต่อย่างน้อยแกก็มีเพื่อน เหมือนอย่างที่ชั้นมีพวกแก
 
และการดูหนังคนเดียว ทำอะไรๆ คนเดียวมันไม่ได้แย่เสมอไป ดีซะอีกที่ได้เลือกหนังที่อยากดูเอง ไม่ต้องไปตามใจใคร ไม่ต้องรอใครจนพลาดหนังโปรแกรมเด็ด
 
และ...เพื่อน...ที่ไม่เคยคิดว่ามี (เพราะเมื่อก่อนมีแต่คนๆ นั้น) เพื่อนโผล่มาเยอะแยะเต็มไปหมด และทุกคนทำให้แกหัวเราะ สนุกสนานได้
 
แกก็เหมือนกัน ตอนเรียน แกกับชั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก (จริงๆ ชั้นไม่ค่อยได้คุยกะใครเลย น่าเสียดายเวลาพวกนั้นจริงๆ)
แต่ตอนนี้ แกอย่าลืมว่า ยังมีพวกชั้น
ชั้นมั่นใจว่า แกจะเข้มแข็งขึ้นทุกวัน (ถ้าแกไม่ฝ่อไปซะก่อน)
 
สำหรับชั้น ถ้าเรารักใครสักคน เราจะไม่ทำให้คนนั้นเสียใจหรือร้องไห้แน่ๆ
คนๆ นั้น ที่บอกว่า รักเรา ทำให้เราร้องไห้เสียใจ แบบนั้นเรียกว่ารักรึป่าว
ชั้นเสียดายเวลานะ ไม่ใช่ไม่เสียดาย แต่ถ้าชั้นเสียดายเวลา และยอมทนต่อไปกับความเสียใจ การร้องไห้ แบบนั้น ชั้นก็คิดว่าชั้นคงคิดถูกแล้วที่เลือกเดินออกมา แม้มันจะเจ็บ โคตรเจ็บแค่ไหนตรงหัวใจ
 
เอาเถอะ แกต้องอยู่ให้ได้ อย่ายอมแพ้ ออกมามองฟ้ากว้างบ้าง แกมีค่ามากนะ อย่าให้คนที่ไม่เห็นค่าของเรามาทำให้แกต้องลดค่าของตัวเอง
 
แต่สุดท้ายมันก็ต้องขึ้นอยู่กับแก
 
ไม่ว่ายังไง พวกชั้นก็อยู่ตรงนี้ (พูดอีกก็ถูกอีก หุหุ)
 
ดูแลตัวเองนะ
ชั้นเอง

จดหมายฉบับนี้ ชั้นได้รับจากเพื่อนคนนึง

เพื่อนที่เมื่อเดือน พ.ค. ปีที่แล้ว

สถานการณ์ของเรา 2 คน ตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิง

ไอ่คนปลอบเป็นชั้น ไอ่คนที่เศร้าเป็นแก

หลายคำที่แกส่งให้ชั้นเพื่อปลอบใจ

เพื่อกระตุ้นให้สู้ ใช้ชีวิตต่อไป คือคำๆ เดียวกับที่ชั้นบอกมันเมื่อปีที่แล้ว

สะอึก จุก นี่แหละที่เค้าว่าถ้าไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้หรอก

ขอบใจนะเพื่อน ขอบใจ

ชั้นคนเดิมจะต้องกลับมาให้ได้ในเร็วๆ นี้แหละ สัญญา

งานจะเป็นสิ่งเกาะเกี่ยวชิ้นหลักให้ใจชั้นได้ยึดไว้ เพื่อให้เวลา 1 วันผ่านไปอย่างไวว่อง และพวกแกก็จะตกเป็นเหยื่อของชั้นในวันหยุดไง อิอิ

ฉันรู้ว่าพวกแกห่วงชั้น

นอกจากพวกสาวๆ คานทองอย่างพวกแก

ก็ยังมีอีกหลายคนที่คอยแวะเวียนมาเขกกะโหลกกะบาล

ฉุดรั้งให้ชั้นกลับมาเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม

ขอบคุณทุกคำเตือน คำปลอบที่มีให้กัน

ขอโทษที่ทำให้มิตรรักแฟนเพลงหลายคนเป็นห่วง

ขอโทษที่สัญญาที่ว่าจะไม่กวนเธอ.... ก็ยังทำไม่สำเร็จ

สัญญาว่าจะเตือนตัวเองให้หนักแน่นมากขึ้น

จะไม่มือเร็ว ใจเร็ว ส่ง sms ไปหาบ่อยๆ เหมือนว่าเรายังรักกัน

สัญญาว่าชั้นคนเดิมจะกลับมาให้เร็วที่สุด

แต่คงจะไม่ว่ากันถ้า เค้าคนสำคัญของชั้นจะยังอยู่ข้างในใจชั้น...ตลอดไป