เย็นวันอาทิตย์ ฉันได้ไปดูหนังเรื่อง "ความจำสั้น แต่รักฉันยาว" ที่ Esplanade มา เป็นครั้งแรกที่ไปดูหนังที่นี่ ความรู้สึกก็.... หะ-รู-หะ-รา ดีทีเดียว คนเยอะ ตามประสาโรงหนังทั่วไป (จะมีที่ไหนเหมือน Imperial ลาดพร้าวหน้าบ้านชั้นล่ะเนอะ อิอิ)

ก่อนหนังจะฉาย โฆษณาสารพันชนิดทั้งน้ำยาซักผ้า ขนม นม เนย กินเวลากว่า 40 นาที (Hard Core ไปหน่อยนะ ชั้นว่า)

คงต้องบอกก่อนว่า ที่อยากดูหนังเรื่องนี้ เพราะชื่อเรื่อง และคำพูดประโยคนึงที่ได้ยินทางสถานีวิทยุช่องนึงที่เปิดกรอกหูอยู่บ่อยๆ บวกกับความรู้สึกที่จะเอาชนะใจตัวเอง ว่าถ้าไปดูหนังโดยไม่มีเค้าคนนั้น ฉันจะโอเคไหม
(คราวที่แล้วดู Shopaholic ยังมีแอบไหลเลย น้ำตานะยะ ไม่ใช่น้ำลาย)

"ไม่ลืม ไม่มีหรอก มีแต่ลืมช้าหรือลืมเร็ว"
ฟังครั้งแรก ชาเฉย นิ่งสนิท ไม่รู้สา รู้สึกใดๆ แต่พอหนังเริ่มฉาย เริ่มรู้ว่าใคร คู่ไหนเป็นตัวเอกของเรื่อง
เริ่มรู้ที่มา ที่ไปของประโยคเตะใจประโยคนี้
น้ำในร่างกายที่มีก็มากองกันอยู่ที่อวัยวะสำคัญของร่างกาย
ที่ใช้ในการมองเห็นทันที

ดูหนังจบออกมาด้วยรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา
แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขใจ
ที่ฉันได้เห็นความรักในอีกมุมนึง
ความรัก ที่เมื่อก่อนฉันก็คิดว่ามันก็เหมือนๆ กันแหละ
ความรัก ที่ตอนนี้ทำให้ฉันรู้ว่า สิ่งๆ เดียวกัน
ก็มีความหมายและลักษณะที่ต่างกันได้
ขึ้นอยู่กับมุมมอง และความคิดของคนๆ นั้น

เธอล่ะ คนดี เธอเลือกที่จะลืมฉันแบบไหนกัน